Ὁ ὅσιος καὶ θαυματουργὸς Λέων, ἐπίσκοπος Κατάνης

Ὁ ὅσιος καὶ θαυματουργὸς Λέων, ἐπίσκοπος Κατάνης

Ἑορτάζει τὴν κ΄ (20η) Φεβρουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ὁ μὲν νεκρὸς Λέοντος· εἰ δ’ οἵου πύθῃ,

Πάντως ἐροῦμεν· τοῦ προέδρου Κατάνης.

Εἰκάδι ἀμφὶ Λέοντα χυτὴν ἐπὶ γαῖαν ἔχευσαν.

   Τοῦτος ὁ ἅγιος ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους Λέοντος τοῦ Σοφοῦ, ἐν ἔτει ωης΄ (886), καταγόταν δὲ ἀπὸ τὴν Ραβέννα πόλη τῆς Ἰταλίας, γυιὸς γονέων εὐσεβῶν καὶ εὐγενῶν. Καὶ γιὰ τὴν καθαρότητα τῆς ζωῆς του διῆλθε ὅλους τοὺς βαθμοὺς τῆς ἱερωσύνης, δηλαδὴ ἔγινε ἀναγνώστης, ὑποδιάκονος, διάκονος καὶ πρεσβύτερος. Τελευταῖα δὲ μὲ θεϊκὴ ψῆφο ἔγινε καὶ ἐπίσκοπος τῆς μητροπόλεως Κατάνης, ἡ ὁποία βρίσκεται κατὰ τὴν περίφημη νῆσο τῆς Σικελίας, ὅπου καὶ τὸ ὄρος τῆς Αἴτνης, τὸ ὁποῖο ἀναδίδει φλόγες πυρὸς ἕως καὶ σήμερα.

   Τοῦτος λοιπὸν ὁ μακάριος, ὡς Λέων –ὅπως δηλώνει καὶ τὸ ὄνομά του– ἔχοντας ζῆλο γιὰ τὸ καλὸ καὶ τὴν ἀρετή, ἔλαμψε ὡς φωστῆρας σ’ ἐκεῖνα τὰ μέρη. Εἶχε ἐπιμέλεια καὶ φροντίδα γιὰ τὶς ψυχές, ἦταν προστάτης τῶν χηρῶν, παρηγοροῦσε τοὺς φτωχούς, ἐδίωκε τὸ σκότος τῆς πλάνης, καὶ μὲ τὴν προσευχή του γκρέμισε στὴν γῆ ἕνα εἰδωλικὸ ἄγαλμα.

   Τοῦτος ἔκτισε καὶ μεγάλο ναὸ στὸ ὄνομα τῆς καλλινίκου μάρτυρος Λουκίας τῆς ἐκ Σικελίας μὲ δικά του φιλοτεχνήματα καὶ κατέκαψε τὸν μάγο καὶ τερατοποιὸ Ἡλιόδωρο. Ἐπειδή, δηλαδή, αὐτὸς ὄχι μόνον δὲν ἔπαυε νὰ ἐνοχλεῖ ὅλους τοὺς Χριστιανοὺς ποὺ βρίσκονταν ἐκεῖ, κάνοντας ψευδῆ τέρατα καὶ κατὰ φαντασίαν σημεῖα, ἀλλὰ καὶ δυὸ φορὲς ἐπιχείρησε ὕστερα νὰ καταφερθεῖ ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, γιὰ τὸν λόγο αὐτόν, ὁ μακάριος Λέων ἔπιασε τὸν τερατοποιὸ ἐκεῖνον μὲ κάθε σπουδὴ καὶ πνευματικὴ τέχνη, κι ἀφοῦ τὸν ἔδεσε μὲ τὸ ἱερὸ ἐπιτραχήλιό του πρόσταξε κ’ ἔγινε μεγάλη πυρκαγιὰ στὸ μέσο τῆς πόλεως. Κι ἀφοῦ ὁ Ἅγιος δημοσίευσε καὶ θεάτρισε πᾶσα μαγεία, τὴν ὁποία ἔκαμε ’κεῖνος ὁ παράφρων, θέλησε νὰ παραστήσει καθαρὰ σ’ ὅλους τὴν δική του μὲν εὐσέβεια καὶ ἀλήθεια, ἐκείνου δὲ τοῦ ἀλιτήριου τὴν δαιμονιώδη κακοτεχνία. Γι’ αὐτὸ λοιπόν, μπῆκε μαζὶ μὲ τὸν Ἡλιόδωρο μέσα στὴν φωτιὰ καὶ δὲν βγῆκε εἰμὴ μόνον ἀφοῦ κατακάηκε τελείως ὁ ἄθλιος ἐκεῖνος καὶ δείλαιος.

   Τοῦτο τὸ θαῦμα ἔκαμε νὰ ἐκπλαγοῦν ἅπαντες, διότι ὄχι μόνον ὁ Ἅγιος ἔμεινε ἄφλεκτος, ἀλλ’ οὔτε τὰ ἱερά του ἄμφια ἄγγιξε καθόλου ἡ φλόγα. Κ’ ἔτσι, ἐπειδὴ ἡ φήμη τοῦ θαύματος τούτου ἔφθασε στὰ πέρατα τοῦ κόσμου, διὰ τοῦτο καὶ οἱ αὐτοκράτορες Λέων ὁ Σοφὸς καὶ Κωνσταντῖνος ὁ γυιός του ὅταν τὸ ἄκουσαν, ἔστειλαν κ’ ἔφεραν τὸν Ἅγιο στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ πιάνοντας τὰ ἱερά του πόδια τὸν παρακαλοῦσαν νὰ δέεται στὸν Θεὸ ὑπὲρ αὐτῶν. Τοῦτος ὁ Ἅγιος ὄχι μόνο ζωντανὸς ἦταν μέγιστος στὰ θαύματα, ἀλλὰ καὶ ἀφοῦ πέθανε κ’ ἐνταφιάσθηκε ἐνεργοῦσε περισσότερα θαυμάσια.

Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 3ος, σελ. 267, 268. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).