Ὁ ὅσιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης
Ἑορτάζει τὴν δ΄
(4η) Φεβρουαρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Πηλουσιῶτα, χαῖρε, χαῖρε πολλά μοι,
Τὸν πηλὸν ἐκδὺς καὶ χαρᾶς τυχὼν ξένης.
Ἐν δ’ Ἰσίδωρον
ἔθεντο τετάρτῃ σήματι λυγρῷ.
Τοῦτος
ὁ θεῖος πατὴρ ἡμῶν Ἰσίδωρος ἦταν ἀπ’ τὴν Αἴγυπτο, γυιὸς γονέων εὐγενῶν καὶ
θεοφιλῶν, καὶ συγγενὴς τοῦ Θεοφίλου καὶ τοῦ Κυρίλλου ἀρχιεπισκόπων τῆς Ἀλεξανδρείας,
ἤκμασε δὲ περὶ τὸ υιβ΄ (412) ἔτος. Ἦταν πνευματικὰ γυμνασμένος σὲ ἀκρότατο
βαθμό, καὶ κατὰ τὴν ἐσωτερικὴ καὶ θεία φιλοσοφία καὶ κατὰ τὴν ἐξωτερική, γι’
αὐτὸ ἄφησε στοὺς φιλομαθεῖς πάμπολλα συγγράμματα ἄξια λόγου κ’ ἐνθυμήσεως.
Αὐτὸς λοιπόν, ἀφοῦ ἀπαρνήθηκε πλοῦτο, γένος λαμπρὸ κ’ εὐδαιμονία ζωῆς, πῆγε στὸ Πηλούσιο ὄρος ὅπου ἔλαβε τὸ μοναχικὸ σχῆμα καὶ ζοῦσε ἐκεῖ προσευχόμενος καὶ συνομιλῶντας νοερὰ μὲ τὸν Θεό.
Κι ἀπ’ ἐκεῖ δίδασκε ὅλη τὴν οἰκουμένη καὶ
τὴν φώτιζε μὲ τοὺς θείους λόγους του, ἐπιστρέφοντας σὲ μετάνοια τοὺς
ἁμαρτάνοντας, ἐπιστηρίζοντας στὴν ἀρετὴ τοὺς ἐνάρετους, παρακινῶντας τοὺς
ἀπειθεῖς σ’ εὐπείθεια, καὶ μὲ τὸ αὐστηρὸ τῶν ἐλέγχων του ἐνθυμίζοντας καὶ
νουθετῶντας κι αὐτοὺς ἀκόμα τοὺς ἴδιους τοὺς βασιλεῖς πρὸς τὸ συμφέρον τῆς
οἰκουμένης.
Καὶ γιὰ νὰ ποῦμε γενικῶς, σὲ ὅλους ὅσους τὸν
ρωτοῦσαν ἀπορίες ἐκ τῶν Ἁγίων Γραφῶν, ἔδιδε σοφώτατες λύσεις κ’ ἑρμηνεῖες. Καὶ
λέγουν κάποιοι ὅτι οἱ ἐπιστολὲς τοῦ θείου τούτου Πατρὸς εἶναι ἕως δέκα χιλιάδες.
Ἔτσι λοιπόν, ἀφοῦ διένυσε κάλλιστα τὴν ζωή του κατὰ Θεὸν πολιτευσάμενος, μὲ
γῆρας βαθὺ τελειώνει τὸν βίο του περὶ τὸ υν΄ (450) ἔτος τῆς σωτηρίας.
Ταῖς Αὐτοῦ
ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.
* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 3ος, σελ. 216, 217. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).