Ὅποιος ἀναγεννήθηκε ἐν Χριστῷ…
Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*
Ὅποιος ἀναγεννήθηκε ἐν Χριστῷ καὶ ἀπὸ σαρκικὸς ἔγινε πνευματικός, αὐτὸς ἀγαπᾶ καὶ ἐπιδιώκει τὰ ἀντίθετα ἐκείνων ποὺ ἕως τώρα τοῦ ἦσαν ἐπιθυμητά. Ὁλοένα πιὸ ἔντονα καὶ πιὸ πλατειά, βασιλεύουν στὴν καρδιά του ἡ πίστη, ἡ ἐλπίδα καὶ ἡ ἀγάπη.
Ἐκκλησιαστικότητα
ἀπόσπασμα
ὁμιλίας τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Εὐσεβίου Βίττη.
Παρακολουθῆστε τὸ ψυχωφελέστατο ἀπόσπασμα ὁμιλίας
τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Εὐσεβίου Βίττη:
Ἐκκλησιαστικότητα
Δὲν θὰ τὸ κάνει λοιπόν, πολὺ περισσότερο, ὁ Ἴδιος;
Κάποιος ρώτησε τὸν ἀββᾶ Ποιμένα:
– Ἂν ἕνας ἄνθρωπος ἁμαρτήσει καὶ μετανοήσει,
τὸν συγχωρεῖ ὁ Θεός;
Καὶ ὁ γέροντας τοῦ ἀποκρίθηκε:
ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ
Σὰν ἄστρο πρώτου μεγέθους ἔλαμψε καὶ λάμπει στὸν Οὐρανὸ τῆς Ἐκκλησίας μας. Θεία, πολυσύνθετη ἀκτινοβολία ἁγιότητος, πίστεως, ἀγάπης, δράσεως, σοφίας, ἀρετῆς, λόγων, ἔργων, θυσίας, συνοδεύει τὴν μεγάλη καὶ πανσέβαστη μορφὴ τοῦ Ἰωάννου. Εἶναι ὁ «Ἠγαπημένος» παρὰ πάντας Μαθητής. Εἶναι ὁ Μαθητὴς τῆς Ἀγάπης. Εἶναι ὁ «Εὐαγγελιστής», συγγραφεὺς τοῦ Θείου Εὐαγγελίου καὶ τριῶν Ἐπιστολῶν καὶ τῆς Ἀποκαλύψεως. Εἶναι ὁ «ὑψηπέτης ἀετὸς τῆς Θεολογίας».
Ἡ ἁγνὴ καὶ διψασμένη γιὰ τὴν ἀλήθεια ψυχή του στρέφεται στὴν ἀρχὴ στὸ κήρυγμα τοῦ Προδρόμου. Γίνεται ἕνας ἀπ’ τοὺς πρώτους καὶ πιὸ θερμοὺς μαθητές του τόσο, ὥστε σ’ αὐτὸν καὶ στὸν Ἀνδρέα, δείχνει ὁ Πρόδρομος τὸν Χριστό, λέγοντας: «Ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ». Ἀκολουθεῖ, μαζὶ μὲ τὸν Ἀνδρέα, τὸν Χριστὸ καὶ μένουν κι οἱ δυὸ κοντά Του μιὰ ὁλόκληρη μέρα. Κι ὅταν, ἀργότερα, Τὸν ξαναβλέπουν στῆς Γενησαρὲτ τὰ ἀκρογιάλια καὶ ἀκοῦνε τὴν θεία πρόσκληση «Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων», ἠλεκτρίζονται οἱ πρῶτοι δυό, Πέτρος καὶ Ἀνδρέας, μαγνητίζονται οἱ δεύτεροι, Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης, καὶ ἀφήνουν «πλοῖα καὶ δίκτυα» καὶ τὸν γέροντα πατέρα τους, τὸν Ζεβεδαῖο, κι ἀκολουθοῦν γοητευμένοι τὸν Χριστό.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Α΄ ΛΟΥΚΑ
(Λουκ.
ε΄ 1 – 11)
«Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἑστὼς ὁ Ἰησοῦς παρὰ τὴν λίμνην Γεννησαρέτ,
εἶδε δύο πλοῖα ἑστῶτα παρὰ τὴν λίμνην· οἱ δὲ ἁλιεῖς ἀποβάντες ἀπ᾿ αὐτῶν ἀπέπλυναν
τὰ δίκτυα.
ἐμβὰς δὲ εἰς ἓν τῶν πλοίων, ὃ ἦν τοῦ Σίμωνος, ἠρώτησεν αὐτὸν ἀπὸ τῆς γῆς
ἐπαναγαγεῖν ὀλίγον· καὶ καθίσας ἐδίδασκεν ἐκ τοῦ πλοίου τοὺς ὄχλους.
ὡς δὲ ἐπαύσατο λαλῶν, εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα· ἐπανάγαγε εἰς τὸ βάθος καὶ χαλάσατε τὰ δίκτυα ὑμῶν εἰς ἄγραν.
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΕ΄
(Β΄ Κορ. δ΄ 6 – 15)
«Ἀδελφοί,
ὁ Θεὸς ὁ εἰπὼν ἐκ σκότους φῶς λάμψαι, ὃς ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν πρὸς
φωτισμὸν τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἔχομεν
δὲ τὸν θησαυρὸν τοῦτον ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν, ἵνα ἡ ὑπερβολὴ τῆς δυνάμεως ᾖ
τοῦ Θεοῦ καὶ μὴ ἐξ ἡμῶν,
ἐν
παντὶ θλιβόμενοι ἀλλ᾿ οὐ στενοχωρούμενοι, ἀπορούμενοι ἀλλ᾿ οὐκ ἐξαπορούμενοι,
διωκόμενοι ἀλλ᾿ οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι ἀλλ᾿ οὐκ ἀπολλύμενοι,
πάντοτε τὴν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες, ἵνα καὶ
ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν φανερωθῇ.
ἀεὶ γὰρ ἡμεῖς οἱ ζῶντες εἰς θάνατον παραδιδόμεθα διὰ Ἰησοῦν, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ φανερωθῇ ἐν τῇ θνητῇ σαρκὶ ἡμῶν.
Εἶπε Γέρων…
Μοναχὸς μεμψίμοιρος, θυμώδης κι ἐκδικητικὸς δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχει, ἔλεγε ὁ ἀββᾶς Ποιμήν. Ὅσοι δηλαδὴ ἔχουν αὐτὰ τὰ ἐλαττώματα, δὲν εἶναι στὴν πραγματικότητα μοναχοί, ἔστω κι ἂν φοροῦν τὸ σχῆμα.
Ἂν φιλονικήσουν δύο ἀδελφοί, ἐκεῖνος ποὺ θὰ ζητήσει συγγνώμη πρῶτος, θὰ κερδίσει τὸν στέφανο τῆς νίκης. Θὰ γίνει συγκατάβαση καὶ γιὰ τὸν ἄλλον, ἂν δὲν περιφρονήσει τὸν ἀδελφό του, ἀλλὰ προθυμοποιηθεῖ νὰ εἰρηνεύσουν μεταξύ τους.
Μένει χωρὶς ὀργὴ καὶ γεμάτη ἀπὸ κάθε χαρά…
Ἅγιος
Διάδοχος ὁ Φωτικῆς
Ὅπως ἡ ταραγμένη θάλασσα γαληνεύει ἂν χύσουμε λάδι, καὶ νικιέται ἡ τρικυμία ἀπὸ τὴν παχύτητα τοῦ λαδιοῦ, ἔτσι καὶ ἡ ψυχή μας, ὅταν λιπαίνεται ἀπ’ τὴν ἀγαθότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, αἰσθάνεται μιὰ γλυκιὰ γαλήνη καὶ δέχεται μὲ χαρὰ τὴν ἧττα της ἀπὸ τὴν ἀπαθὴ ἐκείνη κι ἀνέκφραστη ἀγαθότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ τὴν ἐπισκιάζει, λέγοντας κατὰ τὸν προφήτη Δαβίδ: «Ὅμως, ψυχή μου, ὑποτάξου στὸν Θεό»1.
Τὸ πιὸ σπουδαῖο…
Ἁγίου
Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου*
Τίποτε
γιὰ τὸν Θεὸ δὲν εἶναι τόσο πολὺ σπουδαῖο, ὅσο ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς…
(Τόσο πολὺ μᾶς ἀγάπησε,) ὥστε καὶ πρὶν ἀπὸ
τὴ δημιουργία καὶ πρὶν ἀπὸ τὴν πλάση τοῦ ἀνθρώπου (Ἐφεσ. α΄ 4), γιὰ χάρη του ἑτοίμασε τὰ ἄπειρα ἀγαθά, φανερώνοντας
πόσο προνοεῖ (φροντίζει) γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος μας καὶ ὅτι θέλει νὰ σωθοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι.
* Ε.Π.Ε. 2, 64.
«Οὐδὲν οὕτω τῷ Θεῷ περισπούδαστον, ὡς
ψυχῆς σωτηρία… Καὶ πρὸ τῆς δημιουργίας, καὶ πρὶν ἢ παραγαγεῖν τὸν ἄνθρωπον, τὰ
μυρία αὐτῷ ἀγαθὰ ηὐτρέπισε, δεικνὺς ὅσην πρόνοιαν ποιεῖται τοῦ γένους τοῦ
ἡμετέρου, καὶ ὅτι πάντας βούλεται σωθῆναι.»
Ὁ ἅγιος ἀπόστολος Κοδρᾶτος ὁ ἐν Μαγνησίᾳ
Ἑορτάζει τὴν κα΄ (21η) Σεπτεμβρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Λίθοις νέμειν θέλοντα μηδαμῶς σέβας,
Τὸν Κοδρᾶτον βάλλουσιν ἄφρονες λίθοις.
Εἰκάδι δὲ πρώτῃ Κοδρᾶτος στέφος εὕρατο ἄθλοις.
Ὁ ἅγιος Κοδρᾶτος ἦταν ἄνδρας σοφὸς καὶ πολυμαθής. Ἀφοῦ ἔγινε κι αὐτὸς ἕνας ἐκ τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ καὶ πλούτησε μὲ τὴν πυρίπνοο χάρη τοῦ πνεύματος, χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος τῶν Ἀθηναίων, καὶ πολλοὺς μὲν ἐπέστρεψε στὴν ἀληθινὴ πίστη τοῦ Χριστοῦ, τοὺς δὲ σοφοὺς τῶν ἑλλήνων (εἰδωλολατρῶν), οἱ ὁποῖοι ὑπερηφανεύονταν μεγάλως στὴν σοφία τους, ἀπεστόμισε καὶ καταίσχυνε μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὴν δύναμη τῶν λόγων.
Ὁ ἅγιος μεγαλομάρτυς Εὐστάθιος καὶ ἡ συνοδεία αὐτοῦ
Ἑορτάζουν τὴν κ΄ (20η) Σεπτεμβρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Εὐστάθιον βοῦς παγγενῆ χαλκοῦς φλέγει.
Καὶ παγγενῆ σὺ τοῦ Θεοῦ σώζεις, Λόγε.
Εἰκάδι Εὐστάθιος γενεῇ ἅμα ἐν βοῒ καύθη.
Ὁ ἅγιος μεγαλομάρτυς τοῦ Χριστοῦ Εὐστάθιος ἦταν περιφανέστατος στρατηλάτης στὴν Ρώμη κατὰ τοὺς χρόνους Τραϊανοῦ τοῦ βασιλέως, ἐν ἔτει ρ΄ (100), καὶ ἦταν γνωστὸς ὡς ὁ πλὲον περιβόητος ἀπὸ τοὺς ἄλλους στὴν ἀρετὴ καὶ στοὺς τρόπους καὶ στὴν γνώμη, καὶ στὴν πρὸς τοὺς πτωχοὺς ἐλεημοσύνη καὶ συμπάθεια· ἐκαλεῖτο δὲ πρότερον αὐτὸς μὲν Πλακίδας, ἡ δὲ γυναῖκα του Τατιανή.
Τοῦτος λοιπὸν ὁ ἀοίδιμος ἐπειδὴ καὶ ἦταν κρατημένος ἀπὸ τὴν πλάνη τῶν εἰδώλων, γιὰ τὴν πολλή του εὐλάβεια καὶ καλοκαγαθία, ἀξιώθηκε νὰ λάβει τὸ κάλεσμα στὴν πίστη ἄνωθεν παρὰ Θεοῦ, καθὼς ἔλαβε αὐτὸ καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος· διότι μιὰ φορά, ἐνῶ αὐτὸς κυνηγοῦσε καὶ κατεδίωκε μεγάλη ἐλαφίνα· καὶ ἦταν κοντὰ γιὰ νὰ τὴν πλησιάσει, ὢ τοῦ θαύματος! βλέπει ἀνάμεσα στὰ δύο κέρατα τοῦ ἐλαφιοῦ νὰ στέκεται ὁ τίμιος σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ἔλαμπε ὑπὲρ τὸν ἥλιο· καὶ μεταξὺ βλέπει καὶ τὸν δι’ ἡμᾶς σταυρωθέντα Χριστό· κι ἀπὸ ἐκεῖ ἀκούει καὶ μία φωνή, ποὺ ἔλεγε αὐτά: «Πλακίδα, τί με διώκεις; ἐγώ εἰμι ὁ Χριστός».
Αὐτὴ ἡ ἀρνητικὴ ἐμπειρία εἶναι ἡ ὁδὸς τῆς σωτηρίας…
Ὁσίου
Σωφρονίου (Σαχάρωφ)
Ὅταν
ἀποφασίζουμε ν’ ἀκολουθήσουμε τὸν Χριστό, κάθε μέρα τῆς ζωῆς μας γίνεται μέρα παθημάτων, δακρύων καὶ πόνου. Κατὰ καιροὺς ἐγείρεται τὸ
ἐρώτημα: «Κύριε, γιατί μᾶς ἔπλασες ἔτσι,
ὥστε νὰ πρέπει νὰ περάσουμε ἀπὸ τόσα παθήματα»; Ἀδυνατοῦμε νὰ ἐννοήσουμε
ὅτι αὐτὴ ἡ ἀρνητικὴ ἐμπειρία εἶναι ἡ ὁδὸς τῆς σωτηρίας.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ
(Μάρκ.
η΄ 34 – θ΄ 1)
«Εἶπεν ὁ Κύριος· ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ
ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι.
ὃς
γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ
ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν.
τί
γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ;
ἢ
τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;
ὃς
γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ,
καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ
μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων.
Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες
οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.»
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ
(Γαλ. β΄ 16 – 20)
«Ἀδελφοί, εἰδότες ὅτι οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος
ἐξ ἔργων νόμου ἐὰν μὴ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡμεῖς εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν ἐπιστεύσαμεν,
ἵνα δικαιωθῶμεν ἐκ πίστεως Χριστοῦ καὶ οὐκ ἐξ ἔργων νόμου, διότι οὐ δικαιωθήσεται
ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ.
εἰ δὲ ζητοῦντες δικαιωθῆναι ἐν Χριστῷ εὑρέθημεν
καὶ αὐτοὶ ἁμαρτωλοί, ἆρα Χριστὸς ἁμαρτίας διάκονος; μὴ γένοιτο.
εἰ γὰρ ἃ κατέλυσα ταῦτα πάλιν οἰκοδομῶ,
παραβάτην ἐμαυτὸν συνίστημι.
ἐγὼ γὰρ διὰ νόμου νόμῳ ἀπέθανον, ἵνα Θεῷ ζήσω.
Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ
ἐν ἐμοὶ Χριστός· ὃ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός
με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ.»
Ἡ ἁγία μάρτυς Σοφία καὶ οἱ τρεῖς θυγατέρες αὐτῆς Πίστις, Ἐλπὶς καὶ Ἀγάπη
Ἑορτάζουν τὴν ιζ΄ (17η) Σεπτεμβρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Εἰς τὴν Πίστιν Ἐλπίδα καὶ Ἀγάπην.
Τῇ πρὸς σὲ πίστει Πίστις, Ἐλπίς, Ἀγάπη,
Αἱ τρεῖς, Τριάς, κλίνουσιν αὐχένας ξίφει.
Εἰς τὴν Σοφίαν.
Εὐφραίνεται νῦν, ὡς Δαβὶδ ψάλλων λέγει,
Μήτηρ κατ’ εὐχὰς ἡ Σοφία ἐν τέκνοις.
Ἑβδομάτῃ δεκάτῃ Ἀγάπην τάμον, Ἐλπίδα, Πίστιν.
Ἡ ἁγία Σοφία καὶ οἱ τρεῖς θυγατέρες αὐτῆς Πίστη, Ἐλπίδα καὶ Ἀγάπη ἦσαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Ἀδριανοῦ ἐν ἔτει σκβ΄ (222) ἀπὸ γένος περιφανὲς καὶ λαμπρὸ τῆς Ἰταλίας· ἦσαν εὐσεβεῖς ἐκ προγόνων καὶ πολιτευόμενες θεοφιλῶς μὲ πίστη καὶ ἐλπίδα καὶ ἀγάπη καὶ σοφία, καθὼς καὶ τὰ ὀνόματά τους φανερώνουν. Αὐτὲς λοιπὸν μεταβαίνοντας μιὰ φορὰ στὴν Ρώμη, ἐπειδὴ ἦσαν καὶ φημισμένες καὶ περιβόητοι γιὰ τὴν λαμπρότητα τοῦ γένους καὶ γιὰ τὴν εὐσέβεια στὸν Χριστό, διαβλήθηκαν στὸν βασιλέα Ἀδριανό· κ’ εὐθὺς φέρνονται μπροστά του διὰ μέσου τῶν προτεκτόρων· καὶ βλέποντάς τις ὁ βασιλέας, ἐθαύμασε. Γι’ αὐτό, ἀφοῦ χώρισε τὴν μητέρα Σοφία ἀπὸ τὶς θυγατέρες της, συνομίλησε μαζί της περὶ πίστεως· βλέποντάς την ὅμως ἄφοβη, φέρνει μπροστά του καὶ τὶς τρεῖς θυγατέρες της, κι ἄρχισε νὰ τὶς κολακεύει μὲ διάφορους τρόπους· κι ἐπειδὴ κατάλαβε ὅτι ἦσαν ἀνώτερες ἀπὸ κάθε κολακεία, γιὰ τοῦτο δοκίμασε τὴν κάθε μία χωριστά.
Εἶπε Γέρων…
Κάποιος μοναχὸς ζήτησε ἀπὸ τὸν ὅσιο Ποιμένα νὰ τοῦ ἐξηγήσει τί ἀκριβῶς εἶναι μετάνοια.
— Ἡ μὴ ἐπανάληψη τῆς ἴδιας ἁμαρτίας, ἀποκρίθηκε ὁ Ὅσιος.
«Ἀπόφευγε τὶς ἰδιαίτερες σχέσεις μὲ τὸν ἡγούμενο», συμβουλεύει τοὺς μοναχοὺς καὶ μάλιστα τοὺς Κοινοβιάτες, κάποιος σοφὸς Γέροντας, «καὶ μὴ πηγαίνεις συχνὰ στὸ κελλί του, γιὰ νὰ μὴν ἀποκτήσεις παρρησία κι ἐπιθυμία νὰ ἡγουμενεύεις κι ἐσύ».
Ὁ ἅγιος μάρτυς Νικήτας
Ἑορτάζει τὴν ιε΄ (15η) Σεπτεμβρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Φλέγῃ, Νικήτα, καὶ γίνῃ νικηφόρος,
Ἢ μᾶλλον εἰπεῖν πυρφόρος νικηφόρος.
Πέμπτῃ καὶ δεκάτῃ καμίνῳ βλήθη Νικήτας.
Ὁ ἅγιος Νικήτας ἐβλάστησε ἀπὸ τὸ λαμπρότερο γένος τῶν Γότθων, τὸ ὁποῖο βρισκόταν πέραν τοῦ ποταμοῦ Ἴστρου1, κατὰ τοὺς χρόνους Κωνσταντίνου τοῦ μεγάλου ἐν ἔτει τλ΄ (330)· ἔμαθε δὲ τὴν εὐσεβῆ πίστη παιδιόθεν ἀπὸ τὸν Μακάριο τὸν ἀρχιερέα τοῦ τόπου ἐκείνου. Κι ἐπειδὴ αὐτὸς εὐσεβῶς καὶ εὐγενῶς ἀνατράφηκε, διὰ τοῦτο δίδασκε καὶ τοὺς ἄλλους ὁμογενεῖς του νὰ πιστεύουν κ’ ἐκεῖνοι καὶ νὰ πολιτεύονται εὐσεβῶς κι’ ἐναρέτως, καθὼς καὶ αὐτὸς εὐσεβῶς πίστευε καὶ ἐναρέτως πολιτευόταν, γινόμενος σ’ ὅλους κήρυκας καὶ διδάσκαλος τῆς ἀληθείας. Ἐπειδὴ δὲ ὁ δυσσεβὴς Ἀθηνάριχος ὁ ἄρχοντας καὶ πρῶτος τοῦ ἑνὸς μέρους τοῦ Γοτθικοῦ γένους, (σὲ δύο μέρη ἦταν αὐτὸ χωρισμένο) ἐπειδή, λέγω, αὐτὸς νικήθηκε πολὺ αἰσχρῶς ἀπ’ τὸν Φρικιγέρνη τὸν ἄρχοντα τοῦ ἄλλου μέρους τῶν Γότθων, μὲ τὴν βοήθεια καὶ συμμαχία τοῦ θείου σταυροῦ καὶ τοῦ στρατεύματος τῶν Ρωμαίων, τούτου χάριν, ἀφοῦ μετὰ ἀπὸ πολὺ καιρὸ πάλι ἀνέλαβε καὶ δυναμώθηκε, φερνόταν ὁ μιαρὸς μὲ μεγάλη μανία κατὰ τῶν εὐσεβῶν χριστιανῶν καὶ τοὺς τιμωροῦσε μὲ βαρβαρικὰ καὶ ἀνυπόφορα παιδευτήρια. Κι ὄχι μόνον αὐτὸς ἔτσι ἔκαμε ὁ ἀλιτήριος, ἀλλὰ καὶ στοὺς ὑποτασσόμενους σ’ αὐτὸν πρόσταζε νὰ μιμοῦνται τὴν κατὰ τῶν χριστιανῶν δική του μανία καὶ ἀγριότητα.
Η ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
Ἡμέρα πένθους, ἀλλὰ καὶ ἡμέρα χαρᾶς, εἶναι γιὰ τὸν Χριστιανικὸ κόσμο ἡ ἡμέρα τοῦ Σταυροῦ. Πένθους, γιατὶ μᾶς θυμίζει τὴν Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ. Μᾶς φέρνει μὲ τὴν σκέψη στὸν φρικτὸ Γολγοθᾶ. Μᾶς θυμίζει, πὼς γιὰ νὰ μᾶς λυτρώσει ὁ Χριστός, ἀπ’ τὸν θάνατο τῆς ἁμαρτίας, ἀνέβηκε ὁ ἴδιος στὸν Σταυρό. Ἡ Ἐκκλησία μας διαβάζει αὐτὴ τὴν μέρα τὸ συγκινητικὸ Εὐαγγέλιο τῆς Σταυρώσεως καὶ καθορίζει τὴν νηστεία, γιὰ νὰ πλαισιώσει μ’ αὐτὴ τὸ ψυχικὸ πένθος καὶ τὴν κατάνυξη.
Ὕψωση τοῦ Σταυροῦ μέσα στὴν καρδιά
Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου*
Ἑορτάζουμε σήμερα τὴν ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Σὲ ὅλους τοὺς ναοὺς ὑψώνεται σήμερα ὁ τύπος τοῦ Σταυροῦ. Αὐτὴ ὅμως εἶναι μιὰ ἐξωτερικὴ ἐκδήλωση. Ὑπάρχει καὶ ἡ ἐσωτερικὴ ὕψωση τοῦ Σταυροῦ μέσα στὴν καρδιά. Τελεῖται ὅταν κανεὶς ἀποφασίσει νὰ σταυρώσει τὸν ἑαυτό του ἢ νὰ νεκρώσει τὰ πάθη του. Σύμφωνα μὲ τὸν ἀπόστολο Παῦλο, ἀληθινοὶ χριστιανοὶ εἶναι μόνον ὅσοι σταυρώνουν τὴν σάρκα τους, νεκρώνοντας ἔτσι τὰ πάθη καὶ τὶς ἐπιθυμίες.
Ἂς ἀναρωτηθεῖ κάθε χριστιανός, ἐὰν ἔχει ὑψωμένο στὴν καρδιά του τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ. Ἂς προσέξει μήπως ἡ συνείδηση τοῦ ἀπαντήσει: «Ἐσὺ μόνο γιὰ τὶς σαρκικὲς ἐπιθυμίες ἐνδιαφέρεσαι. Ὁ Σταυρὸς δὲν εἶναι ὑψωμένος στὴν καρδιά σου. Τὸν ἔχεις πετάξει στὸν λάκκο τῶν παθῶν καὶ ἐκεῖ σαπίζει στὴν ἀδιαφορία καὶ στὴν περιφρόνηση».
Ἡ ὁσία Θεοδώρα ἡ ἐν Ἀλεξανδρείᾳ
Ἑορτάζει τὴν ια΄ (11η) Σεπτεμβρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Καὶ σχῆμα καὶ νοῦν ἀῤῥενοῖ Θεοδώρα,
Καὶ τὸν μέγαν νοῦν αἰσχύνει πρὸ τοῦ τέλους.
Ἑνδεκάτῃ πύματον Θεοδώρα ὕπνον ἰαύει.
Καθὼς ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ὁμοιώθηκε μὲ δέκα παρθένους, ὅπως λέγει τὸ στόμα τοῦ Χριστοῦ στὴν νέα διαθήκη τοῦ Εὐαγγελίου, τοιουτοτρόπως καὶ δέκα γυναῖκες ὁμοιωθεῖσες μὲ σχῆμα ἀνδρικό, σύντριψαν τὰ κέντρα τοῦ ἀνθρωποκτόνου διαβόλου. Μία ἀπ’ αὐτὲς τὶς δέκα ἦταν καὶ ἡ σήμερα ἑορταζομένη Θεοδώρα, ποὺ ἔχει τὸ ὄνομα ὡς δῶρο Θεοῦ. Αὐτὴ λοιπὸν καταγόταν ἀπ’ τὴν πόλη τῆς Ἀλεξάνδρειας στοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Ζήνωνος ἐν ἔτει υοβ΄ (472)· ἦταν συζευγμένη μὲ νόμιμο ἄνδρα, καὶ ζοῦσε εὔτακτη ζωὴ καὶ ἀκατηγόρητη. Ἐπειδὴ ὅμως ἀπὸ φθόνο τοῦ μισόκαλου διαβόλου ἔπεσε κρυφὰ σὲ μοιχεία, ἀποφάσισε νὰ ζητήσει καὶ νὰ βρεῖ τὴν σωτηρία της. Κι ὅταν ἄκουσε τὰ Εὐαγγελικὰ λόγια, μὲ τὰ ὁποῖα διδάσκει ὁ Κύριος, ὅτι δὲν εἶναι κανένα κρυπτό, τὸ ὁποῖο νὰ μὴ γίνει φανερὸ στὰ ὕστερα, «οὐκ ἔστι κρυπτόν, ὃ οὐ φανερὸν γενήσεται»1· τούτου χάριν, καθὼς στοχάσθηκε τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας, ποὺ ἔκαμε, βδελύχθηκε τὴν ἁμαρτία αὐτὴ σὰν ἕνα σίχαμα καὶ μιὰ ἀκαθαρσία· καὶ λοιπὸν ἀπορρίπτοντας τὴν γυναικεία ἐνδυμασία, λαμβάνει τὸ ἀγγελικὸ σχῆμα τῶν μοναχῶν, καὶ ἀντὶ Θεοδώρας, μετονομάζεται Θεόδωρος. Καὶ μεταβαίνοντας σὲ μοναστῆρι ἀνδρῶν, μετανοοῦσε κι’ ἔκλαιγε τὴν ἁμαρτία της.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ
ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ
(Ἰωάν.
γ΄ 13 - 17)
«Εἶπεν
ὁ Κύριος, οὐδεὶς ἀναβέβηκεν εἰς τὸν οὐρανὸν εἰ μὴ ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ υἱὸς
τοῦ ἀνθρώπου ὁ ὢν ἐν τῷ οὐρανῷ.
καὶ καθὼς Μωϋσῆς ὕψωσε τὸν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱὸν
τοῦ ἀνθρώπου,
ἵνα
πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον.
οὕτω
γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς
ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον.
οὐ
γὰρ ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον ἵνα κρίνῃ τὸν κόσμον, ἀλλ᾿ ἵνα
σωθῇ ὁ κόσμος δι᾿ αὐτοῦ.»
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ
(Γαλ. ς΄ 11 – 18)
«Ἀδελφοί, ἴδετε πηλίκοις ὑμῖν γράμμασιν ἔγραψα τῇ ἐμῇ χειρί.
ὅσοι θέλουσιν εὐπροσωπῆσαι ἐν σαρκί, οὗτοι ἀναγκάζουσιν ὑμᾶς
περιτέμνεσθαι, μόνον ἵνα μὴ τῷ σταυρῷ τοῦ Χριστοῦ διώκωνται.
οὐδὲ γὰρ οἱ περιτετμημένοι αὐτοὶ νόμον φυλάσσουσιν, ἀλλὰ θέλουσιν ὑμᾶς
περιτέμνεσθαι, ἵνα ἐν τῇ ὑμετέρᾳ σαρκὶ καυχήσωνται.
ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι᾿ οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ.
Τότε ἡ ψυχή σου θὰ πλημμυρίσει…
Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*
Κάποιο πάθος φέρει ταραχὴ στὴν καρδιά
σου; Χάνεις τὴν εἰρήνη σου καὶ ξεστομίζεις λόγια θυμοῦ καὶ ἀδικίας ἐναντίον τοῦ
πλησίον σου;
Μὴ μείνεις οὔτε λεπτὸ παραπάνω σ’ αὐτὴ τὴν φθοροποιὸ κατάσταση. Πέσε εὐθὺς στὰ γόνατα καὶ ἑξομολογήσου τὴν ἁμαρτία σου στὸ Ἅγιο Πνεῦμα, λέγοντας ἀπὸ τὰ βάθη τοῦ εἶναι σου: «Ὦ Πνεῦμα Ἅγιο, σὲ λύπησα ὁ ἄθλιος μὲ τὸ πνεῦμα τῆς ἀπειθείας μου, τοῦ πάθους μου». Καὶ κατόπιν πές, μὲ ὅλη σου τὴν καρδιὰ καὶ μὲ βεβαιότητα γιὰ τὴν πανταχοῦ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὴν εὐχὴ τῆς Ἐκκλησίας:
Τὸ Γενέσιο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου
Ἑορτάζεται τὴν η΄ (8η) Σεπτεμβρίου
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Πάσας ἀληθῶς, Ἄννα, νικᾷς μητέρας,
Μήτηρ ἕως ἂν σὴ γένηται θυγάτηρ.
Ἐξάγαγε πρὸς φῶς Θεομήτορα ὀγδόῃ Ἄννα.
Τῆς Κυρίας ἡμῶν Θεοτόκου, ὁ μὲν πατέρας Ἰωακεὶμ εἶχε τὸ γένος ἀπὸ τὴν βασιλικὴ φυλὴ τοῦ Δαβίδ· καὶ ἐπειδὴ δὲν γεννοῦσε παιδί, ἀλλὰ ντρεπόταν γιὰ τὴν ἀτεκνία του, δὲν ἔπαυε νὰ προσφέρει στὸν Θεὸ διπλᾶ τὰ δῶρα του, σὰν πλούσιος ποὺ ἦταν ἀλλὰ καὶ φιλόθεος. Ἡ δὲ μητέρα της Ἄννα κι αὐτὴ παρομοίως καταγόταν ἀπὸ τὸ βασιλικὸ γένος τοῦ Δαβίδ. Γιὰ τοῦτο, λοιπόν, ἡ Πάναγνος, ἦταν καὶ κατὰ τὸ σῶμα καὶ κατὰ τὴν ψυχὴ εὐγενεστάτη ἀπ᾿ ὅλες.
Ὁ ἅγιος μάρτυς Σώζων
Ἑορτάζει τὴν ζ΄ (7η) Σεπτεμβρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Ἀντεῖχε Σῴζων σώματος πρὸς αἰκίας,
πρὸς τὸν μόνον σῴζοντα τὴν ψυχὴν βλέπων.
Ἑβδομάτῃ Σῴζων θάνε, τυπτόμενος χρόα λαμπρόν.
Ὁ ἅγιος Σώζων καταγόταν ἀπὸ τὴν Λυκαονία (ἡ ὁποία εἶναι μέρος τῆς Καππαδοκίας δηλαδὴ Καραμανίας καὶ νεύει πρὸς νότο κατὰ τὴν Κιλικία) ἀκμάσας ἐν ἔτει σπη΄ (288)· νέος κατὰ τὴν ἡλικία, ἔγινε βοσκὸς ἀλόγων προβάτων, ἀλλὰ στὸν ἴδιο καιρὸ ἦταν καὶ βοσκὸς λογικῶν ἀνθρώπων, ἐπειδὴ μὲ τὸν λόγο καὶ διδασκαλία του πολλοὺς ἀπίστους ἔφερε στὴν λογικὴ μάνδρα τοῦ Χριστοῦ. Καὶ λαμβάνοντας θάρρος στὴν ψυχή του ἀπὸ μία θεία ὀπτασία τὴν ὁποία εἶδε καὶ τὸν παρακινοῦσε νὰ παρρησιασθεῖ ὅτι εἶναι Χριστιανός, καὶ διδαχθεὶς ἄλλα πολλὰ ἀπὸ τὴν ὀπτασία ἐκείνη, κατεβαίνει στὴν Πομπηούπολη τῆς Κιλικίας· καὶ μὴ ὑποφέροντας νὰ βλέπει τὴν πλάνη, τὴν ὁποία εἶχαν στὰ εἴδωλα οἱ πολῖτες ἐκείνης, πηγαίνει κρυφὰ στὸν ναὸ τῶν εἰδώλων καὶ κόβει τὸ δεξὶ χέρι ἑνὸς χρυσοῦ εἰδώλου, ποὺ ἦταν ἐκεῖ, κι ἀφοῦ τὸ πούλησε, βοήθησε πολλοὺς φτωχούς. Ἐπειδὴ ὅμως ἐξ αὐτῆς τῆς αἰτίας πολλοὶ ἄνθρωποι ἀδίκως συκοφαντοῦνταν καὶ βασανίζονταν σκληρά, ὡς κλέφτες τοῦ χεριοῦ τοῦ εἰδώλου, τούτου χάριν ὁ ἀνδρειότατος Σώζων, σπλαγχνιζόμενος τοὺς ἀδίκως πάσχοντας, ἀλλὰ καὶ θέλοντας νὰ παρρησιάσει τὴν εὐσέβεια, φανερώνει αὐτὸς ὁ ἴδιος τὸν ἑαυτό του στοὺς ὑπηρέτες τοῦ ναοῦ, ὁμολογήσας ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ πράξας τὸ τόλμημα τοῦτο.
Μνήμη τοῦ ἐν Κολοσσαῖς τῆς Φρυγίας γενομένου θαύματος παρὰ τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μ ι χ α ή λ.
Ἑορτάζεται τὴν ς΄ (6η) Σεπτεμβρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Ὤφθης Μιχαήλ, Νῶε σῷ ναῷ νέος,
Χώνῃ ποταμῶν τὸν κατακλυσμὸν λύων.
Ῥοῦν Μιχαὴλ ποταμῶν χώνευσε, Νόων ἀγός, ἕκτῃ.
Ὁ μέγας Ἀρχιστράτηγος τοῦ Θεοῦ Μιχαήλ, εἶχε εὐσπλαγχνία καὶ κηδεμονία πρὸς τὸ ἀνθρώπινο γένος καὶ πολλὲς εὐεργεσίες ἔδειξε σ’ αὐτό, καὶ παλαιὰ μὲν πρὶν τὴν ἔνσαρκη οἰκονομία, ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν ἐπὶ γῆς ἔνσαρκη Παρουσία τοῦ Θεοῦ Λόγου, πολὺ μεγαλύτερη εὐσπλαγχνία καὶ ἀγάπη ἔδειξε σὲ μᾶς τοὺς Χριστιανούς, τοὺς καυχωμένους εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ· γι’ αὐτὸ λοιπόν, ἀπὸ τότε καὶ ὕστερα, τρέχοντας νοερῶς σ’ ὅλα τὰ μέρη τῆς οἰκουμένης, καὶ δίδοντας πλούσιες τὶς εὐεργεσίες του, κατοίκησε καὶ σ’ ἕνα τόπο τῆς Φρυγίας ὀνομαζόμενο Χερέτωπα.
Ἀποκλείεται νὰ σωθοῦν;
«Πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς,
καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανοῖς»
(Ματθ. 19,21)
Ἀρχιμ.
Δανιὴλ Ἀεράκη*
Τὸ
κλειδὶ καὶ τὰ ἀντικλείδια
Ἕνας
νέος χάθηκε! Ἔ, καὶ τί εἶναι ἕνας νέος; Ἐδῶ χιλιάδες νέοι χάνονται καὶ δὲν ἀνησυχοῦμε.
Γιατί νὰ ἐνδιαφερθοῦμε γιὰ τὸν χαμένο νέο τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς; Γιὰ δύο
λόγους. Πρῶτος, διότι ἕνας νέος, κάθε νέος, κάθε ψυχὴ ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ ὅλο
τὸ σύμπαν. Καὶ ἀξίζει τόσο πολὺ ἕνας ἄνθρωπος, ἀφοῦ καὶ ἕνας μόνο ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς
ἂν βρισκόταν στὸν πλανήτη μας, καὶ γι’ αὐτὸν τὸν ἕνα θὰ κατέβαινε ὁ Ἰησοῦς Χριστός.
Καὶ δεύτερο, διότι ὁ λόγος, γιὰ τὸν ὁποῖον
χάθηκε αὐτὸς ὁ νέος, εἶναι πολὺ σοβαρός, ἀφοῦ γιὰ τὸν ἴδιο λόγο χάνονται πολλοὶ
ἄνθρωποι.
Γιατί χάθηκε ὁ νέος αὐτός; Γιὰ τὰ χρήματα. Ἦταν πλούσιος. Ἤθελε ν’ ἀκολουθήσει τὸν Χριστό. Ἤθελε ὅμως νὰ συμβιβάσει ἀσυμβίβαστα, χρυσὸ καὶ Χριστὸ νὰ συμβιβάσει δύο θεούς, τὸν ψεύτικο, τὸν μαμωνᾶ, καὶ τὸν ἀληθινό, τὸν Ἰησοῦ Χριστό, τὸν Θεάνθρωπο Κύριο. Ἤθελε νὰ συμβιβάσει λεφτὰ καὶ παράδεισο. Ἀλλ’ ὁ παράδεισος δὲν ἀγοράζεται, οὔτε ἐξαγοράζεται μὲ χρήματα. Ἤ, μᾶλλον, μπορεῖ νὰ ἀγορασθεῖ μὲ χρήματα, ὅταν τὰ χρήματα τὰ προσφέρουμε σὲ ἄλλους, τοὺς ἔχοντας ἀνάγκη.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ
ΙΒ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(Ματθ.
ιθ΄ 16 - 26)
«Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, νεανίσκος τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ, γονυπετῶν αὐτόν, καὶ
λέγων· διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθὸν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωὴν αἰώνιον;
ὁ
δὲ εἶπεν αὐτῷ· τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός. εἰ δὲ
θέλεις εἰσελθεῖν εἰς τὴν ζωήν, τήρησον τὰς ἐντολάς.
λέγει αὐτῷ· ποίας; ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπε· τὸ οὐ φονεύσεις, οὐ μοιχεύσεις, οὐ
κλέψεις, οὐ ψευδομαρτυρήσεις,
τίμα τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα, καὶ ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν.
λέγει αὐτῷ ὁ νεανίσκος· πάντα ταῦτα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου· τί ἔτι ὑστερῶ;