ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΕ΄

(Β΄ Κορ. δ΄ 6 – 15)

   «Ἀδελφοί, ὁ Θεὸς ὁ εἰπὼν ἐκ σκότους φῶς λάμψαι, ὃς ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν πρὸς φωτισμὸν τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

   Ἔχομεν δὲ τὸν θησαυρὸν τοῦτον ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν, ἵνα ἡ ὑπερβολὴ τῆς δυνάμεως ᾖ τοῦ Θεοῦ καὶ μὴ ἐξ ἡμῶν,

   ἐν παντὶ θλιβόμενοι ἀλλ᾿ οὐ στενοχωρούμενοι, ἀπορούμενοι ἀλλ᾿ οὐκ ἐξαπορούμενοι,

   διωκόμενοι ἀλλ᾿ οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι ἀλλ᾿ οὐκ ἀπολλύμενοι,

   πάντοτε τὴν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν φανερωθῇ.

   ἀεὶ γὰρ ἡμεῖς οἱ ζῶντες εἰς θάνατον παραδιδόμεθα διὰ Ἰησοῦν, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ φανερωθῇ ἐν τῇ θνητῇ σαρκὶ ἡμῶν.

   ὥστε ὁ μὲν θάνατος ἐν ἡμῖν ἐνεργεῖται, ἡ δὲ ζωὴ ἐν ὑμῖν.

   ἔχοντες δὲ τὸ αὐτὸ πνεῦμα τῆς πίστεως κατὰ τὸ γεγραμμένον, ἐπίστευσα, διὸ ἐλάλησα, καὶ ἡμεῖς πιστεύομεν, διὸ καὶ λαλοῦμεν,

   εἰδότες ὅτι ὁ ἐγείρας τὸν Κύριον Ἰησοῦν καὶ ἡμᾶς διὰ Ἰησοῦ ἐγερεῖ καὶ παραστήσει σὺν ὑμῖν.

   τὰ γὰρ πάντα δι᾿ ὑμᾶς, ἵνα ἡ χάρις πλεονάσασα διὰ τῶν πλειόνων τὴν εὐχαριστίαν περισσεύσῃ εἰς τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ.»

Ἀπόδοση στὴν νεοελληνική:

   Ἀδελφοί, ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος κατὰ τοὺς χρόνους τῆς δημιουργίας διέταξε νὰ λάμψει φῶς ἀντὶ τοῦ σκότους ποὺ ὑπῆρχε τότε, αὐτὸς ἔλαμψε στὶς καρδιές μας καὶ τὶς φώτισε, ὄχι μόνο γιὰ νὰ γνωρίσουμε ἐμεῖς, ἀλλὰ γιὰ νὰ μεταδώσουμε καὶ στοὺς ἄλλους φωτεινὴ καὶ καθαρὴ τὴν γνώση τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία δόξα φανερώθηκε διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

   Ἔχουμε δὲ αὐτὸν τὸν ἀνεκτίμητο θησαυρὸ τῆς ἔνδοξης γνώσεως μέσα στὰ σώματά μας, τ’ ἀδύνατα καὶ εὔθραστα σὰν ὄστρακα, γιὰ νὰ φαίνεται ἔτσι καθαρὰ ὅτι ὁ ὑπεράφθονος πλοῦτος τῆς δυνάμεως εἶναι καὶ προέρχεται ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ὄχι ἀπὸ μᾶς.

   Κι ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ ὑπερνίκηση τῶν ἀναρίθμητων ἐμποδίων καὶ κινδύνων ποὺ συναντοῦμε στὸ ἔργο μας. Διότι ὄντως ἐμεῖς οἱ Ἀπόστολοι παντοῦ καὶ πάντοτε θλιβόμαστε, χωρὶς ὅμως νὰ φθάνουμε σὲ ἀδιέξοδο καὶ καταθλιπτικὴ στενοχώρια. Πέφτουμε σὲ ἀπορία καὶ ἀμηχανία, χωρὶς ποτὲ νὰ ἀποθαρρυνόμαστε καὶ νὰ μὴ βρίσκουμε λύση καὶ ἀπάντηση στὶς ἀπορίες μας.

   Διωκόμαστε ἀπὸ ἀπίστους καὶ ψευδαδέλφους, ἀλλὰ δὲν ἐγκαταλειπόμαστε ἀπὸ τὸν Θεό. Φαίνεται μερικὲς φορές, ὅτι καταβαλλόμαστε ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς μας ὡς ἡττημένοι, ἀλλὰ δὲν χανόμαστε.

   Ὅπου καὶ ἂν περιοδεύουμε, φέρνουμε στὸ σῶμα μας πάντοτε τὶς ὀδύνες καὶ τὸν θάνατο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, κινδυνεύοντες ὅπως ἐκεῖνος καὶ νὰ πεθάνουμε σὲ κάθε στιγμή. Τοῦτο ὅμως, γιὰ νὰ φανερωθεῖ στὴν ζωὴ καὶ ὕπαρξή μας, ποὺ πάντοτε διαφεύγει τὸν θάνατο, ἡ ζωὴ καὶ ἡ δύναμη τοῦ Ἰησοῦ.

  Διότι πάντοτε ἐμεῖς, ποὺ ζοῦμε γιὰ τὸ ἔργο τοῦ Κυρίου, παραδινόμαστε σὲ θάνατο γιὰ τὴν δόξα τοῦ Ἰησοῦ, ὥστε ἡ ζωὴ καὶ ἡ δύναμη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ νὰ φανεῖ στὸ θνητό μας σῶμα, (τὸ ὁποῖο ὁ Κύριος κατὰ θαυμαστοὺς τρόπους σώζει).

   Ὥστε οἱ μὲν καθημερινοὶ θανάσιμοι κίνδυνοι ὑπάρχουν σὲ μᾶς, ἡ δὲ πνευματικὴ ζωή, ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸν δικό μας θάνατο, ἐνεργεῖται καὶ αὐξάνεται σὲ σᾶς.

   Ἐπειδὴ ὅμως ἔχουμε τὸ αὐτὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ποὺ μᾶς χαρίζει καὶ μᾶς στερεώνει στὴν πίστη, σύμφωνα μ’ ἐκεῖνο ποὺ εἶναι γραμμένο στὴν Παλαιὰ Διαθήκη «πίστεψα καὶ γι’ αὐτὸ λάλησα», καὶ μεῖς πιστεύουμε κατὰ τρόπο ὀρθὸ καὶ σταθερὸ στὸν Κύριο, γι’ αὐτὸ καὶ μὲ θάρρος κηρύττουμε τὴν διδασκαλία τῆς πίστεώς μας.

   Κι ἀπὸ αὐτὴ τὴν πίστη ἀντλοῦμε τὴν βεβαία γνώση, ὅτι ὁ Θεὸς καὶ Πατήρ, ὁ ὁποῖος ἀνέστησε τὸν Κύριο Ἰησοῦ, θ’ ἀναστήσει καὶ μᾶς διὰ μέσου τοῦ Ἰησοῦ καὶ θὰ μᾶς θέσει κοντά του, μαζὶ μὲ σᾶς, ἔνδοξους στὴν βασιλεία του.

   Διότι ὅλα γίνονται γιὰ ἐσᾶς, ὥστε ἡ εὐεργεσία καὶ ἡ δωρεὰ τοῦ Θεοῦ, ποὺ γίνεται σὲ μᾶς, νὰ γίνει καὶ δική σας εὐεργεσία καὶ νὰ πλεονάσει σὲ ὅλους. Ἔτσι καὶ σεῖς καὶ μεῖς, ποὺ εἴμαστε οἱ εὐεργετούμενοι, νὰ εὐχαριστοῦμε τὸν Θεό, ὥστε καὶ ἡ εὐχαριστία νὰ πλεονάζει καὶ νὰ περισσεύει πρὸς δόξαν τοῦ Θεοῦ.