Ἀποκλείεται νὰ σωθοῦν;

Ἀποκλείεται νὰ σωθοῦν;

«Πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανοῖς»

(Ματθ. 19,21)

Ἀρχιμ. Δανιὴλ Ἀεράκη*

Τὸ κλειδὶ καὶ τὰ ἀντικλείδια

 

   Ἕνας νέος χάθηκε! Ἔ, καὶ τί εἶναι ἕνας νέος; Ἐδῶ χιλιάδες νέοι χάνονται καὶ δὲν ἀνησυχοῦμε. Γιατί νὰ ἐνδιαφερθοῦμε γιὰ τὸν χαμένο νέο τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς; Γιὰ δύο λόγους. Πρῶτος, διότι ἕνας νέος, κάθε νέος, κάθε ψυχὴ ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ ὅλο τὸ σύμπαν. Καὶ ἀξίζει τόσο πολὺ ἕνας ἄνθρωπος, ἀφοῦ καὶ ἕνας μόνο ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς ἂν βρισκόταν στὸν πλανήτη μας, καὶ γι’ αὐτὸν τὸν ἕνα θὰ κατέβαινε ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

   Καὶ δεύτερο, διότι ὁ λόγος, γιὰ τὸν ὁποῖον χάθηκε αὐτὸς ὁ νέος, εἶναι πολὺ σοβαρός, ἀφοῦ γιὰ τὸν ἴδιο λόγο χάνονται πολλοὶ ἄνθρωποι.

   Γιατί χάθηκε ὁ νέος αὐτός; Γιὰ τὰ χρήματα. Ἦταν πλούσιος. Ἤθελε ν’ ἀκολουθήσει τὸν Χριστό. Ἤθελε ὅμως νὰ συμβιβάσει ἀσυμβίβαστα, χρυσὸ καὶ Χριστὸ νὰ συμβιβάσει δύο θεούς, τὸν ψεύτικο, τὸν μαμωνᾶ, καὶ τὸν ἀληθινό, τὸν Ἰησοῦ Χριστό, τὸν Θεάνθρωπο Κύριο. Ἤθελε νὰ συμβιβάσει λεφτὰ καὶ παράδεισο. Ἀλλ’ ὁ παράδεισος δὲν ἀγοράζεται, οὔτε ἐξαγοράζεται μὲ χρήματα. Ἤ, μᾶλλον, μπορεῖ νὰ ἀγορασθεῖ μὲ χρήματα, ὅταν τὰ χρήματα τὰ προσφέρουμε σὲ ἄλλους, τοὺς ἔχοντας ἀνάγκη.

   Τὸν παράδεισο τὸν ἄνοιξε ὁ Χριστὸς μὲ τὸ ἔλεός του. Καὶ χαρίζει στοὺς ἀνθρώπους τὸ κλειδί, γιὰ ν’ ἀνοίξουν τὴν πόρτα τῆς αἰωνίου ζωῆς. Καὶ τὸ κλειδὶ αὐτὸ εἶναι τὸ ἔλεος, ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ ἀγάπη.

   Ὁ νέος τοῦ Εὐαγγελίου ζητοῦσε τὸ κατάλληλο κλειδὶ γιὰ τὴν αἰώνια ζωή. Πίστευε βεβαίως, ὅτι ὑπάρχει ἡ αἰώνια ζωή. Ἄλλωστε ἡ ζωή, ἂν δὲν εἶναι αἰώνια, δὲν εἶναι ζωή· εἶναι θάνατος. Μὲ ἀγωνία ζητοῦσε ἀπὸ τὸν Κύριο τὸ κλειδὶ τοῦ παραδείσου: «Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθὸν ποιήσας, ἵνα ἔχω ζωὴν αἰώνιον» (στ. 16).

   Ὅταν ὁ Χριστὸς τοῦ ἔδωσε τὸ κλειδί, ἐκεῖνος τὸ περιφρόνησε, τὸ πέταξε. Δὲν τὸν συνέφερε νὰ τὸ χρησιμοποιήσει. Ἡ ἐλεημοσύνη ἦταν τὸ κλειδί. Θέλεις τὴν αἰώνια ζωή; «Ὕπαγε, πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι» (στ. 21). Δύσκολη ἡ χρήση τοῦ κλειδιοῦ αὐτοῦ γιὰ τὸν πλούσιο.

   • Ἔπρεπε μ’ αὐτὸ τὸ κλειδὶ νὰ ξεκλειδώσει τὸ θησαυροφυλάκιό του, τὸ χρηματοκιβώτιό του, τὴν πλεονεξία του, καὶ νὰ σκορπίσει ὅλα τὰ πλούτη του στοὺς φτωχούς. Ἔτσι μόνο θὰ ἄνοιγε ἡ θύρα τῆς αἰωνίου ζωῆς.

   • Ἔπρεπε μὲ τὸ κλειδί, ποὺ τοῦ ἔδωσε ὁ Χριστός, νὰ ξεκλειδώσει τὴν σκληρή, τὴν φίλαυτη, τὴν ἐγωκεντρική του καρδιά, νὰ τὴν κάνει ἀνοικτὴ σὲ ὅλους, γιὰ ν’ ἀνοίξει καὶ σ’ αὐτὸν ἡ αἰώνια ζωή.

   Δὲν τὸ ἔκανε. Ἐλεημοσύνη; Ὄχι, ὄχι! Τὰ λεφτά του νὰ τὰ δώσει στοὺς ἄλλους; Ὄχι, ὄχι! Ἔτσι ἀναχώρησε πικραμένος. «Ἀπῆλθε λυπούμενος ἦν γὰρ ἔχων κτήματα πολλά» (στ. 22).

   Εἶχε πολλὰ θρησκευτικὰ κλειδιά. Νόμιζε, πῶς μ’ αὐτὰ θὰ ἄνοιγε τὴν πόρτα τῆς αἰωνίου ζωῆς. Καὶ ἠθικὸς φαινόταν. Καὶ μὲ τοὺς γονεῖς του καλὰ τὰ πήγαινε. Καὶ ἄλλα καλὰ θρησκευτικὰ πράγματα ἐπιτελοῦσε. Ἀλλ’ ὅλα τὰ θρησκευτικά του κλειδιὰ ἀποδείχτηκαν ἀντικλείδια. Κι αὐτό, διότι δὲν εἶχε τὸ ἕνα, ἐκεῖνο, ποὺ θὰ τοῦ στοίχιζε· τὴν ἀγάπη, ποὺ ἐκδηλώνεται ὡς ἐλεημοσύνη. Ἄς προσέξουμε: Πολλὰ θρησκευτικὰ πράγματα κάνουμε. Ἀλλὰ θὰ μείνουμε ἔξω ἀπὸ τὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ἂν δὲν ἔχουμε ἀγάπη, ἐλεημοσύνη, πραγματική, δηλαδή, ἐν Χριστῷ ζωή.

 

Ὅλα τὰ κακὰ ἀπὸ τὴν φιλαργυρία

 

   Ὅταν εἶδε ὁ Κύριος τὸν νέο νὰ φεύγει, εἶπε ἐκεῖνο τὸ φοβερὸ ἀπόλυτο λόγο: «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, εὐκοπώτερόν ἐστι κάμηλον διὰ τρυπήματος ραφίδος διελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν» (στ. 24).

   Mὰ γιατί; Γιατί χάνονται γιὰ τὰ λεφτὰ ὄχι ἕνας, ἀλλὰ χιλιάδες, μυριάδες νέοι;

   • Συνήθως νομίζουμε, ὅτι μόνο γέροι χάνονται ἀπὸ τὴν φιλαργυρία. Εἶναι βεβαίως γεγονός, ὅτι οἱ μεγάλοι στὴν ἡλικία κινδυνεύουν περισσότερο ἀπὸ τὴν φιλαργυρία. Χαϊδεύουν πολλὲς φορὲς τὰ λεφτά, ὅπως κάποτε χάϊδευαν τὰ παιδιά τους. Συνεχῶς μετρᾶνε τὰ λεφτά, γιὰ νὰ μὴ μετρᾶνε τὰ χρόνια, ποὺ τοὺς ἀπομένουν. Ὑπάρχουν δὲ γέροι καὶ γρηές, ποὺ φαίνονται ἐξωτερικὰ φτωχοί, κι ὅμως ἔχουν πολλὰ χρήματα στὴν τράπεζα. Ἔχουν τὸ ἕνα πόδι στὸν τάφο, ἀλλὰ τὰ χέρια τὰ κρατοῦν σφιχτά. Δὲν τὰ ἀνοίγουν νὰ σκορπίσουν τὰ λεφτά τους σὲ ἔργα ἀγάπης. Καὶ ὅμως, δὲν χάνονται μόνο γέροι ἀπὸ τὴν φιλαργυρία χάνονται καὶ νέοι. Πῶς;

   • Πολλοὶ ἐκδότες, προκειμένου νὰ πλουτίσουν, ἐκδίδουν αἰσχρὰ περιοδικὰ καὶ βιβλία μὲ «πορνό», μὲ προκλητικὰ γυμνά, ποὺ ἐρεθίζουν καὶ ἀνάβουν φωτιὲς ἀκολασίας.

   • Πολλοὶ εἶναι ἐκεῖνοι, ποὺ γιὰ νὰ πλουτίσουν ἀνοίγουν μαγαζιά, τὰ γνωστὰ στέκια τοῦ κακοῦ, «ντίσκο», καφετέριες καὶ ἄλλα κέντρα, ὅπου σαπίζει ἡ νεολαία μας.

   • Πολλοὶ εἶναι οἱ ἔκφυλοι, ποὺ παράγουν ταινίες καὶ βιντεοκασέττες μὲ βρώμικο περιεχόμενο, ποὺ ξεμυαλίζουν καὶ ἐκμαυλίζουν τὸν κόσμο.

   • Πολλοὶ οἱ ἔμποροι τοῦ θανάτου, ποὺ ἀποτελοῦν τὰ σκοτεινὰ κυκλώματα διακινήσεως ναρκωτικῶν, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ βγάλουν πολλὰ λεφτά. Σκοτώνουν σωματικὰ καὶ ψυχικὰ δεκάδες χιλιάδες νέους στὴν χώρα μας, γιὰ νὰ πλουτίσουν.

   • Πολλοὶ οἱ ἐπιχειρηματίες, ποὺ προκειμένου νὰ πλουτίσουν ἐπιτρέπουν τὸν ἀλητοτουρισμό, παραδίνουν τὰ νησιά μας στὴν βρωμιὰ καὶ πουλᾶνε τὰ ἰδανικὰ καὶ τὰ ἤθη μας γιὰ μερικὰ λεφτά. Στοὺς ἐνόχους τοῦ εἴδους αὐτοῦ εἶναι καὶ τὸ ἴδιο τὸ κράτος.

   • Πολλοὶ οἱ νέοι τῆς Ἑλλάδος, ποὺ διψᾶνε γιὰ εὔκολο κέρδος, γιὰ πολλὰ λεφτά, καὶ καταφεύγουν στὶς ληστεῖες, τὸν εὐκολώτερο σήμερα τρόπο καὶ δυστυχῶς καί... ἀσφαλέστερο, γιὰ νὰ γίνουν μέσα σὲ λίγη ὥρα πλούσιοι.

   Τὰ λεφτά! Ἀνάβουν φωτιὲς καὶ στὸ παρθένο δάσος τῆς νεότητας. Τὰ λεφτά! Κοντεύουν νὰ τινάξουν στὸν ἀέρα ὅλο τὸν κόσμο. Γιὰ τὰ λεφτὰ οἱ πόλεμοι. Γιὰ τὰ λεφτὰ οἱ ἀντεγκλήσεις καὶ τὰ μίση. Ἀφαιρέστε, λέγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, τὴν φιλαργυρία, τὴν φιλοχρηματία, τὴν πλεονεξία, τὴν πλουτομανία, τὸν ὑλισμὸ γενικῶς, καὶ ἀμέσως ὅλα τὰ κακὰ θὰ σταματήσουν, ὅλα τὰ μίση θὰ ἐκλείψουν, ὅλοι οἱ πόλεμοι θὰ σταματήσουν, ὅλες οἱ φωτιὲς τοῦ κακοῦ θὰ σβήσουν. «Ἄνελε τὴν φιλοχρηματίαν, καὶ πέπαυται πόλεμος, πέπαυται μάχη, πέπαυται ἔχθρα, πέπαυται ἔρις καὶ φιλονεικία. Ὥσπερ λυμεῶνας καὶ λύκους ἐλαύνεσθαι τοὺς πλουσίους ἐκ τῆς οἰκουμένης ἐχρήν. Καθάπερ γὰρ ἄνεμοὶ τινες ἐναντίοι καὶ σφοδροὶ εἰς γαληνὸν ἐμπνέοντες πέλαγος, ἐκ βάθρων αὐτὸ ἀναστρέφουσιν, ὡς καὶ τὴν βύθιον ἄμμον τοῖς ἄνω μίγνυσθαι κύμασιν, οὕτως οἱ φιλοχρήματοι πάντα ἄνω καὶ κάτω ποιοῦσιν. Οὐδένα οἶδεν ὁ φιλοχρήματος φίλον. Τί δὲ λέγω φίλον; Οὐδὲ αὐτὸν τὸν Θεὸν ἐπισπᾶται. Ὑπὸ γὰρ τῆς ἐπιθυμίας ἐκείνης κατεχόμενος, μέμηνεν (κάνει σὰν τρελλός)» (Ε.Π.Ε. 23, 434-436).

 

Πόσα ἔχουμε, πόσα ἔπρεπε νὰ ἔχουμε!

 

   Ἀξιολύπητος ὁ νέος τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Χάθηκε. Ἀξιολύπητος καὶ ὁ πολὺς κόσμος σήμερα. Ἡ προσκόλληση στὴν ὕλη, ἡ ἀγάπη στὰ λεφτά, ἡ πλεονεξία, τὸν ἔχει διαφθείρει. Τὸν σκοτώνει. Θὰ ρωτήσετε ἴσως:

   – Τόσο κακὸ κάνει τὸ χρῆμα;

   Ναί, πολὺ κακό.

   • Σκεφθεῖτε πόσα ὑλικὰ πράγματα ἔχουμε; Θεωροῦμε εὐτυχία τὸ ὅτι ζοῦμε στὴν λεγόμενη «καταναλωτικὴ κοινωνία». Ἔχουμε πολλὰ καὶ ζητᾶμε ἀκόμη περισσότερα. Τελικὰ γινόμεθα δυστυχεῖς.

   Φαντασθεῖτε ἀετὸ νὰ θέλει νὰ πετάξει ψηλὰ καὶ νὰ τοῦ ἔχουν δέσει στὶς δύο του φτεροῦγες βαρύδια. Μπορεῖ νὰ πετάξει αὐτὸς ὁ ἀετός; Ζυγίζουν τὰ βαρύδια, ναί, ἀλλ’ ὁ ἀετὸς δὲν μπορεῖ ν’ ἀπογειωθεῖ στοὺς γαλανοὺς οὐρανούς. Ὑποχρεωτικὰ παραμένει προσγειωμένος στὴν γῆ, στὴν λάσπη.

   Ἀετὸς εἶναι ὁ ἄνθρωπος, πλασμένος ὄχι γιὰ τὸ χῶμα, ἀλλὰ γιὰ τοὺς οὐρανούς. Ζυγίζουν βεβαίως τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, ποὺ ἀποκτᾶμε. Ἀλλ’ εἶναι βαρύδια, ποὺ μᾶς κρατοῦν στὴν λάσπη καὶ δὲν μᾶς ἀφήνουν νὰ πετάξουμε. Ἂς τινάξουμε τὴν ὕλη καὶ τὸ φιλόϋλο πνεῦμα.

   – Μὰ πῶς; Μποροῦμε νὰ ζήσουμε χωρὶς λεφτά; «Δεῖ δὴ χρημάτων καὶ ἄνευ τούτων οὐδὲν γενέσθαι τῶν δεομένων», ἔλεγαν καὶ οἱ ἀρχαῖοι!

   Ἀναγκαία εἶναι τὰ χρήματα, ἀλλὰ γιὰ νὰ κυλᾶνε, ὄχι γιὰ νὰ μένουνε. Ὑπάρχει τίποτε ἀναγκαιότερο γιὰ τὸ σωματικὸ ὀργανισμὸ ἀπὸ τὸ αἷμα; Φαντασθεῖτε, λοιπόν, νὰ σταματήσει γιὰ ἕνα μόνο λεπτὸ νὰ κυλάει τὸ αἷμα. Τί θὰ γίνει; Θὰ ἔχουμε θρόμβωση καὶ συγκοπή. Ἢ φαντασθεῖτε ν’ ἀποκτήσει ὁ ὀργανισμὸς αἷμα περισσότερο ἀπὸ ὅσο χρειάζεται. Καλὸ τὸ αἷμα, ἀλλά, ἂν εἶναι περισσότερο ἀπὸ τὸ κανονικό, τότε θὰ ἔχουμε ὑπεραιμία καὶ ἄμεσο κίνδυνο γιὰ τὴν ὑγεία μας.

   Καὶ τὸ χρῆμα ὑπάρχει γιὰ νὰ κυλάει ἀπὸ χέρι σὲ χέρι, προκειμένου νὰ λειτουργεῖ τὸ σῶμα τῆς κοινωνίας. Ἂν σταματήσει, ἂν λιμνάσει στὴν ἀποταμίευση, στὶς καταθέσεις, στὶς μετοχές, τότε κάνει κακὸ στὴν ψυχὴ τὴν σκοτώνει. Καλὸ τὸ χρῆμα, ἀλλὰ τὸ κανονικό, τὸ ἀναγκαῖο. Τὸ περισσότερο κάνει φοβερὴ ζημιά.

   • Σκεφθεῖτε πόσα ὑλικὰ πράγματα ἔπρεπε νὰ ἔχουμε. Τὸ μέτρο μᾶς τὸ δίνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ἂς μετρηθοῦμε μὲ τὸ μέτρο αὐτό. Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι ὑπάρχει μία πινακίδα ἔξω ἀπὸ τὸν Ναό, ποὺ νὰ λέγει: «Στὸν Ναὸ θὰ εἰσέλθουν μόνο ἐκεῖνοι, ποὺ εἶναι ἐντάξει μὲ τὸ μέτρο τοῦ ἀποστόλου Παύλου ὡς πρὸς τὰ ὑλικὰ πράγματα». Πολὺ φοβᾶμαι, ὅτι κανεὶς ἀπό μᾶς, τοὺς σημερινοὺς χριστιανούς, δὲν θὰ τολμήσουμε νὰ μποῦμε στὸν Ναὸ γιὰ τὴν Κυριακάτικη Λειτουργία. Ἀκοῦστε τὸ μέτρο τοῦ Παύλου: «Ἔχοντες διατροφὰς καὶ σκεπάσματα, τούτοις ἀρκεσθησόμεθα» (Α΄ Τιμ. ς΄ 8). Αὐτὸ σημαίνει: Νὰ ἔχουμε μόνο τὰ ἀπολύτως ἀναγκαῖα.

   Ἡ δυστυχία μας ξέρετε ἀπὸ πότε ἀρχίζει; Ἀπὸ τότε, ποὺ ἀποκτᾶμε ἢ θέλουμε ν’ ἀποκτήσουμε περισσότερα ἀπὸ ὅσα πρέπει, περιττὰ πράγματα. Καὶ ἀκόμη χειρότερη γίνεται ἡ κατάσταση ἀπὸ τότε, ποὺ τὰ περιττὰ τὰ θεωροῦμε ἀναγκαῖα!

   Ὑπάρχει καὶ ἄλλο μέτρο γιὰ τὸ πόσα θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουμε. Εἶναι ἡ σχέση σώματος καὶ ψυχῆς. Θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουμε γιὰ τὸ σῶμα ὅσα τοὐλάχιστον ἔχουμε γιὰ τὴν ψυχή. Ἔχουμε τόσες ἀρετές, ὅσα καὶ ὑλικὰ ἀγαθά; Φοβᾶμαι, ὅτι εἴμεθα εὐκατάστατοι ὑλικὰ καὶ ἀκατάστατοι πνευματικά.

 

Πῶς τὰ ἔχουμε ἀποκτήσει!

 

   • Σκεφθεῖτε καὶ ἕνα τρίτο, πολὺ βασικό, γιὰ τὸ θέμα τοῦ πλούτου. Πῶς ἔχουμε ἀποκτήσει ὅσα ἔχουμε; Μὴ μοῦ πεῖτε κληρονομικά, διότι τότε θὰ σᾶς εἰπῶ, ὅτι ἡ κληρονομιὰ ὑλικοῦ πλούτου μοιάζει μὲ τὴν κληρονομιὰ τοῦ... προπατορικοῦ ἁμαρτήματος! Οἱ ἀδικίες τῶν γονέων μας γίνονται, μὲ τὴν κληρονομιά, καὶ δικές μας ἀδικίες.

   Ἄν θέλουμε νὰ εἴμεθα εἰλικρινεῖς, θὰ ὁμολογήσουμε, ὅτι τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ σήμερα τὰ ἀποκτᾶμε μὲ τὶς τέσσερις πράξεις, ποὺ ὁ νέος τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς ἰσχυρίσθηκε ὅτι δὲν τὶς εἶχε διαπράξει. Ὁ Χριστός τοῦ θύμισε τὶς τέσσερις πράξεις τῆς «ἀρνητικῆς» ἠθικῆς: «Οὐ φονεύσεις, οὐ μοιχεύσεις, οὐ κλέψεις, οὐ ψευδομαρτηρήσεις» (στ. 18). Οἱ τέσσερις πράξεις: Φόνος – Αἰσχρότης – Κλοπή – Ψεῦδος. Μὴν ἰσχυρισθεῖ κανείς, ὅτι μπορεῖ νὰ γίνει πλούσιος χωρὶς νὰ διαπράξει μερικὲς ἢ ὅλες τὶς πράξεις αὐτές.

   • Ὁ φρικτότερος φόνος στὶς ἡμέρες μας γιατί γίνεται; Ἡ ἔκτρωση εἶναι ὁ φρικτότερος φόνος. Σκοτώνονται, λοιπόν, 300.000 ἀθώα βρέφη κάθε χρόνο στὴν Ἑλλάδα γιὰ τὴν καλοζωΐα, τὴν καλοπέραση τῶν δολοφόνων. Προκειμένου νὰ καλοπερνοῦν οἱ γονεῖς, νὰ μὴ ταλαιπωρηθοῦν, νὰ μὴ στερηθοῦν καὶ προκειμένου νὰ πλουτίσουν ἀσυνείδητοι γιατροί, ἐκτελοῦνται ἑκατοντάδες χιλιάδες παιδιά!

   • Οἱ αἰσχρὲς πράξεις, οἱ πορνεῖες, οἱ μοιχεῖες, γιατί ἔχουν αὐξηθεῖ; Διότι ὑπάρχει ἡ λεγομένη αἰσχροκέρδεια.

   • Οἱ κλοπὲς καὶ οἱ ληστεῖες γιατί ἔγιναν καθημερινὸ στοιχεῖο τοῦ δελτίου εἰδήσεων; Γιὰ τὸν πλουτισμό.

   • Καὶ τὸ ψέμα τῆς φοροδιαφυγῆς γιατί τὸ χρησιμοποιοῦν οἱ πολλοί; Γιὰ νὰ μὴ προσφέρουν μερικὰ λεφτά.

   Ἂς μὴ κοιτᾶμε μόνο τὴν κακὴ χρήση τοῦ πλούτου. Ἂς προσέχουμε καὶ τὴν κακὴ κτήση τοῦ πλούτου. Τὰ περισσότερα λεφτὰ στάζουν αἷμα. Εἶναι χρήματα ἀτιμίας, «Ἀκελδαμᾶ» (Πράξ. α΄ 19). Προτιμότερο λίγα καὶ τίμια, παρὰ πολλὰ καὶ ἄτιμα. «Κρείσσων ὀλίγη λῆψις μετὰ δικαιοσύνης ἢ πολλὰ γεννήματα μετὰ ἀδικίας» (Παροιμ. ιε΄ 29).

   • Σκεφθεῖτε ἀκόμη, πόσο χρόνο σπαταλᾶμε γιὰ τὰ ὑλικὰ πράγματα. Πληρώνουμε ἀκριβὰ τὰ ἄχυρα. Τίποτε δὲν δίνουμε γιὰ τὰ διαμάντια. Ἄχυρα εἶναι τὰ ἄχειρα, ἐκεῖνα, δηλαδή, ποὺ θὰ φύγουν ἀπὸ τὰ χέρια μας. Διαμάντια εἶναι τὰ πνευματικά, ἀφοῦ διαμένουν στὸν αἰῶνα. Λέγει σχετικὰ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Ἀνάβλεψον εἰς τὸν οὐρανόν, τὸν ἐκεῖ πλοῦτον ἐννόησον, καταγέλασον τοῦ χρυσοῦ, μάθε τὴν χρῆσιν αὐτοῦ, πόση τίς ἔστι. Οὔκ ἔστι κτῆσις τοῦτο, χρῆσις ἔστιν, οὐκ ἔστι καιρία. Πάντες γὰρ πάροικοί ἐσμεν, καὶ ὁ κύριος τῆς οἰκίας τάχα μᾶλλον ὁ μισθωτὸς ἔστι τῆς οἰκίας» (Ε.Π.Ε. 23,300).

   • Σκεφθεῖτε τέλος, πόσο αἰσθανόμεθα λυπημένοι, ὅταν χάνουμε εὐκαιρίες ὑλικῶν πραγμάτων καὶ πόσο εὐτυχισμένοι, ὅταν ἀποκτᾶμε ὑλικὰ ἀγαθά. Λυπᾶται ἐκεῖνος, ποὺ ἀπαλλάσσεται ἀπὸ τὸ μικρόβιο φοβερῆς ἀρρώστιας; Καὶ ὅμως ὁ νέος τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς λυπήθηκε, ὅταν ὁ Κύριος θέλησε νὰ τὸν ἀπαλλάξει ἀπὸ τὸ μικρόβιο τῆς χειρότερης πνευματικῆς ἀσθενείας, τῆς φιλαργυρίας (στ. 22).

 

Τὸ κλειδὶ τῆς ἐλεημοσύνης

 

   Δείξαμε, γιατί ὁ Κύριος εἶναι τόσο ἀπόλυτος στὸν λόγο του γιὰ τοὺς πλουσίους. Σκεφθεῖτε τὸ κριτήριο, ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ ὁποίου θὰ μᾶς κρίνει κατὰ τὴν Δευτέρα του Παρουσία. Εἶναι τὸ κριτήριο τῆς ἐλεημοσύνης. Τί ἐλεημοσύνη κάναμε!

   Δυστυχῶς ἐλάχιστοι εἶναι ἐκεῖνοι, ποὺ δίνουν. Οἱ περισσότεροι δὲν ἔμαθαν νὰ δίνουν. Καὶ ὄχι μόνο δὲν δίνουν, ἀλλὰ καὶ παίρνουν. Παίρνουν μὲ λύσσα. Ἁρπάζουν, κλέβουν. Ὁ Σατανᾶς καταφέρνει ἔτσι καὶ μᾶς κλέβει τὸ κλειδὶ τοῦ παραδείσου. Ἂν στὴν παραβολὴ τῶν μυρίων ταλάντων τὸ κλειδὶ τῆς αἰωνίου ζωῆς εἶναι ἡ ἀγάπη, ποὺ μεταφράζεται σὲ συγγνώμη, στὴν περικοπὴ μὲ τὸν πλούσιο νεανίσκο τὸ κλειδὶ τῆς αἰωνίου ζωῆς εἶναι ἡ ἀγάπη, ποὺ μεταφράζεται σὲ ἐλεημοσύνη, σὲ γενναία ἐλεημοσύνη. Ὁ Σατανᾶς κατόρθωσε καὶ μᾶς ἔδεσε μὲ τὴν ὕλη, μὲ τὴν πλεονεξία. Καὶ τὸ σχοινὶ αὐτὸ τὸ τραβοῦν πολλὰ δαιμόνια, μέχρι νὰ μᾶς κατεβάσουν στὴν αἰώνια κόλαση.

   Ὁ Κύριος θέλει νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς πλεονεξίας καὶ τοῦ ὑλισμοῦ. Ἐπειδὴ μᾶς ἀγαπᾶ, θὰ μᾶς δείχνει πάντοτε τὸν δρόμο, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν αἰώνια ζωή: «Ὕπαγε, πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανοῖς».

* Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ Κυριακοδρόμιο Εὐαγγελίων», ἔκδοσις δευτέρα, Ἀθήνα 1999, σελ. 121 - 126. (Τὰ ἔντονα στοιχεῖα, ὑπὸ ἱερομ. Ν.)