Σκηνὴ Φρίκης

Σκηνὴ Φρίκης

Φαράγγι ἐπικίνδυνο, μὲ σκοτεινὰ τὰ βάθη

ποὺ καὶ μονάχα νὰ τὸ ἰδῇς, ζάλη ὁ νοῦς θὰ πάθῃ

στενό, μ’ ἀπότομη πλευρά, σὰν τοῖχο ἀπὸ βράχια,

κι’ ἀκούγονται ἀπὸ κάτω ’κεῖ σὰν φείδια, σὰν βατράχια,

κάτ’ ἀπ’ τὸ χεῖλος τοῦ κρημνοῦ, στ’ ἀπότομο πλευρό του

–λὲς ἀπ’ τὸ τρόμο ζάρωξε ποὔνοιωσε στὸν καιρό του–

δεντράκι βγαίνει ἀσθενικό, ποὺ στρέφει πρὸς τὰ ὕψη

σὰν νὰ φοβᾶται καὶ αὐτὸ στὸ βάραθρο νὰ σκύψῃ.

Πάνω στὸ χεῖλος τοῦ κρημνοῦ εἶναι τὸ μονοπάτι

κι’ ἀλλοίμονο ποιὸς στὸν κρημνὸ στρέψῃ ἀπὸ ’κεῖ τὸ μάτι.

Ἡ Κυριακὴ τῆς Σαμαρείτιδος

Ἡ Κυριακὴ τῆς Σαμαρείτιδος

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ὕδωρ λαβεῖν ἐλθοῦσα τὸ φθαρτόν, γύναι,

Ταὸ ζῶν ἀπαντλεῖς, ᾧ ῥύπους ψυχῆς πλύνεις.

   Τὴν πέμπτη Κυριακὴ ἀπὸ τοῦ Πάσχα ἐπιτελοῦμε τὴν ἑορτὴ τῆς Σαμαρείτιδος ἐπειδὴ φανερὰ σὲ αὐτὴν ὁ Χριστὸς ὁμολόγησε ἑαυτὸν Μεσσία, ποὺ θέλει νὰ πεῖ ἀλειμμένος· γιατὶ μεσσὰ παρὰ τοὺς Ἑβραίους λέγεται τὸ ἔλαιο, διότι καὶ οἱ βασιλεῖς, καὶ οἱ ἱερεῖς, καὶ οἱ Προφῆτες, μὲ τὸ παρὰ τοῦ Θεοῦ διορισμένο ἔλαιο τῆς σκηνῆς ἀλείφονταν, δηλαδὴ χρίονταν· καὶ χρίσεις, λέγει, τὸν Ἐλισσαιὲ υἱὸν Σαφὰτ ἀντὶ σοῦ εἰς Προφήτην· ὥστε τὰ τρία αὐτὰ ὀνόματα, τὸ Μεσσίας τὸ ἑβραϊκό, καὶ τὰ δύο τὰ ἑλληνικά, δηλαδὴ τὸ Χριστὸς καὶ τὸ ἠλειμμένος, ἕνα καὶ τὸ αὐτὸ νόημα ἔχουν.

Κάθε θλίψη ἐλέγχει τὴν ροπὴ τοῦ θελήματος

Κάθε θλίψη ἐλέγχει τὴν ροπὴ τοῦ θελήματος

Ἁγίου Μάρκου τοῦ Ἀσκητοῦ*

   Ὅπως ἡ κατὰ Θεὸν ἐργασία λέγεται ἀρετή, ἔτσι καὶ ἡ ἀπροσδόκητη θλίψη λέγεται πειρασμός.

   Ὁ Θεὸς πείραζε τὸν Ἀβραάμ¹, δηλαδὴ τὸν στενοχωροῦσε πρὸς τὸ συμφέρον του κι ὄχι γιὰ νὰ μάθει τὶ εἴδους ἦταν, γιατὶ τὸν γνώριζε Ἐκεῖνος ποὺ γνωρίζει τὰ πάντα καὶ πρὶν ἀπὸ τὴν ὕπαρξή τους. Ἤθελε νὰ τοῦ δώσει ἀφορμὲς γιὰ τὴν τέλεια πίστη.

Γιατί καίω τόσα κεριὰ καὶ καντήλια…

Γιατί καίω τόσα κεριὰ καὶ καντήλια…

Ἀπὸ τὸν βίο τοῦ ὁσίου Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ*

   Τὴν ὥρα ποὺ προσευχόταν ὑπὲρ τῶν ζώντων καὶ τῶν κεκοιμημένων ἄναβε κεριὰ μπροστὰ στὰ εἰκονίσματα τοῦ κελλιοῦ του. Γιὰ τὴ σημασία τῆς πράξεως αὐτῆς εἶχε μιλήσει σὲ σχετικὴ συζήτησι μὲ τὸν Νικόλαο Α. Μοτοβίλωφ τὸν Νοέμβριο τοῦ 1831.

   «Στὸ κελλὶ τοῦ στάρετς, διηγεῖται ὁ Μοτοβίλωφ, εἶδα πολλὰ καντήλια καὶ πολὺ περισσότερα κεριά, μικρὰ καὶ μεγάλα σὲ διάφορες γωνίες. Αὐτά, καθὼς καὶ τὸ λάδι τὰ ἔφερναν στὸν ὅσιο οἱ ἐπισκέπτες. Κάποτε ἄφηναν καὶ χρήματα γιὰ τὴν ἀγορά τους. Ἐκεῖνος ὅμως δὲν τὰ δεχόταν πάντοτε. Ἀπὸ τὴν μακρόχρονη τῆξι τῶν κεριῶν εἶχαν σχηματισθῆ κέρινοι λοφίσκοι. Ἀναρωτήθηκα γιατί ὁ πατὴρ Σεραφεὶμ ἀνάβει μέσα στὸ κελλὶ τόσα κεριὰ καὶ καντήλια, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ δημιουργῆται ἀνυπόφορη ζέστη.

   Τότε ἐκεῖνος, ἀπαντῶντας στοὺς λογισμούς μου, εἶπε:

Ἀδύνατον μοῦ φαίνεται ἀξίως ἐγκωμιάσαι τὴν Ἀγάπην…

Ἀδύνατον μοῦ φαίνεται ἀξίως ἐγκωμιάσαι τὴν Ἀγάπην…

Ὅσιος Ἰωσὴφ ὁ Ἡσυχαστής  

   Ἀληθῶς λέγω, τέκνον μου.

   Εἰ εἶχον, ὅλας τὰς γλώσσας τῶν ἀνθρώπων τῶν ἐξ Ἀδὰμ νὰ μὲ βοηθοῦν, καὶ πάλιν ἀδύνατον μοῦ φαίνεται, ὅτι θὰ ἠδυνάμην ἀξίως ἐγκωμιάσαι τὴν Ἀγάπην.

   Καὶ τὶ λέγω ἀξίως.

   Ἀλλὰ μηδὲ μικρόν τι δύναται βρότειος γλῶσσα ὅλως λαλῆσαί τι περὶ τῆς ἀγάπης, εἰ μὴ αὐτὸς ὁ Θεός, ἡ αὐτοαλήθεια καὶ Ἀγάπη δώσει ἡμῖν τὴν ἐνέργειαν τῶν λόγων, καὶ τὴν σοφίαν καὶ γνῶσιν· καὶ διὰ μέσον γλώσσης ἀνθρωπίνης αὐτὸς ὁ ἴδιος Θεὸς καὶ γλυκὺς ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἴδιος μετὰ τοῦ ἰδίου καὶ καλεῖν καὶ ἐγκωμιάζεσθαι.

   Καθότι ἡ Ἀγάπη δὲν εἶναι ἄλλο, εἰ μὴ αὐτὸς ὁ Σωτὴρ καὶ Πατήρ, ὁμοῦ Πνεῦμα τὸ Θεῖον, ὁ γλυκὺς Ἰησοῦς.

Ἡ Μεσοπεντηκοστή

Ἡ Μεσοπεντηκοστή

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἑστὼς διδάσκει τῆς Ἑορτῆς ἐν μέσῳ,

Χριστὸς Μεσσίας τῶν διδασκάλων μέσον.

   Τὴν Τετάρτη ἀπὸ τῆς Κυριακῆς τοῦ Παραλύτου, ἑορτάζουμε τὴν Μεσοπεντηκοστή. Δὲν ἐννοοῦμε ὅμως Πεντηκοστὴ τὴν Πεντηκοστὴ τῶν Ἑβραίων, ἀλλὰ τὴν ἡμέρα, τὴν ὁποία ἀριθμοῦμε ἀπ’ τὴν ἡμέρα τῆς Ἁγίας Ἀναστάσεως, –ὅποιον μῆνα τύχει, εἴτε Μάρτιο δηλαδή, εἴτε Ἀπρίλιο–, ἕως τὴν Κυριακὴ τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τούτης τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς τὸ μέσον ἑορτάζουμε σήμερα, ἐπειδὴ ἀπὸ τὰ δύο ἄκρα ἔχει αὐτὴ ἡ Τετάρτη τὶς δύο μεγαλώτατες ἑορτές, δηλαδὴ τῆς Ἀναστάσεως καὶ τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· καὶ τρόπον τινα εἶναι ὡς σύνδεσμος τῶν δύο, καὶ μεγαλύνεται καὶ λαμπρύνεται ἀπὸ τῶν δύο τὰ μεγαλεῖα καὶ τὶς λαμπρότητες.

Εἶπε Γέρων…

Εἶπε Γέρων…

   Ἡ βία (σ.σ.: δηλ. ἡ πίεση, ἡ καταβολὴ μέγιστης προσπάθειας), ἡ ἀχώριστη σύντροφος τοῦ Μοναχοῦ, τὰ κάνει ὅλα κατορθωτά, λέγει ἕνας Γέροντας. Ὅποιος τὴν ἀποχωρίζεται δὲν ξέρω ἂν ἐξακολουθεῖ νὰ παραμένει Μοναχός.

   Λένε πὼς ἡ ὁσία Σάρρα ἡ Ἀσκήτρια, ἔμενε σὲ μιὰ σπηλιὰ κοντὰ στὶς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ Νείλου καὶ στὸ διάστημα τῶν ἑξῆντα χρόνων ποὺ ἀσκήτευε ἐκεῖ, δὲν πρόλαβε οὔτε μιὰ φορὰ νὰ δεῖ τὸ μεγάλο ποτάμι.

Κόσμος vs Χριστιανὸς

Κόσμος vs Χριστιανὸς

Αἱ πρὸς συσχηματισμὸν ἀξιώσεις τοῦ κόσμου

καὶ αἱ ἀντιθέσεις τοῦ Χριστιανοῦ.

«Ἐμπρὸς συσχηματίσθητε» μᾶς κράζουσιν ἀκόσμως

κι᾿ ἐδῶ ἐρίζουν πάντοτε ὁ Χριστιανὸς κι᾿ ὁ κόσμος.

 

Ὁ Κόσμος:

Κοιμήσου καὶ κοιμόμαστε, ᾿ξύπνα γιατὶ ᾿ξυπνᾶμε

γέλα καὶ σὺ ἀφοῦ κι᾿ ἐμεῖς βλέπεις ὅτι γελᾶμε.

Σ᾿ ὅ,τι θαυμάζουμε ἐμεῖς πρέπει καὶ σὺ νὰ χάσκῃς

κι᾿ ὅ,τ᾿ ἄκουσες νὰ λέμε ἐμεῖς αὐτὸ καὶ σὺ νὰ διδάσκῃς.

Ὅπου ἐμεῖς στεκόμαστε πρέπει καὶ σὺ νὰ μένῃς

καὶ ὅπου δὲν συχνάζουμε καὶ σὺ νὰ μὴ διαβαίνῃς.

Ἡ Κυριακὴ τοῦ Παραλύτου

Ἡ Κυριακὴ τοῦ Παραλύτου

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Τὸ ῥῆμα Χριστοῦ σφίγμα τῷ παρειμένῳ.

Οὕτως ἴαμα τοῦτο ῥῆμα καὶ μόνον.

   Τὴν τετάρτη Κυριακὴ ἀπὸ τὸ Πάσχα κάνουμε τὴν ἀνάμνηση τῆς θεραπείας τοῦ Παραλύτου, κι’ ἑορτάζουμε καθὼς πρέπει τοῦτο τὸ θαῦμα σὲ τοῦτον τὸν καιρό, διότι καὶ ὁ Χριστὸς τὸν καιρὸ ποὺ οἱ Ἑβραῖοι γιόρταζαν τὴν δική τους Πεντηκοστή, σ’ ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες τέλεσε τοῦτο τὸ παράδοξο, καθὼς τὸ διηγεῖται ὁ θεῖος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής. Διότι λέγει, ὅτι ἀναβὰς ὁ Κύριος στὰ Ἱεροσόλυμα, στὶς ἡμέρες τῆς Πεντηκοστῆς, καὶ πλησιάζοντας στὴν Κολυμβήθρα ποὺ εἶχε πέντε καμάρες καὶ τὴν ὁποία εἶχε κτίσει ὁ Σολομών, κατὰ τὴν πόρτα ποὺ ὀνομαζόταν Προβατική, διότι δὲν ὀνομαζόταν ἡ Κολυμβήθρα Προβατική, καθὼς μερικοὶ ἐξηγοῦν, ἀλλὰ ἡ πόρτα ἀπ’ τὴν ὁποία καὶ μόνο ἔβαζαν τὰ πρόβατα, τὰ ὁποῖα, κατὰ τὸν νόμο, πρόσφεραν θυσία. Καὶ λεγόταν προβατικὴ ἡ πόρτα, ὄχι διότι ἔβαζαν μονάχα πρόβατα ἀπὸ ἐκείνη, ἀλλ’ ἴσως τὴν ὀνόμαζαν Προβατικὴ ἀπὸ τὸ πλεονάζον μέρος τῶν εἰσαγομένων ζώων.

Πολὺ ὠφελοῦν οἱ προσευχές τῶν ἄλλων, ἀλλὰ ὅταν καὶ ἐμεῖς…

Πολὺ ὠφελοῦν οἱ προσευχές τῶν ἄλλων, ἀλλὰ ὅταν καὶ ἐμεῖς…

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου*

   Εἶναι καλὸ νὰ ἀπολαμβάνουμε τὴν προσευχὴ τῶν Χριστιανῶν, ἀλλὰ ὅταν καὶ ἐμεῖς εἴμασθε ἐνεργητικοί. Καὶ τί μοῦ χρειάζεται, λέγει, ἡ προσευχὴ τοῦ ἄλλου, ὅταν εἶμαι ἐνεργητικός; Καὶ βέβαια, νὰ μὴ καταστήσεις τὸν ἑαυτό σου σὲ ἀνάγκη, γιατὶ οὔτε ἐγὼ τὸ θέλω, ἀλλὰ πάντοτε εἴμασθε σὲ ἀνάγκη, ἐὰν σκεπτώμασθε ὀρθά. Ὁ Παῦλος δὲν εἶπε, «τί μοῦ χρειάζεται ἡ προσευχή;» (ἂν καὶ βέβαια οἱ προσευχόμενοι δὲν ἦταν ἰσάξιοι αὐτοῦ, ἢ καλύτερα οὔτε ἴσοι). Καὶ σὺ λέγεις, τί μοῦ χρειάζεται ἡ προσευχή τους; Ὁ Πέτρος δὲν εἶπε, τί μοῦ χρειάζεται ἡ προσευχή τους; Διότι, λέγει, «Προσευχὴ γινόταν μακριὰ ἀπὸ τὴν ἐκκλησία πρὸς τὸν Θεὸ γιὰ τὴν διάσωση αὐτοῦ», καὶ σὺ λέγεις, τί μοῦ χρειάζεται ἡ προσευχή τους; Γι᾿ αὐτὸ σοῦ χρειάζεται, ἐπειδὴ νομίζεις ὅτι δὲν ἔχει καμμία ἀνάγκη. Καὶ ἂν ἀκόμη γίνεις ὅπως ὁ Παῦλος, ἔχεις ἀνάγκη ἀπὸ τὴν προσευχὴ τῶν ἄλλων. Μὴν ὑψώνεσαι, γιὰ νὰ μὴ ταπεινωθεῖς. Ἀλλὰ ὅπως εἶπα, ἂν εἴμασθε καὶ ἐμεῖς ἐνεργητικοί, ὠφελοῦν καὶ οἱ προσευχὲς ποὺ γίνονται γιὰ μᾶς.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗ

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗ

   Ὅσο βαρειὰ καὶ σκοτεινὴ ἡ νύχτα, τόσο παρήγορο τὸ γλυκοχάραμα. Ὅσο τρικυμισμένη ἡ θάλασσα, τόσο πιὸ ποθητὸ τὸ λιμάνι στὸν ταξιδιώτη. Ὅσο πιὸ πολλὰ χρόνια βαρειᾶς σκλαβιᾶς καὶ φυλακῆς, τόσο πιὸ λαχταριστὴ τῆς λευτεριᾶς ἡ μέρα.

   Σὰν γλυκοχάραμα, σὰν λιμάνι ὕστερα ἀπὸ μακραίωνο ταξίδι, σὰν λευτεριὰ ὕστερα ἀπὸ σκλαβιὰ αἰώνων, δέχτηκε ὁ κόσμος τὸν Μέγα Κωνσταντῖνο, τὸν πρῶτο Χριστιανὸ Αὐτοκράτορα. Εἶχαν περάσει τριακόσια χρόνια διωγμῶν. Τριακόσια χρόνια, στὰ ὁποῖα χύθηκαν ποταμοὶ αἱμάτων. Τριακόσια χρόνια στὰ ὁποῖα λεγεῶνες ὁλόκληρες Ρωμαϊκοῦ στρατοῦ πολεμοῦσαν νὰ ἐξαφανίσουν ἀπ’ τὸ πρόσωπο τῆς γῆς τοὺς Χριστιανούς. Τριακόσια χρόνια, στὰ ὁποῖα οἱ δήμιοι τῆς Ρώμης εἶχαν κουραστεῖ νὰ θανατώνουν ἀθώους μάρτυρες, καὶ τὰ θηρία τῶν Ρωμαϊκῶν ἀμφιθεάτρων εἶχαν χορτάσει μὲ τὶς σάρκες χιλιάδων Χριστιανῶν. Οἱ κατακόμβες πλημμύρισαν ἀπὸ λείψανα μαρτύρων. Καὶ κεῖ, στὰ βάθη τῆς γῆς, ποὺ τὰ κεριὰ τρεμόσβυναν, φωτίζοντας τὰ πυκνὰ σκοτάδια, οἱ πηγὲς τῶν δακρύων, δακρύων προσευχῆς, πότιζαν τοὺς τάφους τῶν Ἁγίων καὶ θερμὲς προσευχές, ἀπ’ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς ἀνέβαιναν σὰν θυμίαμα εὐπρόσδεκτο, «ὑπὲρ εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου καὶ καταστάσεως τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν».

Πῶς νὰ ἐξομολογούμαστε καὶ πῶς νὰ συγχωρούμαστε

Πῶς νὰ ἐξομολογούμαστε καὶ πῶς νὰ συγχωρούμαστε

Ὁσίου Γεωργίου (Καρσλίδη)*

   Ὅταν πρόκειται νὰ κοινωνήσετε χρειάζεται προετοιμασία. Πρῶτο καὶ βασικὸ εἶναι ἡ ἐξομολόγηση. Ὅ,τι σᾶς βαραίνει τὴν ψυχή σας, δηλαδὴ ποῦ φταίξατε, νὰ τὸ πεῖτε στὸν πνευματικό σας πατέρα καὶ πάντα νὰ ἐξομολογεῖστε στὸν ἴδιο πνευματικό, ὄχι κάθε φορὰ νὰ ἀλλάζετε πνευματικό. Γιατὶ ὅπως πᾶμε σ᾿ ἕνα καλὸ γιατρὸ καὶ γιὰ πρώτη φορὰ μᾶς ρωτάει πῶς λέγεσαι καὶ μᾶς κάνει κάρτα καὶ ὅταν ξαναπᾶμε δὲν τὰ λέμε ἀπὸ τὴν ἀρχή, ἀλλὰ παίρνει ὁ γιατρὸς τὴν κάρτα μας καὶ μὲ λίγα λόγια ποὺ θὰ μᾶς ρωτήσει, μᾶς δίνει τὰ φάρμακα ποὺ πρέπει νὰ πάρουμε, ἔτσι καὶ ὁ πνευματικός μας πρέπει νὰ ξέρει πῶς βαδίζουμε στὴν ζωή μας καὶ ἀφοῦ ἐξομολογηθοῦμε ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς, χωρὶς νὰ κρύψουμε καὶ τὸ ἐλάχιστο ἁμάρτημά μας, πλένουμε τὴν ψυχή μας, ὅπως, ὅταν πρόκειται νὰ πάρουμε τὴν Ἁγία Κοινωνία. Καθαρίζουμε τὸ σπίτι μας, πλένουμε ὅλα μας τὰ ροῦχα καὶ τὰ πάντα καθαρίζουμε, γιατὶ θὰ πάρουμε τὸν Χριστὸ μέσα μας. Βασικότερο εἶναι νὰ καθαρίσουμε πρῶτα τὴν ψυχή μας καὶ ὁ καθαρισμὸς τῆς ψυχῆς γίνεται μὲ τὴν ἐξομολόγηση.

«Ἡ γνῶσις φυσιοῖ, ἡ δὲ ἀγάπη οἰκοδομεῖ.»

«Ἡ γνῶσις φυσιοῖ, ἡ δὲ ἀγάπη οἰκοδομεῖ»

 

«Ἡ γνῶσις φυσιοῖ, ἡ δὲ ἀγάπη οἰκοδομεῖ.

Εἰ δέ τις δοκεῖ εἰδέναι τι, οὐδέπω οὐδὲν ἔγνωκε καθὼς δεῖ γνῶναι.»

 

(Α΄ Κορινθ. η΄ 2.)

Ἡ γνώση δίχως τὴν ὀρθὴ πράξη ὁδηγεῖ σὲ κουφότητα καὶ ἀλαζονεία, ἐνῶ ἡ ἀγάπη οἰκοδομεῖ καὶ ὠφελεῖ τὸν πλησίον.

Καὶ ἂν κάποιος νομίζει ὅτι γνωρίζει κάτι, αὐτὸς ἀκόμη δὲν ἔχει γνωρίσει τίποτε, ὅπως πρέπει νὰ τὸ γνωρίζει.

Στὴν Παναγία

Στὴν Παναγία

Στὴν Παναγία Δέσποινα γονυπετὴς νὰ φέρῃς

τὴν προσευχή σου πάντοτε μὲ δάκρυα καὶ χαρά.

Καὶ νἆσαι πάντα βέβαιος καὶ πρέπει σὺ νὰ ξέρῃς

ὅτι θ’ ἀνοίγῃ ὁ Οὐρανὸς σὲ κάθε σου φορά.

 

(«Τὰ ποιήματα τοῦ καλόγερου». Τόμος Β΄, Ἀθῆναι 1973. σελ 44.)

Μὲ τὴν ἀγάπη, τὴν ὑπομονή, τὸ μειδίαμα…

Μὲ τὴν ἀγάπη, τὴν ὑπομονή, τὸ μειδίαμα…

Ὅσιος Πορφύριος ὁ Ἁγιορείτης

   Ὅπως ἕνας ἀσκητής, χωρὶς νὰ τὸν βλέπει κανείς, ὠφελεῖ τὸν κόσμο, διότι τὸ κύμα τῆς προσευχῆς του ἐπηρεάζει τὸν ἄλλο, μεταφέρει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον στὸν κόσμο·

   ἔτσι κι ἐσεῖς νὰ σκορπᾶτε τὴν ἀγάπη σας, χωρὶς νὰ περιμένετε ἀνταπόδοση· μὲ τὴν ἀγάπη, τὴν ὑπομονή, τὸ μειδίαμα…

«Νὰ γνωρίζεις ὅμως ὅτι ἀποτελεῖ ἔγκλημα ἀκόμα κι ἂν δώσει κανεὶς προπετῶς ἱατρικὸ φάρμακο»

Μέγας Φώτιος καὶ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης:

«Νὰ γνωρίζεις ὅμως ὅτι ἀποτελεῖ ἔγκλημα ἀκόμα κι ἂν δώσει κανεὶς προπετῶς ἱατρικὸ φάρμακο»

 

(Συνυπαίτιοι σωματικῆς φθορᾶς καὶ φόνου;)

   Διαβάσαμε σὲ πρόσφατα κείμενα –ἐξ ἀφορμῆς τῶν ὑγειονομικῶν μέτρων προστασίας ἀπὸ τὴν ἴωση COVID19–  τὸ παρουσιασθὲν τμῆμα τῆς ἐν τῷ Ἱερῷ Πηδαλίῳ ὑποσημειώσεως τοῦ ἱεροῦ Νικοδήμου, εἰς τὴν ἐρμηνεία τοῦ ξς΄(66) κανόνος τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, τὸ ὁποῖο λέγει: «Σημείωσαι ὅτι ὡς φονεὺς καταδικάζεται καὶ ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἐν καιρῷ πανώλης ἠξεύρωντας ὅτι εἶναι μεμολυσμένος ὑπάγει εἰς οἴκους, καὶ πολιτείας, καὶ μολύνει καὶ τοὺς ἄλλους, καὶ γίνεται πολλῶν φόνων αἴτιος».

Ἡ Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων

Ἡ Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Χριστῷ φέρουσιν αἱ Μαθήτριαι μύρα.

Ἐγὼ δὲ ταύταις ὕμνον, ὡς μύρον φέρω.

   Τὴν Τρίτη Κυριακὴ ἀπὸ τοῦ Πάσχα ἐπιτελοῦμε τὴν ἑορτὴ τῶν Ἁγίων Μυροφόρων γυναικῶν καὶ Ἰωσὴφ τοῦ ἐξ Ἀριμαθαίας, ὁ ὁποῖος ἦταν Μαθητής, ἂν καὶ κρυμμένος, ἕνας ἀπὸ τοὺς Ἑβδομήκοντα. Καὶ μαζὶ μὲ αὐτοὺς κάνουμε μνεία καὶ Νικοδήμου τοῦ νυκτερινοῦ Μαθητοῦ, ποὺ ἦταν ἐκ τῶν ἀρχόντων καὶ προσῆλθε στὸν Χριστὸ ἐν καιρῷ νυκτός, γιὰ νὰ μὴ τὸν κάμουν ἀποσυνάγωγο. Οἱ μὲν γυναῖκες αὐτὲς εἶναι πρῶτες καὶ ἀψευδεῖς μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως. Ἰωσὴφ καὶ Νικόδημος εἶναι ὑπηρέτες καὶ μάρτυρες τῆς ταφῆς· διότι τὰ δύο αὐτά, ἡ Ταφὴ καὶ ἡ Ἀνάσταση, εἶναι τὰ κυριώτατα καὶ συνεκτικώτατα τοῦ δόγματός μας καὶ στοχασθῆτε, ὁ μὲν Νικόδημος εὐθὺς ἔγινε ἀποσυνάγωγος, ἐπειδὴ δὲν θέλησε νὰ συμφωνεῖ μὲ τοὺς ἄλλους Ἰουδαίους τὸν δὲ Ἰωσήφ, ἐπειδὴ πῆγε στὸν Πιλᾶτο καὶ ζήτησε τὸ Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ καὶ τὸ ἑνταφίασε· ἀφοῦ τὸ ἐνταφίασε τὸν ἔρριψαν οἱ φονικώτατοι μέσα σὲ βαθὺ λάκκο, καὶ ἐκ θείας δυνάμεως, διὰ χειρὸς θείου ἀγγέλου, ἁρπάζεται ἀπὸ ἐκεῖ καὶ ἀποσώζεται στὴν Ἀριμαθαία, τὴν ἰδιαίτερη πατρίδα του. Καὶ ὁ Χριστὸς ἀναστὰς ἔρχεται σ’ αὐτὸν ἐνῶ ἔφερε ἀκόμα τὰ δεσμά, καὶ πιστώνει αὐτὸν ἀκόμα περισσότερο τὸ μυστήριο τῆς Ἀναστάσεως· καὶ πάσχοντας πολλὰ ἀπ’ τοὺς Ἰουδαίους γιὰ νὰ μὴ κηρύττει τὴν Ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρος, αὐτὸς δὲν ὑπέφερε νὰ σιωπᾶ τὸ μυστήριο καὶ μὲ παρρησία διηγεῖτο πρὸς ὅλους τὰ γενόμενα.

Ἅγιον Ὄρος (Η΄): Ἱερὰ Σκήτη Τιμίου Προδρόμου (BINTEO)

Ἅγιον Ὄρος (Η΄): Ἱερὰ Σκήτη Τιμίου Προδρόμου

(BINTEO)

 

Παρακολουθῆστε τὸ ὑπέροχο ντοκιμαντὲρ - ὁδοιπορικό:

Οἱ τέσσερις ἀρετὲς τῆς ψυχῆς

Οἱ τέσσερις ἀρετὲς τῆς ψυχῆς

Ὁσίου Πέτρου τοῦ Δαμασκηνοῦ*

   Τέσσερις εἶναι οἱ μορφὲς τῆς σοφίας:

   Ἡ φρόνηση, δηλαδὴ ἡ γνώση καὶ ἐκείνων ποὺ πρέπει καὶ ἐκείνων ποὺ δὲν πρέπει νὰ κάνουμε καὶ ἡ ἐγρήγορση τοῦ νοῦ.

   Ἡ σωφροσύνη, δηλαδὴ νὰ γίνει ὀρθὸ τὸ φρόνημά μας, ὥστε νὰ μπορέσουμε νὰ κρατήσουμε τὸν ἑαυτό μας μακριὰ ἀπὸ κάθε ἔργο, λογισμὸ καὶ λόγο ποὺ δὲν ἀρέσει στὸν Θεό.

   Ἡ ἀνδρεία, δηλαδὴ ἡ δύναμη καὶ ἡ καρτερία στοὺς κατὰ Θεὸν ἀγῶνες καὶ στοὺς πειρασμούς.

   Ἡ δικαιοσύνη, δηλαδὴ ἡ διανομὴ ποὺ γίνεται μὲ ἰσότητα σὲ ὅλα αὐτά.

 

ΕΥΧΗ Εἰς τὸ ἅγιον Πνεῦμα.

Ε Υ Χ Η

Εἰς τὸ ἅγιον Πνεῦμα.

   Σοὶ τῷ μόνῳ ἀγαθῷ καὶ παναγίῳ, καὶ ζωοποιῷ Πνεύματι, προσπίπτω ἐγὼ ὁ πάσης τιμωρίας ἔνοχος, καὶ πάσης κολάσεως ὑπεύθυνος. Σὲ τὴν ἀΐδιον καὶ ὄντως ζωήν, τὸ ἀληθινὸν καὶ ἀνέσπερον φῶς, τὸν Κύριόν μου καὶ Θεόν, ἱκετεύω μὴ εἰς τέλος καταβάλῃ με ὁ ἐξ ἐναντίας· ἀλλὰ σὺ βασίλευσον ἐν ἐμοί, ἡ παντοδύναμος καὶ ἀνεκφώνητος δύναμις. (Τὸ ὑπερπλῆρες καὶ ἀπερίληπτον καὶ ἀνέκβατον κράτος· ἡ πᾶσα ἀγαθότης καὶ παντὸς ἀγαθοῦ καὶ καλοῦ αἰτία. Τὸ ἀνακαινίζον πᾶσαν φύσιν τῆς κτίσεως, ἐξ οὗ οἱ ἀσθενεῖς, ἰσχυροί· παρ’ οὗ ἡ ἀναγέννησις ἡμῶν καὶ ἀνάπλασις, καὶ πᾶσα ἐπίγνωσις. Παρ’ οὗ τὸν λυτρωτὴν ἡμῶν καὶ Σωτῆρα Κύριον, ὁρᾶν φωτιζόμεθα· δι’ οὗ τὰ πάντα ζῶσι καὶ διαμένουσιν· ἡ ἄρρητος σοφία· ἡ ὑπὲρ αἴσθησιν γνῶσις· ἡ ἀπερινόητος ἔλλαμψις· ἡ πᾶσα ζωή· ἡ πᾶσα δύναμις· ἡ πᾶσα δόξα· ὁ πάντων προνοητὴς καὶ ἐλεήμων Θεός). Καὶ ὅλον σὸν γενέσθαι, καὶ ζῆν με τοῦ λοιποῦ κατὰ τὸ σὸν εὐδόκησον θέλημα· ἀνέγειρόν μου τὰ μέλη, ἃ κατέρραξεν ἡ ἁμαρτία· φώτισόν μου τὴν καρδίαν, ἣν ἐσκότισεν ἡ πονηρὰ ἐπιθυμία· καὶ τὴν νεκρωθεῖσαν ψυχήν μου ταῖς ἁμαρτίαις, ἀνάστησον. Παῦσόν μου τῶν παθῶν τὰς τρικυμίας· ἐλέησόν μου τὴν πενίαν καὶ συνέτισόν μου τὴν ἀναισθησίαν· ρῦσαί με ἀπὸ παντὸς πολέμου, ἔνδοθεν ἢ ἔξωθεν ἐπισυνεστῶτος μοι· ρῦσαί με ἀπὸ παντὸς ἔργου πονηροῦ, καὶ συγχώρησον πάντα τὰ τῆς ἐμῆς παρανομίας πλημμελήματα· καὶ ἔνθου ἐν ἐμοὶ τὴν σὴν τελείαν ἀγάπην.

Ἐπιδημιολόγος κ. Ἐλπιδοφόρος Σωτηριάδης: Περισσότεροι ἀπὸ 4.000 θάνατοι

Ἐπιδημιολόγος κ. Ἐλπιδοφόρος Σωτηριάδης:

Οἱ 4.000 θάνατοι ἐξαιτίας τῶν ἐμβολίων γιὰ τὸν κορωνοϊὸ στὶς ΗΠΑ τοὺς τελευταίους 4 μῆνες εἶναι περισσότεροι ἀπὸ ὅλους τοὺς θανάτους ἀπὸ τὰ ἄλλα ἐμβόλια τῶν τελευταίων 15 ἐτῶν !

   

Νουθεσίες

Νουθεσίες

Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου*

   Ἀμελήσατε λίγο. Ἀπομακρύνθηκε λίγο ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, ἀκολούθησε ἡ μείωσις στήν ἐπαγρύπνησι καί πέσατε στήν κατάκρισι. Πραγματικά ἔχετε ἁμαρτήσει ἐσωτερικά. Τό συντομώτερο νά μετανοήσετε καί νά παρακαλέσετε τόν Κύριο νά σᾶς συγχωρήση.

   Ἡ κατάκρισις δέν γίνεται μόνο μέ τόν λόγο, ἀλλά καί μέ τήν ἐσωτερική κίνησι τῆς καρδιᾶς. Περισσότερο μάλιστα κατακρίνουμε μέ τήν καρδιά παρά μέ τήν γλῶσσα. Ὁλοκληρώνεται ἀμέσως μόλις σκεφθοῦμε κάτι κακό γιά κάποιον.

Εἶπε Γέρων…

Εἶπε Γέρων…

   Ἕνας ἀδελφὸς στὸ Κοινόβιο τοῦ ἁγίου Θεοδοσίου στὴν Παλαιστίνη, τριανταπέντε ὁλόκληρα χρόνια ἔτρωγε μόνο ψωμὶ μιὰ φορὰ τὴν ἑβδομάδα καὶ δὲν ἔβγαινε ἀπὸ τὴν ἐκκλησία.

   Ὅσο κι ἂν κοπιάσεις νὰ σπείρεις στὸν δρόμο ποὺ πατιέται, χλωρὸ φύλλο δὲν φυτρώνει· ἄλλο τόσο κι ἂν μοχθήσεις νὰ καλλιεργήσεις καρδιὰ βαρυμένη μὲ βιοτικὲς μέριμνες, ἄδικα κοπιάζεις, εἶναι ἀδύνατο νὰ βλαστήσει ἀρετές. Γι᾿ αὐτὸ οἱ Πατέρες διάλεξαν τὴν ξενιτεία, λέγει κάποιος Ἀββᾶς.

Ὁ νέος καὶ οἱ λίρες

Ὁ νέος καὶ οἱ λίρες

   Ζοῦσε μιὰ φορὰ ἕνας νέος ποὺ δὲν ἀγαποῦσε τὴν δουλειά, ἀλλὰ ὁ νοῦς του ἦταν σὲ χοροὺς καὶ διασκεδάσεις. Ὁ νέος αὐτός, ποὺ δὲν ἔφερνε ποτέ στὸ σπίτι οὔτε μιὰ δραχμή, ἀλλὰ ζοῦσε εἰς βάρος τῆς οἰκογενείας του, ἐκδήλωσε ζωηρὰ τὴν ἐπιθυμία νὰ παντρευτεῖ. Τὸ εἶπε στὸν πατέρα του. Ὁ πατέρας δέχθηκε ἀλλὰ ὑπὸ ἕνα ὅρο. Νὰ πᾶνε μαζὶ σὲ ἕνα ποτάμι, ποὺ ἤτανε ἔξω ἀπὸ τὸ χωριό. Θὰ στέκονταν στὴν ὄχθη τοῦ ποταμοῦ, θὰ τοῦ ἔδινε ἑκατὸ λίρες νὰ τὶς πετάξει, κι ἂν καμμιὰ ἀπὸ αὐτὲς ἔπεφτε ὄχι στὸ νερὸ ἀλλὰ ἔφθανε στὴν ἄλλη ὄχθη, τότε θὰ τὸν θεωροῦσε ἱκανὸ γιὰ γάμο. Δέχθηκε τὸν ὅρο ὁ νέος. Πατέρας καὶ γυιὸς πῆγαν στὸ ποτάμι, ποὺ τὰ νερά του ἔτρεχαν ὁρμητικά. Ὁ πατέρας ἄνοιξε τὸ πουγγί του καὶ ἔδωσε τὴν πρώτη λίρα.

   - Πέταξέ την! τοῦ λέει.

Ὁ πόθος τῆς ψυχῆς

Ὁ πόθος τῆς ψυχῆς

 

 

Στὴ μοναξιά, κατάμονος, κλεισμένος στὸ κελλί μου

οἱ μέρες καὶ οἱ νύχτες μου, ὅλη ἡ ζωή, περνᾷ.

Καὶ τὴν ψυχὴ νὰ ἰδῶ λευκή, τὴ μαύρη καὶ στρεβλή μου

πόθος μου εἶναι καὶ καϋμός, παλῃὸς ποὺ δὲν γερνᾷ.

Ἡ Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ

Ἡ Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Εἰ νηδύος κλείς, ἢ τάφου μὴ κωλύει,

Σὴν Σῶτερ ὁρμήν, κλεὶς θυρῶν πῶς κωλύσει;

   Τὴν παροῦσα Κυριακή, ποὺ πρώτη ἀπαντᾶ ὕστερα ἀπὸ τὸ Πάσχα, ἑορτάζουμε τὰ Ἐγκαίνια τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἀναστάσεως καὶ τὴν ὑπὸ τοῦ Ἀποστόλου Θωμᾶ ψηλάφηση τοῦ Κυριακοῦ Σώματος. Ἐγκαίνια τῶν ἐπισήμων πραγμάτων ἦταν ἀρχαία συνήθεια στοὺς Ἑβραίους κατ’ ἔτος νὰ γίνονται, γιὰ νὰ μὴ λησμονοῦνται τὰ μεγάλα ἔργα, τῶν ὁποίων ἡ ἐνθύμηση γινόταν ὑπόθεση διδασκαλίας καὶ σωτηρίας. Γιὰ τοῦτο οἱ Ἑβραῖοι πρῶτα ἐν Γαλγάλοις ἔκαμαν ἐγκαινίζοντας τὸ Πάσχα, δηλαδὴ ἀνακαλῶντας στὴν μνήμη τους τὴν παράδοξη διάβαση τῆς Ἐρυθρᾶς Θαλάσσης, στὴν ὁποία εἶδαν τοὺς Αἰγυπτίους ὑποβρυχίους ἀπὸ τὴν παντοδύναμη δεξιὰ τοῦ Ὑψίστου. Ἀπὸ τούτη τὴν αἰτία ἐγκαινίζεται καὶ ἡ σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου καὶ πολυτελῶς ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα καὶ ἡ βασιλεία τοῦ Δαβὶδ καὶ τὰ ἄλλα, γιὰ νὰ μὴ λέγω αὐτὰ ἕνα πρὸς ἕνα. Ἐπειδὴ λοιπὸν ἀπ’ ὅλα τὰ Μυστήρια τῆς Ἁγίας μας Πίστεως ὑπερμέγιστο ἔργο καὶ ὑπὲρ πᾶσαν ἔννοια καὶ λόγο, εἶναι ἡ τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ Ἀνάσταση, διὰ τοῦτο, ὄχι μόνο κάθε χρόνο αὐτὴ ἐγκαινίζουμε καὶ ἑορτάζουμε, ἀλλὰ πάντοτε καὶ σὲ κάθε ὀκτὼ ἡμέρες.

Ὅταν σοῦ ἔρθει πειρασμός…

Ὅταν σοῦ ἔρθει πειρασμός…

Ἁγίου Μάρκου τοῦ Ἀσκητοῦ*

   Ἐκεῖνος ποὺ ἀντιστέκεται στὰ σκυθρωπὰ (λυπηρά, δυσάρεστα) ποὺ φέρνει ἡ ζωή, πολεμᾶ χωρὶς νὰ τὸ γνωρίζει τὴν διαταγὴ τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνος ποὺ τὰ ἀποδέχεται, γνωρίζοντας καλὰ γιατὶ ἔρχονται καὶ ὅτι ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ προέρχονται, αὐτός, κατὰ τὴν Γραφὴ ὑπομένει τὸν Κύριο¹.

   Ὅταν σοῦ ἔρθει πειρασμός, θλίψη καὶ συμφορά, μὴ ζητᾶς γιατὶ καὶ μέσῳ τίνος ἦρθε. Ζήτησε νὰ τὸν ὑποφέρεις μ’ εὐχαρίστηση, χωρὶς λύπη καὶ χωρὶς μνησικακία.

   Ἂν δὲν μποροῦμε νὰ βροῦμε εὔκολα ἄνθρωπο ποὺ εὐαρέστησε τὸν Θεὸ χωρὶς πειρασμούς, πρέπει νὰ εὐχαριστοῦμε τὸν Θεὸ γιὰ ὅ,τι μᾶς συμβαίνει.

Ἡ Ζωοδόχος Πηγή

Ἡ Ζωοδόχος Πηγή

   Ἡ ἑορτὴ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς εἶναι ἡ τιμητικὴ ἀνάμνηση ἑνὸς μεγάλου θαύματος τῆς Παναγιᾶς μας, τὸ  ὁποῖο ὅμως, στὸ πέρασμα τῶν αἰώνων ἔγινε πηγὴ καὶ πολλῶν ἄλλων θαυμάτων.

   Πρὶν ἀπὸ 1550 καὶ πλέον χρόνια, ἔγινε ἕνα μεγάλο θαῦμα. Στὰ περίχωρα τῆς Κωνσταντινούπολης ποὺ τὴν περίκλειαν ὑψηλὰ τείχη, στὸ σημεῖο ἀκριβῶς ποὺ ἦταν ἡ λεγόμενη πύλη τῆς Σηλυβρίας, βρέθηκε ἡ Ζωοδόχος Πηγή. Ἐκεῖ τότε ἦταν ἕνα μεγάλο καὶ πυκνότατο δάσος ποὺ ἦταν δύσκολο νὰ τὸ περάσει κανεὶς χωρὶς νὰ χαθεῖ μέσα σ’ αὐτό.

Ἀνέστησε μαζί του καὶ τὴν οἰκουμένη

Ἀνέστησε μαζί του καὶ τὴν οἰκουμένη

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου*

   Σήμερα καταργεῖται ἡ τυραννία τοῦ Διαβόλου· σήμερα διαλύθηκαν τὰ δεσμὰ τοῦ θανάτου καὶ ἐξαφανίσθηκε ἡ ἐξουσία τοῦ ἅδη. Σήμερα ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός συνέτριψε τὶς χάλκινες πύλες τῆς φυλακῆς τοῦ ἅδη.

   Ἂς ἑορτάσουμε λοιπὸν τὴν ἑορτὴ αὐτή, κατὰ τὴν ὁποία ἀνεστήθη ὁ Κύριος. Διότι ἀνεστήθη Αὐτὸς καὶ ἀνέστησε μαζί του καὶ τὴν οἰκουμένη.

   Καὶ Αὐτὸς μὲν ἀνεστήθη συντρίβοντας τὰ δεσμὰ τοῦ θανάτου· ἐμᾶς δὲ μᾶς ἀνέστησε μαζί του διαλύοντας τὶς ἁλυσίδες τῶν ἁμαρτιῶν μας, μὲ τὶς ὁποῖες ἦταν ἁλυσοδεμένες οἱ ψυχές μας.