Γιατί καίω τόσα κεριὰ καὶ καντήλια…
Ἀπὸ τὸν βίο τοῦ ὁσίου Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ*
Τὴν
ὥρα ποὺ προσευχόταν ὑπὲρ τῶν ζώντων καὶ τῶν κεκοιμημένων ἄναβε κεριὰ μπροστὰ
στὰ εἰκονίσματα τοῦ κελλιοῦ του. Γιὰ τὴ σημασία τῆς πράξεως αὐτῆς εἶχε μιλήσει
σὲ σχετικὴ συζήτησι μὲ τὸν Νικόλαο Α. Μοτοβίλωφ τὸν Νοέμβριο τοῦ 1831.
«Στὸ κελλὶ τοῦ στάρετς, διηγεῖται ὁ
Μοτοβίλωφ, εἶδα πολλὰ καντήλια καὶ πολὺ περισσότερα κεριά, μικρὰ καὶ μεγάλα σὲ
διάφορες γωνίες. Αὐτά, καθὼς καὶ τὸ λάδι τὰ ἔφερναν στὸν ὅσιο οἱ ἐπισκέπτες. Κάποτε
ἄφηναν καὶ χρήματα γιὰ τὴν ἀγορά τους. Ἐκεῖνος ὅμως δὲν τὰ δεχόταν πάντοτε. Ἀπὸ
τὴν μακρόχρονη τῆξι τῶν κεριῶν εἶχαν σχηματισθῆ κέρινοι λοφίσκοι. Ἀναρωτήθηκα
γιατί ὁ πατὴρ Σεραφεὶμ ἀνάβει μέσα στὸ κελλὶ τόσα κεριὰ καὶ καντήλια, μὲ
ἀποτέλεσμα νὰ δημιουργῆται ἀνυπόφορη ζέστη.
Τότε ἐκεῖνος, ἀπαντῶντας στοὺς λογισμούς μου, εἶπε:
– Θέλετε νὰ μάθετε, ἀγαπητέ μου, γιατί καίω
τόσα κεριὰ καὶ καντήλια μπροστὰ στὶς ἱερὲς εἰκόνες! Νὰ ποιὸς εἶναι ὁ λόγος:
Πολλοὶ πιστοὶ μὲ ἀγαποῦν καὶ εὐεργετοῦν τὶς ὀρφανές μου τοῦ μύλου. Μοῦ φέρνουν
λάδι, κεριὰ καὶ ζητοῦν νὰ προσεύχωμαι γι᾿ αὐτούς. Ὅταν λοιπὸν κάνω τὸν κανόνα
μου, τοὺς μνημονεύω στὴν ἀρχὴ ὅλους μία φορά. Τὰ ὀνόματα ὅμως εἶναι πολλὰ καὶ
δὲν μπορῶ νὰ τὰ ἐπαναλαμβάνω, γιατὶ τότε δὲν θὰ προλάβαινα νὰ κάνω τὸν κανόνα
μου. Ἀνάβω λοιπὸν αὐτὰ τὰ κεριὰ σὰν μία θυσία πρὸς τὸν Θεό. Τὸ καθένα κερὶ
ἀντιστοιχεῖ σὲ ἕνα πιστό, ἢ ἕνα μεγάλο κερὶ σὲ πολλούς. Ἂν τὸ κερὶ πέση, αὐτὸ
σημαίνει ὅτι ἔπεσε ὁ ἄνθρωπος σὲ θανάσιμο ἁμάρτημα. Τότε καὶ ἐγὼ κλίνω τὰ
γόνατα γιὰ χάρι του μπροστὰ στὴν εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ. Γιὰ ὡρισμένους καίω
μονίμως ἕνα καντήλι. Κάθε φορὰ ποὺ θέλω νὰ τοὺς μνημονεύσω, λέω: “Μνήσθητι, Κύριε, ὅλων αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων,
γιὰ τοὺς ὁποίους ἐγὼ ὁ ταπεινὸς καίω ἐνώπιόν Σου αὐτὰ τὰ κεριὰ καὶ τὰ καντήλια”.
Αὐτὸ δὲν εἶναι δική μου ἐπινόησις ἢ ἕνας ἁπλὸς χωρὶς βάσι ζῆλος. Κατοχυρώνεται
ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή. Στὴ Βίβλο ἀναφέρεται ὅτι ὁ Μωϋσῆς ἄκουσε τὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ
νὰ τοῦ λέη: “Ἔντειλαι Ἀαρὼν καὶ τοῖς
υἱοῖς αὐτοῦ καῦσαι λύχνον διὰ παντός… ἀπὸ ἑσπέρας ἕως πρωῒ ἐνώπιον Κυρίου ἐνδελεχῶς,
νόμιμον αἰώνιον εἰς τὰς γενεὰς ὑμῶν.” (Λευϊτ. κδ΄ 2,3). Νὰ λοιπὸν γιατὶ ἡ
ἁγία μας ἐκκλησία ἔχει τὴ συνήθεια νὰ καίη στοὺς ναοὺς καὶ στοὺς οἴκους τῶν
πιστῶν κεριὰ καὶ καντήλια μπροστὰ στὶς ἱερὲς εἰκόνες τοῦ Κυρίου, τῆς Θεοτόκου,
τῶν ἁγίων ἀγγέλων καὶ τῶν ἁγίων ἀνθρώπων.»
* Ἀρχιμ. Τιμοθέου, Καθηγουμένου Ἱ. Μ. Παρακλήτου, «Ὁσιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ», ἔκδοσις Β΄
ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 1988, σελ. 231, 232.