Ἡ Ζωοδόχος Πηγή

Ἡ Ζωοδόχος Πηγή

   Ἡ ἑορτὴ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς εἶναι ἡ τιμητικὴ ἀνάμνηση ἑνὸς μεγάλου θαύματος τῆς Παναγιᾶς μας, τὸ  ὁποῖο ὅμως, στὸ πέρασμα τῶν αἰώνων ἔγινε πηγὴ καὶ πολλῶν ἄλλων θαυμάτων.

   Πρὶν ἀπὸ 1550 καὶ πλέον χρόνια, ἔγινε ἕνα μεγάλο θαῦμα. Στὰ περίχωρα τῆς Κωνσταντινούπολης ποὺ τὴν περίκλειαν ὑψηλὰ τείχη, στὸ σημεῖο ἀκριβῶς ποὺ ἦταν ἡ λεγόμενη πύλη τῆς Σηλυβρίας, βρέθηκε ἡ Ζωοδόχος Πηγή. Ἐκεῖ τότε ἦταν ἕνα μεγάλο καὶ πυκνότατο δάσος ποὺ ἦταν δύσκολο νὰ τὸ περάσει κανεὶς χωρὶς νὰ χαθεῖ μέσα σ’ αὐτό.

   Κάποια καλοκαιρινὴ μέρα, ἕνας στρατιώτης ὀνομαζόμενος Λέων, ἦταν ἀναγκασμένος νὰ περάσει μέσα ἀπ’ τὸ δάσος γιὰ μιὰ στρατιωτικὴ ὑπηρεσία. Ἐνῶ βρισκότανε σ’ ἕνα ἀπ’ τὰ πυκνότερα σημεῖα τοῦ δάσους, ἀκούει ἀνθρώπινη φωνὴ νὰ ζητᾶ βοήθεια. Ἔτρεξε πρὸς τὸ μέρος τῆς φωνῆς ὁ Λέων, κι ἔπειτα ἀπ’ ἀρκετὸ κόπο βρίσκει τὸν ἄνθρωπο ποὺ ζητοῦσε τὴ βοήθεια. Ἦταν ἕνας τυφλὸς ποὺ εἶχε χάσει τὸ δρόμο του καὶ βρέθηκε μόνος μέσα στὸ δάσος. Ζητοῦσε νὰ τὸν ὁδηγήσουν στὸ δρόμο ἔξω ἀπ’ τὸ δάσος, ἀλλ’ ἦταν καὶ τόσο διψασμένος ποὺ ζητοῦσε ἐπίμονα καὶ παρακλητικὰ λίγο νερό. Ὁ Λέων ἀφοῦ τὸν καθησύχασε ἄρχισε νὰ ψάχνει γιὰ νερό. Κάπου ἤλπιζε νὰ βρεῖ νερὸ ἴσως σὲ κάποιο ρυάκι ἀπ’ αὐτὰ ποὺ σχηματίζονται στὰ δάση. Ὅμως οἱ ἔρευνές τους ἦσαν ἄκαρπες. Τότε ἀκούει μιὰ φωνή, γυναίκας φωνὴ ποὺ δὲν τὴν ἔβλεπε καὶ ποὺ τοῦ ἔλεγε: «Μὴ ψάχνεις Λέων ἄδικα νὰ βρεῖς νερό. Κι’ ὅμως τὸ νερό, ἡ πηγή, εἶναι κοντά σου. Προχώρησε λίγο πρὸς τὸ μέρος μου καὶ θὰ τὸ δεῖς. Πιὲς σύ, δῶσε καὶ στὸν τυφλὸ νὰ πιεῖ, νίψε μ’ αὐτὸ τὸ νερὸ καὶ τὰ μάτια του καὶ θὰ θεραπευθεῖ. Θὰ δεῖ τὸ φῶς. Ναὶ Λέων, εἶμαι ἡ Παναγία, γι’αὐτὸ ξέρω καὶ τὸ ὄνομά σου καὶ θὰ πιστέψεις ὅταν δεῖς τὸ θαῦμα. Καὶ ὅταν ἔπειτα ἀπὸ χρόνια γίνεις Αὐτοκράτορας τοῦ Βυζαντίου, καὶ θὰ γίνεις, θὰ χτίσεις ἐδῶ ἕνα ναὸ καὶ θὰ τὸ ὀνομάσεις «Ζωοδόχος Πηγή».

   Μὲ πολλὴ συγκίνηση ἄκουσε τὰ λόγια τῆς Παναγίας ὁ Λέων. Μὲ τρεμάμενα γόνατα καὶ χέρια, μὲ δακρυσμένα μάτια προχώρησε καὶ βρῆκε τὴν πηγή. Ἤπιε ὁ ἴδιος μὲ κατάνυξη κ’ εὐλάβεια, ἔδωσε καὶ στὸν τυφλὸ ποὺ περίμενε μ’ ἀγωνία. Ἔνιψε καὶ τὰ μάτια τοῦ τυφλοῦ καὶ τὸ μεγάλο θαῦμα ἔγινε! «Φῶς – φῶς – βλέπω τὸ φῶς», φώναξε μ’ ἐνθουσιασμὸ καὶ συγκίνηση ὁ τυφλὸς κ’ ἔπεσε στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Λέοντα καὶ τὸν φιλοῦσε γιὰ νὰ δείξει τὴν εὐγνωμοσύνη του.

   - Δὲν σοῦ ἔδωσα ἐγὼ τὸ φῶς, τοῦ ἔλεγε ὁ Λέων. Δὲν ἄκουσες τὴν Παναγία ποὺ μὲ καθοδήγησε νὰ βρῶ τὴν πηγή, νὰ σοῦ δώσω τὸ νερὸ καὶ νὰ θεραπευθοῦν τὰ μάτια σου; Μεγάλο θαῦμα ἔγινε τώρα, φίλε μου, ἀδελφέ μου, δόξαζε σ’ ὅλη τὴ ζωή σου τὸν Θεὸ καὶ τὴν Παναγία Μητέρα Του γιὰ τοῦτο τὸ μεγάλο θαῦμα!

   Τὸν ὁδήγησε κατόπιν ὁ Λέων στὸ σωστὸ δρόμο. Σὲ λίγο χωρίστηκαν μὲ κλάμματα, συγκινημένοι κι ἐκστατικοὶ γιὰ τὰ θαύματα ποὺ εἶδαν καὶ οἱ δυό τους.

   Τὸ πρῶτο θαῦμα ἦταν ἡ ὁμιλία τῆς Παναγίας.

   Τὸ δεύτερο θαῦμα ἦταν ἡ εὕρεση τῆς πηγῆς (τοῦ ἁγιάσματος).

   Τὸ τρίτο ἦταν ἡ θαυμαστὴ ἀνάβλεψη τοῦ τυφλοῦ.

   Καὶ τὸ τέταρτο θαῦμα ἦταν ἡ ἐπαλήθευση τῆς προφητείας ποὺ εἶπε ἡ Παναγία ὅτι ὁ Λέων θὰ ἀνέβαινε στὸν αὐτοκρατορικὸ θρόνο τοῦ Βυζαντίου.

   Πράγματι, μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Μαρκιανοῦ τὸ ἔτος 457 μ.Χ. ὁ Λέων ποὺ εἶχε γίνει ἐν τῷ μεταξὺ Στρατηγὸς τῶν στρατευμάτων τῆς Θράκης, ἀνακηρύχθηκε Αὐτοκράτορας τοῦ Βυζαντίου ὡς Λέων ὁ Α΄ ὁ ἐπονομαζόμενος Μακέλλης, καὶ βασίλευσε μέχρι τὸ ἔτος 474. Ἀμέσως, στὰ πρῶτα χρόνια τῆς βασιλείας του ἐκδηλώνοντας τὴν πίστη του, τὴν ἀγάπη του, τὴν εὐγνωμοσύνη του πρὸς τὴν Παναγία ποὺ τοῦ προφήτευσε ὅτι θὰ γίνει αὐτοκράτορας τοῦ Βυζαντίου, ἐκτελώντας ταυτόχρονα καὶ τὴν ἐντολὴ τῆς Παναγίας, ἔκτισε λαμπρὸ ναὸ στὸ μέρος τῆς πηγῆς ποὺ τὸν ὀνόμασε «Ναὸ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς».

   Ἀπὸ τότε ὁ Ναὸς αὐτὸς ἔγινε ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα προσκυνήματα, ἕνα ἀπ’ τὰ μεγαλύτερα θρησκευτικὰ κέντρα τοῦ Βυζαντίου καὶ γενικότερα τῆς Ἀνατολῆς. Ἔγινε πηγὴ θαυμάτων, «Ζωοδόχος πηγή», ποὺ ἔδινε τὴ ζωὴ σὲ χιλιάδες ἀρρώστους ποὺ προσέτρεχαν καὶ ἀκόμα προστρέχουν, ἀπ’ τοὺς λίγους χριστιανοὺς ποὺ ἔμειναν τώρα πιὰ στὴν Κωνσταντινούπολη κι ἀπὸ τοὺς ξένους ἐπισκέπτες - προσκυνητὲς ποὺ ἐπισκέπτονται εὐλαβικὰ τὴν πηγή, τὸ μεγάλο Προσκύνημα τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, τὸ Μπαλουκλί, ὅπως ἔμεινε γνωστὸ στὴν ἱστορία.*

   Ἡ Παναγία μας ἡ Ζωοδόχος Πηγή, γιὰ τὸν κάθε πιστὸ χριστιανό, γιὰ τὸν ἄρρωστο καὶ τὸν πονεμένο, εἶναι ἡ παρηγοριά, ἡ ἐλπίδα, ἡ δύναμη, ἡ θεραπεία γιὰ πάθη σωματικὰ καὶ ψυχικά.

Ταῖς τῆς σῆς Μητρὸς πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* Πῆρε τ’ ὄνομα «Μπαλουκλὶ» ἀπὸ τὸν θρύλο ποὺ μιλᾶ γιὰ ψάρια μισοτηγανισμένα ποὺ ζωντάνεψαν κ’ ἔπεσαν πάλι στὸ νερὸ τὴν ἡμέρα ποὺ πήρανε τὴν Κωνσταντινούπολη οἱ Τοῦρκοι. «Μπαλοὺκ» στὰ τουρκικὰ λέγεται τὸ ψάρι.

   Κατὰ τὸν θρύλο, κείνη τὴ μέρα 23 Μαΐου 1453, ἐκεῖ κοντὰ στ’ ἁγίασμα τοῦ Μπαλουκλί, μιὰ καλόγρια τηγάνιζε ψάρια ὅταν τῆς εἶπε κάποιος τὴ φρικτὴ εἴδηση ὅτι ἔπεσε ἡ Πόλη στὰ χέρια τῶν Ἀγαρινῶν. Ἦταν τόσο ἀπίστευτο ποὺ ἡ καλόγρια τοῦ ἀπάντησε: Μόνο ἂν τὰ ψάρια ποὺ τηγανίζω ξαναζωντανέψουν καὶ πέσουν στὸ νερό, μπορεῖ νὰ γίνει αὐτὸ ποὺ λές. Κι ἀλλοίμονο, τὰ ψάρια εὐθὺς ζωντάνεψαν κ’ ἔπεσαν στὸ νερὸ τῆς πηγῆς. Καὶ πάντα στὴ δεξαμενὴ τῆς Ζωοδόχου πηγῆς διατηροῦνται ἑπτὰ ψάρια μέχρι σήμερα.