Τὸ ΝΕΟΝ ΕΤΟΣ
Μὲ
δέος ἱερὸ παρατηροῦμε σιωπηλοὶ τὸ πέρασμα τῶν χρόνων. Ἀποχαιρετοῦμε ἕνα χρόνο, ποὺ
φεύγει στὸ χάος τῆς αἰωνιότητος. Φέρνουμε τὴν σκέψη μας στὸ παρελθόν, γιατὶ
κάθε ὥρα καὶ στιγμή, ποὺ πέρασε ἀποτελεῖ τὴν ἱστορία μας, αὐτὴ τὴν ἴδια τὴν ζωή
μας. Περνοῦν τὰ χρόνια. Καὶ μαζὶ μ’ αὐτὰ πολλὰ ἄλλα φεύγουν στὴν αἰωνιότητα. «Τὰ πάντα ρεῖ» ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι. Ὅλα
περνοῦν. Ἀλλὰ πῶς περνοῦν; Νὰ τὸ ἐρώτημα, ποὺ ἔρχεται ἐπίκαιρα, τώρα ποὺ
βρισκόμαστε πάνω στὸ πέρασμα τοῦ χρόνου· τώρα, ποὺ φέρνουμε τὴν σκέψη μας στὸ
παρελθὸν καὶ προσπαθοῦμε νὰ δοῦμε τὸ μέλλον νἄρχεται φορτωμένο μὲ χρυσὲς
ἐλπίδες.
«Χρῆμα» ὀνόμασαν τὸν χρόνο οἱ ἀρχαῖοι. Γι’ αὐτὸ συμβούλευαν τὸ «φείδου χρόνου». Κι εἶναι, ἀλήθεια πολύτιμος ὁ χρόνος ποὺ μᾶς χαρίζει ὁ Θεός. Ἀνεκτίμητος, γιατὶ δὲν ἀγοράζεται, κι οὔτε πουλιέται. Ἀνεκτίμητος, γιατὶ εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ κι ὅλοι παρακαλοῦμε τὸν Θεὸ νὰ πληθύνει τὰ χρόνια τῆς ζωῆς μας. Ὅλη μας ἡ προσπάθεια, ὅλος ὁ μόχθος τοῦ ἀνθρώπου γίνεται γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ζήσει ὅσο περισσότερα χρόνια. Εἶναι πολύτιμος καὶ ἀνεκτίμητος ὁ χρόνος κι ἀπὸ ἄλλη ἄποψη. Γιατὶ ἔχει πνευματικὸ προορισμὸ τὴν τελειοποίηση καὶ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Κι ὅμως αὐτὸ τὸ πολύτιμο, ποὺ ὀνομάζουμε καιρὸ ἢ χρόνο, αὐτὸ τὸν θησαυρὸ τὸν σπαταλᾶμε ἀσυλλόγιστα.