ΟΜΙΛΙΑ ΕΚΦΩΝΗΘΕΙΣΑ ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟ ΠΕΙΝΑΣ ΚΑΙ ΞΗΡΑΣΙΑΣ (1)

ΟΜΙΛΙΑ

ΕΚΦΩΝΗΘΕΙΣΑ ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟ ΠΕΙΝΑΣ ΚΑΙ ΞΗΡΑΣΙΑΣ (1)

Μεγάλου Βασιλείου*

1. «Ὅταν ὁ λέων βρυχηθεῖ, ποιός δὲν θὰ φοβηθεῖ; Ὅταν Κύριος ὁ Θεὸς ὁμιλεῖ, ποιός δὲν θὰ προφητεύσει;»¹

   Ἂς ἀρχίσουμε τὸν λόγο μας μὲ τὰ προφητικὰ λόγια καὶ ἂς πάρουμε συνεργὸ στὴν ἀνάγκη τῶν προκειμένων, δηλαδὴ τώρα ποὺ ἐκθέτουμε καὶ τὴν σκέψη καὶ τὴν γνώμη γι’ αὐτὰ ποὺ εἶναι συμφέροντα, τὸν θεοφόρο Ἀμώς, ὁ ὁποῖος θεράπευσε συμφορές, ὅμοιες μὲ τὰ κακὰ ποὺ ὑπερβολικὰ μᾶς ἐνοχλοῦν. Διότι καὶ ὁ προφήτης αὐτός, κατὰ τὴν διαδρομὴ τῶν παλαιοτέρων χρόνων, ὅταν ὁ λαὸς εἶχε ἐγκαταλείψει τὴν πατρικὴ εὐσέβεια καὶ εἶχε καταπατήσει τὴν ἀκρίβεια τῶν νόμων καὶ εἶχε ξεγλυστρίσει στὴν λατρεία τῶν εἰδώλων, κήρυξε τὴν μετάνοια, μὲ τὸ νὰ συμβουλεύει τὴν ἐπιστροφὴ καὶ μὲ τὸ νὰ ἐξαγγέλλει τὴν ἀπειλὴ τῶν τιμωριῶν. Ἐγὼ δὲ μακάρι νὰ ἐπωφεληθῶ μέχρι ἑνὸς σημείου ἀπὸ τὸν ζῆλο τῆς παλαιᾶς ἱστορίας, ὄχι ὅμως καὶ τὸ νὰ δῶ ἐπὶ πλέον νὰ ἀκολουθεῖ ἡ ἔκβαση τῶν τότε γεγονότων. Ἀφοῦ δηλαδὴ ὁ λαὸς ἀπείθησε καὶ σὰν ἄγριο καὶ δυσυπότακτο πουλάρι δάγκασε τὰ χαλινάρια, δὲν ὁδηγήθηκε πρὸς τὸ συμφέρον ἀλλ’ ἀφοῦ ξέφυγε ἀπὸ τὸν ἴσιο δρόμο, ἔτρεξε τόσο πολὺ ἄτακτα καὶ ἐξαγριώθηκε ἐναντίον τοῦ καβαλλάρη μέχρι τοῦ σημείου νὰ πέσει στὰ βάραθρα καὶ τοὺς γκρεμοὺς καὶ νὰ ὑποστεῖ πανωλεθρία, ἄξια πρὸς τὴν ἀνυπακοή του. Αὐτὸ μακάρι νὰ μὴ συμβεῖ τώρα σὲ μᾶς, παιδιά μου, «ποὺ σᾶς γέννησα διὰ τοῦ Εὐαγγελίου»² καὶ σᾶς σπαργάνωσα διὰ τῆς εὐλογίας τῶν χεριῶν μου. Ἀλλ’ ἂς ὑπάρχει ἀγαθὴ ἀκοή, ψυχὴ πρόθυμη, ποὺ νὰ δέχεται ἀπαλὰ τὶς συμβουλές, νὰ ὑποχωρεῖ στὸν ὁμιλητή, ὅπως τὸ κερὶ στὸν σφραγιστή, γιὰ νὰ λάβω καὶ ἐγὼ μὲ μία τέτοια ἐπιμέλεια, γλυκὺ καρπὸ ἀπὸ τοὺς κόπους καὶ ἐσεῖς νὰ ἐπαινέσετε τὴν συμβουλὴ ποὺ γίνεται, ὅταν θὰ ἔχουμε ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὶς συμφορές. Ποιό λοιπὸν εἶναι αὐτὸ ποὺ ἐπισημαίνει μὲν ὁ λόγος, ἀλλὰ κρατεῖ ἀκόμη σὲ ἀβεβαιότητα τὶς ψυχές, μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ τὸ ἀκούσουν, διότι  βραδύνει ν’ ἀνακοινώσει τὸ ἀναμενόμενο;

Ὁ ἅγιος καὶ δίκαιος Εὐδόκιμος

Ὁ ἅγιος καὶ δίκαιος Εὐδόκιμος

Ἑορτάζει τὴν λα΄ (31η) Ἰουλίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Τὸν θεῖον Εὐδόκιμον, ᾧ βίος γέλως

Τὸ θεῖον εὐδόκησεν ἐκστῆναι βίου.

Δέχνυται Εὐδόκιμον πρώτῃ τάφος ἐν τριακοστῇ.

   Τοῦτος ὁ μακάριος ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Θεοφίλου τοῦ εἰκονομάχου, ἐν ἔτει ωκθ΄ (829), καταγόταν δὲ ἀπὸ γονεῖς εὐγενεῖς καὶ λαμπροὺς κατὰ τὴν ζωή, διότι ἦσαν πατρικοὶ καὶ ὀρθόδοξοι, Βασίλειος καὶ Εὐδοκία ὀνομαζόμενοι, καὶ καταγόμενοι ἀπὸ τὴν Καππαδοκία. Κ’ ἐπειδὴ αὐτοὶ καλῶς ἀνέθρεψαν καὶ ἐκπαίδευσαν τὸν γυιό τους ἐτοῦτον Εὐδόκιμο, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ βασιλεὺς Θεόφιλος τὸν τίμησε μὲ τὸ ἀξίωμα τοῦ Κανδιδάτου καὶ τὸν διόρισε στρατοπεδάρχη, πρῶτα μὲν στὴν χώρα τῶν Καππαδοκῶν, κι ἔπειτα σὲ ὅλη τὴν γῆ τῶν Ρωμαίων. Διότι ὄντως ὁ ἅγιος ἦταν ἡ στάθμη τῆς δικαιοσύνης καὶ κανόνας ποὺ φυλάττει κάθε ἰσότητα, κ’ ἔκαμε καθημερινὰ πολλὲς ἐλεημοσύνες σ’ ἐκκλησίες, καὶ βοηθοῦσε σὲ χῆρες κι ὀρφανά, καὶ γιὰ νὰ ποῦμε ἁπλῶς μεταχειριζόταν πᾶν εἶδος ἀρετῆς ὁ ἀοίδιμος. Τέλος, κυριευθεὶς ἀπὸ σωματικὴ ἀσθένεια παρέδωκε τὴν ἁγία ψυχή του εἰς χεῖρας Θεοῦ· οἱ δὲ δοῦλοι του, φυλάττοντας τὴν παραγγελία ποὺ τοὺς ἔδωκε, τὸν ἔθαψαν μαζὶ μὲ τὰ ἐνδύματα καὶ ὑποδήματά του.

   Τοῦτος ὁ ἀοίδιμος δοξάσθηκε παρὰ Θεοῦ μὲ πολλὰ θαύματα, τὰ ὁποῖα τώρα δὲν μποροῦμε ν’ ἀναφέρουμε· καὶ ἡ μὲν τοῦ ἱεροῦ λειψάνου του μετακομιδὴ στὴν Κωνσταντινούπολη ἔγινε κατὰ τὴν ἕκτη τοῦ παρόντος Ἰουλίου, ἡ δὲ κοίμηση αὐτοῦ κατὰ τὴν παροῦσα τριακοστὴ πρώτη τοῦ αὐτοῦ μηνός.

Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 6ος, σελ. 136. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. θ΄ 27 - 35)

   «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, παράγοντι τῷ Ἰησοῦ ἠκολούθησαν αὐτῷ δύο τυφλοὶ κράζοντες καὶ λέγοντες· ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυΐδ.

   ἐλθόντι δὲ εἰς τὴν οἰκίαν προσῆλθον αὐτῷ οἱ τυφλοί, καὶ λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι; λέγουσιν αὐτῷ· ναί, Κύριε.

   τότε ἥψατο τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν λέγων· κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν.

   καὶ ἀνεῴχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοί. καὶ ἐνεβριμήσατο αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς λέγων· ὁρᾶτε μηδεὶς γινωσκέτω.

   οἱ δὲ ἐξελθόντες διεφήμισαν αὐτὸν ἐν ὅλῃ τῇ γῇ ἐκείνῃ.

   Αὐτῶν δὲ ἐξερχομένων ἰδοὺ προσήνεγκαν αὐτῷ ἄνθρωπον κωφὸν δαιμονιζόμενον·

   καὶ ἐκβληθέντος τοῦ δαιμονίου ἐλάλησεν ὁ κωφός, καὶ ἐθαύμασαν οἱ ὄχλοι λέγοντες ὅτι οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ Ἰσραήλ.

   οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἔλεγον· ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια.

   Καὶ περιῆγεν ὁ Ἰησοῦς τὰς πόλεις πάσας καὶ τὰς κώμας διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.»

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ζ΄

(Ῥωμ. ιε΄ 1 – 7)

   «Ἀδελφοί, ὀφείλομεν ἡμεῖς οἱ δυνατοὶ τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν, καὶ μὴ ἑαυτοῖς ἀρέσκειν.

   ἕκαστος ἡμῶν τῷ πλησίον ἀρεσκέτω εἰς τὸ ἀγαθὸν πρὸς οἰκοδομήν·

   καὶ γὰρ ὁ Χριστὸς οὐχ ἑαυτῷ ἤρεσεν, ἀλλὰ καθὼς γέγραπται, οἱ ὀνειδισμοὶ τῶν ὀνειδιζόντων σε ἐπέπεσον ἐπ᾿ ἐμέ.

   ὅσα γὰρ προεγράφη, εἰς τὴν ἡμετέραν διδασκαλίαν προεγράφη, ἵνα διὰ τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως τῶν γραφῶν τὴν ἐλπίδα ἔχωμεν.

   ὁ δὲ Θεὸς τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως δῴη ὑμῖν τὸ αὐτὸ φρονεῖν ἐν ἀλλήλοις κατὰ Χριστὸν Ἰησοῦν,

   ἵνα ὁμοθυμαδὸν ἐν ἑνὶ στόματι δοξάζητε τὸν Θεὸν καὶ πατέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

   διὸ προσλαμβάνεσθε ἀλλήλους, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς προσελάβετο ὑμᾶς εἰς δόξαν Θεοῦ.»

Ἂς γίνει δικαιοσύνη…

 

Ἂς γίνει δικαιοσύνη…

   Ἂς γίνει δικαιοσύνη καὶ ἐρρέτω¹ ὁ κόσμος ὁλόκληρος·

   διότι κατὰ τὸν ἀριστοτελικὸ ὁρισμὸ ἡ δικαιοσύνη «οὐκ ἔστι μέρος ἀρετῆς»,

   ἀλλ᾿ ὅλη ἡ ἀρετὴ τὶς ἄλλες ὅλες περιλαμβάνουσα.

Ἰμμάνουελ Κὰντ (Immanuel Kant 1724 – 1804)*

* Γερμανὸς φιλόσοφος καὶ ἐπιστημολόγος· ἕνας ἀπὸ τοὺς σημαντικότερους στοχαστὲς καὶ φιλοσόφους ὅλων τῶν ἐποχῶν.

1. ἐρρέτω: ἂς χαθεῖ, ἂς καταστραφεῖ, στὰ κομμάτια.

Σχόλιο στὸ 34ο (λδ΄) κεφάλαιο τοῦ Ἀσκητικοῦ Λόγου τοῦ ἁγίου Διαδόχου Φωτικῆς.

Σχόλιο στὸ 34ο (λδ΄) κεφάλαιο τοῦ Ἀσκητικοῦ Λόγου τοῦ ἁγίου Διαδόχου Φωτικῆς.

Τοῦ μακαριστοῦ

Γέροντος Θεοκλήτου Διονυσιάτου*

   Διακρίνονται ἐδῶ τὰ δύο εἴδη ἀγάπης, φυσικῆς καὶ πνευματικῆς. Ἡ πρώτη κινεῖται σὲ μία κλίμακα ἐντάσεως καὶ ποιότητας. Στὴν καλύτερη ἐκδοχή της ἡ ἀγάπη αὐτή, ὡς φυσική, δὲν ἀντέχει σὲ δοκιμασίες. Μεταβάλλεται ἀπὸ ποικίλα αἴτια καὶ ἀφαιρεῖται ὑπὸ τῶν πονηρῶν πνευμάτων, ὅταν δὲν συντηρεῖται μὲ προσοχὴ καὶ ἀνδρεία, ἂν καὶ οἱ δαίμονες οὔτε χάνουν πολὺ ἀπὸ τὴν φυσικὴ ἀγάπη μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, ἀλλ’ οὔτε καὶ κερδίζουν πολὺ ἀπὸ τὴν διάσπασή της, πλὴν τοῦ μίσους τὸ ὁποῖο συνήθως τὴν διαδέχεται.

Ἡ φυσικὴ ἀγάπη εὔκολα λεηλατεῖται ἀπὸ τὰ πονηρὰ πνεύματα.

Ἡ φυσικὴ ἀγάπη εὔκολα λεηλατεῖται ἀπὸ τὰ πονηρὰ πνεύματα.

Ἅγιος Διάδοχος ὁ Φωτικῆς

   Ἄλλη εἶναι ἡ φυσικὴ ἀγάπη τῆς ψυχῆς καὶ ἄλλη ἐκείνη ποὺ ἔρχεται σ’ αὐτὴ μὲ τὴν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

   Ἡ πρώτη κινεῖται ὅταν θέλουμε, ἀνάλογα μὲ τὴν θέλησή μας, καὶ γι’ αὐτὸ εὔκολα λεηλατεῖται ἀπὸ τὰ πονηρὰ πνεύματα, ὅταν δὲν κρατᾶμε μὲ τὴν βία τὴν ἀγαπητική μας προαίρεση.

Η ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Η ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

   Σὰν τὸ δέντρο τὸ φυτεμένο στὶς ὁλόδροσες πηγές, τὸ δέντρο τὸ καταπράσινο καὶ φουντωμένο, ποὺ δίνει ὁλόγλυκους καρπούς, εἶναι καὶ ὁ ἄνθρωπος στὴν θρησκεία τοῦ Χριστοῦ. Παίρνει τροφή, δροσιά, παίρνει τὴν δύναμη τῆς πίστεως, νοιώθει τὸν ἀνθρωπισμό του, τὸν μεγάλο του προορισμό, τὴν ἀξία του. Τότε καὶ μόνο καρποφορεῖ στὴν ζωή του τοὺς πνευματικοὺς καρπούς. Αὐτούς, ποὺ εἶναι ἱκανοὶ νὰ ἱκανοποιήσουν τὸν ἑαυτό του καὶ νὰ γλυκάνουν τὴν κοινωνία. Τὸ ἔργο του, ὅσο μικρὸ κι ἂν φαίνεται στὸν κόσμο, εἶναι ἔργο πίστεως καὶ ἀγάπης. Εἶναι ἔργο ψυχικῆς ὠφελείας καὶ σωτηρίας. Καὶ σάν τέτοιο, «μένει εἰς τὸν αἰῶνα». Εὐτυχισμένοι ὅσοι κατάλαβαν τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ νὰ τοὺς δίνει δύναμη, νὰ τοὺς γεμίζει τὴν ψυχὴ μὲ εἰρήνη καὶ χαρά. Καταλαβαίνουν τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ νὰ γίνονται πραγματικότητα στὸν ἑαυτό τους: «Ὁ μένων ἐν ἐμοὶ καγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν». Ἀπ’ τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ δεῖ ὁ ἄνθρωπος αὐτὴ τὴν ἐξαιρετικὴ πραγματικότητα μέσα στὴν ψυχή του, οὔτε φωτιά, οὔτε μάχαιρα, οὔτε διωγμός, οὔτε θάνατος εἶναι ἱκανὰ νὰ τὸν χωρίσουν ἀπὸ τὸν Χριστὸ τὸν Σωτῆρα του. Χίλιες φορὲς μᾶς ἔδωκαν αὐτὸ τὸ δίδαγμα οἱ Μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Μὰ μήπως καὶ τώρα δὲν συνθέτει τὶς γραμμὲς αὐτὲς ἡ μνήμη τῆς Μεγαλομάρτυρος Παρασκευῆς;

Ὁ νόμος τῆς ἱστορίας…

 

Ὁ νόμος τῆς ἱστορίας…

   Ἡ ἱστορία γνωρίζει ἕναν νόμο.

   Τὸν νόμο νὰ κυνηγάει τὸ ψέμα καὶ νὰ παρουσιάζει τὴν ἀλήθεια…

 

Τάκιτος Πόπλιος Κορνήλιος (Publius Cornelius Tacitus, β΄ μισό 1ου – α΄ μισό 2ου αἰ. μ.Χ.)*

 

 

* Ἕνας ἀπὸ τοὺς σημαντικότερους Λατίνους ἱστορικούς.

Ἄχυρο

Ἄχυρο

 

Τὴν ὕπαρξί μου αἰσθάνομαι σἂν ἄχυρου καλάμι

ποὺ μέρα νύχτα τὸ κυλλᾷ κατακλυσμοῦ ποτάμι·

στὴ θάλασσα τ’ ἀφανισμοῦ τὸ πῶς δὲν τὤχει φέρει

εἶναι γιὰ μὲ μυστήριο ποὺ μόν’ ὁ Θεὸς ξέρει. 

(«Τὰ ποιήματα τοῦ καλόγερου», τόμος Γ΄, Ἀθῆναι 1975, σελ. 81.)

Ὁ Κύριος εἶναι φῶς, ἔλεγχος, θεραπεία

Ὁ Κύριος εἶναι φῶς, ἔλεγχος, θεραπεία

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου*

   «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐμβὰς ὁ Ἰησοῦς εἰς τὸ πλοῖον, διεπέρασε καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν. Καὶ ἰδοὺ προσέφερον αὐτῷ παραλυτικὸν ἐπὶ κλίνης βεβλημένον· καὶ ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν εἶπε τῷ παραλυτικῷ· θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. καὶ ἰδού τινες τῶν γραμματέων εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· οὗτος βλασφημεῖ. καὶ ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς τὰς ἐνθυμήσεις αὐτῶν εἶπεν· ἵνα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρὰ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; τί γάρ ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ περιπάτει;  ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς ἀφιέναι ἁμαρτίας –τότε λέγει τῷ παραλυτικῷ· ἐγερθεὶς ἆρόν σου τὴν κλίνην καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. καὶ ἐγερθεὶς ἀπῆλθεν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ. ἰδόντες δὲ οἱ ὄχλοι ἐθαύμασαν καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεὸν τὸν δόντα ἐξουσίαν τοιαύτην τοῖς ἀνθρώποις.»

 (Ματθ. θ΄ 1-8)

 

Βλ. ἐπίσης: (Μᾶρκ. β΄ 1-12) καὶ (Λουκ. ε΄ 17-26).

   Τρεῖς εἶναι ἐκεῖνοι, μὲ τοὺς ὁποίους ἔρχεται σὲ ἐπαφὴ ὁ Χριστὸς κατὰ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ παραλυτικοῦ. Εἶναι ὁ λαός, τὸν ὁποῖο διδάσκει, οἱ Φαρισαῖοι τοὺς ὁποίους ἐλέγχει καὶ ὁ παράλυτος, τὸν ὁποῖο θεραπεύει. Καὶ στοὺς τρεῖς αὐτοὺς ὁ Κύριος ἀποκαλύπτει τὸν ἑαυτό τους μὲ τρεῖς διαφορετικοὺς τρόπους, διότι τὸν μὲν λαὸ φωτίζει, τοὺς δὲ Φαρισαίους ἐλέγχει, καὶ τὸν παραλυτικὸ θεραπεύει. Ἂς δοῦμε τὸ φῶς, τὸν ἔλεγχο καὶ τὴν θεραπεία τοῦ Κυρίου καὶ κατόπιν τὸν ἑαυτό μας ὑπὸ τὰ τρία αὐτὰ πράγματα:

   Α΄) Ὁ Χριστὸς κατὰ τὴν Εὐαγγελικὴ περικοπή. Τὸ κήρυγμα τοῦ Κυρίου πρὸς τὸν λαὸ δὲν ἦταν κήρυγμα ἀστρονομικὸ ψυχολογικὸ ἢ κάτι ἄλλο ποὺ ἱκανοποιοῦσε τὴν γνώση. Ὁ Κύριος διὰ τοῦ κηρύγματός Του ὁδηγοῦσε τοὺς ἀκροατές Του σὲ συναίσθηση τοῦ ἑαυτοῦ τους. Σὲ συναίσθηση τοῦ ἑαυτοῦ τους ὁδηγοῦσε καὶ ὁ ἔλεγχος πρὸς τοὺς Φαρισαίους. «Τί διαλογισμοὶ ἀναβαίνουσιν ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;» λέγει ὁ Κύριος πρὸς τοὺς Φαρισαίους, οί ὁποῖοι σκέφτονταν βλάσφημες σκέψεις κατὰ τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς ἐλέγχοντας τὶς πονηρὲς σκέψεις τῶν Φαρισαίων τὶς ἀποκαλύπτει. Μὲ τὴν ἀποκάλυψή τους κάνει τὶς σκέψεις αὐτὲς περισσότερο αἰσθητὲς στοὺς Φαρισαίους.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. θ΄ 1 - 8)

   «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐμβὰς ὁ Ἰησοῦς εἰς τὸ πλοῖον, διεπέρασε καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν.

   Καὶ ἰδοὺ προσέφερον αὐτῷ παραλυτικὸν ἐπὶ κλίνης βεβλημένον· καὶ ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν εἶπε τῷ παραλυτικῷ· θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου.

   καὶ ἰδού τινες τῶν γραμματέων εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· οὗτος βλασφημεῖ.

   καὶ ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς τὰς ἐνθυμήσεις αὐτῶν εἶπεν· ἵνα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρὰ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;

   τί γάρ ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ περιπάτει;

   ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς ἀφιέναι ἁμαρτίας –τότε λέγει τῷ παραλυτικῷ· ἐγερθεὶς ἆρόν σου τὴν κλίνην καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου.

   καὶ ἐγερθεὶς ἀπῆλθεν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ.

   ἰδόντες δὲ οἱ ὄχλοι ἐθαύμασαν καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεὸν τὸν δόντα ἐξουσίαν τοιαύτην τοῖς ἀνθρώποις.»

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΣΤ΄

(Ῥωμ. ιβ΄ 6 – 14)

   «Ἀδελφοί, ἔχοντες χαρίσματα κατὰ τὴν χάριν τὴν δοθεῖσαν ἡμῖν διάφορα, εἴτε προφητείαν, κατὰ τὴν ἀναλογίαν τῆς πίστεως,

   εἴτε διακονίαν, ἐν τῇ διακονίᾳ, εἴτε ὁ διδάσκων, ἐν τῇ διδασκαλίᾳ,

   εἴτε ὁ παρακαλῶν, ἐν τῇ παρακλήσει, ὁ μεταδιδούς, ἐν ἁπλότητι, ὁ προϊστάμενος, ἐν σπουδῇ, ὁ ἐλεῶν, ἐν ἱλαρότητι.

   Ἡ ἀγάπη ἀνυπόκριτος. ἀποστυγοῦντες τὸ πονηρόν, κολλώμενοι τῷ ἀγαθῷ,

   τῇ φιλαδελφίᾳ εἰς ἀλλήλους φιλόστοργοι, τῇ τιμῇ ἀλλήλους προηγούμενοι,

   τῇ σπουδῇ μὴ ὀκνηροί, τῷ πνεύματι ζέοντες, τῷ Κυρίῳ δουλεύοντες,

   τῇ ἐλπίδι χαίροντες, τῇ θλίψει ὑπομένοντες, τῇ προσευχῇ προσκαρτεροῦντες,

   ταῖς χρείαις τῶν ἁγίων κοινωνοῦντες, τὴν φιλοξενίαν διώκοντες.

   εὐλογεῖτε τοὺς διώκοντας ὑμᾶς, εὐλογεῖτε καὶ μὴ καταρᾶσθε.»

Εἶπε Γέρων…

 

Εἶπε Γέρων…

   Τί πρέπει νὰ κάνω Ἀββᾶ, γιὰ νὰ κερδίσω τὸν Παράδεισο; ρώτησε κάποιος νέος τὸν ὅσιο Ποιμένα.

   — Ὁ Πατριάρχης Ἀβραάμ, τοῦ ἀποκρίθηκε ἐκεῖνος, ὅταν ἐγκαταστάθηκε στὴν γῆ τῆς ἐπαγγελίας ἀγόρασε γιὰ τὸν ἑαυτό του μνῆμα καὶ μ᾿ αὐτὸ κληρονόμησε τὴ γῆ.

   — Τί σημασία ἔχει τὸ μνῆμα; ζήτησε νὰ μάθει ὁ Ἀδελφός.

   — Τόπος πένθους καὶ δακρύων, ἐξήγησε ὁ Ὅσιος.

Ἡ νεότης καὶ τὸ γῆρας…

 

Ἡ νεότης καὶ τὸ γῆρας…

   Ἡ νεότης καὶ τὸ γῆρας δὲν εἶναι μιὰ περίοδος ζωῆς. Εἶναι μιὰ κατάσταση ψυχῆς. Ὁ χρόνος τὸ δέρμα μόνο ρυτιδώνει. Ἡ ψυχὴ ὅμως τότε μόνον ρυτιδώνεται, ὅταν χάσει τὸν ἐνθουσιασμό της καὶ τὰ ἰδανικά της.

   Εἶσαι τόσο νέος ὅση εἶναι ἡ πίστη σου καὶ οἱ ἐλπίδες σου. Εἶσαι τόσο γέρων ὅση εἶναι ἡ ἀμφιβολία σου καὶ ἡ ἀπελπισία σου.

Ντάγκλας Μακάρθουρ (Douglas MacArthur 1880 – 1964)*

 

* Ἀμερικανὸς στρατάρχης (στρατηγὸς 5 ἀστέρων).

Γῆρας ἀκμαῖο

Γῆρας ἀκμαῖο

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου*

   Λευκὴ κεφαλὴ γεμάτη σφρίγος καὶ γῆρας ἀκμαῖο· ἔχουν ἐξαντληθεῖ οἱ σωματικὲς δυνάμεις, ἀλλὰ εἶναι γεμάτη νεῦρο ἡ δύναμη τῆς πίστεως.

* Λόγος εἰς τὸν μακάριον Ἀβραάμ, PG 50, 737 κ.ἕ.

   «Πολιὰ σφριγῶσα καὶ γῆρας ἀκμάζον· κεχάλαστο ὁ τόνος τῆς σαρκός, νενεύρωτο ὁ τόνος τῆς πίστεως».

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ

   Σὲ ἐποχὲς ἠθικῆς καταπτώσεως, ὅταν ὅλοι ἐγκατέλειπαν τὸν Θεὸ καὶ τὸν Νόμο Του, ὅταν ὅλος ὁ κόσμος τῶν ἀξιῶν σωριαζόταν σ’ ἐρείπια, βρισκότανε καὶ μεγάλες μορφὲς μ’ ὅλη τὴν ἀγωνιστικὴ διάθεση, μ’ ὅλη τὴν ὑπεράνθρωπη προσπάθεια νὰ σταματήσουν τὸ κακό, μ’ ὅλη τὴν ἀπόφαση νὰ θυσιάσουν καὶ τὴν ζωή τους στὸν ὑψηλὸ αὐτὸν ἀγῶνα.

   Ἦταν οἱ Προφῆτες. Κήρυκες τῆς ἀληθείας θεόσταλτοι. Μορφὲς ἐξαϋλωμένες. Βράχοι, ποὺ ξεσποῦσαν πάνω τους τὰ ἄγρια κύματα τῆς ἀπιστίας. Ἐρχότανε σὲ σημεῖο, πολλὲς φορές, νὰ νοιώσουν τὸν ἑαυτό τους, μόνο κατάμονο ἀγωνιστή, μέσα στὴν θάλασσα μιᾶς ἀπεγνωσμένης προσπάθειας. Πολλὲς φορὲς βγῆκε ἀπ’ τὸ στόμα τους πικρὸ παράπονο –ψυχικὸ κλάμα– πρὸς τὸν Θεό. Μὰ ἀπ’ τὸν ἴδιο, πάλι, ἔπαιρναν δύναμη, γιὰ νὰ συνεχίσουν τὸν ἀγῶνα. Ἔπαιρναν δύναμη νὰ ἐλέγξουν κι αὐτοὺς τοὺς βασιλεῖς, γιὰ πράξεις παράνομες καὶ νὰ προδηλώσουν ἄφοβα σ’ αὐτοὺς τὴν θεία τιμωρία, ποὺ τοὺς περίμενε ἂν συνέχιζαν ἀμετανόητοι τὸν δρόμο τους. Ἕνας ἀπ’ αὐτούς, «τῶν προφητῶν ἡ κρηπὶς Ἠλίας ὁ ἔνδοξος», γιορτάζεται τὴν 20ὴ Ἰουλίου.

Ὁ ὅσιος Δῖος ὁ Θαυματουργός

 

Ὁ ὅσιος Δῖος ὁ Θαυματουργός

Ἑορτάζει τὴν ιθ΄ (19η) Ἰουλίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Γεύῃ τελευτῆς καὶ σύ, παμμάκαρ Δίε,

Ἔνδοξε κλῆσιν, ἀλλὰ καὶ πρᾶξιν πλέον.

   Ὁ ὅσιος Δῖος ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ μεγάλου Θεοδοσίου, ἐν ἔτει τοθ΄ (379), καταγόμενος ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια τῆς Συρίας· μεταχειρισθεὶς δὲ πολλὴ ἄσκηση καὶ φθάνοντας σὲ μεγάλη αὔξηση ἀρετῆς πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη παρακινηθεὶς σὲ τοῦτο διὰ θείας ἀποκαλύψεως. Κι ἀφοῦ ἔφθασε στὸν τόπο, ποὺ βρίσκεται τὸ μοναστῆρι τὸ ὁποῖο αὐτὸς ἔκτισε, καθάρισε αὐτὸν κι ἔπειτα ἔπηξε ἐκεῖ τὸ ξερὸ καὶ ἄνικμο ραβδί του καὶ ὢ τοῦ θαύματος! εὐθὺς ριζώθηκε μὲ τὴν ἐπίκληση τῆς ἁγίας Τριάδος κι ἔγινε μέγα δέντρο, τὸ ὁποῖο ἕως σήμερα δίδει τοὺς τέλειους καρπούς του.

«Κοίταξε νά πληρώσεις τό χρέος σου ὅσο ζεῖς…»

«Κοίταξε νά πληρώσεις τό χρέος σου ὅσο ζεῖς…»

Ἀπὸ τὸν Βίο τοῦ Ὁσίου Γεωργίου (Καρσλίδη)*

   Ὅταν πήγαινα στό χωριό μου καί συζητοῦσα αὐτά πού ἔβλεπα καί ἄκουγα ἀπό τόν καλό μας Γέροντα, ἄλλοι πίστευαν, ἄλλοι κορόϊδευαν καί ἄλλοι ἔλεγαν, ὅταν ξαναπᾶτε, θά ᾿ρθοῦμε κι ἐμεῖς. Πολλοί ἐρχόταν στόν Γέροντα ἀπό περιέργεια. Ἀλλά ὅταν τούς ἔλεγε ὅλη τους τήν ζωή, ἀποροῦσαν καί πίστευαν.

Ἐκεῖνος ποὺ δὲν φοβᾶται τοὺς ἀνθρώπους…

 

Ἐκεῖνος ποὺ δὲν φοβᾶται τοὺς ἀνθρώπους…

   Τὸ κυνήγι τῆς ἐξουσίας γεννήθηκε ἀπὸ τὸν φόβο.

   Ἐκεῖνος ποὺ δὲν φοβᾶται τοὺς ἀνθρώπους

   δὲν ἔχει τὴν ἀνάγκη νὰ τοὺς ἐξουσιάζει.

Μπέρτραντ Ράσελ (Bertrand Arthur William Russell 1872 – 1970)*

* Βρετανὸς φιλόσοφος, μαθηματικὸς καὶ εἰρηνιστής¹· βραβεύθηκε μὲ τὸ βραβεῖο Νόμπελ Λογοτεχνίας τὸ 1950.

1. (Σχ.ἡμ.): Δυστυχῶς, ἐδήλωνε ἄθεος!

Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ

 

Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ

   Πολλὲς γυναῖκες ζήτησαν νὰ δοξασθοῦν. Πολλὲς κατόρθωσαν νὰ ἀπολαύσουν μιὰ δόξα ἐφήμερη. Πέρασαν οἱ αἰῶνες ὅμως καὶ ξεχάστηκαν ἢ μένουν μόνο τὰ ὀνόματα κι ἡ ἱστορία τους σὰν ὄνειρο. Ὅμως, ἁπλὰ κορίτσια τοῦ λαοῦ ποὺ ἔζησαν τότε στὴν ἀφάνεια, κατέκτησαν τὴν δόξα τὴν ἀληθινὴ καὶ τὴν αἰώνια. Κι ἂν ὅλα φεύγουν ἀπ’ τὸν κόσμο αὑτὸ καὶ λησμονοῦνται, οἱ ἁπλὲς αὐτὲς ὑπάρξεις ὑψώθηκαν καὶ μένουν στὴν συνείδηση τοῦ λαοῦ, σὰν ὑπεράνθρωποι, σὰν φωτεινὰ μετέωρα, ποὺ φωτίζουν, ἀκόμα καὶ σήμερα, ὅσους θελήσουν νὰ μελετήσουν τὴν ζωή τους. Κι αὐτὸ τὸ κατόρθωσαν, γιατὶ βρῆκαν τὸν τρόπο νὰ συνδέσουν τὸ ὄνομά τους τὸ φτωχὸ καὶ ἀνθρώπινο, μὲ τὸ μόνο μεγάλο καὶ ἀθάνατο ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Γιατὶ μπόρεσαν νὰ πάρουν δύναμη ἀπ’ τὴν δύναμη Ἐκείνου.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ (τῶν Πατέρων)

(Ματθ. ε΄ 14-19)

   «Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς· Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου. οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη·

   οὐδὲ καίουσι λύχνον καὶ τιθέασιν αὐτὸν ὑπὸ τὸν μόδιον, ἀλλ᾽ ἐπὶ τὴν λυχνίαν, καὶ λάμπει πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ.

   οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς.

   Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλὰ πληρῶσαι.

   ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται.

   ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ᾽ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.»

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ (τῶν Πατέρων)

(Τίτ. γ΄ 8 – 15)

   «Τέκνον Τίτε, πιστὸς ὁ λόγος· καὶ περὶ τούτων βούλομαί σε διαβεβαιοῦσθαι, ἵνα φροντίζωσι καλῶν ἔργων προΐστασθαι οἱ πεπιστευκότες Θεῷ. ταῦτά ἐστι τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις·

   μωρὰς δὲ ζητήσεις καὶ γενεαλογίας καὶ ἔρεις καὶ μάχας νομικὰς περιΐστασο· εἰσὶ γὰρ ἀνωφελεῖς καὶ μάταιοι.

   αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ,

   εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος.

Οἱ ἅγιοι μάρτυρες Κήρυκος καὶ Ἰουλίττα ἡ μητέρα αὐτοῦ

 

Οἱ ἅγιοι μάρτυρες Κήρυκος καὶ Ἰουλίττα ἡ μητέρα αὐτοῦ

Ἑορτάζουν τὴν ιε΄ (15η) Ἰουλίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἰουλίττα σύναθλος υἱῷ Κηρύκῳ,

Ἡ λαιμότμητος τῷ κάραν τεθλασμένῳ. 

Πέμπτῃ Ἰουλίτταν δεκάτῃ τάμον, υἷα δ’ ἔαξαν.

   Ἡ ἁγία μάρτυς Ἰουλίττα ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ, ἐν ἔτει σϞς΄ (296), καταγόμενη ἀπὸ τὸ Ἰκόνιο· φοβουμένη δὲ τὸν τότε ἐπικρατοῦντα διωγμὸ κατὰ τῶν Χριστιανῶν ἔλαβε τὸν γυιό της Κήρυκο καὶ πῆγε στὴν Σελεύκεια. Βρίσκοντας κι’ ἐκεῖ τὸν ἴδιο διωγμὸ μετέβη στὴν Ταρσὸ τῆς Κιλικίας, στὴν ὁποία ἦταν ἡγεμόνας κάποιος θηριώδης καὶ ἀπάνθρωπος, Ἀλέξανδρος ὀνομαζόμενος, ὁ ὁποῖος τιμωροῦσε τοὺς Χριστιανούς.

Μπορεῖς νὰ τὸ κάνεις τώρα…

 

Μπορεῖς νὰ τὸ κάνεις τώρα…

   Ἂν ἡ πραγματική σου ἐπιθυμία εἶναι νὰ κάνεις τὸ καλό, δὲν χρειάζεται νὰ ἔχεις χρήματα γιὰ νὰ τὸ κάνεις·

   μπορεῖς νὰ τὸ κάνεις τώρα, αὐτὴν τὴν στιγμή, κι ἐκεῖ ποὺ βρίσκεσαι.

 

Τζέϊμς Ἄλλεν (James Allen 1864 – 1912)*

 

* Βρετανὸς συγγραφέας καὶ ποιητής.