Ὁ ἅγιος ἀπόστολος Ἰάκωβος, ἀδελφὸς Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου

Ὁ ἅγιος ἀπόστολος Ἰάκωβος, ἀδελφὸς Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου

Ἑορτάζει τὴν λ΄ (30η) Ἀπριλίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ὡς ἀμνὸς Ἰάκωβος ἀχθεὶς ἐσφάγη,

Τῆς εὐσεβείας μηρυκίζων τοὺς λόγους.

Κτεῖνε μάχαιρα φόνοιο Ἰάκωβον τριακοστῇ.

   Τοῦτος ἦταν γυιὸς τοῦ Ζεβεδαίου καὶ ἀδελφὸς τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ὁ ὁποῖος μετὰ τὴν πρόσκληση τῶν ἁγίων ἀποστόλων Ἀνδρέου καὶ Πέτρου προσκλήθηκε ἀπ’ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο σὲ μαθητεία μαζὶ μὲ τὸν ἀδελφό του Ἰωάννη. Κ’ ἔτσι τοῦτοι, ἀφοῦ εὐθὺς ἄφησαν τὸν πατέρα καὶ τὸ πλοῖο τους, ὅλα ὅσα εἶχαν δηλαδή, ἀκολούθησαν τὸν Χριστό.

   Καὶ τόσο πολὺ τοὺς ἀγάπησε ὁ Δεσπότης Χριστός, ὥστε στὸν μὲν ἕνα ἀδελφό, τὸν Ἰωάννη, ἔδωκε τὸ στῆθος του, γιὰ ν’ ἀναπαυθεῖ ἐπάνω σ’ αὐτό, στὸν δὲ ἄλλον ἀδελφό, τοῦτον δηλαδὴ τὸν θεῖον Ἰάκωβο, ἔδωκε τὴν τιμὴ τοῦ νὰ πιεῖ τὸ ποτήριο τοῦ θανάτου, τὸ ὁποῖο αὐτὸς ὁ ἴδιος ἤπιε.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ τῶν ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

(Μάρκ. ιε΄ 43 – ις΄ 8)

   «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθὼν Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας, εὐσχήμων βουλευτής, ὃς καὶ αὐτὸς ἦν προσδεχόμενος τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ.

   ὁ δὲ Πιλᾶτος ἐθαύμασεν εἰ ἤδη τέθνηκε, καὶ προσκαλεσάμενος τὸν κεντυρίωνα ἐπηρώτησεν αὐτὸν εἰ πάλαι ἀπέθανε·

   καὶ γνοὺς ἀπὸ τοῦ κεντυρίωνος ἐδωρήσατο τὸ σῶμα τῷ Ἰωσήφ.

   καὶ ἀγοράσας σινδόνα καὶ καθελὼν αὐτὸν ἐνείλησε τῇ σινδόνι καὶ κατέθηκεν αὐτὸν ἐν μνημείῳ, ὃ ἦν λελατομημένον ἐκ πέτρας, καὶ προσεκύλισε λίθον ἐπὶ τὴν θύραν τοῦ μνημείου.

   ἡ δὲ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία Ἰωσῆ ἐθεώρουν ποῦ τίθεται.

   Καὶ διαγενομένου τοῦ σαββάτου Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καὶ Σαλώμη ἠγόρασαν ἀρώματα ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ τῶν ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

(Πράξ. ς΄ 1 – 7)

   «Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις πληθυνόντων τῶν μαθητῶν ἐγένετο γογγυσμὸς τῶν Ἑλληνιστῶν πρὸς τοὺς Ἑβραίους, ὅτι παρεθεωροῦντο ἐν τῇ διακονίᾳ τῇ καθημερινῇ αἱ χῆραι αὐτῶν.

   προσκαλεσάμενοι δὲ οἱ δώδεκα τὸ πλῆθος τῶν μαθητῶν εἶπον· οὐκ ἀρεστόν ἐστιν ἡμᾶς καταλείψαντας τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ διακονεῖν τραπέζαις.

   ἐπισκέψασθε οὖν, ἀδελφοί, ἄνδρας ἐξ ὑμῶν μαρτυρουμένους ἑπτά, πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου καὶ σοφίας, οὓς καταστήσομεν ἐπὶ τῆς χρείας ταύτης·

   ἡμεῖς δὲ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ διακονίᾳ τοῦ λόγου προσκαρτερήσομεν.

   καὶ ἤρεσεν ὁ λόγος ἐνώπιον παντὸς τοῦ πλήθους· καὶ ἐξελέξαντο Στέφανον, ἄνδρα πλήρη πίστεως καὶ Πνεύματος Ἁγίου, καὶ Φίλιππον καὶ Πρόχορον καὶ Νικάνορα καὶ Τίμωνα καὶ Παρμενᾶν καὶ Νικόλαον προσήλυτον Ἀντιοχέα,

   οὓς ἔστησαν ἐνώπιον τῶν ἀποστόλων, καὶ προσευξάμενοι ἐπέθηκαν αὐτοῖς τὰς χεῖρας.

   καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ηὔξανε, καὶ ἐπληθύνετο ὁ ἀριθμὸς τῶν μαθητῶν ἐν Ἱερουσαλὴμ σφόδρα, πολύς τε ὄχλος τῶν Ἰουδαίων ὑπήκουον τῇ πίστει.»

Εἶπε Γέρων…

 

Εἶπε Γέρων…

   Κάποιος ἅγιος Γέροντας εἶδε κάποτε μὲ τὰ μάτια του τὸν διάβολο καὶ τὸν ρώτησε θαρρετά:

   – Γιατί μὲ πολεμᾶς μὲ τόση ἐπιμονή;

   – Ἐπειδὴ μοῦ ἀντιστέκεσαι διαρκῶς μὲ τὴν ταπείνωσή σου, ἀποκρίθηκε ὁ διάβολος κι ἔγινε ἄφαντος.

 

   Οἱ μαθητές του κάποτε ρώτησαν ἕναν μεγάλο Γέροντα, πῶς εἶχε κατορθώσει νὰ μὴ χάσει ποτὲ τὴν ὑπομονή του, οὔτε στοὺς πιὸ δυνατοὺς πειρασμούς.

   – Κάθε ἡμέρα ποὺ περνᾶ, παιδιά μου, ἀποκρίθηκε ἐκεῖνος, περιμένω μὲ βεβαιότητα τὸν θάνατο.

 

Ὁ ἔπαινος... σκοτώνει!

 

Ὁ ἔπαινος... σκοτώνει!

 

 

   Δὲν ὑπάρχει ὅπλο

   ποὺ νὰ σκοτώνει τὸν ἄνθρωπο τόσο σίγουρα

   (ἂν σκοπεύσει σωστά),

   ὅσο ὁ ἔπαινος.

 

Ἔντουαρντ Ρόμπερτ Λύττον (Edward Robert Lytton 1831 – 1891)*

 

* Ἄγγλος πολιτικὸς καὶ ποιητής, διετέλεσε Ἀντιβασιλεὺς καὶ Γενικὸς Κυβερνήτης τῆς Ἰνδίας.

Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Συμεών, ἐπίσκοπος Ἱεροσολύμων, συγγενὴς τοῦ Κυρίου

Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Συμεών, ἐπίσκοπος Ἱεροσολύμων, συγγενὴς τοῦ Κυρίου

Ἑορτάζει τὴν κζ΄ (27η) Ἀπριλίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἀδελφὰ πάσχεις, Συμεών, τῷ Κυρίῳ,

Ξύλῳ κρεμασθείς, ὡς ἀδελφὸς Κυρίου.

Ἐν ξύλῳ ἑβδομάτῃ Συμεὼν πάγη εἰκάδι μακρῷ.

   Τοῦτος ἦταν γυιὸς τοῦ ἁγίου Ἰωσὴφ τοῦ Μνήστορος, ἕνας ἀπ’ τοὺς τέσσερις γυιούς του, τοὺς ὁποίους γέννησε μὲ τὴν προτέρα του γυναῖκα· τὸν Ἰάκωβο καὶ Ἰωσῆ καὶ Ἰούδα καὶ Σίμωνα, δηλαδὴ τοῦτον τὸν Συμεών. Ἐπειδὴ τὸ Σίμων εἶναι ὑποκοριστικὸ ὄνομα τοῦ Συμεών, διότι ἔτσι καὶ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος καὶ Σίμων λέγεται καὶ Συμεὼν στὴν ἀρχὴ τῆς καθολικῆς δευτέρας του ἐπιστολῆς.

Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Βασιλεύς, ἐπίσκοπος Ἀμασείας

Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Βασιλεύς, ἐπίσκοπος Ἀμασείας

Ἑορτάζει τὴν κς΄ (26η) Ἀπριλίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Τμηθείς, Βασιλεῦ, βασιλεὺς πόλου γίνῃ,

Ἐξ αἱμάτων σῶν βάμμα κόκκινον φέρων.

Εἰκάδα ἀμφ’ ἕκτην Βασιλεὺς ξίφει αὐχένα κάρθη.

   Τοῦτος ὁ ἔνδοξος μάρτυς τοῦ Χριστοῦ Βασιλεὺς ἦταν Ἐπίσκοπος τῆς Μητροπόλεως Ἀμασείας ποὺ βρίσκεται στὴν Μαύρη θάλασσα, κατὰ τοὺς χρόνους Λικινίου ποὺ εἶχε σύζυγο τὴν Κωνσταντίνα ἢ Κωνσταντία, τὴν ἀδελφὴ Κωνσταντίνου τοῦ βασιλέως, ἐν ἔτει τιζ΄ (317). Τοῦτος ὁ Λικίνιος, στάλθηκε μὲν γιὰ νὰ πολεμήσει τὸν Μαξιμῖνο, –ὁ ὁποῖος σηκώθηκε ἐναντίον τοῦ μεγάλου Κωνσταντίνου–, κράτησε ὅμως τυραννικῶς κάποια μέρη τῆς Ἀνατολῆς· κ’ ἐπειδή, ἀφοῦ φονεύθηκε ὁ Μαξιμῖνος ἔπαψε νὰ πολεμεῖ τὸν Λικίνιο κ’ ἔτσι τοῦτος γλύτωσε τὸν κίνδυνο τῆς ζωῆς του, γι’ αὐτὸ ὁ Λικίνιος ἀφοῦ ἦλθε στὴν Νικομήδεια πρόσφερε γιὰ τὴν νίκη αὐτὴ θυσίες στὰ εἴδωλα. Τότε λοιπὸν πρόσταξε νὰ φέρουν μπροστά του καὶ τὸν ἅγιο Βασιλέα, μαζὶ καὶ μιὰ κόρη ὀνομαζόμενη Γλαφυρὴ ἢ Γλαφύρα, τῆς ὁποίας ἡ ὑπόθεση ἦταν ὡς ἑξῆς:

Ὁ ἅγιος ἀπόστολος καὶ εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος

Ὁ ἅγιος ἀπόστολος καὶ εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος

Ἑορτάζει τὴν κε΄ (25η) Ἀπριλίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Σύροντες εἰς γῆν Μάρκον οἱ μιαιφόνοι,

Πρὸς οὐρανοὺς πέμποντες αὐτὸν ἠγνόουν.

Εἰκάδι πέμπτῃ Μᾶρκον ἐνὶ χθονὶ ἄφρονες εἷλκον.

   Τοῦτος ὁ πανεύφημος ἀπόστολος Μᾶρκος ἐκήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ σ’ ὅλη τὴν Αἴγυπτο καὶ Λιβύη καὶ Βαρβαρία καὶ Πεντάπολη, κατὰ τοὺς χρόνους Τιβερίου τοῦ βασιλέως ἐν ἔτει ξδ΄ (64), καὶ συνέγραψε τὸ ἅγιό του Εὐαγγέλιο ὅπως τὸ ἐξήγησε σ’ αὐτὸν ὁ κορυφαῖος ἀπόστολος Πέτρος.

   Ἀφοῦ δὲ ἦλθε στὴν Κυρήνη τῆς Πενταπόλεως ἔκαμε ἐκεῖ πολλὰ θαύματα· ἔπειτα ἀναχωρῶντας πῆγε στὴν Ἀλεξάνδρεια κι ἀπό ’κεῖ στὴν Πεντάπολη. Καὶ παντοῦ ἐνεργοῦσε θαύματα, στόλιζε τὶς Ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ, χειροτονοῦσε Ἐπισκόπους καὶ κληρικούς, ὕστερα δὲ πάλι γύρισε στὴν Ἀλεξάνδρεια. Κ’ ἐκεῖ βρίσκοντας κάποιους ἀδελφούς, στὸ μέρος τῆς θαλάσσης τῆς καλουμένης τοῦ Βουκόλου, συναναστρεφόταν μ’ αὐτοὺς εὐαγγελιζόμενος καὶ κηρύττων τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ὁσία Ἐλισάβετ ἡ θαυματουργὸς

Ἡ ὁσία Ἐλισάβετ ἡ θαυματουργὸς

Ἑορτάζει τὴν κδ΄ (24η) Ἀπριλίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἐλισάβετ λιποῦσα γῆν, Θεοῦ Λόγε,

Καλὴ καλὸν βλέπει σε νύμφη νυμφίον.

Εἰκάδι καίγε τετάρτῃ ἀπῆρε πόλονδε Ἐλισαβέτεια.

   Ἡ ὁσία Ἐλισάβετ ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας εἰσῆλθε στοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνες, γι’ αὐτὸ κ’ ἔλαβε παρὰ Κυρίου τὴν χάρη τῶν ἰαμάτων καὶ γιάτρευε διάφορα πάθη κι ἀσθένειες. Τούτης τῆς Ὁσίας ἡ γέννηση δηλώθηκε ἄνωθεν διὰ θείας ἀποκαλύψεως καὶ προμηνύθηκε παρὰ Θεοῦ ὅτι μέλλει νὰ γίνει σκεῦος ἐκλογῆς.

Ἡ ἔμπρακτη γνώση

Ἡ ἔμπρακτη γνώση

Ὁσίου Πέτρου τοῦ Δαμασκηνοῦ*

   Ὑπάρχει γνώση ἀληθινὴ καὶ ὑπάρχει καθολικὴ ἀγνωσία. Ἀνώτερη ἀπ’ ὅλες εἶναι ἡ ἔμπρακτη γνώση. Γιατί, τί ὠφελεῖται ὁ ἄνθρωπος ἂν ἔχει ὅλη τὴν γνώση, ἢ μᾶλλον ἀφοῦ τὴν λάβει κατὰ χάρη ἀπὸ τὸν Θεὸ ὅπως ὁ Σολομὼν¹ –εἶναι βέβαια ἀδύνατο νὰ παρουσιαστεῖ δεύτερη ὅμοια περίπτωση– κ’ ἔπειτα νὰ πάει στὴν κόλαση; Τί ὠφελεῖται ἂν δὲν λάβει πληροφορία μὲ τὴν μαρτυρία τῆς συνειδήσεως ἀπ’ τὰ ἔργα καὶ τὴν βέβαιη πίστη του ὅτι ἐλευθερώθηκε ἀπὸ τὴν μέλλουσα κόλαση, καθὼς δὲν θὰ τὸν κατηγορεῖ ἡ συνείδηση ὅτι παραμέλησε κάτι ἀπ’ ὅσα κατὰ τὴν δύναμή του χρωστοῦσε, ὅπως λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος; «Ἂν ἡ καρδιά μας, λέει, δὲν μᾶς κατηγορεῖ πιὰ ἔχουμε παρρησία μπροστὰ στὸν Θεό»².

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ τοῦ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ (τοῦ ΘΩΜΑ)

(Ἰωάν. κ΄ 19 – 31)

   «Οὔσης ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων, καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον, καὶ λέγει αὐτοῖς· εἰρήνη ὑμῖν.

   καὶ τοῦτο εἰπὼν ἔδειξεν αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ τὴν πλευρὰν αὐτοῦ. ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταὶ ἰδόντες τὸν Κύριον.

   εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς πάλιν· εἰρήνη ὑμῖν. καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς.

   καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς· λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον·

   ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται.

   Θωμᾶς δὲ εἷς ἐκ τῶν δώδεκα, ὁ λεγόμενος Δίδυμος, οὐκ ἦν μετ’ αὐτῶν ὅτε ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ τοῦ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ (τοῦ ΘΩΜΑ)

(Πράξ. ε΄ 12 – 20)

   «Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, διὰ τῶν χειρῶν τῶν ἀποστόλων ἐγίνετο σημεῖα καὶ τέρατα ἐν τῷ λαῷ πολλά· καὶ ἦσαν ὁμοθυμαδὸν ἅπαντες ἐν τῇ στοᾷ Σολομῶντος·

   τῶν δὲ λοιπῶν οὐδεὶς ἐτόλμα κολλᾶσθαι αὐτοῖς, ἀλλ’ ἐμεγάλυνεν αὐτοὺς ὁ λαός·

   μᾶλλον δὲ προσετίθεντο πιστεύοντες τῷ Κυρίῳ πλήθη ἀνδρῶν τε καὶ γυναικῶν,

   ὥστε κατὰ τὰς πλατείας ἐκφέρειν τοὺς ἀσθενεῖς καὶ τιθέναι ἐπὶ κλινῶν καὶ κραβάττων, ἵνα ἐρχομένου Πέτρου κἂν ἡ σκιὰ ἐπισκιάσῃ τινὶ αὐτῶν.

   συνήρχετο δὲ καὶ τὸ πλῆθος τῶν πέριξ πόλεων εἰς Ἱερουσαλὴμ φέροντες ἀσθενεῖς καὶ ὀχλουμένους ὑπὸ πνευμάτων ἀκαθάρτων, οἵτινες ἐθεραπεύοντο ἅπαντες.

   Ἀναστὰς δὲ ὁ ἀρχιερεὺς καὶ πάντες οἱ σὺν αὐτῷ, ἡ οὖσα αἵρεσις τῶν Σαδδουκαίων, ἐπλήσθησαν ζήλου

   καὶ ἐπέβαλον τὰς χεῖρας αὐτῶν ἐπὶ τοὺς ἀποστόλους, καὶ ἔθεντο αὐτοὺς ἐν τηρήσει δημοσίᾳ.

   ἄγγελος δὲ Κυρίου διὰ τῆς νυκτὸς ἤνοιξε τὰς θύρας τῆς φυλακῆς, ἐξαγαγών τε αὐτοὺς εἶπε·

   πορεύεσθε καὶ σταθέντες λαλεῖτε ἐν τῷ ἱερῷ τῷ λαῷ πάντα τὰ ῥήματα τῆς ζωῆς ταύτης.»

Σὲ ποιὸ ἄλλο ὂν τῆς ὑλικῆς κτίσεως δόθηκε τόσο μεγάλο προνόμιο;

Σὲ ποιὸ ἄλλο ὂν τῆς ὑλικῆς κτίσεως δόθηκε τόσο μεγάλο προνόμιο;

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*

   Τί ἀπροσμέτρητα μεγάλη τιμὴ νὰ ἀνοίγουμε τὰ χείλη μας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ!

   Νὰ μιλοῦμε μαζί του, νὰ μποροῦμε νὰ τοῦ ἀναφέρουμε τὶς ἀνάγκες μας!

   Νὰ τὸν εὐχαριστοῦμε γιὰ τὶς εὐεργεσίες του, νὰ αἰνοῦμε τὴν μεγαλωσύνη του, νὰ εἴμαστε βέβαιοι ὅτι δέχεται τὶς εὐχαριστίες μας καὶ τοὺς αἴνους μας!

   Καὶ ὅτι τὸ ὑψηλότερο πνευματικό μας αἴτημα, ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας, δὲν μένει ἀπ’ Αὐτὸν ἀναπάντητο!

   Σὲ ποιὸ ἄλλο ὂν τῆς ὑλικῆς κτίσεως δόθηκε τόσο μεγάλο προνόμιο;

* Ἀπὸ τὸ θαυμάσιο βιβλίο «Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου», (107) σελ. 63.

Ἔφυγαν στὴν κατάσταση ποὺ βρέθηκαν.

Ἔφυγαν στὴν κατάσταση ποὺ βρέθηκαν.

   Ἕνας ἀδελφὸς ρώτησε τὸν ἀββᾶ Ποιμένα:

   – Ἀββᾶ, ἦσαν δύο ἄνθρωποι, ὁ ἕνας μοναχὸς καὶ ὁ ἄλλος κοσμικός. Μιὰ νύχτα ὁ μοναχὸς ἀποφάσισε νὰ πετάξει τὸ σχῆμα του μόλις θὰ ξημέρωνε. Ὁ κοσμικὸς πάλι ἀποφάσισε νὰ γίνει μοναχός. Καὶ οἱ δύο ὅμως πέθαναν τὴν ἴδια νύχτα, κι ἔτσι δὲν πρόφτασαν νὰ πραγματοποιήσουν τὶς προθέσεις τους. Σὰν τί θὰ θεωρηθοῦν ἆραγε;

   Καὶ ὁ γέροντας ἀποκρίθηκε:

   – Ὁ μοναχὸς πέθανε ὡς μοναχὸς καὶ ὁ κοσμικὸς πέθανε ὡς κοσμικός. Διότι ἔφυγαν στὴν κατάσταση ποὺ βρέθηκαν.

«Μικρὸς Εὐεργετινὸς», μεταφρασμένος στὴν Δημοτική, Κοζάνη Μάρτιος 2006, σελ. 12.

«Ἔχει τρία φίδια μεγάλα μέσα της…»

«Ἔχει τρία φίδια μεγάλα μέσα της…»

Ἀπὸ τὸν Βίο τοῦ Ὁσίου Γεωργίου (Καρσλίδη)*

   Λίγο προτοῦ πεθάνει ἡ Ἀθανασία, ἕνα ἀπό τά πιό πιστά πνευματικά τέκνα τοῦ Γέροντα, μοῦ διηγήθηκε τό ἑξῆς:

   Μιά μέρα ἦρθαν στό μοναστήρι τρεῖς γυναῖκες. Ὁ Γέροντας βρισκόταν στό ἱερό καί λειτουργοῦσε. Χωρίς νά δεῖ ἔξω καθόλου, λέει: «Ἀπό τίς τρεῖς πού ἔρχονται οἱ δύο νά μποῦν μέσα κι ἡ τρίτη νά φύγει». Μπῆκαν πράγματι μόνο οἱ δύο μέσα στήν ἐκκλησία καί ἡ τρίτη ἔφυγε καί πῆγε κάτω στήν καρυδιά. Ἡ καρυδιά βρισκόταν πάνω στόν κεντρικό δρόμο κάπου ἑκατό μέτρα μακριά ἀπό τό μοναστήρι. Ἡ γυναίκα ἔκατσε πάνω σέ μιά πέτρα κι ἔκλαιγε. Ὅταν τελείωσε ἡ θεία λειτουργία, λέγει ὁ Γέροντας στήν Ἀθανασία:

Ἐμπόλεμη κατάσταση...

 

Ἐμπόλεμη κατάσταση...

   Ἡ ἀρετὴ εἶναι ἐμπόλεμη κατάσταση.

   Γιὰ νὰ ζοῦμε ἐνάρετα,

   πρέπει νὰ παλεύουμε διαρκῶς

   μὲ τὸν ἑαυτό μας.

Ζὰν-Ζὰκ Ρουσσὼ (Jean-Jacques Rousseau 1712 – 1778)*

 

* Ἐλβετὸς φιλόσοφος, συγγραφέας καὶ συνθέτης.

 

Εἶπε Γέρων…

 

Εἶπε Γέρων…

   Δὲν φοβοῦμαι τὸν Θεό, ἔλεγε στοὺς μαθητές του ὁ Καθηγητὴς τῆς ἐρήμου Μέγας Ἀντώνιος, διότι τὸν ἀγαπῶ. Ἡ τέλεια ἀγάπη «ἔξω βάλλει τὸν φόβον».

 

   Σ᾿ ἕναν ἀρχάριο Ἀδελφό, ποὺ πρόθυμα ξεκινοῦσε γιὰ τὴν πόλη, κάποιος σοφὸς Γέροντας ἔλεγε:

   — Μὴν εἶσαι τόσο πρόθυμος νὰ τρέχεις γιὰ τὴν πόλη, παιδί μου, ἀλλὰ νὰ γυρίζεις ἀπό ᾿κεῖ ἐδῶ.

 

Ἡ ἐξουσία τῆς Ἀναστάσεως

Ἡ ἐξουσία τῆς Ἀναστάσεως

«Ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς»

(Ματθ. κη΄ 18)

Ἀρχιμ. Δανιὴλ Ἀεράκη*

Νέες διαστάσεις

   Μὲ λόγια τοῦ ἀναστημένου Ἰησοῦ θ’ ἀρχίσουμε. Ποιός ἄλλος καλύτερα μπορεῖ νὰ μιλήσει γιὰ τὴν Ἀνάσταση, ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἀναστημένο Κύριο; Μετὰ τὴν Ἀνάσταση, στὴν τελευταία ἐμφάνιση, ποὺ περιγράφει ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, εἶπε ὁ Ἀναστὰς Κύριος στοὺς Μαθητές του: «Ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς» (Ματθ. κη΄ 18). Στὰ λόγια αὐτὰ παρουσιάζεται ἡ Ἀνάσταση ὡς ἐξουσία.

   • Ἡ Ἀνάσταση εἶναι στάση καὶ κατάσταση. Στάση τοῦ θανάτου. Σταμάτησε ὁ θάνατος. Κατάσταση ζωῆς. Ἡ ζωὴ πλέον εἶναι ἡ πραγματικότητα γιὰ τοὺς πιστούς.

   • Ἡ Ἀνάσταση εἶναι ὑπόσταση καὶ παράσταση. Ὑπόσταση, ἀφοῦ εἶναι γεγονός. Εἶναι τὸ νέο πρόσωπο τῆς ζωῆς. Δὲν εἶναι παραμύθι οὔτε καὶ σύμβολο. Εἶναι ὑπόσταση. Ἀλλὰ καὶ παράσταση. Φανέρωση μὲ πολλὲς ἀποδείξεις. Κανένα ἄλλο θέατρο δὲν ἔδωσε τόσες παραστάσεις, ὅσο ἡ Ἀνάσταση. Σημειώνει ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς στὶς Πράξεις: «Οἷς καὶ παρέστησεν ἐαυτὸν ζῶντα μετὰ τὸ παθεῖν αὐτὸν ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις, δι’ ἡμερῶν τεσσαράκοντα ὀπτανόμενος αὐτοῖς» (Πράξ. α΄ 3).

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΕΠΙ ΤΩ ΑΓΙΩ ΠΑΣΧΑ 2023

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

* * *

   Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι,

   Προσφιλέστατα τέκνα,

   Φθάσαντες, χάριτι θείᾳ, τήν πανσωστικήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου, δι᾿ ἧς κατηργήθη τό κράτος τοῦ θανάτου καί ἠνεώχθησαν τῷ ἀδαμιαίῳ γένει αἱ πύλαι τοῦ Παραδείσου, ἀπευθύνομεν πᾶσιν ὑμῖν πασχαλίους προσρήσεις καί ἐγκάρδιον ἑόρτιον χαιρετισμόν, ἀναβοῶντες τό κοσμοχαρμόσυνον «Χριστός Ἀνέστη!».

   Ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας, εἰς ὅλας τάς πτυχάς της, δονεῖται ἀπό τήν ἀνεκλάλητον χαράν τῆς Ἀναστάσεως. «Πεῖραν ἀναστάσεως» μαρτυροῦν οἱ ἆθλοι τῶν Ἁγίων καί τῶν Μαρτύρων τῆς πίστεως, ἡ λατρευτική καί μυστηριακή ἐμπειρία, ἡ ἐξαγγελία τοῦ Εὐαγγελίου «ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς», ἡ εὐσέβεια καί ἡ πνευματικότης τῶν πιστῶν, ἡ θυσιαστική ἀγάπη καί ἡ κατά Χριστόν ἀναστροφή αὐτῶν, ἡ προσδοκία ἑνός κόσμου, ἔνθα «ὁ θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε πένθος οὔτε κραυγή οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι» [1].

   Ἐν τῇ Ἀναστάσει καί δι᾿ αὐτῆς, τά πάντα εὑρίσκονται ἐν κινήσει πρός τήν τελείωσίν των ἐν τῇ Βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ. Αὐτή ἡ ἐσχατολογική ὁρμή ἔδιδε πάντοτε εἰς τήν Ὀρθόδοξον ἐγκόσμιον μαρτυρίαν δυναμισμόν καί προοπτικήν. Παρά τά περί τοῦ ἀντιθέτου θρυλούμενα, λόγῳ τοῦ ἐσχατολογικοῦ προσανατολισμοῦ τῆς ζωῆς της, ἡ Ἐκκλησία ποτέ δέν ἐσυνθηκολόγησεν ἀπέναντι εἰς τήν παρουσίαν τοῦ κακοῦ ἐν τῷ κόσμῳ εἰς ὅλας τάς μορφάς του, δέν ἀπώθησε τήν πραγματικότητα τοῦ πόνου καί τοῦ θανάτου, δέν ἠγνόησε τήν ἀμφισημίαν τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων, ποτέ δέν ἐθεώρησε τόν ἀγῶνα δι᾿ ἕνα δικαιότερον κόσμον ἀλλότριον πρός τήν ἀποστολήν της.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ τοῦ ΠΑΣΧΑ

 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ τοῦ ΠΑΣΧΑ

(Ἰωάν. α΄ 1 – 17)

   «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος.

   Οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρὸς τὸν Θεόν.

   πάντα δι᾽ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἕν, ὃ γέγονεν.

   ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων.

   καὶ τὸ φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει, καὶ ἡ σκοτία αὐτὸ οὐ κατέλαβεν.

   Ἐγένετο ἄνθρωπος ἀπεσταλμένος παρὰ Θεοῦ, ὄνομα αὐτῷ Ἰωάννης·

   οὗτος ἦλθεν εἰς μαρτυρίαν, ἵνα μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτός, ἵνα πάντες πιστεύσωσι δι᾽ αὐτοῦ.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ τοῦ ΠΑΣΧΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ τοῦ ΠΑΣΧΑ

(Πράξ. α΄ 1 – 8)

   «Τὸν μὲν πρῶτον λόγον ἐποιησάμην περὶ πάντων, ὦ Θεόφιλε, ὧν ἤρξατο ὁ Ἰησοῦς ποιεῖν τε καὶ διδάσκειν

   ἄχρι ἧς ἡμέρας ἐντειλάμενος τοῖς ἀποστόλοις διὰ Πνεύματος Ἁγίου οὓς ἐξελέξατο ἀνελήφθη·

   οἷς καὶ παρέστησεν ἑαυτὸν ζῶντα μετὰ τὸ παθεῖν αὐτὸν ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις, δι’ ἡμερῶν τεσσαράκοντα ὀπτανόμενος αὐτοῖς καὶ λέγων τὰ περὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

   καὶ συναλιζόμενος παρήγγειλεν αὐτοῖς ἀπὸ Ἱεροσολύμων μὴ χωρίζεσθαι, ἀλλὰ περιμένειν τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ πατρὸς ἣν ἠκούσατέ μου·

   ὅτι Ἰωάννης μὲν ἐβάπτισεν ὕδατι, ὑμεῖς δὲ βαπτισθήσεσθε ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ οὐ μετὰ πολλὰς ταύτας ἡμέρας.

   οἱ μὲν οὖν συνελθόντες ἐπηρώτων αὐτὸν λέγοντες· Κύριε, εἰ ἐν τῷ χρόνῳ τούτῳ ἀποκαθιστάνεις τὴν βασιλείαν τῷ Ἰσραήλ;

   εἶπε δὲ πρὸς αὐτούς· οὐχ ὑμῶν ἐστι γνῶναι χρόνους ἢ καιροὺς οὓς ὁ πατὴρ ἔθετο ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ,

   ἀλλὰ λήψεσθε δύναμιν ἐπελθόντος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐφ’ ὑμᾶς, καὶ ἔσεσθέ μοι μάρτυρες ἔν τε Ἱερουσαλὴμ καὶ ἐν πάσῃ τῇ Ἰουδαίᾳ καὶ Σαμαρείᾳ καὶ ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς.»

Ὅπου καὶ ἂν κυττάξω, βλέπω τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ μου…

Ὅπου καὶ ἂν κυττάξω, βλέπω τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ μου…

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*

   Ὅπου καὶ ἂν στραφῶ καὶ κυττάξω μὲ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς, βρίσκω αἰτίες γιὰ νὰ εὐχαριστῶ καὶ νὰ αἰνῶ τὸν Κύριο.

   Αὐτὸ συμβαίνει πιὸ πολὺ ὅταν κυττάζω μέσα μου. Ἡ στήριξη τῆς καρδιᾶς μου, τὸ πνευματικό μου φῶς, προέρχεται ἀπὸ τὸν Θεό. Ἡ σωματική μου δύναμη, ὅ,τι διατηρεῖ τὴν ὑλική μου ζωή, προέρχεται ἀπὸ τὸν Θεό.

   Ὅπου καὶ ἂν κυττάξω, βλέπω τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ μου. Τίποτε δὲν ἔχω ποὺ νὰ εἶναι πράγματι δικό μου. «Δόξα σοι, Κύριε, πάντων ἕνεκεν!».

   Δόξα σὲ σένα, ποὺ ἐργάζεσαι μέσῳ ἐμοῦ καὶ μ’ ἐμένα!

Ὁ Ἀληθὴς καὶ μόνος Μονάρχης

Ὁ Ἀληθὴς καὶ μόνος Μονάρχης

Ἕνα μονάχα προσκυνῶ καὶ σέβομαι ’γὼ στέμμα

Ἐκείνου ποὔχυσε γιὰ μὲ τὸ Ἅγιό του αἷμα.

Εἶν’ ἀπ’ ἀγκάθια ποὺ τρυποῦν τὴ θεία κεφαλή Του

κι’ ἀστράφτει γύρω «δύναμιν ζωῆς ἀκαταλύτου»*.

«Ἀληθῶς Θεοῦ Υἱὸς ἦν οὗτος…»

«Ἀληθῶς Θεοῦ Υἱὸς ἦν οὗτος…»

   Ποιός θά μποροῦσε νά πιστέψει ὅτι ἦταν Θεός ἕνας κατάδικος ἐσταυρωμένος; Ἦταν πολύ φυσικό νά χαρακτηρισθεῖ γελοῖο τό κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων, πού καλοῦσε τούς λαούς νά πιστέψουν ὡς Θεό, ἕνα πού κατεδίκασαν καί σταύρωσαν ὡς τόν χειρότερο κακοῦργο. Οἱ Ἰουδαῖοι ἦταν συνηθισμένοι νά πιστεύουν τόν παντοδύναμο Θεό τόν Κύριο τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, πού ἄπειρα θαύματα τῆς παντοδυναμίας Του εἶχαν δεῖ στήν ἐθνική τους ἱστορία. Οἱ Ἕλληνες, παρ’ ὅλο πού τόσα ἐξωφρενικά πίστευαν γιά τούς θεούς τους, δέν μποροῦσαν τώρα νά πιστέψουν, πῶς ἦταν δυνατόν ἕνας Θεός νά σταυρωθεῖ καί νά ἀναστηθεῖ ἀπό τό μνῆμά του. Γι’ αὐτό, τό κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων εἶχε χαρακτηρισθεῖ, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «Ἰουδαῖοις μὲν σκάνδαλον Ἕλλησι δὲ μωρία».