Εἶπε Γέρων…
Ὁ ἀββᾶς Ὑπερέχιος ὀνομάζει τὴν ταπεινοφροσύνη δένδρο ζωῆς, ποὺ ἀνεβαίνει σὲ ὕψος.
Ἀφ᾿ ὅτου ἔγινα μοναχός, ἔλεγε ὁ ἀββᾶς Ἀνούβ, λόγος ψευδὴς δὲν βγῆκε ἀπὸ τὸ στόμα μου.
Ὅποιος ἔχει μάθει νὰ κατηγορεῖ τὸν ἑαυτό του, λέγει ὁ ἀββᾶς Ἀνούβ, βρίσκει εὔκολα δικαιολογίες γιὰ τὰ σφάλματα τοῦ ἄλλου.
Ὁ ὅσιος Ποιμὴν δίδει τὴν ἀξία στὸν καλὸ ἡσυχαστή, στὸν ὑπομονετικὸ ἀσθενῆ καὶ σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ ὑπηρετεῖ τὸν ἀδελφό του μὲ ἄδολη καρδιά.
Ξένος μοναχὸς σὲ ξένο τόπο, ἔλεγε ὁ ὅσιος Ἀρσένιος, ἂς μὴν ἀνακατεύεται στὶς διαφορὲς μεταξὺ ἀδελφῶν, γιὰ νὰ ἔχει ἀνάπαυση.
Ὑπάρχουν ἄνθρωποι, ἔλεγε ὁ Μέγας Ἀντώνιος, ποὺ ἐξαντλήσανε ὅλες τὶς σωματικὲς δυνάμεις σὲ ὑπερβολικὴ ἄσκηση κι ἐπειδὴ τοὺς ἔλειψε ἡ διάκριση, δὲν κατόρθωσαν νὰ πλησιάσουν τὸν Θεό.