Αὐτοδυναμία τοῦ Χριστοῦ

Αὐτοδυναμία τοῦ Χριστοῦ

«Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ»

(Ἰωάν. ιβ΄ 13)

Ἀρχιμ. Δανιὴλ Ἀεράκη*

Ὄχι ποσοστά, ἀλλ’ αὐτοδυναμία

   Αὐτοδυναμία ἢ συνεργασία; Μὴν ἀνησυχεῖτε. Δὲν θὰ μιλήσουμε πολιτικά. Ἡ Ἐκκλησία δὲν κάνει πολιτικὴ οὔτε εἶναι πολιτική. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ πολιτεία τοῦ Θεοῦ. Καὶ στὴν πολιτεία τοῦ Θεοῦ ἔχουμε αὐτοδυναμία. Ὄχι αὐτοδυναμία τοῦ ἄλφα ἢ τοῦ βῆτα κόμματος. Ἔχουμε αὐτοδυναμία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς δὲν ἔχει ἀνάγκη συμπληρώματος, προκειμένου νὰ κυβερνήσει. Ὁ Χριστὸς δὲν ἔχει ποσοστὰ ἁπλῶς δυνάμεως. Ἔχει αὐτοδυναμία, ἀφοῦ εἶναι ἡ παντοδυναμία.

   • Ὁ Χριστὸς δὲν ἔχει ποσοστὰ μόνο ἀλήθειας, μέρος ἴσως ἔστω τῆς ἀλήθειας, τὸ 60% ἢ 70% τῆς ἀλήθειας. Ἔχει ὁλόκληρη τὴν ἀλήθεια. Εἶναι ἡ ταυτότητα τῆς ἀλήθειας. Ἔχει 100% τὴν ἀλήθεια, ἀφοῦ εἶναι ἡ Ἀλήθεια. Ἑπομένως, προκειμένου νὰ ὁδηγήσει τὸν λαὸ στὴν ἀλήθεια, δὲν χρειάζεται τὴν συνεργασία κάποιων ἄλλων συστημάτων ἢ θρησκειῶν. Ἔχει αὐτοδυναμία τῆς ἀλήθειας.

   • Ὁ Χριστὸς δὲν ἔχει ποσοστὰ μόνο ἀγάπης, 55% ἢ 65% τῆς ἀγάπης. Ἔχει ὁλόκληρη τὴν ἀγάπη. Εἶναι ταυτόσημος μὲ τὴν ἀγάπη. Ἔχει 100% τὴν ἀγάπη. Ἑπομένως, προκειμένου νὰ μᾶς βοηθήσει, δὲν ἔχει ἀνάγκη τῆς συνεργασίας κάποιου ἄλλου φορέως ἀγάπης. Ἔχει τὴν αὐτοδυναμία τῆς ἀγάπης.

   • Ὁ Χριστὸς δὲν ἔχει ποσοστὰ μόνο τῆς Θεότητος, 40% ἢ 50%. Ἔχει ὁλόκληρη τὴν Θεότητα. Ἑπομένως δὲν ἔχει ἀνάγκη συνεργασίας ἢ συνυπάρξεως μὲ κάποια ἄλλη θρησκεία ἢ μὲ κάποιο ἄλλο «θεό». Ἔχει τὴν αὐτοδυναμία τῆς Θεότητος. Εἶναι τὸ πλήρωμα τῆς Θεότητος. «Ἐν αὐτῷ κατοικεῖ πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς Θεότητος σωματικῶς» (Κολασ. β΄ 9).

   Τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων οἱ πιστοὶ ὑποδεχόμεθα τὸν Ἀρχηγό, τὸν Βασιλιᾶ μας. Στὴν Εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἀκούγεται ἡ θριαμβευτικὴ ἰαχή: «Ἔρχεται! Ἔρχεται! Ἔρχεται!». Ποιός; "Ὁ Βασιλιᾶς! Ὄχι ὁ βασιλιᾶς ἑνὸς μικροῦ κράτους, ἀλλ’ ὁ Βασιλιᾶς ὅλου τοῦ κόσμου. Τὸν βλέπει προφητικὰ ὁ προφήτης Ζαχαρίας καὶ λέγει: «Ἰδοὺ ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται καθήμενος ἐπὶ πώλου ὄνου» (Ζαχ. θ΄ 9. Ἰωάν. ιβ΄ 15).

   Τὴν ἡμέρα τῶν Βαΐων συνέβῃ σεισμὸς μεγάλος. Τὸ σημειώνει ὁ σεισμογράφος τῆς Γραφῆς: «Καὶ εἰσελθόντος αὐτοῦ εἰς Ἱεροσόλυμα ἐσείσθῃ πᾶσα ἡ πόλις λέγουσα Τίς ἐστιν οὗτος;» (Ματθ. κα΄ 10). Εἶναι ὁ σεισμὸς τῆς ἀγάπης τοῦ λαοῦ γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ. Ὁ σεισμὸς τῆς ὑποδοχῆς. Πολλὲς πολιτικὲς συγκεντρώσεις ἔχουν γίνει καὶ θὰ γίνουν. Ὡς λαοθάλασσα τίς παρομοιάζουν. Ὅμως ὅπως τὰ κύματα, ὅσο ὑψηλὰ καὶ ἂν εἶναι, ἐξαφανίζονται, ἔτσι κι ἐκεῖνες λησμονοῦνται. Μία λαϊκὴ ὑποδοχὴ θὰ παραμένει μὲ ἐντυπώσεις ἀνεξίτηλες. Ἡ ὑποδοχὴ τῶν Βαΐων.

   Καὶ ἡ ἰσχυρότερη κοσμικὴ δύναμη, χωρὶς Θεό, εἶναι ἀδυναμία. Ὑπάρχουν προβλήματα, ποὺ χωρὶς Θεό, οὔτε νὰ τ’ ἀγγίξει δὲν μπορεῖ ἡ κοσμικὴ ἐξουσία. Παράδειγμα τὸ πρόβλημα τῆς ἀνομβρίας. Ἂν ὁ Θεὸς ἀποσύρει τὶς δυνάμεις του, τὴν εὐλογία του, τί μπορεῖ νὰ κάνει καὶ ἡ πιὸ ἰσχυρὴ πολιτικὴ δύναμη;

Ἀνάσταση τῶν πεθαμένων ἰδανικῶν

   Στὴν Εὐαγγελικὴ περικοπὴ ζωγραφίζεται ὁ ἀληθινὸς ἡγέτης. Προσέξτε τὶς ἀλλεπάλληλες ἐκδηλώσεις.

   • Τί ζητοῦν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ ἕνα ἡγέτη; Ἐκεῖνο, ποὺ ἔκανε ὁ Χριστὸς λίγο πρὶν ἀπὸ τὸν δικό του θάνατο. Ἔκανε μία ἀνάσταση τὴν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου. Ἦλθε ὁ Χριστὸς στὴν Βηθανία «ὅπου ἦν Λάζαρος ὁ τεθνηκώς, ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν» (στ. 1). Ἀνάσταση πρὶν ἀπὸ τὴν ἀνάσταση.

   Πτῶμα ὁ Λάζαρος. Πτῶμα «ὀδωδὸς» εἶχε ἀρχίσει νὰ σήπεται. Χρειάσθηκε ἡ δυναμικὴ ἐπέμβαση τοῦ Χριστοῦ: «Λάζαρε, δεῦρο ἔξω» (Ἰωάν. ια΄ 43). Ὁ τόπος μας ἔχει γεμίσει πτώματα. Ψυχὲς πεθαμένες, γιατὶ τοὺς σκότωσαν τὰ ἰδανικά. Σώματα σαπισμένα, γιατὶ τὰ στιγμάτισε κάποια ἀκολασία. Νιᾶτα νεκρωμένα, γιατὶ τὰ νέκρωσαν τὰ ναρκωτικά. Τί χρειάζεται; Ἀνάσταση χρειάζεται. Ἀλλὰ τὴν ἀνάσταση σ’ αὐτὸ τὸν τόπο μόνο ἡγέτες, ποὺ πιστεύουν στὴν Ἀνάσταση, μποροῦν νὰ τὴν κάνουν. Τυφλοὶ τυφλοὺς δὲν ὁδηγοῦν. Νεκροὶ νεκροὺς δὲν ἀνασταίνουν. Χρειάζονται ἀναστημένοι ἄνθρωποι, μὲ αἰσιοδοξία καὶ πίστη καὶ ἐλπίδα. Ἄνθρωποι, ποὺ πιστεύοντας στὸν Νεκρεγέρτη Ἰησοῦ μποροῦν νὰ σταθοῦν μπροστὰ στὰ σύγχρονα νεκροταφεῖα, στὰ στέκια τοῦ κακοῦ καὶ νὰ ποῦν στὰ νιάτα μας: «Νέοι, βγεῖτε ἔξω! Δὲν ὑπάρχει μόνο τὸ σκοτάδι ὑπάρχει καὶ ὁ ἥλιος. Ἡ ζωὴ εἶναι ἄνοιξη. Εἶναι χαρά. Εἶναι ὑγεία. Καταξιώνεται μὲ ἰδανικά».

   Φαντασθεῖτε νὰ ἐρχόταν κάποιος ὑποψήφιος ἡγέτης, ζητῶντας τὴν ψῆφο μας, ἀφοῦ προηγουμένως εἶχε ἀναστήσει ἕνα νεκρό, σὰν τὸν Λάζαρο! Νὰ γιατὶ ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ἀσυναγώνιστος, ὁ ἀνεπανάληπτος Ἀρχηγός. Εἶναι ἡ αὐτοδυναμία τῆς ἀναστάσεως.

Κάθαρση τῆς κοινωνίας

   • Τί ζητοῦν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ ἕνα ἡγέτη; Νὰ καθαρίσει τὴν βρωμιὰ τῆς σύγχρονης κοινωνίας. Νὰ κάνει τὴν κοινωνία σὰν τὸ σπίτι, ποὺ εἴδαμε στὴν Εὐαγγελικὴ περικοπή. Μπῆκε ὁ Χριστὸς στὸ σπίτι τοῦ Λαζάρου. Καὶ τί ἔκανε ἡ ἀδελφὴ τοῦ Λαζάρου; Πῆρε ἄρωμα πανάκριβο καὶ ἄλειψε τὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ. Μοσχοβόλησε ὅλο τὸ σπίτι. «Ἡ δὲ οἰκία ἐπληρώθῃ ἐκ τῆς ὀσμῆς τοῦ μύρου» (στ. 3). Πραγματικό, ἀλλὰ καὶ συμβολικὸ τὸ μύρο. Προσφέρεται σ’ Ἐκεῖνον, ποὺ εἶναι «τὸ νοητὸν Μύρον». Ὅλοι ἔχουμε ρύπους ὄχι μόνο στὸ περιβάλλον μας, στὴν ἀτμόσφαιρα, ἀλλὰ καὶ μέσα μας. Εὔκολα ἐπισημαίνουμε καὶ καυτηριάζουμε τὶς ρυπογόνες οὐσίες στὴν φύση καὶ καλὰ κάνουμε. Ἀλλὰ κάποια ρυπογόνο οὐσία τὴν ἀφήνουμε ἀνενόχλητη καὶ εἶναι ἡ χειρότερη. Εἶναι ὁ ρύπος, ἡ βρωμιὰ τῆς ἁμαρτίας. Μόνο ἕνας ἦταν ἀπόλυτα καθαρὸς ἀπ’ τὸν ρύπο αὐτό: ὁ Χριστός. Εὐωδιάζει ἡ ζωή του. Ἀπὸ τὴν Παρθένο Μαρία ἔλαβε τὴν ἀνθρώπινη φύση, ποὺ εὐωδίαζε. Καὶ ἀπὸ Μαρία δέχεται τώρα τὸ μύρο, ποὺ εὐωδιάζει. Εἶναι ὁ μόνος, ποὺ μπορεῖ νὰ καθαρίσει τὴν κοινωνία.

   Πολλὴ ἡ κοινωνικὴ βρωμιά. Ἐκεῖνος, ποὺ θ’ ἀναλάβει τὴν κάθαρσή της, θὰ κάνει Ἡράκλειο ἔργο. Ὅπως ὁ Ἡρακλῆς καθάρισε τὴν κόπρο τοῦ Αὐγείου, ἐκτρέποντας τὸ ρεῦμα τοῦ Ἀλφειοῦ ποταμοῦ, ἔτσι σήμερα ἐκεῖνος, ποὺ θὰ ἐπιχειρήσει νὰ καθαρίσει τὴν κοινωνία, πρέπει νὰ κάνει ἐκτροπὴ τῆς ἐκτροπῆς. Νὰ ἐπαναφέρει τὸ ποτάμι τῆς πίστεως, γιὰ ν’ ἀπαλλαγεῖ ὁ κόσμος ἀπὸ τοὺς βρωμεροὺς ρύπους τοῦ ποικίλου κακοῦ.

   Ἀπὸ τὴν ἀνυπόφορη δυσοσμία τῆς διαφθορᾶς μόνο ἕνα ἀποσμητικὸ ὑπάρχει νὰ μᾶς ἀπαλλάξει: Ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ αὐτοδυναμία τῆς ἁγιότητος.

Ἀληθινὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τοὺς φτωχούς

   • Τί ζητοῦν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ ἕνα σωστὸ ἡγέτη; Νὰ ἐνδιαφερθεῖ γιὰ τὶς φτωχὲς κοινωνικὲς τάξεις. Νὰ ἐνδιαφερθεῖ ἀληθινά, ὄχι ὑποκριτικά. Φαντασθεῖτε ἕνα κλέφτη νὰ ρητορεύει περὶ ἐλεημοσύνης! Νὰ μιλάει γιὰ τὴν λύση τοῦ οἰκονομικοῦ προβλήματος τῶν πενεστέρων τάξεων. Αὐτὸ βλέπουμε στὴν Εὐαγγελικὴ περικοπή. Κλέφτης ὁ Ἰούδας. Τί ὑποκρισία! «Δὲν θάταν -λέγει- καλύτερο νὰ πουλούσαμε τὸ μύρο καὶ νὰ δίναμε τὰ λεφτὰ στοὺς φτωχούς;». Ὁ κλέφτης μιλάει γιὰ τοὺς φτωχούς. Ἀσφαλῶς δὲν νοιαζόταν ὁ Ἰούδας γιὰ τοὺς φτωχούς. Ἔκλεβε τὰ ξένα θὰ ἔδινε ἀπὸ τὰ δικά του; Λέγει τὰ λόγια αὐτὰ στὸν Χριστό, ποὺ ὄχι ἁπλῶς ἔδωσε τὰ δικά του στοὺς ἄλλους, ἀλλὰ τὸν ἑαυτό του ἔδωσε. Τὸ οἰκονομικὸ πρόβλημα δὲν λύνεται ἀπὸ ἀνθρώπους, ποὺ ἦσαν φτωχοὶ καὶ ἡ ἐξουσία τοὺς ἔκανε πλούσιους. Λύνεται ἀπ’ ἐκείνους, ποὺ ἔχουν μάθει νὰ δίνουν καὶ ξέρουν νὰ φτωχαίνουν γιὰ τοὺς ἄλλους.

   Ὁ Εὐαγγελιστὴς σχολιάζει τὰ λόγια τοῦ Ἰούδα: «Εἶπε δὲ τοῦτο οὐχ ὅτι περὶ τῶν πτωχῶν ἔμελεν, ἀλλ’ ὅτι κλέπτης ἦν καὶ τὸ γλωσσόκομον εἶχε καὶ τὰ βαλλόμενα ἐβάσταζεν» (στ. 6). Ἀπαντᾶ δὲ ὁ Χριστὸς στὰ λόγια τοῦ Ἰούδα ὡς ἑξῆς: «Τοὺς πτωχοὺς πάντοτε ἔχετε μεθ’ ἑαυτῶν» (στ. 8). Πάντοτε θὰ ὑπάρχουν φτωχοί. Τὸ πρόβλημα τῶν φτωχῶν δὲν τὸ λύνει ὁ κλέφτης, ἀλλ’ ὁ ἐλεήμων. Δὲν τὸ λύνει ὁ Ἰούδας, ἀλλ’ ὁ Χριστός, ποὺ εἶναι ἡ αὐτοδυναμία τοῦ ἐλέους.

Ἐνταφιασμὸς παθῶν

   • Τί ζητοῦν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ ἕνα σωστὸ ἡγέτη; Ζητοῦν θυσία. Τὸ μύρο τῆς Μαρίας θύμισε καὶ κάτι ἄλλο: Τὸν ἐνταφιασμὸ τοῦ Χριστοῦ. «Εἰς τὴν ἡμέραν τοῦ ἐνταφιασμοῦ μου τετήρηκεν» (στ. 7). Ὁ Χριστὸς θανατώθηκε καὶ ἐτάφη, γιὰ νὰ ζήσουμε ἐμεῖς. Ὁ θάνατός Του ἡ Ζωή μας! Δὲν ἔχουμε τέτοια ἀπαίτηση ἀπὸ τοὺς ἡγέτες τοῦ κόσμου, πολιτικοὺς καὶ πνευματικούς. Ἀλλὰ περιμένουμε καὶ ἐκ μέρους τους κάποιον ἐνταφιασμό. Νὰ θάψουν τὶς φιλοδοξίες καὶ τοὺς ἐγωισμούς τους, ὅταν μάλιστα ἐμφανίζονται τεράστια ἐθνικὰ καὶ κοινωνικὰ προβλήματα. Νὰ θάψουν τὰ μίση καὶ τοὺς φανατισμούς. Νὰ θάψουν τὰ προκλητικὰ πάθη τους, ποὺ γίνονται ἀρνητικὸ παράδειγμα γιὰ τὸν λαό.

Ὄχι μόνο λόγια, ἀλλὰ καὶ ἔργα

   • Τί ζητοῦν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ ἕνα σωστὸ ἡγέτη; Ζητοῦν ἔργα καὶ ὄχι μόνο λόγια. Θέλουμε βεβαίως καὶ λόγια, ἰδέες σωστές, σκέψεις ὀρθές, λόγια ἀλήθειας. Ἀλλὰ καὶ ἔργα ζητᾶμε, ἔργα ζωντανά. Γιατί ὁ λαὸς ἀκολούθησε τὸν Χριστὸ κατὰ τὴν Βαϊοφόρο;

   Γιατί τόσο πλῆθος κοντά του; Καὶ διότι ἄκουσε τὸν ζωντανό του λόγο, ἀλλὰ κυρίως διότι εἶδαν τὸ ζωντανό του ἔργο τὴν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου. «Ἔγνω οὖν ὄχλος πολὺς ἐκ τῶν Ἰουδαίων, ὅτι ἐκεῖ ἐστι, καὶ ἦλθον οὐ διὰ τὸν Ἰησοῦν μόνον, ἀλλ’ ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἴδωσιν ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν» (στ. 9).

   Ἔφθανε καὶ μόνο ἡ παρουσία Του, γιὰ νὰ προκαλέσει τὸν θαυμασμό. Ὁ ἥλιος καὶ μόνος ἀρκεῖ νὰ θαμπώσει, μὰ σὰν ρίξει τὶς ἀκτῖνες του πάνω σ’ ἕνα ἄγαλμα, τότε προκαλεῖ μεγαλύτερο θαυμασμό. Ἥλιος ὁ Ἰησοῦς. Θαμπώνει. Μόνο χαλασμένα μάτια, βλαμμένες διάνοιες, χυδαῖες ψυχὲς δὲν θαμπώνονται ἀπὸ τὴν λάμψη του. Τὸ θάμπωμα ὅμως εἶναι τώρα μεγαλύτερο. Διότι ἔρριξε τὶς ἀκτῖνες του, τὶς ζωογόνες ἀκτῖνες του πάνω σ’ ἕνα πτῶμα καὶ τὸ μετέβαλε πάλι σὲ ζωντανὸ θαῦμα. Ἀνέστησε τὸν Λάζαρο. Ὁ Λάζαρος εἶναι τὸ χειροπιαστὸ ἔργο τῶν θαυμάτων τοῦ Χριστοῦ.

   Τὸν Χριστὸ ψηφίζουν οἱ αἰῶνες γιὰ τὰ ἔργα του, γιὰ τὰ θαύματά του. Ὄχι μόνο γιὰ τὸ ἀνυπέρβλητο πνευματικό του μεγαλεῖο, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὰ μοναδικὰ ἀποτελέσματα τῶν θείων ἐνεργειῶν του. Ἀληθινὸς ἡγέτης εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ παρουσιάζει θαυμαστὰ ἔργα. Καὶ αὐτὰ γίνονται μόνο μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι ἡ αὐτοδυναμία τῶν θαυμάτων.

Πάταξη τῆς τρομοκρατίας

   • Τί ζητοῦν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ ἕνα ἡγέτη; Νὰ πατάξει τὴν τρομοκρατία. Τί σχέση ἔχει ἡ τρομοκρατία μὲ τὴν Εὐαγγελικὴ περικοπή; Σχέδιο τρομοκρατικὸ ἀποκαλύπτεται. Στὴν σπεῖρα τους εἶναι ἀναμεμιγμένοι ἀκόμα καὶ ἀνώτερα στελέχη τοῦ Ἑβραϊκοῦ κατεστημένου. Στὴν λίστα τῶν ὑποψηφίων θυμάτων; Πρῶτος ὁ Λάζαρος. «Ἐβουλεύσαντο δὲ οἱ ἀρχιερεῖς, ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἀποκτείνωσιν, ὅτι πολλοὶ δι’ αὐτὸν ὑπῆγον τῶν Ἰουδαίων καὶ ἐπίστευον εἰς τὸν Ἰησοῦν» (στ. 10-11).

   Πόλος ἕλξεως πρὸς τὸν Ἰησοῦ ὁ ἀναστημένος Λάζαρος. Πρέπει, λοιπόν, νὰ ἐξοντωθεῖ! Τὸ τρομοκρατικό τους σχέδιο ὅμως δὲν πετυχαίνει. Ὁ λαὸς εἶναι πολύς.

   Σήμερα οἱ τρομοκράτες εἶναι πολλοί. Καὶ καλεῖται ὁ ἡγέτης νὰ πατάξει τὴν τρομοκρατία. Πῶς; Μόνο ἂν ὁδηγήσει τὴν κοινωνία σ’ Ἐκεῖνον, ποὺ πάταξε τὸν χειρότερο τρομοκράτη, τὸν θάνατο. Ὁ Χριστὸς εἶναι «ὁ θανάτῳ θάνατον πατήσας». Εἶναι ἡ αὐτοδυναμία τῆς ἠρεμίας καὶ τῆς Ζωῆς.

Λαοφιλής, ὄχι φιλόλαος

   • Τί ζητοῦν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ ἕνα σωστὸ ἡγέτη; Νὰ εἶναι λαοφιλής. Νὰ ἔχει κοντά του τὸν λαό. Νὰ τὸν ἀγαπάει ὁ λαός.

   Ὁ λαὸς τρέχει πίσω ἀπὸ πολιτικοὺς ἡγέτες, ἀλλ’ ὄχι πάντοτε αὐθόρμητα. Στὴν Εὐαγγελικὴ περικοπὴ βλέπουμε λαϊκὴ συγκέντρωση. Συλλαλητήριο λαοῦ. «Τῇ ἐπαύριον ὄχλος πολὺς ὁ ἐλθὼν εἰς τὴν ἑορτήν... ἐξῆλθον εἰς ἀπάντησιν αὐτῷ» (στ. 12-13). Συγκέντρωση ὄχι στημένη, ἀλλ’ αὐθόρμητη. Ὅποιος ἀγαπᾶ τὸν λαὸ εἰλικρινά, ἀγαπᾷται ἀπὸ τὸν λαὸ καὶ συγκεντρώνεται αὐθόρμητα.

   Τί κρατοῦσε ὁ λαὸς ἐκεῖνος; Ὄχι πλαστικὲς σημαιοῦλες, ἀλλὰ τὰ βαΐα τῶν φοινίκων. Καὶ βαΐα φοινίκων, κατὰ τοὺς Πατέρες, εἶναι οἱ ἀρετές, οἱ καλὲς πράξεις. Μόνο μὲ ἀγαθότητα καὶ καλωσύνη ὑποδεχόμεθα Ἐκεῖνον, ποὺ «ἐπείγεται τοῦ παθεῖν ἀγαθότητι» (ὕμνος Μεγ. Δευτέρας).

   Καὶ τί τραγουδοῦσε ὁ λαὸς ἐκεῖνος; Τὸ «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου» (στ. 13). Σὰν νὰ σκεπάζεται σήμερα τὸ τραγούδι τοῦ λαοῦ γιὰ τὸν Χριστό. Κάποτε τὰ «Ὡσαννὰ» τὰ λέγουν γιὰ τὰ πολιτικά τους ἰνδάλματα. Ἂς μὴ λησμονοῦν οἱ ἄρχοντες τοῦ κόσμου, ὅτι μετὰ τὸ «Ὡσαννὰ» θ’ ἀκουσθεῖ τὸ «Ἆρον, ἆρον, σταύρωσον αὐτόν» (Ματθ. κζ΄ 15). Ὁ λαός, ὁ χωρὶς Θεὸ λαός, ὅταν διαπιστώσει, ὅτι δὲν ἱκανοποιοῦνται ὅλα τὰ κέφια του, εἶναι ἕτοιμος νὰ σταυρώσει καὶ τὸν ἁγιώτερο ἡγέτη. Ὁ λαός! Ὁ ἴδιος σὲ ἀνεβάζει στὸν θρόνο, ὁ ἴδιος σὲ ἀνεβάζει καὶ στὸ ἰκρίωμα. Γι’ αὐτὸ ὁ ἀληθινὸς ἡγέτης εἶναι λαοφιλής, ποτὲ φιλόλαος. Εἶναι φιλόθεος, ὄχι φιλόλαος. Δὲν κάνει ὅ,τι θέλει ὁ λαός, ἀλλ’ ὅ,τι θέλει ὁ Θεὸς γιὰ τὸν λαό.

Λιτότητα καὶ θυσία

   • Τί ζητοῦν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ ἕνα σωστὸ ἡγέτη; Νὰ εἶναι πρότυπο λιτότητος καὶ ἁπλότητος. Φαντασθεῖτε, ἂν οἱ ἡγέτες, ποὺ ζητοῦν λιτότητα ἀπὸ τὸν λαό, τὴν ἐφήρμοζαν πρῶτα στὸν ἑαυτό τους! Πόσο τὸ σύνθημά τους θὰ εὕρισκε ἀνταπόκριση!

   Αὐτὸ ἔκανε ὁ δικός μας ἀρχηγός, ὁ Χριστός. Δὲν ὑπῆρχαν χρυσοποίκιλτα ἁμάξια, νὰ χρησιμοποιήσει γιὰ τὴν εἴσοδό του στὰ Ἱεροσόλυμα; Ὑπῆρχαν. Κι ὅμως χρησιμοποίησε τὸ ταπεινὸ ὀνάριο, τὸ ἄσημο γαϊδουράκι. Ποιός; Ἐκεῖνος, ποὺ ἔχει θρόνο του τὸν Οὐρανό, ὁ «ἐποχούμενος ἐπὶ τῶν χερουβίμ». Καὶ βλέπεις τὸν ἄλλον, ποὺ μόλις ἀπέκτησε τὴν πολυθρόνα τῆς ἐξουσίας, χρησιμοποιεῖ τὸ ἀκριβότερο αὐτοκίνητο, μὲ ὅλη τὴν πολυτέλεια καὶ τὴν χλιδή. Ἕνας ἡγέτης, ποὺ θὰ ξεφύγει ἀπὸ τὴν χλιδὴ καὶ θὰ ζεῖ ἁπλᾶ, ποὺ θὰ κινεῖται ἁπλᾶ, θὰ εἶναι ὁ ἴδιος πρότυπο λιτότητος γιὰ τὸν λαό.

   Κάτι τέτοιο ὅμως προϋποθέτει ἄνοδο τοῦ πνευματικοῦ ἐπιπέδου. Ὁ Χριστός, ὁ Θεὸς Λόγος, ἀνέβηκε πάνω στὸ ἄλογο ζῶο, γιὰ νὰ λυτρώσει ἐμᾶς ἀπὸ τὴν ἀλογία τῶν παθῶν. Γιὰ νὰ μᾶς πάρει ἀπὸ τὸ παράλογο καὶ νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὸ ὑπέρλογο. Σήμερα ζοῦμε στὸν χῶρο τοῦ παραλόγου. Πῶς θὰ μπορέσουμε ἀπὸ τὸ παράλογο νὰ φθάσουμε στὴν λογικὴ καὶ τὴν σωφροσύνη; Μόνο ἂν καθένας μας γίνει ταπεινὸ ὀνάριο τοῦ Ἰησοῦ. Νὰ μεταφέρει τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ, τὸ μήνυμα τοῦ Ἰησοῦ.

   Φαντασθεῖτε ἡγέτη νὰ ἀλλάζει ὀχήματα, ἀλλὰ πρὸς τὰ κατώτερα. Κάθε φορὰ νὰ παίρνει καὶ χειρότερο ὄχημα! Ἀλλάζουν οἱ πολλοὶ ὀχήματα σήμερα, ἀλλὰ πρὸς τὰ καλλίτερα. Κάθε φορὰ παίρνουν ἀνώτερη μάρκα. Ἄλλαζε καὶ ὁ Χριστὸς ὄχημα, ἀλλὰ πάντοτε πρὸς τὸ ταπεινότερο.

   • Τὸν εἴδαμε στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Παρθένου.

   • Τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων τὸν βλέπουμε ἐποχούμενο πάνω στὸ γαϊδουράκι.

   • Σὲ λίγες ἡμέρες θ’ ἀλλάξει ὄχημα. Θὰ τὸν δοῦμε πάνω στὸν Σταυρό. Ἀπὸ ἁπλότητα σὲ ἁπλότητα. Ἢ μᾶλλον ἀπὸ τὴν ἁπλότητα στὴν θυσία.

   Ἁπλότητα καὶ θυσία, νὰ τί ζητάει ὁ λαὸς ἀπὸ τοὺς ἡγέτες. Ὁ τόπος μας θὰ ὀρθοποδήσει καὶ θὰ δοξασθεῖ καὶ πάλι, ἂν οἱ ἡγέτες μας, πνευματικοὶ καὶ πολιτικοί, δώσουν τὸ παράδειγμα τῆς ἁπλότητος καὶ τῆς θυσίας. Ἡ καρέκλα τῆς ἐξουσίας δὲν εἶναι πολυθρόνα ἀναπαύσεως. Εἶναι σταυρὸς θυσίας. Μὲ τὸν Σταυρὸ θὰ ὁδηγηθοῦμε στὴν Ἀνάσταση.

* Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ Κυριακοδρόμιο Εὐαγγελίων», ἔκδοσις δευτέρα, Ἀθήνα 1999, σελ. 285 - 290. (Τὰ ἔντονα στοιχεῖα, ὑπὸ ἱερομ. Ν.)