Ὁ Ἀληθὴς καὶ μόνος Μονάρχης
Ἕνα μονάχα προσκυνῶ καὶ σέβομαι ’γὼ στέμμα
Ἐκείνου ποὔχυσε γιὰ μὲ τὸ Ἅγιό του αἷμα.
Εἶν’ ἀπ’ ἀγκάθια ποὺ τρυποῦν τὴ θεία κεφαλή Του
κι’ ἀστράφτει γύρω «δύναμιν ζωῆς ἀκαταλύτου»*.
Κύριος οὐρανοῦ καὶ γῆς Αὐτὸς πάντων δεσπόζει
κι’ ἡ βασιλεία τῶν λαῶν μόνον σ’ Αὐτὸν ἁρμόζει.
Μόνον Αὐτὸς εἶν’ βασιλεὺς καὶ δύναται ν’ ἀνάσσῃ
καὶ εἶν’ ἡ Ἐξουσία Του χαρά, καὶ φῶς τοῖς πᾶσι.
Μὲ τρόμο
μπρὸς στὸ θρόνο Του τὰ γόνατά μου κλίνω
καὶ δέομαι
δοῦλος πιστὸς σ’ Αὐτὸν κι’ ἐγὼ νὰ γίνω.
(«Τὰ ποιήματα τοῦ καλόγερου», τόμος Γ΄,
Ἀθῆναι 1975, σελ. 203.)
* Ἑβρ. ξ΄ 16.