Μᾶς ἔκαμε ὁ Θεὸς τιμιωτέρους ἀπὸ ὅλον τὸν κόσμον

Μᾶς ἔκαμε ὁ Θεὸς τιμιωτέρους ἀπὸ ὅλον τὸν κόσμον

 

Ἀπὸ τὶς Διδαχὲς τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ*

 

   Μᾶς ἔκαμεν ὁ πανάγαθος Θεός, ἀδελφοί μου, ἀνθρώπους καὶ δὲν μᾶς ἔκαμε ζῶα· μᾶς ἔκαμε τιμιωτέρους ἀπὸ ὅλον τὸν κόσμον· μᾶς ἔδωκεν ὁ πανάγαθος Θεός, ἀδελφοί μου, τὰ μάτια, νὰ βλέπωμεν τὸν οὐρανόν, τὸν ἥλιον, τὴν σελήνην καὶ τὰ ἄστρα καὶ νὰ λέγωμεν: Ὦ Θεέ μου, ἐὰν ὁ ἥλιος, ὁποὺ εἶναι πλᾶσμα σου, εἶναι τόσον λαμπρός, ἀμὴ τὸ ἅγιόν σου ὄνομα, ὁποὺ εἶσαι ποιητὴς τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ποιητὴς καὶ πλάστης, πόσον εἶσαι λαμπρότερος; Ὦ Θεέ μου, ἀξίωσόν με νὰ σὲ ἀπολαύσω.

- Ἄνθρωπος δὲν ἔγινες!

- Ἄνθρωπος δὲν ἔγινες!

 

   Ἕνας νέος ζωηρὸς καὶ ἄτακτος δὲν ἔπαιρνε ἀπὸ λόγια καὶ συμμόρφωση. Ὁ πατέρας του τὸν συμβούλευε καὶ τὸν μάλωνε, ἀλλὰ τοῦ κάκου. Ἐκεῖνος ἦταν ἀσυμμάζευτος· ἀταξίες, ξενύχτια, παλληκαρισμοὶ ἦσαν τὰ κατορθώματά του. Πολλὲς φορὲς ὁ πατέρας του πικραμένος τοῦ ἔλεγε:

Μόνον κοντά Του…

Μόνον κοντά Του…

Ὁσίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου

   Ἡ ψυχή πού ἀγαπάει τόν Θεό, μόνον κοντά Του βρίσκει τήν ἀνάπαυση.

   Μόλις λευτερωθεῖς ἀπ᾿ τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας, ἡ καρδιά σου θά συνδεθεῖ μέ τόν Θεό.

   Οἱ κόποι πού κάνουμε γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, δέν συγκρίνονται μέ τήν ἀπόλαυση τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν.

   Γι᾿ αὐτό περιφρόνησε τά πάντα καί θά ἔχεις βοηθό τόν ἴδιο τόν Θεό.

Οἱ ἐπιτυχίες κοσμικῶν καὶ μοναχῶν…

Οἱ ἐπιτυχίες κοσμικῶν καὶ μοναχῶν…

 

Ὁσίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ*

 

   Οἱ ἐπιτυχίες τῶν κοσμικῶν εἶναι πτώσεις τῶν μοναχῶν, καὶ οἱ ἐπιτυχίες τῶν μοναχῶν εἶναι πτώσεις τῶν κοσμικῶν.

   Παράδειγμα: οἱ ἐπιτυχίες τῶν κοσμικῶν εἶναι πλοῦτος καὶ δόξα καὶ ἐξουσία καὶ ἀπόλαυση καὶ τὰ πολλὰ καὶ καλὰ παιδιὰ καὶ ὅσα ἐπακολουθοῦν σ’ αὐτά, τὰ ὁποῖα ὅταν ἐπιτύχει ὁ μοναχός, χάνεται (ἀφοῦ αὐτὰ ὅλα εἶναι ξένα καὶ ἀλλότρια μὲ τὸ ἀγγελικὸ σχῆμα του).

Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Θεοβαδίστου Ὄρους Σινᾶ

                  Σιγή…

              Βαθειὰ σιγή…

              Δίχως ἐπίγεια μουσικὴ

              μονότονη καὶ ἠχηρή,

              ποὺ θορυβεῖ.

Σύγκριση παρθενίας καὶ γάμου

Σύγκριση παρθενίας καὶ γάμου*

   Ὅπως οἱ βασιλεῖς καὶ οἱ μεγιστᾶνες ἔχουν πλῆθος ὑπηρετῶν, ποὺ ἀσχολοῦνται σὲ διάφορες ὑπηρεσίες, καὶ ἄλλους μὲν ἀπ’ αὐτοὺς στέλνουν στὴν ὕπαιθρο γιὰ νὰ καλλιεργήσουν τὰ χωράφια, καὶ νὰ συντηρήσουν τὶς οἰκογένειές τους, ἄλλους δὲ ποὺ ὡς παιδιὰ γεννιοῦνται ἀπὸ τοὺς ὑπηρέτες τῶν ἀγρῶν τους, ἐὰν δοῦν ὅτι εἶναι καλοὶ καὶ ὡραῖοι, δὲν τοὺς ἀφήνουν στὰ χωράφια, ἀλλὰ τοὺς φέρνουν στὰ ἀνάκτορά τους γιὰ νὰ τοὺς χρησιμοποιήσουν γιὰ τὴν δική τους ὑπηρεσία, κατὰ παρόμοιο τρόπο καὶ ὁ Κύριος ἐκείνους μὲν, οἱ ὁποῖοι προτιμοῦν τὸν σεμνὸ γάμο, τοὺς θέτει στὸ χωράφι τοῦ κόσμου τούτου, ἐκείνους δέ, οἱ ὁποῖοι σὲ ἀνώτερο βίο θέλουν νὰ ζήσουν καὶ τυγχάνουν καλῆς προαιρέσεως, τοὺς χρησιμοποιεῖ γιὰ τὴν λατρεία του. Τοῦτοι εἶναι μακράν ὅλων τῶν γηΐνων πραγμάτων. Τρώγουν σὲ τράπεζα βασιλική. Δὲν μεριμνοῦν περὶ ἐνδυμασίας κοσμικῆς. Ἔχουν πολυτιμότατη ἐνδυμασία, ἀνεκτίμητη περιβολή, τὸν Χριστό.

- Ἄλλαξα ἄμφια, δὲν ἄλλαξα ὅμως καρδιά!

- Ἄλλαξα ἄμφια, δὲν ἄλλαξα ὅμως καρδιά!

 

   Ὅταν ὁ Ἅγιος Μελέτιος¹ ἦταν ἀκόμη ἱερέας, κάποιος κληρικὸς ποὺ τὸν ἀντιπαθοῦσε, τὸν εἶχε κατατρέξει, φθονῶντας τὴν ἁγιότητά του.

   Μόλις ἔγινε ἐπίσκοπος Ἀντιοχείας, τοῦ σύστησαν νὰ τιμωρήσει ἐκεῖνον τὸν κληρικό. Ἀλλὰ ὁ ἅγιος Μελέτιος ἀποκρίθηκε:

Τὸ πάθος τοῦ φθόνου

Τὸ πάθος τοῦ φθόνου

 

   Κάποτε ἕνας βασιλιᾶς, συζητοῦσε μὲ τοὺς σοφούς του ποιὸ πάθος εἶναι μεγαλύτερο. Ἄλλοι ἔλεγαν, ἡ πλεονεξία. Ἄλλοι ὑποστήριζαν, ὁ φθόνος. Ὁ βασιλιᾶς τότε ἔκαμε ἕνα πείραμα. Ἀνάμεσα στοὺς ὑπηρέτες του εἶχε ἕναν πλεονέκτη καὶ ἕναν φθονερό. Ἔστειλε καὶ τοὺς φώναξε κ’ ἐκεῖ μπροστὰ στοὺς σοφοὺς τοὺς λέει:

- Σὲ εἶδε ὅμως ὁ Θεός…

- Σὲ εἶδε ὅμως ὁ Θεός…

 

Ἀπὸ τὸν βίο τοῦ ὁσίου Γεωργίου (Καρσλίδη).

 

   Ἕνα Σάββατο πρωῒ καθόμασταν στὴν αὐλὴ καὶ κάναμε ἑτοιμασίες γιὰ νὰ φιλοξενήσουμε τὸν κόσμο ποὺ θὰ ἐρχόταν. Κάποια στιγμὴ μᾶς λέει ὁ Γέροντας: «Σήμερα θὰ ἔρθουν πολλοί. Θὰ ἔρθει καὶ κάποιος ποὺ θὰ μὲ κουράσει πάρα πολύ».

   Σὲ λίγο ἄρχισε νὰ καταφθάνει ὁ κόσμος. Ἀνάμεσά τους κι ἕνας ἀξιωματικός. Μόλις πλησίασε, ὁ Γέροντας τοῦ εἶπε:

- Ἤμουν καὶ παραμένω Θεόφιλος…

- Ἤμουν καὶ παραμένω Θεόφιλος…

 

   Εἶναι γνωστό, πὼς ὅταν ἱδρύθηκε τὸ ἑλληνικὸ κράτος μετὰ τὴν ἐπανάσταση τοῦ 1821, οἱ μεγάλες Δυνάμεις προσπαθοῦσαν νὰ ἐπηρεάζουν ἡ κάθε μιὰ γιὰ λογαριασμό της τοὺς πολιτικούς.

   Ἔτσι εἶχαν τὰ πράγματα, ὅταν κάποιος ρώτησε τὸν Θεόδωρο Κολοκοτρώνη:

Γνῶθι σαυτόν

Γνῶθι σαυτόν

 

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου*

 

«Καὶ αὕτη ἐστὶν ἡ μαρτυρία τοῦ ᾽Ιωάννου, ὅτε ἀπέστειλαν [πρὸς αὐτὸν] οἱ ᾽Ιουδαῖοι ἐξ ῾Ιεροσολύμων ἱερεῖς καὶ Λευίτας ἵνα ἐρωτήσωσιν αὐτόν, Σὺ τίς εἶ; Kαὶ ὡμολόγησεν καὶ οὐκ ἠρνήσατο, καὶ ὡμολόγησεν ὅτι ᾽Εγὼ οὐκ εἰμὶ ὁ Χριστός. Kαὶ ἠρώτησαν αὐτόν, Τί οὖν σύ; ᾽Ηλίας εἶ; καὶ λέγει, Οὐκ εἰμί. ῾Ο προφήτης εἶ σύ; καὶ ἀπεκρίθη, Οὔ. Eἶπαν οὖν αὐτῷ, Τίς εἶ; ἵνα ἀπόκρισιν δῶμεν τοῖς πέμψασιν ἡμᾶς· τί λέγεις περὶ σεαυτοῦ; Ἔφη, ᾽Εγὼ φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, Εὐθύνατε τὴν ὁδὸν κυρίου, καθὼς εἶπεν ᾽Ησαΐας ὁ προφήτης. Καὶ ἀπεσταλμένοι ἦσαν ἐκ τῶν Φαρισαίων. Καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν καὶ εἶπαν αὐτῷ, Τί οὖν βαπτίζεις εἰ σὺ οὐκ εἶ ὁ Χριστὸς οὐδὲ ᾽Ηλίας οὐδὲ ὁ προφήτης; Ἀπεκρίθη αὐτοῖς ὁ ᾽Ιωάννης λέγων, ᾽Εγὼ βαπτίζω ἐν ὕδατι· μέσος ὑμῶν ἕστηκεν ὃν ὑμεῖς οὐκ οἴδατε, Ὁ ὀπίσω μου ἐρχόμενος, οὗ οὐκ εἰμὶ [ἐγὼ] ἄξιος ἵνα λύσω αὐτοῦ τὸν ἱμάντα τοῦ ὑποδήματος. Ταῦτα ἐν Βηθανίᾳ ἐγένετο πέραν τοῦ ᾽Ιορδάνου, ὅπου ἦν ὁ ᾽Ιωάννης βαπτίζων.»

(Ἰωάν. α΄ 19-28)

 

   Βαθειὰ εἶναι ἡ ἐπίγνωση, τὸ «γνῶθι σαυτὸν» τοῦ Προδρόμου, σπουδαῖο ὑπόδειγμα γιὰ τὸ δικό μας «γνῶθι σαυτὸν» εἶναι ἡ διαγωγή του. Ἂς δοῦμε αὐτὸν καὶ τὸν ἑαυτό μας.

 

   1) Τὸ «γνῶθι σαυτὸν» τοῦ Προδρόμου: Στὴν πρώτη μαρτυρία ὁ Πρόδρομος ὁμολόγησε, ἐνώπιον τοῦ λαοῦ, ὅτι δὲν εἶναι ὁ Χριστός. Ἐδῶ ὅμως ὁ πειρασμὸς εἶναι μεγαλύτερος, διότι οἱ ἀπεσταλμένοι τοῦ Συνεδρίου, ἡ ἀνώτερη αὐτὴ κοινωνικὴ τάξη τῶν Ἑβραίων, θέλουν ν’ ἀναγκάσουν τὸν Πρόδρομο νὰ πεῖ, ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ Χριστός, διότι ὅπως ὀρθῶς παρατηρεῖ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ὁ Πρόδρομος ἦταν γυιὸς ἱερέως καὶ ἀσκητὴς καὶ εἶχε μεγάλη φήμη, ἐνῶ ὁ Χριστὸς ἦταν γυιὸς τέκτονος ὄχι ἀσκητὴς καὶ ἀφανής. Οἱ ἀπεσταλμένοι τοῦτοι ὕπουλα τὸν ρωτοῦν «σὺ τὶς εἶ», γιὰ νὰ κολακεύσουν τὸν ἐγωϊσμό του. Ὁ Πρόδρομος ὅμως ἀπέναντι στὴν ἐπισημότητα καὶ ὑπουλότητα τῶν παγίδων τούτων ἐξανίσταται καὶ ὁμολογεῖ τρεῖς φορές, ὅτι δὲν εἶναι ὁ Χριστὸς -κατὰ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο «καὶ ὡμολόγησε καὶ οὐκ ἠρνήσατο καὶ ὡμολόγησεν, ὅτι οὐκ εἰμὶ ὁ Χριστός». Τὸ χάϊδεμα τοῦ ἐγωϊσμοῦ τοῦ Προδρόμου ὑπὸ τῶν ἀπεσταλμένων ἐξακολουθεῖ, διότι ἐρωτᾶται ἔπειτα, ἂν εἶναι ὁ προφήτης Ἠλίας καὶ κατόπιν ἂν εἶναι ὁ προφήτης. Ἔχει πάλι βαθειὰ ἐπίγνωση ὁ Πρόδρομος καὶ ἀρνεῖται δυὸ φορὲς «οὔ», «οὐκ εἰμί».

Μπορεῖ νά συντμηθεῖ…

Μπορεῖ νά συντμηθεῖ…

 

Ὁσίου Σωφρονίου (Σαχάρωφ)

 

   Ὅταν κατευθυνόμαστε ἐν πνεύματι πρός τό ἀπόλυτο Εἶναι, ὁ δρόμος μᾶς φαίνεται ἀπείρως μακρύς.

   Ὁ Θεός εἶναι σάν τό πολικό ἀστέρι.

   Πῶς μποροῦμε νά φθάσουμε αὐτόν τό φωστήρα πού φαίνεται νά ἀπέχει τόσα ἔτη φωτός;

Ἡ θυσιαστικὴ ἀγάπη θαυματουργεῖ!

Ἡ θυσιαστικὴ ἀγάπη θαυματουργεῖ!

 

   Ὁ ἅγιος Ἰωαννίκιος¹ πηγαίνοντας κάποτε ἀπ᾿ τὴν Ἔφεσο γιὰ τὴν Καντουρία, συνάντησε στὸν δρόμο δυὸ μοναχές, μητέρα μὲ θυγατέρα. Ἡ κόρη εἶχε ἔντονο σαρκικὸ πόλεμο μέσα της κ᾿ ἔφευγε γιὰ τὸν κόσμο, ἐνῶ ἡ μητέρα προσπαθοῦσε μὲ παραινέσεις καὶ συμβουλὲς νὰ βοηθήσει τὴν θυγατέρα νὰ κατανικήσει τὶς ἄγριες κινήσεις τῆς σάρκας.

- Νηστεύω τὴν δόξα καὶ τοὺς ἐπαίνους…

- Νηστεύω τὴν δόξα καὶ τοὺς ἐπαίνους…

 

   Ὁ Ὅσιος Κάλλιστος¹ ἦταν περιβόητος γιὰ τὴν ἀσκητικότητά του καὶ πρὸ παντὸς γιὰ τὶς νηστεῖες ποὺ ἔκανε. Ὡστόσο, σὰν ἀληθινὸς Ἅγιος ποὺ ἦταν, δὲν ἤθελε νὰ τὸ ξέρουν αὐτὸ ἄλλοι ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς μοναχούς, ποὺ ζοῦσαν μαζί του καὶ τὸν εἶχαν πνευματικό τους πατέρα.

Ὁ καρβουνιάρης Ἀλέξανδρος

Ὁ καρβουνιάρης Ἀλέξανδρος

   Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης, στὸν Βίο τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θαυματουργοῦ*, μᾶς διηγεῖται τὸ ἑξῆς διδακτικώτατο γεγονός:

   Ὅταν ὁ μεγάλος ἐκεῖνος Πατὴρ τοῦ 3ου αἰῶνα ἦταν ἐπίσκοπος Νεοκαισαρείας, ἔλαβε κάποτε πρόσκληση ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς πόλεως τοῦ Πόντου Κόμανα, ποὺ ἡ ἐπισκοπική της ἕδρα ἦταν κενή, νὰ πάει ἐκεῖ, γιὰ νὰ βοηθήσει μὲ τὸ κῦρος του καὶ τὴ σοφία του στὴν ἐκλογὴ κατάλληλου ἱεράρχη. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ἀνταποκρίθηκε στὴν πρόσκληση μὲ προθυμία.

Ὅ,τι ἔδωσαν, αὐτὸ καὶ ἔλαβαν

Ὅ,τι ἔδωσαν, αὐτὸ καὶ ἔλαβαν

 

   Ὁ βασιλιᾶς τῆς Περσίας Ξέρξης, θέλοντας κάποτε νὰ ἐκλέξει ἕναν ἔμπιστο σύμβουλο, ἔντιμο, φιλαλήθη καὶ ἱκανό, ἔκαμε τὴν ἑξῆς δοκιμασία:

   Κάποιο ἀπόγευμα, προσκάλεσε στ’ ἀνάκτορα τοὺς πέντε πιὸ φημισμένους γιὰ τὴν ἐξυπνάδα, τὸ θάρρος καὶ τὶς ἱκανότητές τους ἄνδρες τῆς πρωτεύουσας. Στὰ δάκτυλα τοῦ ἀριστεροῦ χεριοῦ του, φοροῦσε πέντε ἐξαιρετικὰ διαμαντένια δακτυλίδια, καὶ τοὺς εἶπε:

   - Σᾶς προσκάλεσα ἐδῶ, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι θ’ ἀκούσω ἀπὸ σᾶς τὴν ἀλήθεια, ποὺ εἶναι τὸ μόνο ἔξοχο καὶ ὑπέροχο χαρακτηριστικὸ τοῦ ἀνθρώπου. Τὰ πέντε δακτυλίδια μὲ τὰ πολύτιμα διαμάντια, ποὺ βλέπετε στ’ ἀριστερό μου χέρι, θἆναι ἡ ἀνταμοιβὴ τοῦ θάρρους καὶ τῆς εἰλικρινείας σας. Μιλῆστε, λοιπόν, μὲ τόλμη καὶ πεῖτε τὴν ἀλήθεια: Τί πιστεύετε γιὰ τὴν δύναμη καὶ τὴν δόξα μου;

Ὕψωση τοῦ Σταυροῦ μέσα στὴν καρδιά

Ὕψωση τοῦ Σταυροῦ μέσα στὴν καρδιά

 

Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου*

 

   Ἑορτάζουμε σήμερα τὴν ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Σὲ ὅλους τοὺς ναοὺς ὑψώνεται σήμερα ὁ τύπος τοῦ Σταυροῦ. Αὐτὴ ὅμως εἶναι μιὰ ἐξωτερικὴ ἐκδήλωση. Ὑπάρχει καὶ ἡ ἐσωτερικὴ ὕψωση τοῦ Σταυροῦ μέσα στὴν καρδιά. Τελεῖται ὅταν κανεὶς ἀποφασίσει νὰ σταυρώσει τὸν ἑαυτό του ἢ νὰ νεκρώσει τὰ πάθη του. Σύμφωνα μὲ τὸν ἀπόστολο Παῦλο, ἀληθινοὶ χριστιανοὶ εἶναι μόνον ὅσοι σταυρώνουν τὴν σάρκα τους, νεκρώνοντας ἔτσι τὰ πάθη καὶ τὶς ἐπιθυμίες.

   Ἂς ἀναρωτηθεῖ κάθε χριστιανός, ἐὰν ἔχει ὑψωμένο στὴν καρδιά του τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ. Ἂς προσέξει μήπως ἡ συνείδηση τοῦ ἀπαντήσει: «Ἐσὺ μόνο γιὰ τὶς σαρκικὲς ἐπιθυμίες ἐνδιαφέρεσαι. Ὁ Σταυρὸς δὲν εἶναι ὑψωμένος στὴν καρδιά σου. Τὸν ἔχεις πετάξει στὸν λάκκο τῶν παθῶν καὶ ἐκεῖ σαπίζει στὴν ἀδιαφορία καὶ στὴν περιφρόνηση».

Ἀλαζονεία - Χαρά

Ἀλαζονεία - Χαρά

 

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου*

 

   Ὁ Σατανᾶς δίδει κάτι στὸν Χριστὸ καὶ πρὸς ἀμοιβὴ κάτι ζητεῖ ἀπὸ Αὐτόν. Τόσο ἡ δωρεά του ὅσο καὶ ἡ ἀμοιβή, τὴν ὁποία ζητεῖ, εἶναι τρομερὰ πράγματα. Βασιλεία δίδει στὸν Χριστὸ καὶ βασιλεία ζητεῖ νὰ ἀφαιρέσει ἀπὸ Αὐτόν. Ἐπειδὴ ἡ βασιλεία ἔχει ἀλαζονεία καὶ χαρά, ἂς δοῦμε καὶ τὰ δύο, διότι ὅπως φέρεται στὸν Χριστό, κατὰ παρόμοιο τρόπο φέρεται καὶ πρὸς ἐμᾶς ὁ διάβολος.

 

   1) Ἀλαζονεία τοῦ Διαβόλου: Πανοραματικὰ σὰν σὲ κινηματογραφικὴ ταινία παρουσιάζει ὁ Διάβολος στὸν Χριστὸ τσιφλίκια σπαρμένα καὶ πλήρη προϊόντων, στρατούς, ἀξιωματικούς, μονάρχες γεμάτους μὲ δόξα, τὴν Βαβυλῶνα μὲ τὶς διασκεδάσεις, τὰ γλέντια καὶ τοὺς κρεμαστοὺς κήπους, παλάτια βασιλικά. Γενικῶς ὅ,τι δηλαδὴ μεθάει τὸ μάτι μὲ τὴν πλεονεξία, τὸν ἐγωϊσμὸ μὲ τὴν φαντασία, τὴν σάρκα μὲ τὶς σαρκικὲς ἀπολαύσεις, τὴν τρίμορφη αὐτὴ ἀλαζονεία τὰ λέγει ὁ διάβολος δικά του. Αὐτὰ μόνο ἔχει δικαίωμα νὰ δώσει. Καὶ πράγματι: Δίδει ὁ Διάβολος μεγαλεῖα γεμάτα ἀπὸ γκρίνιες, κέφι γεμάτο ἀπὸ θρήνους, παράνομες αἰσθησιακὲς ἀπολαύσεις δηλαδὴ βρωμιὲς καὶ δάκρυα. Ὁ Μεγαλομανὴς θέλει νὰ εἶναι πάντοτε πρῶτος. Ἐμπρός του κανένας, πίσω του ὅλοι, πλάϊ του λίγοι καὶ αὐτοὶ ὄχι ὡς συνεργάτες ἀλλὰ ὡς ἐργάτες, ἀχθοφόροι, ὥστε νὰ σκύβουν ἀπὸ τὸ βάρος ὄχι τῆς δουλειᾶς ἀλλὰ τῆς δουλείας. Τοὺς θέλει λούστρους νὰ γυαλίζουν τὰ ὑποδήματά του. Πόσες γκρίνιες δὲν βγαίνουν ἀπὸ τὴν ὑπεροψία τούτου! Ἰδοὺ ἡ πρώτη προσφορὰ τοῦ Διαβόλου. Ἡ ἐξουσία, ἡ δόξα καὶ οἱ ἐξ αὐτῶν γκρίνιες. Ἄλλη μορφὴ ἀλαζονείας εἶναι τὸ κέφι, ὥστε ὁ ἄνθρωπος νὰ πετάει χωρὶς νὰ πατάει. Ὁ Διάβολος δηλαδὴ δίδει κέφι γιὰ νὰ τὸ κάμει θρῆνο. Βλέπετε τὸν κεφᾶτο, τὸν μεθυσμένο; Ἀλλοῦ κυττάει καὶ ἀλλοῦ βλέπει. Ἀλλοῦ βλέπει καὶ ἀλλοῦ πατάει. Ἀλλοῦ πατάει καὶ ἀλλοῦ βρίσκεται. Τέλεια διακοπὴ συγκοινωνίας τοῦ ἐσωτερικοῦ καὶ τοῦ ἐξωτερικοῦ κόσμου. Λίγος θρῆνος εἶναι αὐτός; Ἀκοῦστε τον καὶ διὰ τοῦ ἄσματός του ἀκόμη: «Ἂχ μ’ ἔκαψες ποὺ νὰ καεῖς». Τὰ σαλιγκάρια ψηνόμενα τραγουδοῦν. Ἔτσι καὶ αὐτοὶ ἔχουν κεφᾶτο θρῆνο. Τὸ τραγοῦδι τοῦτο εἶναι ἀνάποδη προσευχή. Θὰ σᾶς ἀνέφερα καὶ ἄλλα τοῦ δρόμου τραγούδια, ποὺ ὡς περιεχόμενο ἔχουν τὸν κεφᾶτο θρῆνο. Δὲν θέλω νὰ προκαλέσω τὴν θυμηδία σας. Τὰ 90% τῶν ἀναπήρως γεννηθέντων παιδιῶν προέρχονται ἀπὸ γονεῖς μέθυσους. Τί κεφᾶτος τρομερὸς θρῆνος καὶ τοῦτος! Ἰδοὺ καὶ ἡ δεύτερη προσφορὰ τοῦ Διαβόλου ὁ κεφᾶτος θρῆνος· κωμικὸ πρᾶγμα! Καὶ ὅμως καὶ τοῦτο ὡς δῶρο προσφέρει ὁ Σατανᾶς στοὺς Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι τὸν ἀκολουθοῦν!

Ποιός εἶσαι ἄνθρωπε!

Ποιός εἶσαι ἄνθρωπε!

 

   Ἂν αὐτὴ τὴν στιγμὴ ξεσκεπάζαμε μιὰ πλάκα ἑνὸς εὐπρεπέστατου τάφου καὶ βρισκόταν κάποιος νὰ μᾶς μιλήσει, ἡ πρώτη λέξη ποὺ θὰ ἔβγαζε θὰ ἦταν:

 

ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ

 

     Καὶ ἀρχίζω:

Ἄνθρωπε, στάσου δυὸ λεπτὰ καὶ πρόσεξε καὶ μένα,

          Θὰ σοῦ μιλήσω συμβουλὲς ποὺ εἶναι καλὲς γιὰ σένα.

                   Μὲ βλέπεις κόκκαλα γυμνά, μὲ δίχως φαντασία

          καὶ λὲς δὲν ἤμουν τίποτα, δὲν δίνεις σημασία.

Ἡ ταπεινοφροσύνη θὰ τραβήξει ψηλὰ τὴν ἁμαρτία

Ἡ ταπεινοφροσύνη θὰ τραβήξει ψηλὰ τὴν ἁμαρτία

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

   Γιὰ νὰ καταλάβεις τί ὑπέροχο πρᾶγμα εἶναι ἡ ταπεινοφροσύνη, φτιάξε μὲ τὴν φαντασία σου δυὸ ἁμάξια.

   Ζέψε στὸ ἕνα τὴν ἠθικότητα καὶ τὴν ὑπερηφάνεια. Ζέψε στὸ ἄλλο τὴν ἁμαρτωλότητα καὶ τὴν ταπεινοφροσύνη.

   Ἄφησε τώρα τ’ ἁμάξια αὐτὰ νὰ τρέξουν πρὸς τὸν παράδεισο.

Ὄντως μεγαλεῖον παράδοξον!

Ὄντως μεγαλεῖον παράδοξον!

 

Ὅσιος Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής  

 

   Ἐπειδὴ ὁ Θεὸς εἶναι ὅλος ἀγάπη -καὶ ὅσα ἐποίησε· τὰ ἄνω καὶ τὰ κάτω ἔγιναν ὅλα ἀπὸ τὴν πολλήν Του ἀγάπην- δὲν ἐζήτησεν ἄλλο τίποτε ἀπ᾿ τὸν ἄνθρωπον, εἰμὴ τὴν ἀγάπην.

   Παραδίδων τὸν Νόμον γραπτὸν εἰς τὸν Μωϋσῆν, ὡς πρώτην καὶ μεγάλην πασῶν τῶν ἐντολῶν τὸν φωνάζει·

- Γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ ἀθώου, συγχωρῶ τὸν ἔνοχο!

- Γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ ἀθώου, συγχωρῶ τὸν ἔνοχο!

 

   Κάποτε δυὸ νέοι μοναχοὶ κατέβηκαν στὴν πόλη νὰ πουλήσουν τὰ ἐργόχειρά τους. Χωρίστηκαν γιὰ λίγο καὶ στὸ διάστημα αὐτὸ ὁ ἕνας πολεμήθηκε φοβερὰ ἀπ᾿ τὸν διάβολο κ᾿ ἔπεσε σὲ μεγάλο σαρκικὸ ἁμάρτημα¹. Ὕστερα, σκοτισμένος ἀπ᾿ τὴν μεγάλη του ἀπόγνωση καὶ τὴν ντροπή, δὲν ἤθελε μὲ κανέναν τρόπο νὰ ἐπιστρέψει πίσω στὴ σκήτη.

   - Πήγαινε μόνος σου. Ἐγὼ θὰ μείνω ἐδῶ, εἶπε στὸν ἄλλον μόλις συναντήθηκαν.

   - Γιατί, Πάτερ μου, τί ἔχεις, τί σοῦ συμβαίνει; τὸν ρωτοῦσε μὲ καλωσύνη ὁ Ἀδελφός, δίχως νὰ ὑποπτεύεται τὴν αἰτία.

Ὑποβάλλει λογισμοὺς βλασφημίας…

Ὑποβάλλει λογισμοὺς βλασφημίας…

 

Ὁσίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ*

 

   Ὅταν ὁ νοῦς ἀρχίζει νὰ προοδεύει στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τότε ἀρχίζει νὰ τὸν πειράζει ὁ δαίμονας τῆς βλασφημίας, καὶ τοῦ ὑποβάλλει τέτοιους λογισμούς, τοὺς ὁποίους κανένας ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ ἐφεύρει, παρὰ μόνο ὁ τεχνίτης τῆς δουλειᾶς αὐτῆς, ὁ διάβολος.

Ἀρετὴ κι ἀνωτερότητα

Ἀρετὴ κι ἀνωτερότητα

 

   Ὁ μεγάλος Ἀθηναῖος πολιτικὸς τοῦ Ε΄ π.Χ. αἰῶνα Περικλῆς, θαυμαζότανε ἀπ’ ὅλους γιὰ τὴν σοβαρότητα τῆς σκέψης του, τὸν λόγο του, ποὺ ἦταν ἀνώτερος καὶ ἀπαλλαγμένος ἀπὸ κάθε χυδαιότητα καὶ αἰσχρολογία, τὴν σοβαρὴ ἔκφραση τοῦ προσώπου του, ποὺ δὲν τὴν ἀλλοίωνε τὸ γέλιο, τὸ ἤρεμο βάδισμά του, τὴν σεμνὴ περιβολή του, τὶς μετρημένες κινήσεις του καὶ τὸν χαμηλὸ τόνο τῆς φωνῆς του.

Μεγάλη εἶναι ἡ Ἀλήθεια καὶ ὑπερισχύει πάντων…

Μεγάλη εἶναι ἡ Ἀλήθεια καὶ ὑπερισχύει πάντων…*

Δαρεῖος Α΄ τῆς Περσίας
(550-486 π.Χ.)

   Κάποτε ὁ βασιλιᾶς Δαρεῖος¹ ἔκαμε συμπόσιο μεγάλο² σ’ ὅλους ὅσους ἔμεναν μαζί του, δηλαδὴ στοὺς δούλους καὶ αὐλικούς του, καθὼς ἐπίσης, καὶ σ’ ὅλους τοὺς Μεγιστᾶνες τῆς Μηδίας καὶ Περσίας, σ’ ὅλους τοὺς Σατρᾶπες καὶ Στρατηγοὺς καὶ Διοικητὲς διαφόρων τόπων, ποὺ ἦσαν ὑπὸ τὴν ἐξουσία του ἀπὸ τὶς Ἰνδίες ἕως τὴν Αἰθιοπία, σὲ 127 διοικητικὲς περιφέρειες.

   Αὐτοὶ λοιπόν, ἀφοῦ φάγανε καὶ ἤπιανε καλά, ὅταν χορτάσανε, ἀποσυρθήκανε γιὰ νὰ ἀναπαυθοῦν. Ὁ βασιλιᾶς Δαρεῖος ἀποσύρθηκε κ’ ἐκεῖνος στὸν κοιτῶνα του γιὰ νὰ κοιμηθεῖ ἀλλὰ δὲν μποροῦσε.

   Τότε οἱ τρεῖς νεαροὶ σωματοφύλακες ποὺ φρουρούσανε ἄγρυπνοι τὸν βασιλιᾶ³, λένε μεταξύ τους:

   - Ἂς ποῦμε ὁ καθένας μας μιὰ γνώμη καὶ ἂς δοῦμε ποιανοῦ ἡ γνώμη θἆναι ἀνώτερη καὶ σοφώτερη. Καὶ σὲ κεῖνον ποὺ ἡ σκέψη του θἆναι σοφώτερη, ὁ βασιλιᾶς Δαρεῖος θὰ δώσει μεγάλα ὑλικὰ δῶρα ἀλλὰ καὶ ἠθικὴ ἐπιβράβευση ὡς ἔπαινο νίκης. Θὰ τοῦ ἐπιτρέψει νὰ ντύνεται μὲ πορφύρα, θὰ πίνει μὲ χρυσᾶ ποτήρια, θὰ κοιμᾶται σὲ χρυσῆ κλίνη, θἄχει δικό του ἅρμα ποὺ οἱ ἵπποι θὰ ἔχουν χρυσᾶ χαλινάρια, θὰ φέρει κίδαρι (περσικὸ κάλυμμα) ἀπὸ βύσσο στὸ κεφάλι του καὶ μανιάκη (περιλαίμιο) στὸν τράχηλό του. Τοῦτος -λόγῳ τῆς σοφίας του- θὰ ἔχει θέση μετὰ τὸν Δαρεῖο καὶ θ’ ἀναγνωρισθεῖ ὡς συγγενὴς τοῦ βασιλιᾶ.

   Κι ἀφοῦ ἔγραψαν τὴν γνώμη τους, τὴν σφράγισαν καὶ τὴν ἔθεσαν κάτω ἀπ’ τὸ προσκέφαλο τοῦ βασιλιᾶ Δαρείου λέγοντας:

Νὰ εἴμαστε ὅλοι ἕνα…

Νὰ εἴμαστε ὅλοι ἕνα…

 

Ὅσιος Πορφύριος ὁ Ἁγιορείτης

 

   Νὰ τοὺς ἀγαπᾶτε καὶ νὰ τοὺς συμπονᾶτε ὅλους. «Καὶ εἴτε πάσχει ἓν μέλος, συμπάσχει πάντα τὰ μέλη· ὑμεῖς δέ ἐστε μέλη Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους»¹. Αὐτὸ εἶναι Ἐκκλησία· ἐγώ, ἐσύ, αὐτός, ὁ ἄλλος νὰ αἰσθανόμαστε ὅτι εἴμαστε μέλη Χριστοῦ, ὅτι εἴμαστε ἕνα. Ἡ φιλαυτία εἶναι ἐγωϊσμός. Νὰ μὴ ζητᾶμε, «ἐγὼ νὰ σταθῶ, ἐγὼ νὰ πάω στὸν Παράδεισο», ἀλλὰ νὰ νιώθομε γιὰ ὅλους αὐτὴ τὴν ἀγάπη. Καταλάβατε; Αὐτὸ εἶναι ταπείνωση.

Ἐκεῖνος ποὺ γνώρισε τὴν ἀσθένειά του…

Ἐκεῖνος ποὺ γνώρισε τὴν ἀσθένειά του…

 

Ὁσίου Πέτρου τοῦ Δαμασκηνοῦ*

 

   Ἐκεῖνος λοιπὸν ποὺ γνώρισε τὴν ἀσθένειά του ἀπὸ τοὺς πολλοὺς πειρασμοὺς τῶν ψυχικῶν καὶ σωματικῶν παθῶν, αὐτὸς εἶδε τὴν ἄπειρη δύναμη τοῦ Θεοῦ, πῶς λυτρώνει τοὺς ταπεινοὺς ποὺ φωνάζουν πρὸς Αὐτὸν μὲ ἔμπονη προσευχὴ ἀπὸ τὴν καρδιά τους, καὶ πλέον τοῦ γίνεται ἡ προσευχὴ σὰν ἀπόλαυση, ἐπειδὴ γνωρίζει ὅτι χωρὶς τὸν Θεὸ δὲν μπορεῖ νὰ κάνει τίποτε¹.

   Καὶ ἀπὸ φόβο νὰ μὴ πέσει, ἀπὸ τὴν μιὰ ἀγωνίζεται νὰ μένει προσκολλημένος στὸν Θεό, κι ἀπὸ τὴν ἄλλη θαυμάζει καθὼς σκέφτεται πῶς ὁ Θεὸς τὸν λύτρωσε ἀπὸ τόσους πειρασμοὺς καὶ πάθη καὶ εὐχαριστεῖ Ἐκεῖνον ποὺ μπορεῖ νὰ τὸν λυτρώσει.

Ἡ «φιλονικία» τῆς ὁσιακῆς ἀγάπης

Ἡ «φιλονικία» τῆς ὁσιακῆς ἀγάπης

 

   Κάποιος Γέροντας εἶχε ὑποτακτικὸ ποὺ ἔμενε σὲ μιὰ καλύβα δέκα μίλια μακρυὰ ἀπ᾿ τὴν σκήτη. Μιὰ μέρα τοῦ εἶπε ὁ λογισμός του:

   «Κάλεσε τὸν ἀδελφὸ νὰ ἔρθει γιὰ νὰ πάρει τὸ ψωμί του».

   Μὰ καὶ πάλι συλλογίστηκε:

   «Γιὰ τὸ ψωμὶ νὰ βάλω τὸν ἀδελφό μου στὸν κόπο νὰ κάνει τόσα μίλια; Ἂς τοῦ τὸ πάω ἐγώ».

   Τὸ πῆρε λοιπὸν καὶ ξεκίνησε γι᾿ αὐτόν.

Σὰν ἕνα ἅγιο καὶ λευκὸ ἀρτοφόριο

Σὰν ἕνα ἅγιο καὶ λευκὸ ἀρτοφόριο

 

Ὅσιος Ἀμφιλόχιος (Μακρῆς)

 

   Παιδί μου, τήν καρδιά σου ἄς τήν γεμίζει πάντα ἡ οὐράνια ἀγάπη καί ἄς τήν πλημμυρίζει μόνο μέ ὑψηλούς καί θεϊκούς πόθους.

   Τότε θά ἀπολαμβάνεις τούς θείους ψιθυρισμούς τοῦ λατρευτοῦ σου Νυμφίου, ὁ ὁποῖος χαίρεται νά συζητᾶ μαζί σου, ὅταν ἡ καρδιά σου θά εἶναι θρόνος του.

   Τήν καρδιά σου πρέπει νά τήν διατηρεῖς διαρκῶς σάν ἕνα ἅγιο καί λευκό ἀρτοφόριο.

Ἡ δύναμη τῆς προαίρεσης

Ἡ δύναμη τῆς προαίρεσης

 

   Ἤτανε κάποτε ἕνας νέος χρυσοχόος, πολὺ εὐφυὴς καὶ ἄριστος τεχνίτης, στὸν ὁποῖο κάποιος Πατρίκιος* παρήγγειλε νὰ τοῦ κατασκευάσει ἕναν Σταυρὸ μὲ πολύτιμους λίθους γιὰ νὰ τὸν προσφέρει σὲ ἱερὸ Ναό.

   Ἔλαβε, λοιπόν, φλουριὰ κι ἀγόρασε τὸ χρυσάφι. Σκέφτηκε, ὅμως, καὶ εἶπε μὲ τὸν ἑαυτό του: «Ὁ ἄρχοντας τοῦτος προσφέρει στὸν Θεὸ τόσα χρήματα· γιατί νὰ μὴ προσφέρω κ’ ἐγὼ τὸν κόπο μου, γιὰ νὰ λάβω μισθὸ οὐράνιο, ὅπως ἔκαμε ἡ χήρα στὸ Εὐαγγέλιο ποὺ πρόσφερε τὰ δύο λεπτά;». Καὶ ὑπολογίζοντας τὴν ἀμοιβὴ τῆς ἐργασίας του, τὴν πρόσθεσε στὸ χρυσάφι τοῦ Σταυροῦ καὶ τὸν ὁλοκλήρωσε.