Νὰ εἴμαστε ὅλοι ἕνα…
Ὅσιος Πορφύριος ὁ Ἁγιορείτης
Νὰ τοὺς ἀγαπᾶτε καὶ νὰ τοὺς συμπονᾶτε ὅλους. «Καὶ εἴτε πάσχει ἓν μέλος, συμπάσχει πάντα τὰ μέλη· ὑμεῖς δέ ἐστε μέλη Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους»1. Αὐτὸ εἶναι Ἐκκλησία· ἐγώ, ἐσύ, αὐτός, ὁ ἄλλος νὰ αἰσθανόμαστε ὅτι εἴμαστε μέλη Χριστοῦ, ὅτι εἴμαστε ἕνα. Ἡ φιλαυτία εἶναι ἐγωϊσμός. Νὰ μὴ ζητᾶμε, «ἐγὼ νὰ σταθῶ, ἐγὼ νὰ πάω στὸν Παράδεισο», ἀλλὰ νὰ νιώθομε γιὰ ὅλους αὐτὴ τὴν ἀγάπη. Καταλάβατε; Αὐτὸ εἶναι ταπείνωση.
Ἔτσι, ἂν ζοῦμε ἑνωμένοι, θὰ εἴμαστε μακάριοι,
θὰ ζοῦμε στὸν Παράδεισο. Ὁ κάθε διπλανός μας, ὁ κάθε πλησίον μας εἶναι «σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός μας»2.
Μπορῶ ν᾿ ἀδιαφορήσω γι᾿ αὐτόν, μπορῶ νὰ τὸν πικράνω, μπορῶ νὰ τὸν μισήσω; Αὐτὸ
εἶναι τὸ μεγαλύτερο μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μας. Νὰ γίνομε ὅλοι ἕνα ἐν Θεῷ. Ἂν
αὐτὸ κάνομε, γινόμαστε δικοί Του. Τίποτα καλύτερο δὲν ὑπάρχει ἀπ᾿ αὐτὴ τὴν
ἑνότητα. Αὐτὸ εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Αὐτὸ εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία. Αὐτὸ εἶναι ὁ
Παράδεισος. Ἂς διαβάσομε ἀπ᾿ τὸν Εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη τὴν Ἀρχιερατικὴ Προσευχή.
Προσέξτε τοὺς στίχους: «ἵνα ὦσιν ἕν, καθὼς
ἡμεῖς… ἵνα πάντες ἓν ὦσι, καθὼς σύ, Πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί… ἵνα ὦσιν ἕν,
καθὼς ἡμεῖς ἓν ἐσμέν… ἵνα ὦσι τετελειωμένοι εἰς ἕν… ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κἀκεῖνοι
ὦσι μετ᾿ ἐμοῦ»3.
Βλέπετε; Τὸ λέει καὶ τὸ ξαναλέει. Τονίζει τὴν
ἑνότητα. Νὰ εἴμαστε ὅλοι ἕνα, ἕνα μὲ κεφαλὴ τὸν Χριστό! Ὅπως ἕνας εἶναι ὁ
Χριστὸς μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱό. Ἐδῶ κρύβεται τὸ μεγαλύτερο βάθος τοῦ
μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας μας. Καμμία θρησκεία δὲν λέγει κάτι τέτοιο. Κανεὶς δὲν
ζητάει αὐτὴ τὴν λεπτότητα ποὺ ζητάει ὁ Χριστός, νὰ γίνομε ὅλοι ἕνα σὺν Χριστῷ.
Ἐκεῖ βρίσκεται τὸ πλήρωμα. Σ᾿ αὐτὴ τὴν ἑνότητα, σ᾿ αὐτὴ τὴν ἀγάπη, τὴν ἐν
Χριστῷ. Καμμία διάσπαση ἐκεῖ δὲν χωράει, κανεὶς φόβος. Οὔτε θάνατος, οὔτε
διάβολος, οὔτε κόλαση. Μόνο ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, λατρεία Θεοῦ. Μπορεῖς νὰ
φθάσεις νὰ λέγεις τότε μὲ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο: «Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός»4.
1. Α΄ Κορ. ιβ΄ 26-27.
2. πρβλ. Ἐφεσ. ε΄ 30.
3. Ἰωάν. ιζ΄ 11, 21-24.
4. Γαλ. β΄ 20.