ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ τοῦ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ (τοῦ ΘΩΜΑ)

(Ἰωάν. κ΄ 19 – 31)

   «Οὔσης ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων, καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον, καὶ λέγει αὐτοῖς· εἰρήνη ὑμῖν.

   καὶ τοῦτο εἰπὼν ἔδειξεν αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ τὴν πλευρὰν αὐτοῦ. ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταὶ ἰδόντες τὸν Κύριον.

   εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς πάλιν· εἰρήνη ὑμῖν. καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς.

   καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς· λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον·

   ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται.

   Θωμᾶς δὲ εἷς ἐκ τῶν δώδεκα, ὁ λεγόμενος Δίδυμος, οὐκ ἦν μετ’ αὐτῶν ὅτε ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ τοῦ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ (τοῦ ΘΩΜΑ)

(Πράξ. ε΄ 12 – 20)

   «Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, διὰ τῶν χειρῶν τῶν ἀποστόλων ἐγίνετο σημεῖα καὶ τέρατα ἐν τῷ λαῷ πολλά· καὶ ἦσαν ὁμοθυμαδὸν ἅπαντες ἐν τῇ στοᾷ Σολομῶντος·

   τῶν δὲ λοιπῶν οὐδεὶς ἐτόλμα κολλᾶσθαι αὐτοῖς, ἀλλ’ ἐμεγάλυνεν αὐτοὺς ὁ λαός·

   μᾶλλον δὲ προσετίθεντο πιστεύοντες τῷ Κυρίῳ πλήθη ἀνδρῶν τε καὶ γυναικῶν,

   ὥστε κατὰ τὰς πλατείας ἐκφέρειν τοὺς ἀσθενεῖς καὶ τιθέναι ἐπὶ κλινῶν καὶ κραβάττων, ἵνα ἐρχομένου Πέτρου κἂν ἡ σκιὰ ἐπισκιάσῃ τινὶ αὐτῶν.

   συνήρχετο δὲ καὶ τὸ πλῆθος τῶν πέριξ πόλεων εἰς Ἱερουσαλὴμ φέροντες ἀσθενεῖς καὶ ὀχλουμένους ὑπὸ πνευμάτων ἀκαθάρτων, οἵτινες ἐθεραπεύοντο ἅπαντες.

   Ἀναστὰς δὲ ὁ ἀρχιερεὺς καὶ πάντες οἱ σὺν αὐτῷ, ἡ οὖσα αἵρεσις τῶν Σαδδουκαίων, ἐπλήσθησαν ζήλου

   καὶ ἐπέβαλον τὰς χεῖρας αὐτῶν ἐπὶ τοὺς ἀποστόλους, καὶ ἔθεντο αὐτοὺς ἐν τηρήσει δημοσίᾳ.

   ἄγγελος δὲ Κυρίου διὰ τῆς νυκτὸς ἤνοιξε τὰς θύρας τῆς φυλακῆς, ἐξαγαγών τε αὐτοὺς εἶπε·

   πορεύεσθε καὶ σταθέντες λαλεῖτε ἐν τῷ ἱερῷ τῷ λαῷ πάντα τὰ ῥήματα τῆς ζωῆς ταύτης.»

Πρέπει μαζὶ νὰ σωθοῦμε…

Πρέπει μαζὶ νὰ σωθοῦμε…

Charles Pierre Péguy*

   Πρέπει μαζὶ νὰ σωθοῦμε. Μαζὶ νὰ φθάσουμε στὸν Καλὸ Θεό. Μαζὶ νὰ παρουσιασθοῦμε μπροστά Του. Νὰ μὴ Τὸν συναντήσουμε χωρισμένοι ὁ ἕνας ἀπ᾿ τὸν ἄλλον. Θὰ πρέπει νὰ ξαναγυρίσουμε ὅλοι μαζὶ στὸ σπίτι τοῦ Πατέρα μας. Κι ἀκόμη, νὰ σκεπτόμαστε λίγο τοὺς ἄλλους: νὰ ἐργασθεῖ λίγο ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον. Τί θὰ μᾶς ἔλεγε ὁ Θεός, ἂν ξαναγυρίζαμε κοντά Του χωρισμένοι;

Ὁ γενναῖος μενεξές!

Ὁ γενναῖος μενεξές!

   Κάποτε ἕνας βασιλιὰς πῆγε στὸν κῆπο του ἕνα πρωῒ καὶ εἶδε ὅλα ἐκεῖ μαραμένα νὰ πεθαίνουν. Ρώτησε τὴν βελανιδιὰ ποὺ στεκόταν κοντὰ στὴν πύλη, τί συνέβαινε. Ἦταν ἄρρωστη, τοῦ εἶπε, κι ἀποφάσισε νὰ πεθάνει, διότι δὲν ἦταν ψηλὴ καὶ ὄμορφη ὅπως τὸ πεῦκο. Τὸ πεῦκο ἦταν ἀποκαρδιωμένο, διότι δὲν μποροῦσε νὰ κάμει σταφύλια ὅπως τὸ κλῆμα. Τὸ κλῆμα πήγαινε νὰ πεθάνει, διότι δὲν μποροῦσε νὰ σταθεῖ ὄρθιο καὶ νἄχει ὄμορφο καρπὸ ὅπως ἡ ροδακινιά. Τὸ γεράνι ἦταν δυσαρεστημένο, διότι δὲν ἦταν ψηλὸ καὶ εὐῶδες ὅπως ἡ πασχαλιά. Καὶ τὸ ἴδιο συνέβαινε σ’ ὅλο τὸν κῆπο. Ὅταν ἔφθασε σ’ ἕναν μενεξέ, τὸν βρῆκε μὲ τὸ λαμπρό του χρῶμα ὄρθιο καὶ χαρούμενο, ὅπως πάντα καὶ τοῦ εἶπε:

Ἡ Ζωοδόχος Πηγή

 

Ἡ Ζωοδόχος Πηγή

   Ἡ ἑορτὴ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς εἶναι ἡ τιμητικὴ ἀνάμνηση ἑνὸς μεγάλου θαύματος τῆς Παναγιᾶς μας, τὸ  ὁποῖο ὅμως, στὸ πέρασμα τῶν αἰώνων ἔγινε πηγὴ καὶ πολλῶν ἄλλων θαυμάτων.

   Πρὶν ἀπὸ 1550 καὶ πλέον χρόνια, ἔγινε ἕνα μεγάλο θαῦμα. Στὰ περίχωρα τῆς Κωνσταντινούπολης ποὺ τὴν περίκλειαν ὑψηλὰ τείχη, στὸ σημεῖο ἀκριβῶς ποὺ ἦταν ἡ λεγόμενη πύλη τῆς Σηλυβρίας, βρέθηκε ἡ Ζωοδόχος Πηγή. Ἐκεῖ τότε ἦταν ἕνα μεγάλο καὶ πυκνότατο δάσος ποὺ ἦταν δύσκολο νὰ τὸ περάσει κανεὶς χωρὶς νὰ χαθεῖ μέσα σ’ αὐτό.

Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀγγελικὸς ἄρτος…

Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀγγελικὸς ἄρτος…

Ἀπὸ τὸν βίο τοῦ ὁσίου Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ*

   …Στοὺς ὤμους του ἔφερε δισάκι, ὅπου ἀπαραιτήτως εἶχε τὸ ἅγιο Εὐαγγέλιο ποὺ τοῦ ὑπενθύμιζε ὅτι πρέπει νὰ βαστάζει τὸν σωτήριο χρηστὸ ζυγὸ καὶ τὸ ἐλαφρὸ φορτίο (Ματθ. ια΄ 30) τοῦ Χριστοῦ…

   Γι᾿ αὐτὸν τὸ σημαντικώτερο βιβλίο ἦταν τὸ ἅγιο Εὐαγγέλιο τὸ ὁποῖο ποτὲ δὲν ἀποχωριζόταν… Στὴν ἔρημο ἔβαλε διαρκῆ κανόνα στὸν ἑαυτό του νὰ μελετᾶ καθημερινὰ καὶ νὰ ἑρμηνεύει μερικὲς περικοπὲς ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὸν Ἀπόστολο.

200 χρόνια μετά… Ἀπὸ τὴν Σφαγὴ τῆς Χίου

"Ἡ Σφαγὴ τῆς Χίου" (1824) τοῦ Εὐγένιου Ντελακρουά

200 χρόνια μετά…

(1822 – 2022)

Ἀπὸ τὴν Σφαγὴ τῆς Χίου^*

(31 Μαρτίου – 15 Ἀπριλίου 1822)

«Λουκῆς Λάρας» (1879)

(Ἀποσπάσματα πολὺ συγκινητικὰ καὶ διδακτικά)**

Κεφάλαιο ΣΤ΄.

   Ὅτε καθήμενος ἐπὶ τῶν ἀναπαυτικῶν ἐπίπλων τῆς ἐν Λονδίνῳ οἰκίας μου, περιστοιχιζόμενος ὑπὸ τῆς οἰκογενείας μου, πλησίον τοσούτων συγγενῶν καὶ συμπολιτῶν μου εὐτυχούντων ― ὅτε, ἐν μέσῳ τῆς ἀνέσεως καὶ τῆς εὐημερίας τοῦ παρόντος, ἀναπολῶ τὰ παρελθόντα, καὶ συγκρίνω τὴν περικυκλοῦσαν τὸν φθίνοντα βίον μου γαλήνην πρὸς τὰ βάσανα καὶ τοὺς κινδύνους καὶ τὰς στερήσεις τῆς πολυκυμάντου ἐκείνης ἐποχῆς, ἀπορῶ ἐγὼ αὐτὸς πῶς διήλθομεν καὶ πῶς ἠδυνήθημεν πάντες νὰ ὑποφέρωμεν τὰ τοσαῦτα δεινά, καὶ πῶς ἐπὶ τέλους ἐξήλθομεν μὲ σώας τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος τὰς δυνάμεις ἐκ τῶν σκληρῶν ἐκείνων δοκιμασιῶν.

   Συχνάκις μοῦ φαίνονται ὡς ὄνειρον αἱ ἀναμνήσεις τῆς νεότητός μου, ὡς μῦθος ἡ γενικὴ συμφορά, ἐντὸς τῆς ὁποίας ἠνδρώθην. Διότι ἦσαν κοινὰ τὰ παθήματα καὶ κοινὴ ἡ κατὰ τῆς εἱμαρμένης πάλη, καὶ ἐπὶ ἔτη ὅλα ἔζησα βλέπων περὶ ἐμὲ τὴν κακοδαιμονίαν ὑπὸ πάσας αὐτῆς τὰς φάσεις.

Εἶπε Γέρων…

 

Εἶπε Γέρων…

   — Γιατί σὲ τρέμουν τὰ δαιμόνια, Ἀββᾶ; ρώτησε τόν ὅσιο Ἰσίδωρο τὸν Πηλουσιώτη κάποιος νέος μοναχός.

   — Γιατὶ ἀφ᾿ ὅτου ἔγινα καλόγερος, τοῦ ἀποκρίθηκε ὁ Ὅσιος, δὲν ἐπέτρεψα στὸ λάρυγγά μου καμμιὰ ἀπόλαυση.

   Ὅποιος ἔχει σφάλει στὴν ζωή του, ἂς χωρίσει τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, μέχρις ὅτου συμφιλιωθεῖ μὲ τὸν Θεό, ἔλεγε κάποιος Γέροντας. Ἡ συχνὴ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς ἀνθρώπους ἐμποδίζει συνήθως τὴν ἐπαφὴ μὲ τὸν Θεό.

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

   Δικαίως τὸν ὀνόμασε μεγαλομάρτυρα ἡ Ἐκκλησία καὶ δικαίως τὸν ἀγάπησαν καὶ τὸν τιμοῦν οἱ Χριστιανοί. Ἔζησε στὰ χρόνια τῶν σκληροτέρων διωγμῶν. Μικρὸ παιδάκι ἀκόμα εἶδε τὸν πατέρα του νὰ φεύγει μὲ μαρτυρικὸ θάνατο γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Ἔμεινε ὁ Γεώργιος μόνη παρηγοριὰ στὴν πονεμένη χριστιανὴ μητέρα του, ποὺ ἔφυγε κι αὐτὴ νωρὶς ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ δὲν πρόφθασε νὰ δεῖ τὸν μαρτυρικὸ θάνατο τοῦ μονάκριβου παιδιοῦ της.

   Στὸν θάνατό της ὁ Γεώργιος πῆρε ἄδεια ἀπὸ τὸν στρατὸ κι ἦρθε ἀπ’ τὴν Νικομήδεια, ποὺ ὑπηρετοῦσε στὴν Λύδδα τὴν πατρίδα τῆς μητέρας του, πούλησε τὴν περιουσία της καὶ μοίρασε τὸ μεγαλύτερο μέρος ἀπ’ αὐτὴν στοὺς φτωχοὺς χριστιανούς.

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΕΠΙ ΤΩ ΑΓΙΩ ΠΑΣΧΑ 2022

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

* * *

   Διατρέξαντες τόν δόλιχον τῶν ἀσκητικῶν ἀγώνων τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί βιώσαντες ἐν κατανύξει τά σεπτά Πάθη τοῦ Κυρίου, ἔμπλεοι νῦν τοῦ ἀϊδίου φωτός τῆς λαμπροφόρου Αὐτοῦ Ἐγέρσεως, ὑμνοῦμεν καί δοξολογοῦμεν τό ὑπερουράνιον ὄνομα Αὐτοῦ, ἀναβοῶντες τό κοσμοχαρμόσυνον «Χριστός Ἀνέστη!».

   Ἀνάστασις εἶναι ὁ πυρήν τῆς πίστεως, τῆς εὐσεβείας, τοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς ἐλπίδος τῶν Ὀρθοδόξων. Ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας, εἰς τήν θεανθρωπίνην μυστηριακήν καί λατρευτικήν, πνευματικήν, ἠθικήν καί ποιμαντικήν ἔκφρασίν της καί εἰς τήν καλήν μαρτυρίαν περί τῆς ἐλθούσης ἐν Χριστῷ χάριτος καί τῆς προσδοκωμένης «κοινῆς ἀναστάσεως», ἐνσαρκώνει καί ἀντανακλᾷ τήν συντριβήν τοῦ κράτους τοῦ θανάτου διά τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν, καί τήν ἀπελευθέρωσιν τοῦ ἀνθρώπου ἐκ τῆς «δουλείας τοῦ ἀλλοτρίου». Ἀνάστασιν μαρτυροῦν οἱ Ἅγιοι καί οἱ Μάρτυρες τῆς πίστεως, τό δόγμα, τό ἦθος, ἡ κανονική δομή καί λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ἱεροί ναοί, τά μοναστήρια καί τά σεπτά προσκυνήματά μας, ὁ ἔνθεος ζῆλος τοῦ ἱεροῦ κλήρου, ἡ ἀπροϋπόθετος ἀφιέρωσις τοῦ ἔχειν καί τοῦ εἶναι τῶν μοναχῶν εἰς τόν Χριστόν, τό ὀρθόδοξον φρόνημα τῶν πιστῶν καί ἡ ἐσχατολογική ὁρμή συνόλου τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ τρόπου τοῦ βίου.

Ἡ Κυριακὴ τοῦ Πάσχα

 

Ἡ Κυριακὴ τοῦ Πάσχα

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Χριστὸς κατελθὼν πρὸς πάλην ᾍδου μόνος,

Λαβὼν ἀνῆλθε πολλὰ τῆς νίκης σκῦλα.

   Τὴν Ἁγία καὶ μεγάλη Κυριακὴ τοῦ Πάσχα, ἑορτάζουμε τὴν ζωηφόρο καὶ φωτοφόρο Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὴν ὁποία καὶ Πάσχα ἀπὸ τὴν ἑβραϊκὴ γλῶσσα ὀνομάζουμε, τὸ ὁποῖο στὴν δική μας γλῶσσα θέλει νὰ πεῖ διάβαση¹. Ἐπειδή, ὅταν ὁ Θεὸς ἀποφάσισε νὰ ἐλευθερώσει τὸ ἑβραϊκὸ γένος ἀπ᾿ τὴν σκλαβιὰ τῆς Αἰγύπτου, ἀφοῦ μὲ πολλὲς πληγὲς πίεσε τὸν Φαραὼ νὰ τοὺς ἀπολύσει γιὰ νὰ φύγουν, στὴν ὁλοϋστερινὴ (τελευταία) πληγή, ποὺ ἦταν ὁ θάνατος ὅλων τῶν πρωτοτόκων, γνωρίζοντας ὁ Θεὸς πὼς τότε ἐξ ἀνάγκης ἔμελλε νὰ τοὺς δώσει τὴν ἄδεια, πρόσταξε τὸν Μωϋσῆ νὰ πεῖ σ’ ὅλον τὸν λαὸ τῶν Ἑβραίων ἐκείνη τὴν νύκτα νὰ σφάξει κάθε σπίτι ἕνα χρονιάρικο κριάρι καὶ νὰ τὸ κάμουν ὁλάκερο ὀπτὸ (ψητό), κι᾿ ὅλη τὴν νύκτα ἐκείνη νὰ τὸ φάγουν ὅλο, ὀρθοί, μὲ ἄζυμα, μὲ ὑποδήματα στὰ πόδια καὶ σπουδαστικὰ (βιαστικά), γιατὶ λέγει αὐτὸ εἶναι Πάσχα, δηλ. διάβαση. Διότι τὸ πρωῒ ξημερώνοντας ἔμελλε νὰ διαβοῦν τὴν Ἐρυθρὰ Θάλασσα διὰ ξηρᾶς καὶ νὰ περάσουν στὴν ἀντικρυνὴ ἔρημο, κι ἔτσι νὰ γλυτώσουν παντελῶς ἀπὸ τὴν τυραννία τῶν Αἰγυπτίων.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ τοῦ ΠΑΣΧΑ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ τοῦ ΠΑΣΧΑ

(Ἰωάν. α΄ 1 – 17)

   «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος.

   Οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρὸς τὸν Θεόν.

   πάντα δι᾽ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἕν, ὃ γέγονεν.

   ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων.

   καὶ τὸ φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει, καὶ ἡ σκοτία αὐτὸ οὐ κατέλαβεν.

   Ἐγένετο ἄνθρωπος ἀπεσταλμένος παρὰ Θεοῦ, ὄνομα αὐτῷ Ἰωάννης·

   οὗτος ἦλθεν εἰς μαρτυρίαν, ἵνα μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτός, ἵνα πάντες πιστεύσωσι δι᾽ αὐτοῦ.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ τοῦ ΠΑΣΧΑ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ τοῦ ΠΑΣΧΑ

(Πράξ. α΄ 1 – 8)

   «Τὸν μὲν πρῶτον λόγον ἐποιησάμην περὶ πάντων, ὦ Θεόφιλε, ὧν ἤρξατο ὁ Ἰησοῦς ποιεῖν τε καὶ διδάσκειν

   ἄχρι ἧς ἡμέρας ἐντειλάμενος τοῖς ἀποστόλοις διὰ Πνεύματος Ἁγίου οὓς ἐξελέξατο ἀνελήφθη·

   οἷς καὶ παρέστησεν ἑαυτὸν ζῶντα μετὰ τὸ παθεῖν αὐτὸν ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις, δι’ ἡμερῶν τεσσαράκοντα ὀπτανόμενος αὐτοῖς καὶ λέγων τὰ περὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

   καὶ συναλιζόμενος παρήγγειλεν αὐτοῖς ἀπὸ Ἱεροσολύμων μὴ χωρίζεσθαι, ἀλλὰ περιμένειν τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ πατρὸς ἣν ἠκούσατέ μου·

   ὅτι Ἰωάννης μὲν ἐβάπτισεν ὕδατι, ὑμεῖς δὲ βαπτισθήσεσθε ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ οὐ μετὰ πολλὰς ταύτας ἡμέρας.

   οἱ μὲν οὖν συνελθόντες ἐπηρώτων αὐτὸν λέγοντες· Κύριε, εἰ ἐν τῷ χρόνῳ τούτῳ ἀποκαθιστάνεις τὴν βασιλείαν τῷ Ἰσραήλ;

   εἶπε δὲ πρὸς αὐτούς· οὐχ ὑμῶν ἐστι γνῶναι χρόνους ἢ καιροὺς οὓς ὁ πατὴρ ἔθετο ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ,

   ἀλλὰ λήψεσθε δύναμιν ἐπελθόντος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐφ’ ὑμᾶς, καὶ ἔσεσθέ μοι μάρτυρες ἔν τε Ἱερουσαλὴμ καὶ ἐν πάσῃ τῇ Ἰουδαίᾳ καὶ Σαμαρείᾳ καὶ ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς.»

Δεῖξε μας τήν Ἀνάσταση!

Δεῖξε μας τήν Ἀνάσταση!

Ἀρχιμ. Δανιὴλ Ἀεράκη*

Πρόκληση

   Πρόκληση καί παράκληση. Τήν πρόκληση τήν ἀντιπαρέρχεται ὁ Ἐσταυρωμένος, ὅπως ἀντιπαρέρχεται ὅλες τίς προκλήσεις τῶν ἀσεβῶν. Προκλητικά θαύματα δέν πραγματοποιεῖ, ἀφοῦ τό θαῦμα προϋποθέτει πίστη, προσευχή καί ἀναγκαιότητα.

   Οἱ Ἰουδαῖοι, πού κάτω ἀπ᾿ τό Σταυρό Τόν προκαλοῦν γιά θαῦμα, δέν τά διαθέτουν αὐτά.

   • Ἄν πίστευαν στό Χριστό, δέν θά Τόν παρέδιναν στόν Πιλᾶτο, μέ αἴτημα νά σταυρωθεῖ.

   • Ἄν προσεύχονταν στό Χριστό, δέν θά Τόν βλασφημοῦσαν, οὔτε θά Τόν χλεύαζαν.

   • Ἄν Τόν αἰσθάνονταν ὡς ἀνάγκη, δέν θά προτιμοῦσαν τόν Βαραββᾶ ἀντί Ἐκείνου.

   Νά γιατί ὁ Χριστός δέν ὑποκύπτει. Δέν ἱκανοποιεῖ τό αἴτημά τους. Δέν εὐαισθητοποιεῖται στήν πρόκλησή τους. Τόν προκαλοῦν: «Καταβάτω ἀπό τοῦ Σταυροῦ, ἵνα ἴδωμεν καί πιστεύσωμεν» (Μάρκ. ιε΄ 32).

   Γι᾿ αὐτό δέν κατεβαίνει ἀπ᾿ τό Σταυρό; Διότι τό ζητάει ἡ πρόκληση τῶν ἀσεβῶν; Ἀσφαλῶς καί γιά ἄλλους λόγους.

Τὸ Ἅγιο καὶ Μεγάλο Σάββατο

 

Τὸ Ἅγιο καὶ Μεγάλο Σάββατο

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Μάτην φυλάττεις τὸν Τάφον, κουστωδία·

Οὐ γὰρ καθέξει Τύμβος αὐτοζωΐαν.

   Τὸ Ἅγιο καὶ Μεγάλο Σάββατο, ἑορτάζουμε τὴν θεόσωμο ταφὴ τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος μας, καὶ τὴν κάθοδό Του στὸν Ἅδη, διὰ τῶν ὁποίων τὸ ἀνθρώπινο γένος λυτρώθηκε ἀπ᾿ τὴν φθορὰ καὶ μετέβη στὴν αἰώνια ζωή. Ἀπ᾿ ὅλες τὶς ἄλλες ἡμέρες τοῦ χρόνου οἱ Ἁγίες Τεσσαρακοστὲς εἶναι ἀνώτερες κατὰ τὸν σεβασμό· καὶ πάλι, ἀπ᾿ ὅλες τὶς ἄλλες Τεσσαρακοστὲς ἀνώτερη εἶναι ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστή· καὶ πάλι, ἀπὸ αὐτὴν ἀνώτερη καὶ μεγαλύτερη εἶναι ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα· καὶ τέλος, ἀπ᾿ τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα μεγαλύτερο καὶ θειότερο εἶναι τοῦτο τὸ μέγα καὶ Ἅγιο Σάββατο. Λέγεται δέ, μεγάλη Ἑβδομάδα καὶ μέγα Σάββατο, ὄχι ὅτι τάχα εἶναι οἱ ἡμέρες αὐτὲς μεγαλύτερες ἢ οἱ ὧρες, ἀλλ᾿ ἐπειδὴ τὰ μεγάλα καὶ ὑπερφυῆ τεράστια καὶ ἐξαίσια ἔργα τοῦ Σωτῆρος μας πραγματοποιήθηκαν καὶ συντελέσθηκαν κατὰ τὴν διάρκεια τούτης τῆς μεγάλης Ἑβδομάδος, διὰ τοῦτο λέγεται Μεγάλη.

Ἐγκώμια Ἐπιταφίου Θρήνου

 

Ἐγκώμια Ἐπιταφίου Θρήνου

«Ἡ ζωὴ ἐν τάφῳ…», «Ἄξιόν ἐστι…», «Αἱ γενεαὶ πᾶσαι…»

 

 

«Σὲ τὸν ἀναβαλλόμενον…»

«Σὲ τὸν ἀναβαλλόμενον…»

(ΜΕΤΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ)

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Ἰ. Θεοδωροπούλου*

Δόξα Πατρί… Καὶ νῦν…
Ἦχος πλ. α΄.

   Σὲ τὸν ἀναβαλλόμενον, τὸ φῶς ὥσπερ ἱμάτιον, καθελὼν Ἰωσὴφ ἀπὸ τοῦ ξύλου, σὺν Νικοδήμῳ, καὶ θεωρήσας νεκρὸν γυμνὸν ἄταφον, εὐσυμπάθητον θρῆνον ἀναλαβών, ὀδυρόμενος ἔλεγεν· Οἴμοι, γλυκύτατε Ἰησοῦ! ὃν πρὸ μικροῦ ὁ ἥλιος ἐν Σταυρῷ κρεμάμενον θεασάμενος, ζόφον περιεβάλλετο, καὶ ἡ γῆ τῷ φόβῳ ἐκυμαίνετο, καὶ διερρήγνυτο ναοῦ τὸ καταπέτασμα· ἀλλ’ ἰδοὺ νῦν βλέπω σε, δι’ ἐμὲ ἑκουσίως ὑπελθόντα θάνατον· πῶς σε κηδεύσω Θεέ μου; ἢ πῶς σινδόσιν εἱλήσω; ποίαις χερσὶ δὲ προσψαύσω, τὸ σὸν ἀκήρατον σῶμα; ἢ ποῖα ᾄσματα μέλψω, τῇ σῇ ἐξόδῳ Οἰκτίρμον; Μεγαλύνω τὰ Πάθη σου, ὑμνολογῶ καὶ τὴν Ταφήν σου, σὺν τῇ Ἀναστάσει, κραυγάζων· Κύριε δόξα σοι.

Ἑρμηνεία:

Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Παρασκευή

 

Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Παρασκευή

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ζῶν εἶ Θεὸς σὺ καὶ νεκρωθεὶς ἐν ξύλῳ,

ὦ νεκρὲ γυμνὲ καὶ Θεοῦ ζῶντος Λόγε.

 

Κεκλεισμένας ἤνοιξε τῆς Ἐδὲμ πύλας

βαλὼν ὁ λῃστὴς κλεῖδα τὸ Μνήσθητί μου.

   Τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Παρασκευὴ ἐπιτελοῦμε τὰ Ἅγια καὶ σωτήρια καὶ φρικτὰ Πάθη τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὰ ὁποῖα γιὰ μᾶς ἑκουσίως καταδέχθηκε, δηλαδὴ τοὺς ἐμπτυσμούς, τοὺς γέλωτας, τὰ ραπίσματα, τὰ κολαφίσματα, τὶς ὕβρεις, τὴν πορφυρὰν χλαῖναν, τὸν κάλαμον, τὸν σπόγγον, τὸ ὄξος, τοὺς ἤλους, τὴν λόγχην, καὶ τέλος τὸν σταυρὸν καὶ τὸν θάνατον, τὰ ὁποῖα ὅλα ἔγιναν καὶ τὰ ἔπαθε στὴν ἡμέρα τῆς Παρασκευῆς. Διότι ἀφοῦ ὁ φίλος καὶ μαθητὴς του ὁ Ἰούδας τὸν παρέδωκε στὰ χέρια τῶν ἐχθρῶν του, πρῶτα τὸν ἔφεραν δεμένο στὸν Ἄννα τὸν Ἀρχιερέα· καὶ τοῦτος τὸν στέλνει στὸν Καϊάφα· καὶ ἐκεῖ ἐμπτύεται (φτύνεται) στὸ πρόσωπο καὶ κολαφίζεται (χαστουκίζεται) στὸ μάγουλο καὶ ἐμπαίζοντας καὶ περιγελῶντάς τον οἱ δυσσεβεῖς τοῦ ἔλεγαν· προφήτευσε μας Χριστέ, ποιὸς εἶναι ποὺ σὲ κτύπησε; ἔχοντάς του σκεπασμένους μὲ πανὶ τοὺς ὀφθαλμούς.

ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ

ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ

Ἀρχιμ. Δανιὴλ Ἀεράκη*

Κουστωδίες

 

   Δὲν εἶχε μόνο κουστωδία. Εἶχε καὶ συνοδεία. Ὁ Ἰησοῦς πορεύεται πρὸς τὸν Σταυρό. Πορεύεται μὲ τὸν Σταυρό. Πορεύεται πάνω στὸν Σταυρό. Πορεύεται μετὰ τὸν Σταυρό. Τὸ θέλησε μόνος. «Ἑκουσίᾳ Σου βουλῇ Σταυρὸν ὑπέμεινας, Σωτήρ» (κάθισμα δ΄ ἤχου). Διάλεξε μόνος τὸν δρόμο τοῦ Πάθους, ποὺ εἶναι μονόδρομος σωτηρίας γιὰ μᾶς.

   Μόνος ἀπὸ πλευρᾶς πάθους καὶ βιώσεως τοῦ πόνου. Μαζὶ μὲ ἄλλους ἀπὸ πλευρᾶς ἐκτελέσεως τῆς θανατικῆς ἀποφάσεως. Μαζί του ἡ κουστωδία.

   • Κουστωδία οἱ ὁπλισμένοι στρατιῶτες.

   • Κουστωδία οἱ μανιώδεις Ἰουδαῖοι.

   • Κουστωδία ὅσοι προσῆλθαν στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ «μετὰ μαχαιρῶν καὶ ξύλων» (Ματθ. κστ΄ 47).

«Τὸν Λῃστὴν αὐθημερόν…»

«Τὸν Λῃστὴν αὐθημερόν…»

(ΜΕΤΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ)

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Ἰ. Θεοδωροπούλου*

Ἐξαποστειλάριον. Ἦχος γ΄.

   Τὸν Λῃστὴν αὐθημερόν, τοῦ Παραδείσου ἠξίωσας Κύριε, κᾀμὲ τῷ ξύλῳ τοῦ Σταυροῦ, φώτισον καὶ σῶσόν με.

Ἑρμηνεία:

   Τὸν λῃστή, Κύριε, τὸν ἀξίωσες νὰ εἰσέλθει στὸν Παράδεισο τὴν ἴδια ἡμέρα ποὺ μετανόησε (καὶ Σὲ ἀναγνώρισε Βασιλέα)· καὶ ἐμένα, Κύριε, φώτισέ με μὲ τὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ καὶ σῶσέ με.

* Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΣ μετὰ ἑρμηνείας», Ε΄ ἔκδοση τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Ἀθῆναι 1988, σελ. 354, 355. (Μικρὲς φραστικὲς παρεμβάσεις καὶ ἐπιμέλεια, ὑπὸ ἱερομ. Ν.)

«Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου…»

«Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου…»

(ΜΕΤΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ)

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Ἰ. Θεοδωροπούλου*

Ἀντίφωνον ΙΕ΄. Ἦχος πλ. β΄. 

   Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου, ὁ ἐν ὕδασι τὴν γῆν κρεμάσας (τρίς). Στέφανον ἐξ ἀκανθῶν περιτίθεται, ὁ τῶν Ἀγγέλων Βασιλεύς. Ψευδῆ πορφύραν περιβάλλεται, ὁ περιβάλλων τὸν οὐρανὸν ἐν νεφέλαις. Ῥάπισμα κατεδέξατο, ὁ ἐν Ἰορδάνῃ ἐλευθερώσας τὸν Ἀδάμ. Ἥλοις προσηλώθη, ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας. Λόγχῃ ἐκεντήθη, ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου. Προσκυνοῦμέν σου τὰ Πάθη Χριστέ (τρίς). Δεῖξον ἡμῖν, καὶ τὴν ἔνδοξόν σου Ἀνάστασιν.

Ἑρμηνεία:

«Ποῖός σε τρόπος Ἰούδα, προδότην τοῦ Σωτῆρος εἰργάσατο;…»

«Ποῖός σε τρόπος Ἰούδα, προδότην τοῦ Σωτῆρος εἰργάσατο;…»

(ΜΕΤΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ)

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Ἰ. Θεοδωροπούλου*

Κάθισμα. Ἦχος βαρύς.

   Ποῖός σε τρόπος Ἰούδα, προδότην τοῦ Σωτῆρος εἰργάσατο; μὴ τοῦ χοροῦ σε τῶν Ἀποστόλων ἐχώρισε; μὴ τοῦ χαρίσματος τῶν ἰαμάτων ἐστέρησε; μὴ συνδειπνήσας ἐκείνοις, σὲ τῆς τραπέζης ἀπώσατο; μὴ τῶν ἄλλων νίψας τοὺς πόδας, τοὺς σοὺς ὑπερεῖδεν; ὢ πόσων ἀγαθῶν, ἀμνήμων ἐγένου! καὶ σοῦ μὲν ἡ ἀχάριστος, στηλιτεύεται γνώμη, αὐτοῦ δὲ ἡ ἀνείκαστος, μακροθυμία κηρύττεται, καὶ τὸ μέγα ἔλεος.

Ἑρμηνεία:

«Τοῦ Δείπνου σου τοῦ μυστικοῦ…»

«Τοῦ Δείπνου σου τοῦ μυστικοῦ…»

(ΜΕΤΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ)

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Ἰ. Θεοδωροπούλου*

Τροπάριον. 

   Τοῦ Δείπνου σου τοῦ μυστικοῦ, σήμερον Υἱὲ Θεοῦ, κοινωνόν με παράλαβε· οὐ μὴ γὰρ τοῖς ἐχθροῖς σου τὸ μυστήριον εἴπω, οὐ φίλημά σοι δώσω, καθάπερ ὁ Ἰούδας. Ἀλλ’ ὡς ὁ λῃστὴς ὁμολογῶ σοι· μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου.

Ἑρμηνεία:

Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Πέμπτη

 

Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Πέμπτη

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Νίπτει μαθητῶν ἑσπέρας Θεὸς πόδας,

οὗ ποὺς πατῶν ἦν εἰς Ἐδὲμ δείλης πάλαι.

 

Διπλοῦς ὁ Δεῖπνος· πάσχα γὰρ νόμου φέρει

καὶ πάσχα καινόν, αἷμα, σῶμα Δεσπότου.

 

Προσεύχῃ· καὶ φόβητρα, θρόμβοι αἱμάτων,

Χριστέ, προσώπου· παραιτούμενος δῆθεν

θάνατον, ἐχθρὸν ἐν τούτοις φενακίζων.

 

Τί δεῖ μαχαιρῶν, τί ξύλων, λαοπλάνοι,

πρὸς τὸν θανεῖν πρόθυμον εἰς κόσμου λύτρον;

   Τέσσερα γεγονότα μᾶς παρέδωκαν οἱ θεῖοι Πατέρες νὰ ἑορτάζουμε σὲ αὐτὴ τὴν ἁγία ἡμέρα τῆς μεγάλης Πέμπτης· ἀπὸ τῶν Θείων καὶ Ἱερῶν Εὐαγγελίων αὐτὰ παραλάβαμε: πρῶτον τὸν ἱερὸ Νιπτῆρα· δεύτερον τὸν μυστικὸ δεῖπνο, δηλαδὴ τὴν παράδοση τῶν φρικτῶν Μυστηρίων· τρίτον τὴν ὑπερφυᾶ προσευχή· καὶ τέταρτον αὐτὴν τὴν προδοσία. Ἐπειδὴ τὸ ἑβραϊκὸ Πάσχα ἔμελλε νὰ γίνει κατὰ τὴν Παρασκευὴ καὶ σὲ αὐτὴ τὴν Παρασκευὴ ἔμελλε νὰ ἀκολουθήσει στὸν παλαιὸ τύπο ἡ ἀλήθεια, δηλαδὴ ἔμελλε νὰ θυσιασθεῖ τὸ ἀληθινὸ Πάσχα, ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτία τοῦ κόσμου, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, τὸν ὁποῖο προτύπωσε ὁ ὑπὸ τῶν Ἑβραίων κατ’ ἔτος θυσιαζόμενος ἀμνός, ὁ ὁποῖος λεγόταν Πάσχα. Γιὰ τοῦτο αὐτὸς προλαμβάνει καὶ παραδίδει τὰ θεῖα του Μυστήρια ἐπάνω στὸν δεῖπνο τῆς ἑσπέρας τῆς Πέμπτης ἡμέρας. Διότι λέγουν οἱ θεῖοι Εὐαγγελιστὲς ὅτι ἐσθιόντων αὐτῶν, ἀφοῦ ἔλαβε ὁ Ἰησοῦς τὸν ἄρτο καὶ εὐλόγησε ἔκλασε (τεμάχισε) καὶ ἔδωσε στοὺς Μαθητές· καὶ εἶπε λάβετε φάγετε, τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά μου καὶ λαβὼν τὸ ποτήριον, καὶ εὐχαριστήσας ἔδωκεν αὐτοῖς λέγων· πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες, τοῦτο γὰρ τὸ αἷμά μου, τὸ τῆς καινῆς Διαθήκης, τὸ περὶ πολλῶν ἐκχυνόμενον, εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν. Ὁμοίως λέγει καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος. Καὶ σημείωσαι, σὺ ἀναγνώστη, ὅτι ἄρτο λέγει ὁ Εὐαγγελιστὴς καὶ ὄχι ἄζυμο, διότι τὴν μεγάλη Πέμπτη ἄζυμα δὲν ἦταν, ἐπειδὴ τὰ ἄζυμα ἀρχινοῦσαν μαζὶ μὲ τὸ Πάσχα, τὸ ὁποῖο, καθὼς εἴπαμε, ἔμελλε νὰ φαγωθεῖ τὴν Παρασκευὴ ἑσπέρας.

Μυσταγωγῶν σου, Κύριε…

  

Μυσταγωγῶν σου, Κύριε…

Ἦχος πλ. α΄.

Ψάλλουν οἱ Πατέρες τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

   Μυσταγωγῶν σου, Κύριε, τοὺς μαθητάς, ἐδίδασκες λέγων· ὦ φίλοι, ὁρᾶτε, μηδεὶς ὑμᾶς χωρίσει μου φόβος· εἰ γὰρ πάσχω, ἀλλ’ ὑπὲρ τοῦ κόσμου· μὴ οὖν σκανδαλίζεσθε ἐν ἐμοί, οὐ γὰρ ἦλθον διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχήν μου λύτρον ὑπὲρ τοῦ κόσμου. Εἰ οὖν ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε, ἐμὲ μιμεῖσθε· ὁ θέλων πρῶτος εἶναι, ἔστω ἔσχατος· ὁ δεσπότης, ὡς ὁ διάκονος· μείνατε ἐν ἐμοί, ἵνα βότρυν φέρητε· ἐγὼ γάρ εἰμι τῆς ζωῆς ἡ ἄμπελος.

Ἑρμηνεία:

«Σήμερον τὸ κατὰ τοῦ Χριστοῦ πονηρὸν συνήχθη συνέδριον…»

«Σήμερον τὸ κατὰ τοῦ Χριστοῦ πονηρὸν συνήχθη συνέδριον…»

(ΜΕΤΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ)

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Ἰ. Θεοδωροπούλου*

Ἀπόστιχο Ἰδιόμελο.

Ἦχος πλ. δ΄.

   Σήμερον τὸ κατὰ τοῦ Χριστοῦ πονηρὸν συνήχθη συνέδριον, καὶ κατ’ αὐτοῦ κενὰ ἐβουλεύσατο, παραδοῦναι Πιλάτῳ εἰς θάνατον τὸν ἀνεύθυνον. Σήμερον τὴν τῶν χρημάτων ἀγχόνην, Ἰούδας ἑαυτῷ περιτίθησι, καὶ στερεῖται κατ’ ἄμφω, ζωῆς προσκαίρου καὶ θείας. Σήμερον Καϊάφας, ἄκων προφητεύει. Συμφέρει λέγων, ὑπὲρ τοῦ λαοῦ ἕνα ἀπολέσθαι· ἦλθε γὰρ ὑπὲρ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν τοῦ παθεῖν, ἵνα ἡμᾶς ἐλευθερώσῃ, ἐκ τῆς δουλείας τοῦ ἐχθροῦ, ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος.

Ἑρμηνεία: