Εἶπε Γέρων…
— Γιατί σὲ τρέμουν τὰ δαιμόνια, Ἀββᾶ; ρώτησε τόν ὅσιο Ἰσίδωρο τὸν Πηλουσιώτη κάποιος νέος μοναχός.
— Γιατὶ ἀφ᾿ ὅτου ἔγινα καλόγερος, τοῦ ἀποκρίθηκε ὁ Ὅσιος, δὲν ἐπέτρεψα στὸ λάρυγγά μου καμμιὰ ἀπόλαυση.
Ὅποιος ἔχει σφάλει στὴν ζωή του, ἂς χωρίσει τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, μέχρις ὅτου συμφιλιωθεῖ μὲ τὸν Θεό, ἔλεγε κάποιος Γέροντας. Ἡ συχνὴ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς ἀνθρώπους ἐμποδίζει συνήθως τὴν ἐπαφὴ μὲ τὸν Θεό.
Κανένας ἄνθρωπος ποὺ δὲν πέρασε ἀπὸ θλίψεις καὶ δοκιμασίες, δὲν θὰ γίνει δεκτὸς στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, συνήθιζε νὰ λέγει ὁ Μέγας Ἀντώνιος.
Ὁ ἀββᾶς Πίωρ συνήθιζε νὰ τρώγει τὸ λίγο ψωμάκι του περπατῶντας.
— Γιατί τὸ κάνεις αὐτό, Πάτερ; Τὸν ρωτοῦσαν οἱ ἀδελφοί.
— Δὲν ἔχω τὸ φαῒ σὰν ἔργο, ἔλεγε ὁ Γέροντας, ἀλλὰ πάρεργο. Μὲ τὸ περπάτημα ἀπασχολοῦμαι καὶ δὲν νοιώθω τὴν ἀπόλαυση τῆς τροφῆς.