Τὸ μάθημα τῆς ἀλεποῦς
Κάποιος ξένος, ἔλεγε, ὅτι στὴν πατρίδα
του φτιάχνουν μεγάλους λάκκους γιὰ νὰ πέφτουν μέσα τὰ λιοντάρια.
Κάποτε, λοιπόν, ἔτυχε νὰ πέσει μέσα μιὰ ἀλεποῦ, ἡ ὁποία ἂν καὶ προσπάθησε πολὺ νὰ βγεῖ, τελικὰ δὲν μπόρεσε. Γι’ αὐτό, πονηρεύθηκε κι ἔπεσε σὰν νεκρή. Ὅταν ἦλθε ὁ κατασκευαστὴς τοῦ λάκκου, τὴν εἶδε νεκρή, κι ἀφοῦ κατέβηκε στὸν λάκκο, τὴν ἅρπαξε ἀπ’ τὴν οὐρὰ καὶ τὴν ἔρριξε ἔξω. Καὶ κείνη, φυσικά, ἔγινε ἀμέσως... ἄφαντη!
Ὕστερα ἀπὸ κάμποσες
ἡμέρες, συνέβη νὰ πέσει κι ἄλλη ἀλεποῦ στὸν ἴδιο λάκκο καὶ πηδοῦσε ἀπὸ μέσα γιὰ
νὰ βγεῖ. Ἦλθε τότε ἡ «παθοῦσα», ποὖχε πέσει προηγουμένως, καὶ βλέποντάς την,
τῆς λέγει:
– Κι ἐγὼ πολὺ πήδησα ἐδῶ κι ἐκεῖ· ἀλλ’ ἐὰν
δὲν ἔκαμα τὴν νεκρή, δὲν θὰ γλύτωνα μὲ τίποτε. Ἀκόμη στὸν λάκκο θὰ βρισκόμουν!
Ἐὰν θέλουμε
νὰ γλυτώσουμε ἀπ’ τὶς παγίδες τοῦ Διαβόλου, ἂς γίνουμε νεκροὶ γιὰ τὰ θελήματά
μας, κι ἔτσι μὲ τὴν Χάρη τοῦ Κυρίου μας, θὰ σωθοῦμε.
(Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Μικρὲς κι’ Ὠφέλιμες Διηγήσεις», Β΄
ἔκδοση, βελτιωμένη & ἐπηυξημένη.)