Ὁ γενναῖος μενεξές!
Κάποτε ἕνας βασιλιὰς πῆγε στὸν κῆπο του ἕνα πρωῒ καὶ εἶδε ὅλα ἐκεῖ μαραμένα νὰ πεθαίνουν. Ρώτησε τὴν βελανιδιὰ ποὺ στεκόταν κοντὰ στὴν πύλη, τί συνέβαινε. Ἦταν ἄρρωστη, τοῦ εἶπε, κι ἀποφάσισε νὰ πεθάνει, διότι δὲν ἦταν ψηλὴ καὶ ὄμορφη ὅπως τὸ πεῦκο. Τὸ πεῦκο ἦταν ἀποκαρδιωμένο, διότι δὲν μποροῦσε νὰ κάμει σταφύλια ὅπως τὸ κλῆμα. Τὸ κλῆμα πήγαινε νὰ πεθάνει, διότι δὲν μποροῦσε νὰ σταθεῖ ὄρθιο καὶ νἄχει ὄμορφο καρπὸ ὅπως ἡ ροδακινιά. Τὸ γεράνι ἦταν δυσαρεστημένο, διότι δὲν ἦταν ψηλὸ καὶ εὐῶδες ὅπως ἡ πασχαλιά. Καὶ τὸ ἴδιο συνέβαινε σ’ ὅλο τὸν κῆπο. Ὅταν ἔφθασε σ’ ἕναν μενεξέ, τὸν βρῆκε μὲ τὸ λαμπρό του χρῶμα ὄρθιο καὶ χαρούμενο, ὅπως πάντα καὶ τοῦ εἶπε:
– Μενεξέ μου, χαίρομαι, γιατὶ μέσα στὸ
γενικὸ μαρασμό, βρῆκα ἕνα γενναῖο, μικρὸ λουλούδι. Δὲν φαίνεσαι νὰ εἶσαι
καθόλου ἀπογοητευμένος.
– Ὄχι, εἶπε ὁ μενεξές, δὲν ἀξίζει νὰ μὲ
λογαριάζουν. Ἀλλά, σκέφθηκα ὅτι ἂν χρειαζόσουν βελανιδιὰ ἢ πεῦκο ἢ ροδακινιὰ ἢ
μιὰ πασχαλιά, μποροῦσες νὰ φύτευες. Ὅπως ἔμαθα ὅμως, ἤθελες μενεξέ, κι ἔτσι ἀποφάσισα νὰ εἶμαι ὁ καλύτερος μενεξὲς ποὺ
μπορῶ, γιὰ νὰ σοῦ εἶμαι χρήσιμος κι εὐχάριστος!...
«Ἄλλοι
μποροῦν νὰ κάμουν τὰ μεγάλα,
μὰ ἔχεις κι ἐσὺ ἕνα μέρος στὴν δουλειά,
ποὺ κανεὶς
ἄλλος σ’ ὅλη αὐτὴ τὴν πλάση
δὲν θὰ τὸ κάμει, ὅσο ἐσύ, καλά».
(Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Μικρὲς κι’ Ὠφέλιμες Διηγήσεις», Β΄
ἔκδοση, βελτιωμένη & ἐπηυξημένη.)