«Ὅτε οἱ ἔνδοξοι Μαθηταί…»
(ΜΕΤΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ)
Τοῦ
μακαριστοῦ
Ἀρχιμ.
Ἐπιφανίου Ἰ. Θεοδωροπούλου*
Τροπάριον. Ἦχος πλ. δ΄.
Ὅτε οἱ ἔνδοξοι μαθηταί, ἐν τῷ νιπτῆρι τοῦ δείπνου ἐφωτίζοντο, τότε
Ἰούδας ὁ δυσσεβής, φιλαργυρίαν νοσήσας ἐσκοτίζετο, καὶ ἀνόμοις κριταῖς, σὲ τὸν
δίκαιον Κριτὴν παραδίδωσι. Βλέπε χρημάτων ἐραστά, τὸν διὰ ταῦτα ἀγχόνῃ
χρησάμενον, φεῦγε ἀκόρεστον ψυχὴν τὴν Διδασκάλῳ τοιαῦτα τολμήσασαν. Ὁ περὶ
πάντας ἀγαθός, Κύριε δόξα σοι.
Ἑρμηνεία:
Ὅταν οἱ μαθητὲς κατὰ τὸν Μυστικὸ Δεῖπνο φωτιζόντουσαν (μὲ τὸ φῶς τῆς
ἔμπρακτης ταπεινοφροσύνης) διὰ τῆς νίψεως τῶν ποδῶν τους ὑπὸ τοῦ Κυρίου, ὁ
Ὁποῖος ἔτσι πολὺ τοὺς τίμησε καὶ τοὺς δόξασε, τότε ὁ ἀσεβὴς Ἰούδας, προσβληθεὶς
ἀπὸ τὴν νόσο τῆς φιλαργυρίας, σκοτιζόταν (στὸν νοῦ) καὶ (μετὰ ἀπὸ λίγο)
παραδίδει Σέ, τὸν Δίκαιο Κριτή, σὲ παράνομους δικαστές. Σὺ λοιπόν, ἄνθρωπε, ποὺ
αἰσθάνεσαι σφοδρὸ ἔρωτα γιὰ τὰ χρήματα, ἔχε πάντοτε πρὸ ὀφθαλμῶν τὸν Ἰούδα, ὁ
ὁποῖος, ἐξ αἰτίας τῆς ἀγάπης τῶν χρημάτων, κατάντησε νὰ (προδώσει τὸν Κύριο καὶ
ἔπειτα νὰ) ἀπαγχονισθεῖ (ἀπὸ τὴν ἀπελπισία του). Ἀπόφευγε τὸ πάθος τῆς
ἀπληστίας ποὺ εἶχε ἡ ψυχὴ τοῦ Ἰούδα, ἡ ὁποία (ἐξ αἰτίας αὐτοῦ τοῦ πάθους) ἀποτόλμησε
τέτοιες πράξεις ἐναντίον τοῦ Διδασκάλου Χριστοῦ. Δόξα σὲ Σένα, Κύριε, ποὺ εἶσαι
ἀγαθὸς πρὸς ὅλους (ἀκόμη καὶ πρὸς τοὺς κακοὺς καὶ ἀχάριστους).
* Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΣ μετὰ ἑρμηνείας», Ε΄ ἔκδοση
τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Ἀθῆναι 1988, σελ. 170, 171.
(Μικρὲς φραστικὲς παρεμβάσεις καὶ ἐπιμέλεια, ὑπὸ ἱερομ. Ν.)