Ἡ κουλτούρα δὲν κάνει τὸν ἄνθρωπο πιὸ ἀνθρώπινο

Ἡ κουλτούρα δὲν κάνει τὸν ἄνθρωπο πιὸ ἀνθρώπινο

George Steiner*

   Ὁ ἐνθουσιασμὸς τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴν κουλτούρα ἦταν ἡ μεγάλη ὑπόσχεση τοῦ Διαφωτισμοῦ. «Στὸ μέτρο καὶ στὸ βαθμὸ ποὺ θὰ ἐξασθενήσει ἡ πίστη σὲ θρησκευτικὰ δόγματα», ἔλεγε ὁ Βολταῖρος, «τὰ μίση θὰ διαλυθοῦν».

   Τὸ τέλος τῆς πίστης ἀποδεικνύεται μιὰ ἐξέλιξη πολὺ πιὸ ἐπικίνδυνη ἀπ᾿ ὅσο μποροῦσαν νὰ προβλέψουν οἱ φιλόσοφοι. Ἀρνούμενοι τὴν κόλαση, μάθαμε νὰ τὴν οἰκοδομοῦμε καὶ νὰ τὴν θέτουμε σὲ λειτουργία ἐπὶ γῆς.

Ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ

 

Ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ

Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ὅτε κρίνων γῆν, ὁ κριτὴς πάντων κάθῃ,

τῆς Δεῦτε φωνῆς ἄξιον κἀμὲ κρίνοις.

   Μετὰ τὶς δύο παραβολές, τοῦ Τελώνου καὶ Φαρισαίου, καὶ τοῦ Ἀσώτου, οἱ θειότατοι Πατέρες διέταξαν νὰ (τελοῦμε) κάνουμε τὴν μνήμη τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ μὴ τύχει κανεὶς καὶ ἀκούγοντας σ’ ἐκεῖνες (τὶς δύο παραβολὲς) τὴν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ πέσει σὲ ἀμέλεια, λέγοντας μὲ τὸν νοῦ του, «φιλάνθρωπος εἶναι ὁ Θεὸς καὶ ὅταν μία φορὰ παύσω ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, εὔκολα θέλει νὰ τελειώσω τὰ πάντα». Διὰ τοῦτο ἔταξαν ἐδῶ τὴν φοβερὴ ἐκείνη ἡμέρα (τῆς Κρίσεως), γιὰ νὰ φοβήσουν τοὺς ἀμελεῖς, μὲ τὸ μέσο τοῦ θανάτου, καὶ μὲ τὴν προσδοκία τῶν βασάνων, καὶ νὰ τοὺς διεγείρουν (παρακινήσουν) σὲ κατόρθωση ἀρετῆς, νὰ μὴν ἀποβλέπουν μόνο στὴν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ καὶ ξεθαρρεύουν, ἀλλὰ νὰ συλλογίζονται καὶ ὅτι εἶναι δίκαιος Κριτής, καὶ ἀποδίδει στὸν καθένα κατὰ τὰ ἔργα του· καὶ κατ’ ἕνα ἄλλον τρόπον, ἐπειδὴ προηγήθηκαν οἱ ψυχές, ἔπρεπε νὰ ἔλθει ὁ Κριτής. Τρόπον τινά δηλαδή, καὶ ἡ παροῦσα ἑορτή, σὰν τέλος εἶναι ὅλων τῶν ἑορτῶν, διότι καὶ αὐτὴ (ἡ Κρίση) τελευταία θὰ εἶναι γιὰ ὅλα τὰ δικά μας (τὰ ἀνθρώπινα). Διότι πρέπει νὰ στοχαζόμασθε πὼς στὴν ἐρχόμενη Κυριακή, θὰ βάλουν -οἱ Πατέρες- τὴν ἀρχὴ τοῦ κόσμου, καὶ τὴν ἔξωση τοῦ Ἀδὰμ ἀπ’ τὸν Παράδεισο. Ἡ δὲ παροῦσα εἶναι τέλος ὅλων τῶν δικῶν μας σπουδῶν (φροντίδων) καὶ πράξεων καὶ τὸ τέλος τοῦ κόσμου αὐτοῦ. Καὶ τὴν ἔβαλαν -οἱ ἅγιοι Πατέρες- στὴν ἡμέρα τῆς Ἀπόκρεω, θεωρῶ, γιὰ νὰ συστείλουν (περιορίσουν) μᾶλλον τὴν τρυφὴ (ἐπιδίωξη ἡδονῶν) καὶ τὴν ἀφροσύνη, ἀπὸ τὸν φόβο τῆς ἑορτῆς, καὶ νὰ σύρουν τοὺς ἀνθρώπους στὴν συμπάθεια τῶν πλησίον· καὶ ἐπίσης, ἐπειδὴ στὴν ἐρχόμενη Κυριακὴ μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Ἀδὰμ θὰ ἀποβληθοῦμε τυπικὰ ὅλοι ἀπὸ τὴν τρυφὴ (ἄνεση) τοῦ Παραδείσου, ἕως ὅτου νὰ ἔλθει ὁ Χριστός, καὶ νὰ μᾶς ἐπαναγάγει πάλι στὸν Παράδεισο.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ

(Ματθ. κε΄ 31-46)

   «Εἶπεν ὁ Κύριος· ὅταν ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾿ αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ,

   καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ᾿ ἀλλήλων ὥσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων,

   καὶ στήσει τὰ μὲν πρόβατα ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ, τὰ δὲ ἐρίφια ἐξ εὐωνύμων.

   τότε ἐρεῖ ὁ βασιλεὺς τοῖς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ· δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου.

   ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με,

   γυμνός, καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ

(Α΄ Κορ. η΄ 8 – θ΄ 2)

   «Ἀδελφοί, βρῶμα δὲ ἡμᾶς οὐ παρίστησι τῷ Θεῷ· οὔτε γὰρ ἐὰν φάγωμεν περισσεύομεν, οὔτε ἐὰν μὴ φάγωμεν ὑστερούμεθα.

   βλέπετε δὲ μήπως ἡ ἐξουσία ὑμῶν αὕτη πρόσκομμα γένηται τοῖς ἀσθενοῦσιν.

   ἐὰν γάρ τις ἴδῃ σε, τὸν ἔχοντα γνῶσιν, ἐν εἰδωλείῳ κατακείμενον, οὐχὶ ἡ συνείδησις αὐτοῦ ἀσθενοῦς ὄντος οἰκοδομηθήσεται εἰς τὸ τὰ εἰδωλόθυτα ἐσθίειν;

   καὶ ἀπολεῖται ὁ ἀσθενῶν ἀδελφὸς ἐπὶ τῇ σῇ γνώσει, δι᾿ ὃν Χριστὸς ἀπέθανεν.

   οὕτω δὲ ἁμαρτάνοντες εἰς τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τύπτοντες αὐτῶν τὴν συνείδησιν ἀσθενοῦσαν εἰς Χριστὸν ἁμαρτάνετε.

   διόπερ εἰ βρῶμα σκανδαλίζει τὸν ἀδελφόν μου, οὐ μὴ φάγω κρέα εἰς τὸν αἰῶνα, ἵνα μὴ τὸν ἀδελφόν μου σκανδαλίσω.

   Οὐκ εἰμὶ ἀπόστολος; οὐκ εἰμὶ ἐλεύθερος; οὐχὶ ᾿Ιησοῦν Χριστὸν τὸν Κύριον ἡμῶν ἑώρακα; οὐ τὸ ἔργον μου ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ;

   εἰ ἄλλοις οὐκ εἰμὶ ἀπόστολος, ἀλλά γε ὑμῖν εἰμι· ἡ γὰρ σφραγὶς τῆς ἐμῆς ἀποστολῆς ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ.»

Τὸ Σάββατο τῶν ψυχῶν

 

Τὸ Σάββατο τῶν ψυχῶν

Τὸ Σάββατο πρὸ τῆς Ἀπόκρεῳ.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἀμνημόνησον πταισμάτων νεκροῖς, Λόγε,

τὰ χρηστὰ νεκρὰ σπλάγχνα σου μὴ δεικνύων.

   Τὸ Σάββατο αὐτό, ποὺ προηγεῖται τῆς Δευτέρας Παρουσίας (Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω), οἱ θειότατοι Πατέρες -κινούμενοι ἀπὸ φιλανθρωπία- θέσπισαν, νὰ ἐπιτελοῦμε μνήμη ὅλων τῶν ἀπ’ αἰῶνος εὐσεβῶς τελευτησάντων ἀνθρώπων. Γιατί, ἐπειδὴ ἀνάμεσα σὲ τόσων λογιῶν θανάτους, ποὺ συμβαίνουν στοὺς ἀνθρώπους, ἴσως πολλοὶ πένητες καὶ ἄποροι, δὲν ἀξιώθηκαν τῶν ἐκκλησιαστικῶν ψαλμωδιῶν καὶ μνημοσύνων, διὰ τοῦτο οἱ θεῖοι Πατέρες διέταξαν, νὰ κάμει ἡ Ὀρθόδοξη Καθολικὴ Ἐκκλησία μνημόσυνα κοινὰ γιὰ ὅλους, γιὰ νὰ περιλαμβάνονται μέσα στὶς κοινὲς αὐτὲς ἐπιμνημόσυνες δεήσεις καὶ ὅσοι κατὰ μέρος δὲν ἔτυχαν τῶν συνήθων μνημοσύνων, ἀπὸ κάποια ὁποιαδήποτε ἀφορμή. Κι αὐτὴ τὴν περὶ τῶν μνημοσύνων διάταξη, τὴν ἔλαβαν οἱ Πατέρες ἀπ’ τοὺς Ἱεροὺς Ἀποστόλους, κατὰ παράδοση, διδάσκοντες ὅτι αὐτὰ ποὺ γίνονται ὑπὲρ τῶν κεκοιμημένων προξενοῦν σ’ αὐτοὺς μεγάλη ὠφέλεια.

«Ὁ ἐμὸς πόθος…»

«Ὁ ἐμὸς πόθος…»

Ὅσιος Ἰωσὴφ ὁ Ἡσυχαστής

   Ὁ ἐμὸς πόθος, ἡ καύση τῆς ἐμῆς καρδίας, ὁ θεῖος μου ἔρως, ποὺ φλογίζει διαρκῶς τὰ σπλάγχνα, εἶναι πῶς νὰ σωθοῦν ψυχές, πῶς νὰ προσφερθοῦν στὸν γλυκύτατό μας Ἰησοῦ, θυσίες λογικές.

Ὅταν γεράσουν οἱ ἐνάρετοι ἄνθρωποι, τότε γίνονται περισσότερο χρήσιμοι

Ὅταν γεράσουν οἱ ἐνάρετοι ἄνθρωποι, τότε γίνονται περισσότερο χρήσιμοι

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου*

   Τέτοια εἶναι, πράγματι, τὰ κατορθώματα τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι, δηλαδή, ἡ ἀδυναμία τοῦ σώματος καθόλου δὲν παραβλάπτει τὴν προθυμία τῆς πίστεως. Διότι ἀποτελεῖ στολίδι γιὰ τὴν Ἐκκλησία τὸ καταβεβλημένο γῆρας καὶ ἡ ἀναπτερωμένη πίστη, καὶ γι᾿ αὐτὸ τὸ πρᾶγμα ἡ Ἐκκλησία χαίρει περισσότερο.

Ἡ ὀργὴ εἶναι φοβερὸ καὶ ἀφύσικο φαινόμενο

Ἡ ὀργὴ εἶναι φοβερὸ καὶ ἀφύσικο φαινόμενο

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*

 

   Γιατί παρουσιάζει τόσο θλιβερὸ καὶ ἀποτρόπαιο θέαμα ὁ ἄνθρωπος ποὺ κυριεύθηκε ἀπὸ θυμό; Γιατί, ἁπλούστατα, μέσα του ἐργάζονται τὰ πνεύματα τοῦ κακοῦ. Αὐτὰ σκοπό τους ἔχουν τὴν καταστροφὴ τοῦ ἀνθρώπου. Μὲ τὸν θυμό, ποὺ τοῦ προκαλοῦν, τὸν ὁδηγοῦν κάποτε στὴν αὐτοκτονία ἢ στὸν φόνο. Γι’ αὐτὸ ὁ Κύριος καὶ Λυτρωτής μας ἐντέλλεται νὰ εἴμαστε πρᾶοι καὶ ταπεινοί. Λέγει: «Μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι πρᾶός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ» (Ματθ. ια΄ 29). Ἡ ὀργὴ εἶναι φοβερὸ καὶ ἀφύσικο φαινόμενο στὴν ἀνθρώπινη ζωή. Τὴν ἐμπνέει κυρίως ἡ ὑπερηφάνεια, ὁ ἐγωϊσμός. Ἂς μὴ λησμονοῦμε ὅτι «ὀργὴ ἀνδρὸς δικαιοσύνην Θεοῦ οὐ κατεργάζεται» (Ἰακ. α΄ 20).

* Ἀπὸ τὸ θαυμάσιο βιβλίο «Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου», (64) σελ. 44, 45.

Μὴ σταθεῖς ποτὲ ἕως ὅτου νὰ ἐπιτύχεις τὸ τέλος σου…

Μὴ σταθεῖς ποτὲ ἕως ὅτου νὰ ἐπιτύχεις τὸ τέλος σου…

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

   Συλλογίσου, πῶς πρέπει νὰ διορθώσεις τὴν κακὴ μεταχείριση ποὺ ἔκανες στὰ μέσα καὶ ὄργανα, ποὺ σοῦ ἔδωκε ὁ Θεὸς γιὰ τὴν σωτηρία σου, καὶ ἡ διόρθωση στέκει στὸ νὰ μεταχειρισθεῖς τὰ μέσα αὐτὰ διὰ τὸ τέλος (σκοπὸ) καὶ ὄχι νὰ μεταχειρίζεσαι τὰ μέσα διὰ τὰ μέσα· δηλαδή, δὲν πρέπει νὰ ἀγαπᾶς τὰ μέσα αὐτὰ καθ’ ἑαυτά, παρὰ μόνο καθ’ ὅσον σὲ φέρνουν στὸ ποθούμενο τέλος. Γι’ αὐτὸ μοίρασε, ὅλα τὰ ἀγαθὰ ποὺ σοῦ χάρισε ὁ Θεὸς σὲ τρεῖς τάξεις·

   κ’ ἐκεῖνα μὲν ποὺ ὠφελοῦν πάντοτε στὸ νὰ ἐπιτύχεις τὸ τέλος σου (καθὼς εἶναι τὰ χαρίσματα τοῦ ἁγίου Πνεύματος, τὰ θεῖα μυστήρια, οἱ ἀρετὲς καὶ μάλιστα τὰ ἔργα τῆς ἐλεημοσύνης) αὐτὰ λέγω πρέπει νὰ τὰ μεταχειρίζεσαι πάντοτε μὲ ἄκρα ἐπιμέλεια, διότι εἶναι τόσο ἄξια καὶ τόσο ἀναγκαῖα γιὰ νὰ ἀπολαύσεις τὸ τέλος τῆς σωτηρίας σου, ποὺ ἕνας κολασμένος ἂν ἦταν δυνατὸν θὰ εὐχαριστιόταν νὰ ὑποφέρει ὅλα τὰ βασανιστήρια τῆς κολάσεως γιὰ μυριάδες χρόνια, μόνο ν’ ἀπολαύσει ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὰ μέσα ποὺ ἐσὺ τώρα ἀμελεῖς·

Κοπίαζε νὰ προφυλάγει τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὴν ἀκηδία

Κοπίαζε νὰ προφυλάγει τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὴν ἀκηδία

Ἀπὸ τὸν βίο τοῦ ὁσίου Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ*

   Ποτὲ δὲν ἔμενε χωρὶς ἐργασία, ἀλλὰ μὲ τὴν συνεχῆ ἀπασχόληση κοπίαζε νὰ προφυλάγει τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὴν ἀκηδία, τὴν ὁποία θεωροῦσε ὡς τὸν πιὸ ἐπικίνδυνο πειρασμὸ γιὰ τὸν μοναχό.

   «Ἡ ἀσθένεια αὐτή, ἔλεγε ἀργότερα βάσει τῆς προσωπικῆς του πείρας, θεραπεύεται μὲ τὴν προσευχή, τὴν ἀποχὴ ἀπὸ τὴν ἀργολογία, τὸ ἐργόχειρο, τὴν μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τὴν ὑπομονή, ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἡ ἀκηδία γεννᾶται ἀπὸ τὴν μικροψυχία, τὴν ἀμέλεια καὶ τὴν ἀργολογία.»

* Ἀρχιμ. (Ὁσίου) Ἰουστίνου Πόποβιτς, «ΟΣΙΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ, ΒΙΟΣ», ἐκδόσεις “ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ’’, Θεσσαλονίκη 2001, σελ. 12-14.

«Πολὺ περισσότερο θὰ δώσω συγχώρηση…»

«Πολὺ περισσότερο θὰ δώσω συγχώρηση…»

      Ἕνας ἀδελφὸς ἔκανε συνεχῶς αὐτὴ τὴν προσευχὴ στὸν Θεό:

   «Κύριε, δὲν ἔχω φόβο Θεοῦ! Στεῖλε μου λοιπὸν κεραυνὸ ἢ καμμιὰν ἄλλη τιμωρία ἢ ἀρρώστια ἢ δαιμόνιο, μήπως κι ἔτσι ἔρθει σὲ φόβο ἡ πωρωμένη μου ψυχή.»

   Ἄλλοτε πάλι παρακαλοῦσε κ’ ἔλεγε:

   «Ξέρω πὼς ἔχω πολὺ ἁμαρτήσει ἐνώπιόν Σου, Δέσποτα, καὶ πὼς εἶναι ἀναρίθμητα τὰ σφάλματά μου. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν τολμῶ νὰ Σοῦ ζητήσω νὰ μὲ συγχωρέσεις. Ἂν ὅμως εἶναι δυνατόν, συγχώρεσέ με γιὰ τὴν εὐσπλαχνία Σου. Ἂν πάλι εἶναι ἀδύνατον, τουλάχιστον τιμώρησέ με στὴν ζωὴ αὐτὴ καὶ μὴ μὲ κολάσεις στὴν ἄλλη. Κι ἂν εἶναι καὶ τοῦτο ἀκόμη ἀδύνατον, στεῖλε μου ἐδῶ ἕνα μέρος τῆς τιμωρίας κι ἀλάφρωσέ μου ἐκεῖ τὴν κόλαση. Ἄρχισε μόνο ἀπὸ τώρα νὰ μὲ τιμωρεῖς. Ἀλλὰ τιμώρησέ με σπλαχνικά, ὄχι μὲ τὴν ὀργή Σου, Δέσποτα.»

   Ἔτσι λοιπὸν μετανοοῦσε ἕναν ὁλόκληρο χρόνο κι αὐτὰ ἔλεγε μὲ δάκρυα ἱκετευτικά, ὁλόθερμα καὶ ὁλόψυχα, λιώνοντας καὶ τσακίζοντας σῶμα καὶ ψυχὴ μὲ νηστεία καὶ ἀγρυπνία καὶ ἄλλες κακουχίες.

 

   Μιὰ μέρα καθὼς καθόταν καταγῆς, ὅπως συνήθιζε, θρηνῶντας καὶ φωνάζοντας σπαραχτικά, ἀπὸ τὴν πολλή του λύπη, νύσταξε κι ἀποκοιμήθηκε.

   Καὶ νά! Παρουσιάζεται μπροστά του ὁ Χριστὸς καὶ τοῦ λέει μὲ φωνὴ γεμάτη ἱλαρότητα:

Ἡ παραβολὴ τοῦ ἀσώτου εἶναι ὁ καθρέπτης μας

Ἡ παραβολὴ τοῦ ἀσώτου εἶναι ὁ καθρέπτης μας

Ἀρχιμ. Δανιὴλ Ἀεράκη*

   Ὁ ἄσωτος δὲν ἔχει μόνο ἕνα ὄνομα. Ἔχει πολλὰ ὀνόματα. Εἶναι καὶ ἀνώνυμος καὶ πολυώνυμος. Πόσα ὀνόματα ἔχει; Τόσα ὅσοι καὶ οἱ ἄνθρωποι τῆς γῆς. Ἄσωτος υἱὸς εἶναι κάθε ἄνθρωπος. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι υἱὸς τοῦ Θεοῦ Πατέρα. Κάποτε τὸ παιδὶ ἔμενε μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα στὸν παράδεισο. Ἀλλ’ ἔφυγε. Ξεμυαλίστηκε. Ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ Θεοῦ. Ἔγινε «ἀπηλλοτριωμένος τῆς Ζωῆς τοῦ Θεοῦ» (Ἐφεσ. 4,18). Γιὰ τὸν ἄσωτο λέγει ἡ θαυμαστὴ παραβολή: «Καὶ μετ’ οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακρὰν καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισε τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως» (Λουκ. ιε΄ 13). Ἀποδημία ἀπὸ τὸ Θεὸ ἡ Ζωή μας στὸν κόσμο τοῦτο. Χώρα μακρὰ ἡ Ζωὴ τῆς ἁμαρτίας. Μᾶς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸ Θεό. Σκορπίζουμε τὴν οὐσία μας, τὴν περιουσία μας, ὑλικά, σωματικὰ καὶ πνευματικὰ ἀγαθά. Ἄσωτος κάθε ἁμαρτωλός.

Ἡ Κυριακὴ τοῦ Ἀσώτου

 

Ἡ Κυριακὴ τοῦ Ἀσώτου

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἄσωτος εἴ τις, ὡς ἐγώ, θαρρῶν ἴθι·

θείου γὰρ οἴκτου πᾶσιν ἤνοικται θύρα.

   Τὴν παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου οἱ θεῖοι Πατέρες διέταξαν νὰ ἀναγινώσκεται, ὕστερα ἀπὸ ἐκείνη τοῦ Τελώνου καὶ Φαρισαίου, γιὰ τὴν ἑξῆς αἰτία:

   Ἐπειδὴ ὑπάρχουν πολλοὶ ποὺ ἀπ’ τὴν νεώτερη ἡλικία τους, δοσμένοι σὲ ἀσωτίες, σὲ μέθες καὶ ἀσέλγειες καὶ πέφτοντας σὲ βυθὸ κακῶν, ἔρχονται σὲ ἀπόγνωση, ἡ ὁποία, κατὰ τοὺς ἁγίους Πατέρες, εἶναι γέννημα τῆς ἀλαζονείας, καὶ ἀπὸ αὐτὴ τὴν αἰτία δὲν θέλουν παντελῶς νὰ δοθοῦν σ’ ἐπιμέλεια ἀρετῆς, ἀλλὰ μάλιστα καὶ πέφτουν στὰ ἴδια καὶ χειρότερα, στοχαζόμενοι τάχα πὼς γι’ αὐτοὺς δὲν εἶναι ἔλεος.

''Ὁ ἄσωτος υἱὸς'' ὁμιλία Γέροντος Εὐσεβίου Βίττη

 

Ὁ ἄσωτος υἱὸς

ὁμιλία τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Εὐσεβίου Βίττη.

 

 

 

Παρακολουθῆστε τὴν ψυχωφελέστατη ὁμιλία

τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Εὐσεβίου Βίττη:

Ὁ ἄσωτος υἱὸς

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΖ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. ιε΄ 11-32)

   «Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· Ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς.

   καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον.

   καὶ μετ᾽ οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισε τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως.

   δαπανήσαντος δὲ αὐτοῦ πάντα ἐγένετο λιμὸς ἰσχυρὸς κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην, καὶ αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι.

   καὶ πορευθεὶς ἐκολλήθη ἑνὶ τῶν πολιτῶν τῆς χώρας ἐκείνης, καὶ ἔπεμψεν αὐτὸν εἰς τοὺς ἀγροὺς αὐτοῦ βόσκειν χοίρους.

   καὶ ἐπεθύμει γεμίσαι τὴν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι, καὶ οὐδεὶς ἐδίδου αὐτῷ.

   εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν εἶπε· πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγὼ δὲ λιμῷ ἀπόλλυμαι!

   ἀναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου καὶ ἐρῶ αὐτῷ· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου·

   οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου· ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΛΔ΄

(Α΄ Κορ. ς΄ 12 – 20)

   «Ἀδελφοί, πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾽ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾽ οὐκ ἐγὼ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος.

   τὰ βρώματα τῇ κοιλίᾳ, καὶ ἡ κοιλία τοῖς βρώμασιν· ὁ δὲ Θεὸς καὶ ταύτην καὶ ταῦτα καταργήσει. τὸ δὲ σῶμα οὐ τῇ πορνείᾳ, ἀλλὰ τῷ Κυρίῳ, καὶ ὁ Κύριος τῷ σώματι·

   ὁ δὲ Θεὸς καὶ τὸν Κύριον ἤγειρε καὶ ἡμᾶς ἐξεγερεῖ διὰ τῆς δυνάμεως αὐτοῦ.

   οὐκ οἴδατε ὅτι τὰ σώματα ὑμῶν μέλη Χριστοῦ ἐστιν; ἄρας οὖν τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ ποιήσω πόρνης μέλη; μὴ γένοιτο.

   ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι ὁ κολλώμενος τῇ πόρνῃ ἓν σῶμά ἐστιν; ἔσονται γάρ, φησίν, οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν·

   ὁ δὲ κολλώμενος τῷ Κυρίῳ ἓν πνεῦμά ἐστι.

   φεύγετε τὴν πορνείαν. πᾶν ἁμάρτημα ὃ ἐὰν ποιήσῃ ἄνθρωπος ἐκτὸς τοῦ σώματός ἐστιν, ὁ δὲ πορνεύων εἰς τὸ ἴδιον σῶμα ἁμαρτάνει.

   ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν Ἁγίου Πνεύματός ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπὸ Θεοῦ, καὶ οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν;

   ἠγοράσθητε γὰρ τιμῆς· δοξάσατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν, ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ.»

Ὁ πόνος βοηθᾶ τὸν ἄνθρωπο νὰ μὴν πνιγεῖ στὴν προσωρινότητα.

Ὁ πόνος βοηθᾶ τὸν ἄνθρωπο νὰ μὴν πνιγεῖ στὴν προσωρινότητα.

μοναχὸς Μητροφάνης Χιλανδαρινός*

   Τὸ πάθος (δηλ. τὸ πάθημα, ἡ δοκιμασία) ποὺ ἐπιτρέπεται ἀπὸ τὸν Θεὸ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὸν δρόμο, τὸν ὁποῖο βάδισε πρὶν ἀπὸ μᾶς ὁ Χριστός.

   Τὸ πάθος εἶναι μεγάλο μυστήριο. Μόνο δι᾿ αὐτοῦ ὁ ἄνθρωπος ξεφεύγει ἀπὸ τὴν πνευματικὴ ἀναισθησία αὐτῆς τῆς ζωῆς. Χωρὶς τὸ πάθος δὲν ὑπάρχει δρόμος πρὸς τὸν Θεό.

   Ὁ πόνος βοηθᾶ τὸν ἄνθρωπο νὰ μὴν πνιγεῖ στὴν προσωρινότητα.

* ΠΗΓΗ: «ΠΡΩΤΑΤΟΝ», ἀριθμ. 121, ΙΑΝ.-ΜΑΡΤΙΟΣ 2011, σελ. 174.

Ὁ ἅγιος Λέων Πάπας Ρώμης

Ὁ ἅγιος Λέων Πάπας Ρώμης

Ἑορτάζει τὴν ιη΄ (18η) Φεβρουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ψυχὴν ὁ θεῖος ἐξερεύγεται Λέων,

Καὶ δαιμόνων φάλαγξιν ἐμβάλλει φόβον·

Ὀγδοάτῃ δεκάτῃ τε Λέων ἠρεύξατο θυμόν.

   Τοῦτος ὁ ἅγιος πατὴρ ἡμῶν Λέων ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Μαρκιανοῦ, ἐν ἔτει υν΄ (450), καὶ γιὰ τὴν ὑπερβολική του σωφροσύνη καὶ καθαρότητα καὶ γιὰ τὸ εἰλικρινὲς καὶ ἀκατηγόρητο τῆς ζωῆς του χειροτονήθηκε ὑπὸ τῆς χάριτος τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἐπίσκοπος τῆς Παλαιᾶς Ρώμης.

   Ἀφοῦ λοιπὸν ποίμανε μὲ ὁσιότητα τὸ ποίμνιό του κι ἀφάνισε τὶς βλασφημίες τῶν αἱρετικῶν μὲ τελειότητα, κατὰ τὸν καιρὸ τῆς ἁγίας καὶ Οἰκουμενικῆς τετάρτης Συνόδου τῶν ἑξακοσίων τριάντα πατέρων, τῆς ἐν Χαλκηδόνι συγκροτηθείσης ἐν ἔτει υνα΄ (451), ἡ ὁποία πολλὰ μὲν ἀνέπτυξε καὶ δογμάτισε περὶ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, καὶ ἀνέτρεψε κατὰ κράτος τὰ δόγματα ἐκείνων τῶν αἱρετικῶν, οἱ ὁποῖοι φλυαροῦσαν ὅτι μία φύση καὶ μία ἐνέργεια καὶ θέληση εἶναι ἐπὶ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.

Ὁ ἅγιος μεγαλομάρτυς Θεόδωρος ὁ Τύρων

Ὁ ἅγιος μεγαλομάρτυς Θεόδωρος ὁ Τύρων

Ἑορτάζει τὴν ιζ΄ (17η) Φεβρουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Τύρων ὁ δηλῶν ἀρτίλεκτον ὁπλίτην,

Θεῷ πρόσεισιν ἀρτίκαυστος ὁπλίτης.

Ἑβδομάτῃ δεκάτῃ πυρὶ Τύρωνα φλεγέθουσιν.

   Τοῦτος ὁ ἅγιος μάρτυς Θεόδωρος ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους Μαξιμιανοῦ καὶ Μαξιμίνου τῶν βασιλέων, ἐν ἔτει σϞζ΄ (297), καταγόμενος ἀπὸ τὴν μητρόπολη Ἀμάσεια (ἡ ὁποία εἶναι πόλη διάσημη τῆς ἐν τῇ Μαύρῃ θαλάσσῃ Καππαδοκίας), ἀπὸ χωριὸ λεγόμενο Χουμιαλῶν. Ὅταν λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῦτος συναριθμήθηκε μὲ τὸ στράτευμα τὸ ὀνομαζόμενο τῶν Τυρώνων (τύρων θὰ πεῖ στρατιώτης νεοσύλλεκτος) καὶ βρισκόταν στὸ τάγμα τοῦ πραιποσίτου¹ Βρίγκα, τότε, λέγω, ὁμολόγησε ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Θεὸς ἀληθινὸς καὶ ὅτι τὰ εἴδωλα τῶν Ἑλλήνων εἶναι ἄψυχα ξόανα καὶ ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων. Γι’ αὐτὸ παρουσιάσθηκε μπροστὰ στὸν πραιπόσιτο, κι ἐκεῖνος ἔδωκε σ’ αὐτὸν καιρὸ καὶ διορία νὰ συλλογισθεῖ. Τότε ὁ ἅγιος ἔκαμε ἕνα μέγα κατόρθωμα, ἐπειδὴ πῆρε τὸ εἴδωλο τῆς μητέρας τῶν θεῶν Ῥέας, [ὅπως φλυαροῦν (λέγουν) οἱ Ἕλληνες (εἰδωλολάτρες)], καὶ τὸ ἔριξε στὴν φωτιὰ καὶ τὸ κατέκαψε.

Περὶ σαρκικῆς ἡδονῆς

Περὶ σαρκικῆς ἡδονῆς

Ὁσίου Καλλίστου Ἀγγελικούδη*

   Ἡ μὴ νοερὴ καὶ πνευματική, ἀλλὰ σαρκικὴ ἡδονή, λάθος ἔχει καὶ τὸ ὄνομα ἀκόμα τῆς ἡδονῆς. Ἀφοῦ φέρνει ὅταν ἐκτελεστεῖ πικρὴ μεταμέλεια, εἶναι φανερὸ ὅτι ψεύτικα λέγεται ἡδονή.

   Εἶναι νόθη καὶ ξένη στὴν λογικὴ ψυχή, ἄλογη, ἀγενής, νωθρή, σκοτεινοχαρής, θορυβώδης, ἐνοχλητική, πρόσκαιρη καὶ γρήγορα μαραίνεται. Ὅταν δηλαδὴ γεράσει τὸ σῶμα, καὶ χωρὶς νὰ θέλει ἀναχωρεῖ γεμάτη ντροπή.

ΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

ΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

   Οἱ διωγμοί διακρίνονται σέ δύο κατηγορίες: 1. τούς τοπικούς καί περιορισμένους, 2. τούς Αὐτοκρατορικούς, πού ἦταν γενικοί καί τούς διέταζε ὁ αὐτοκράτορας.

   Ἀπό τούς διωγμούς οἱ πιό ἄγριοι ἦταν:

   1. Ὁ Διωγμός τοῦ Νέρωνα (64-68 μ.Χ.). Ὁ αὐτοκράτορας αὐτός ἔκαψε τή Ρώμη γιά δική του εὐχαρίστηση, καί γιά στρέψει τήν ὀργή τοῦ ὄχλου ἐναντίον ἄλλων ἐκτός αὐτοῦ τοῦ ἰδίου, ἐπίσημα διέταξε τό διωγμό τῶν Χριστιανῶν. Τότε θανατώθηκαν οἱ ἀπόστολοι Πέτρος καί Παῦλος.

Τὸ Τριώδιο

 

Τὸ Τριώδιο

   Τὴν παλιὰ ἐποχὴ στὰ Φρούρια καὶ στὰ στρατόπεδα ἀκουγότανε στὴν σιωπὴ καὶ σκοτεινιὰ τῆς νύχτας, κάθε τόσο, ἡ φωνή: «Φύλακες γρηγορεῖτε». Φύλαγαν νυχτερινὲς σκοπιὲς οἱ στρατιῶτες. Ὅμως, δὲν ἦταν ἀπίθανο ἕναν ἀπ’ αὐτούς, νὰ τὸν ἔπαιρνε ὁ ὕπνος κι ἔτσι τὸ στρατόπεδο νὰ ἔπεφτε στὰ χέρια τῶν ἐχθρῶν. Κάθε στιγμὴ ἔπρεπε νὰ εἶναι βέβαιοι, ὅτι οἱ σκοποὶ εἶναι στὶς θέσεις τους. Φώναζε, λοιπόν, ὁ πρῶτος «Φύλακες γρηγορεῖτε» κι ἔπρεπε ὁ δεύτερος κατὰ σειρὰν νὰ φωνάξει κι αὐτὸς τὰ ἴδια λόγια, ἔπειτα ὁ τρίτος, ὁ τέταρτος μέχρι νὰ ἔρθει πάλι ἡ σειρὰ τοῦ πρώτου.

"Πόνος καὶ δάκρυ" ὁμιλία Γέροντος Ἐφραίμ

Πόνος καὶ δάκρυ

ὁμιλία τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Ἐφραίμ.

 

Παρακολουθῆστε τὴν ψυχωφελέστατη ὁμιλία

τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Ἐφραίμ:

Πόνος καὶ δάκρυ

 

  

Ἡ Κυριακὴ τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου

 

Ἡ Κυριακὴ τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Φαρισαΐζων, ἱεροῦ μακρὰν γίνου·

Χριστὸς γὰρ ἔνδον, ᾧ ταπεινοὶ δεκτέοι.

 

Εἰς τὸ Τριώδιον 

Ὁ δημιουργὸς τῶν ἄνω καὶ τῶν κάτω,

τρισάγιον μὲν ὕμνον ἐκ τῶν ἀγγέλων,

τριῴδιον δὲ καὶ παρ᾿ ἀνθρώπων δέχου.

   Σήμερα, σὺν Θεῷ, δηλαδὴ τὴν Κυριακὴ τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου, κάνουμε ἀρχὴ τοῦ Τριωδίου· τὸ ὁποῖο πολλοὶ ἀπ’ τοὺς θεοφόρους Πατέρες μας, ποὺ κατεῖχαν τὴν τέχνη τῆς ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς καὶ ὑμνογραφίας, μ᾿ ἐξαίρετο τρόπο καὶ καθὼς ἔπρεπε, κινούμενοι ἀπ’ τὸ πανάγιο Πνεῦμα ἐμελούργησαν (συνέθεσαν).

   Πρῶτος ἀπ᾿ ὅλους ἐπινόησε τὸ Τριώδιο, καὶ τὶς τρεῖς ᾠδές, ὁ μέγας ποιητὴς Κοσμᾶς, στὴν ἁγία καὶ μεγάλη Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, κάνοντας τὴν ἀκροστιχίδα τῶν τροπαρίων του, τήν ὀνομασία τῆς κάθε μιᾶς ἡμέρας. Ἀπὸ τοῦτο καὶ οἱ ὑπόλοιποι θεῖοι Πατέρες, καὶ περισσότερο ἀπ’ τοὺς ἄλλους ὁ Θεόδωρος καὶ ὁ Ἰωσὴφ οἱ Στουδῖτες, κατὰ μίμηση ἐκείνου τοῦ θείου Κοσμᾶ, ἔκαμαν κι᾿ αὐτοὶ Τριώδια, στὶς ἄλλες ἕξι ἑβδομάδες τῆς Τεσσαρακοστῆς, τὰ ὁποῖα καὶ παρέδωσαν ἀμέσως στὸ δικό τους Μοναστῆρι, ἤτοι τὴν Μονὴ τοῦ Στουδίου.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. ιη΄ 10-14)

   «Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν προσεύξασθαι, ὁ εἷς Φαρισαῖος καὶ ὁ ἕτερος τελώνης.

   ὁ Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύχετο· ὁ Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης·

   νηστεύω δὶς τοῦ σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι.

   καὶ ὁ τελώνης μακρόθεν ἑστὼς οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸν οὐρανὸν ἐπᾶραι, ἀλλ᾽ ἔτυπτεν εἰς τὸ στῆθος αὐτοῦ λέγων· ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ.

   λέγω ὑμῖν, κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ ἢ γὰρ ἐκεῖνος· ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ὁ δὲ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται.»

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΛΓ΄

(Β΄ Τιμ. γ΄ 10 – 15)

   «Τέκνον Τιμόθεε, σὺ δὲ παρηκολούθηκάς μου τῇ διδασκαλίᾳ, τῇ ἀγωγῇ, τῇ προθέσει, τῇ πίστει, τῇ μακροθυμίᾳ, τῇ ἀγάπῃ, τῇ ὑπομονῇ,

   τοῖς διωγμοῖς, τοῖς παθήμασιν, οἷά μοι ἐγένοντο ἐν Ἀντιοχείᾳ, ἐν Ἰκονίῳ, ἐν Λύστροις. οἵους διωγμοὺς ὑπήνεγκα! καὶ ἐκ πάντων με ἐρρύσατο ὁ Κύριος.

   καὶ πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται·

   πονηροὶ δὲ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι.

   σὺ δὲ μένε ἐν οἷς ἔμαθες καὶ ἐπιστώθης, εἰδὼς παρὰ τίνος ἔμαθες,

   καὶ ὅτι ἀπὸ βρέφους τὰ ἱερὰ γράμματα οἶδας, τὰ δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διὰ πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.»

Ἡ ὁσία Μαρία ἡ μετονομασθεῖσα Μαρῖνος

Ἡ ὁσία Μαρία ἡ μετονομασθεῖσα Μαρῖνος

Ἑορτάζει τὴν ιβ΄ (12η) Φεβρουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Στολὴ Μαρῖνον μαρτυρεῖ τὴν Μαρίαν·

Ταφὴ Μαρίαν δεικνύει τὸν Μαρῖνον.

   Αὐτὴ ἡ ὁσία ἀφοῦ ἄλλαξε τὰ γυναικεῖα ἐνδύματα φόρεσε ἀνδρικὰ καὶ ἀντὶ Μαρίας μετονομάσθηκε Μαρῖνος, κι ἀφοῦ μπῆκε σὲ μοναστῆρι, μαζὶ μὲ τὸν κατὰ σάρκα πατέρα της, ἐκάρη μοναχὸς καὶ ὑπηρετοῦσε μετὰ τῶν νεωτέρων μοναχῶν χωρὶς νὰ γνωρισθεῖ τελείως ὅτι ἦταν γυναῖκα.

Ὁ ἅγιος Μελέτιος ἀρχιεπίσκοπος Ἀντιοχείας τῆς μεγάλης

Ὁ ἅγιος Μελέτιος ἀρχιεπίσκοπος Ἀντιοχείας τῆς μεγάλης

Ἑορτάζει τὴν ιβ΄ (12η) Φεβρουαρίου.

Τὰς χεῖρας αἴρων Μελέτιος Κυρίῳ,

«Ταῖς χερσί σου τίθημι τὴν ψυχήν», λέγει.

Δωδεκάτῃ Μελέτιος ἔδυ χθόνα πουλυβότειραν.

   Ὁ ἅγιος Μελέτιος γεννήθηκε στὴν Μελιτηνὴ τῆς Μικρῆς Ἀρμενίας, περίπου τὸ 310 μ.Χ. Ἦταν πολὺ μορφωμένος καὶ εὐσεβής. Τὸ 357 χειροτονεῖται ἐπίσκοπος Σεβαστείας καὶ μετὰ ἀπὸ τρία χρόνια ἀρχιεπίσκοπος Ἀντιοχείας. Ἀγωνίστηκε κατὰ τοῦ Ἀρειανισμοῦ. Μὲ ραδιουργίες οἱ αἱρετικοὶ κατόρθωσαν νὰ τὸν ἐξορίσει ὁ αὐτοκράτορας Κωνστάντιος στὴν Ἀρμενία. Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, ὅμως, θριάμβευσε. Στὴν Β΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ 381, ὁ Ἅγιος ἔλαβε μέρος καὶ προήδρευσε. Ἐκοιμήθη ἐνῶ ἀκόμα διαρκοῦσαν οἱ ἐργασίες τῆς Συνόδου καὶ ἐκηδεύθη πανδήμως καὶ πανηγυρικῶς μὲ τὴν συμμετοχὴ ὅλων τῶν Πατέρων τῆς Συνόδου καὶ χιλιάδων λαοῦ.

Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Ἡ ἁγία Θεοδώρα ἡ βασίλισσα

 

Ἡ ἁγία Θεοδώρα ἡ βασίλισσα

Ἑορτάζει τὴν ια΄ (11η) Φεβρουαρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Θεοδώραν Ἄνασσαν εὐσεβεστάτην,

Χριστὸς βασιλεὺς ἀξιοῖ θείου στέφους.

   Ἡ ἁγία Θεοδώρα ἦταν γυναῖκα τοῦ βασιλέως Θεοφίλου τοῦ εἰκονομάχου, ὀρθόδοξη ὅμως καὶ εὐσεβὴς κι ὄχι κακόδοξη, καθὼς ἦταν ὁ ἄνδρας της. Διότι ἐκεῖνος ἐξόρισε τὸν ἅγιο Μεθόδιο τὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, κι ἀντὶ ἐκείνου ἔκαμε πατριάρχη τὸν Ἰωάννη τὸν Μάγο καὶ λεκανομάντη, καὶ κατέκαψε τὶς ἁγίες εἰκόνες.

Ὑπακοὴ καὶ Θεία Λειτουργία…

Ὑπακοὴ καὶ Θεία Λειτουργία…¹

   Στὴν ἐποχὴ τοῦ βασιλέως Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου (379-395), βρισκόταν στὴν Κωνσταντινούπολη ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ζοῦσε μ᾿ ἀρετή, ἦταν πάμπλουτος στὰ νειάτα του, κ᾿ εἶχε μοναχογυιὸ ποὺ λεγόταν Θεόφιλος. Στὰ γεράματά του ὅμως, φτώχεψε πολύ, καὶ μὴ ἔχοντας τ᾿ ἀπαραίτητα γιὰ τὴ σωματική του συντήρηση, κάποια μέρα κάλεσε τὸν γυιό του καὶ τοῦ εἶπε:

   – Παιδί μου, ὁρίστε, καθὼς βλέπεις, ἐγὼ εἶμαι ἀδύναμος καὶ φτωχός, τόσο πολύ, ὥστε δὲν ἔχω πῶς ν᾿ ἀνταπεξέλθω στὶς ἀνάγκες τῆς ζωῆς. Θέλω, λοιπόν, νὰ σὲ παρακαλέσω νὰ μοῦ κάμεις μιὰ χάρη γιὰ νὰ σωθῶ κ᾿ ἐγὼ ὁ ταπεινὸς τώρα στὰ γερατειά μου, ἀλλὰ καὶ σὺ ν᾿ ἀξιωθεῖς, γιὰ τὴν ὑπακοή σου, τὴν εὐτυχία τῶν οὐρανῶν.

   Κι ὁ καλὸς γυιός του ἀποκρίθηκε: