Σὲ παρακαλῶ Δέσποινα…
Ὁσίου Πέτρου τοῦ Δαμασκηνοῦ*
Δέσποινα
τοῦ κόσμου ἀγαθή, ἐσὺ γνωρίζεις ὅτι δὲν ἔχουμε παρρησία οἱ ἁμαρτωλοὶ ἐμπρὸς στὸν
Θεὸ ποὺ γέννησες, ἀλλὰ μὲ τὸ δικό σου θάρρος οἱ δούλοι σου, πέφτουμε στὰ πόδια
τοῦ Κυρίου μὲ τὴν μεσιτεία σου, ἐπειδὴ ἔχεις παρρησία πρὸς τὸν Υἱό σου καὶ Θεό
μας.
Σ’ Αὐτὸν λοιπὸν πιστεύοντας κι ἐγὼ ὁ ἀνάξιος, σὲ παρακαλῶ Δέσποινα, νὰ μοῦ χαρίσει ὁ Κύριος τὴν αἴσθηση τῶν χαρισμάτων τῶν δικῶν σου καὶ τῶν λοιπῶν Ἁγίων, καὶ πῶς παρουσιάσατε τόσες ἀρετές. Ἐσένα βέβαια, καὶ μόνο τὸ ὅτι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ γεννήθηκε ἀπὸ σένα, σὲ μαρτύρησε ὅτι εἶσαι ἀνώτερη ἀπ’ ὅλα τὰ ὄντα. Γιατὶ ἐσένα βρῆκε κατάλυμα ἄξιο νὰ κατοικήσει Ἐκεῖνος ποὺ γνωρίζει τὰ πάντα καὶ πρὶν νὰ γίνουν, ὡς ποιητὴς ὅλων, καὶ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἐξετάζει ὅσα ἀφοροῦν σ’ Ἐσένα, ἐπειδὴ ὑπερβαίνουν τὴν φύση, τὸν νοῦ καὶ τὴν σκέψη.
Σὲ ὁμολογοῦμε Θεοτόκο στὴν κυριολεξία, Ἁγνὴ
Παρθένε, ἐμεῖς ποὺ μέσῳ σοῦ βρήκαμε τὴν σωτηρία, καὶ σὲ δοξολογοῦμε μαζὶ μὲ τὶς
χορεῖες τῶν ἀγγέλων. Γιατί, ἐνῶ εἶναι ἀδύνατο στοὺς ἀνθρώπους νὰ δοῦν τὸν Θεό, τὸν
Ὁποῖο δὲν τολμοῦν ν’ ἀτενίσουν οὔτε τὰ τάγματα τῶν ἀγγέλων, ἐν τούτοις,
Πάναγνη, μέσῳ σοῦ παρουσιάστηκε στοὺς ἀνθρώπους ὁ Λόγος σαρκωμένος. Δοξολογῶντας
Αὐτόν, σὲ μακαρίζουμε μαζὶ μὲ τὶς οὐράνιες στρατιές.
Πῶς νὰ σὲ ὀνομάσουμε, Κεχαριτωμένη; Οὐρανό;
κ.λ.π. Θεοτόκε, ἐσὺ εἶσαι ἡ ἀληθινὴ κληματαριά, ποὺ βλάστησες τὸν καρπὸ τῆς ζωῆς.
Σὲ ἰκετεύουμε, Ἔνδοξη, πρέσβευε μαζὶ
μὲ τοὺς Ἀποστόλους καὶ ὅλους τοὺς Ἁγίους, ὥστε
νὰ ἐλεηθοῦν οἱ ψυχές μας, ποὺ ὀρθόδοξα σὲ ὁμολογοῦμε Θεοτόκο καὶ σὲ μακαρίζουμε,
ἐσένα τὴν ἀειμακάριστη, ὅπως προεῖπες Δέσποινα (Λουκ. 1,48). Πράγματι, ὅλες οἱ
γενιὲς θὰ σὲ μακαρίζουμε τὴν μόνη Θεοτόκο, ποὺ εἶσαι «τιμιωτέρα τῶν Χερουβὶμ καὶ ἐνδοξότερα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφίμ».
* «ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ
τῶν ἱερῶν Νηπτικῶν», τόμος Γ΄, Περὶ τῆς
τετάρτης θεωρίας.