Ὁ ἅγιος προφήτης Ζαχαρίας
Ἑορτάζει τὴν η΄ (8η) Φεβρουαρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Ἵππους ἑώρας τοὺς νόας Ζαχαρία,
Δι’ ὧν πρὸς ὕψος οὐρανῶν ἀφιππάσω.
Τοῦτος ὁ ἅγιος προφήτης Ζαχαρίας ἑρμηνεύεται μνήμη Θεοῦ. Ἦταν ἀπὸ τὸ γένος τοῦ Ἰσραήλ, ἀπ’ τὴν φυλὴ Λευΐ, καὶ γεννήθηκε στὴν Γαλαάδ· ἐπέστρεψε στὴν Ἱερουσαλὴμ μετὰ τὴν Βαβυλώνια αἰχμαλωσία τῶν Ἑβραίων, γέροντας ἤδη κατὰ τὴν ἡλικία. Ἐκεῖ δὲ στὴν Βαβυλῶνα βρισκόμενος πολλὲς προφητεῖες ἔκαμε στὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ καὶ πολλὰ τέρατα καὶ σημεῖα ἔδωκε σὲ ἀπόδειξη τῆς ἀλήθειας τῶν προφητειῶν του.
Αὐτὸς εἶπε στὸν ἀρχιερέα Ἰωσεδὲκ ὅτι θὰ γεννήσει γυιὸ καὶ ὅτι θὰ ἱερατεύσει στὸν Κύριο στὴν Ἱερουσαλήμ. Αὐτὸς εὐλόγησε καὶ τὸν Σαλαθιὴλ καὶ τοῦ εἶπε ὅτι θὰ γεννήσει γυιὸ καὶ θὰ τὸν ὀνομάσει Ζοροβάβελ, δηλαδὴ σπέρμα Βαβυλῶνος ("ζορὸ" ἑρμηνεύεται σπέρμα καὶ "βαβὲλ" εἶναι ἡ Βαβυλῶνα).
Κατὰ τοὺς χρόνους Κύρου τοῦ βασιλέως τῶν Περσῶν ἔδωσε ἕνα σημεῖο παράδοξο γιὰ τὸν Κροῖσο τὸν βασιλιᾶ τῆς Λυδίας καὶ γιὰ τὴν ἐκπόρθηση καὶ τὸν ἀφανισμὸ τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ γιὰ τὸ τέλος τοῦ Ἰσραήλ. Ὁμοίως καὶ γιὰ τὴν ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος τῶν Ἐθνῶν καὶ γιὰ τὴν μέχρι τέλους καταστροφὴ κι ἐρήμωση τοῦ ναοῦ τῆς Ἱερουσαλήμ. Καὶ ὅτι θὰ ἐκλείψουν οἱ προφῆτες ἀπὸ τοὺς Ἰσραηλῖτες καὶ θὰ ἀργήσουν(παύσουν τὴν ἱερουργία) οἱ ἱερεῖς καὶ τὰ Σάββατα.
Αὐτὸς προφήτευσε καὶ γιὰ τὴν διπλῆ κρίση, ἡ ὁποία μέλλει νὰ γίνει1· κι ἀφοῦ προφήτευσε καὶ ἄλλα πολλά, ἐκοιμήθη σὲ βαθὺ γῆρας καὶ τάφηκε πλησίον στὸν τάφο τοῦ προφήτου Ἀγγαίου2.
Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.
* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 3ος, σελ. 235-237. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).
1. Διπλῆ κρίση ἴσως ἐννοεῖται ἐδῶ ἡ τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, διότι καὶ τὰ δύο στὴν μέλλουσα κρίση θὰ κριθοῦν. Σημείωσαι ὅτι τὸ ἱερὸ λείψανο τοῦ προφήτου Ζαχαρίου βρισκόταν στὴν Κωνσταντινούπολη στὸν ναὸ τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, τὸν ὁποῖο ναὸ ἀνήγειρε ὁ βασιλεὺς Ἰουστῖνος (σελ. 1152 τῆς Δωδεκαβίβλου).
2. Ὁ Ζαχαρίας ἦταν υἱὸς Βαραχίου καὶ προφήτευσε ἐν τῷ ὀγδόῳ μηνί, κατὰ τὸν δεύτερο χρόνο τοῦ βασιλέως Δαρείου, ὅπως φαίνεται τοῦτο στὸ πρῶτο κεφάλαιο τῆς προφητείας του, ἡ ὁποία διαμοιράζεται(διαιρεῖται) σὲ δεκατέσσερα κεφάλαια.
Ἦταν δὲ κατὰ τοὺς χρόνους συνομήλικος μὲ τὸν προφήτη Ἀγγαῖο καὶ κατὰ τὸν βίο ὁμότροπος, τὶς δὲ προφητεῖες του προεῖπε στοὺς Ἰουδαίους καὶ πρὶν ἀπ’ τὸν Ἀγγαῖο καὶ μετὰ τὸν Ἀγγαῖο.
Θαυμασίως, τοῦτος ὁ προφήτης, περισσότερο ἀπ’ ὁποιονδήποτε ἄλλον, διεσάφησε (ἔκανε σαφῆ) τὰ περὶ τοῦ Χριστοῦ, ὅπως μαρτυρεῖ Ἀλέξανδρος ὁ Μαυροκορδάτος στὴν σελ. 283 τῶν Ἰουδαϊκῶν. Διότι, ὁ ἀπὸ ἄργυρο καὶ χρυσὸ στέφανος, τὸν ὁποῖο ἀναφέρει στὸ ἕκτο (ς΄) κεφάλαιο, ἁρμόζει στὴν μοναρχία τοῦ Σωτῆρος καὶ στὴν Ἐκκλησία μας, τὴν συνεστῶσα(συγκροτουμένη) ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους καὶ τὰ Ἔθνη.
Κάποιοι δὲ λέγουν ὅτι ὁ προφήτης τοῦτος ἀξιώθηκε μαρτυρικοῦ τέλους.
Σημείωσαι ὅτι ὁ Ζαχαρίας, ὁ Ἀγγαῖος καὶ ὁ Μαλαχίας καλοῦνται προφῆτες τοῦ δεύτερου ναοῦ, ἐπειδὴ ἀκμάσανε σ’ ἐκεῖνο τὸν καιρό, τότε δηλαδὴ ποὺ τὸν ἔκτισε ὁ Ζοροβάβελ.