Περὶ σαρκικῆς ἡδονῆς
Ὁσίου Καλλίστου Ἀγγελικούδη*
Ἡ μὴ νοερὴ καὶ πνευματική, ἀλλὰ σαρκικὴ ἡδονή,
λάθος ἔχει καὶ τὸ ὄνομα ἀκόμα τῆς ἡδονῆς. Ἀφοῦ φέρνει ὅταν ἐκτελεστεῖ πικρὴ μεταμέλεια, εἶναι φανερὸ ὅτι ψεύτικα λέγεται ἡδονή.
Εἶναι νόθη καὶ ξένη στὴν λογικὴ ψυχή, ἄλογη, ἀγενής, νωθρή, σκοτεινοχαρής, θορυβώδης, ἐνοχλητική, πρόσκαιρη καὶ γρήγορα μαραίνεται. Ὅταν δηλαδὴ γεράσει τὸ σῶμα, καὶ χωρὶς νὰ θέλει ἀναχωρεῖ γεμάτη ντροπή.
Ἀξιοκατάκριτη, ἄθλια, δύσχρηστη, αἰχμάλωτη,
γεμάτη καταφρόνηση, βρωμερή, βλακώδης, ἀπρόσωπη, ἀπελπιστική, ἀπερίσκεπτη,
προκαλεῖ μετὰ τὴν τέλεσή της μαύρη λύπη στὸν δράστη καὶ ἐκτελεστή της.
Ἂν ἔχεις πέσει σ’ αὐτήν, γνωρίζεις ὁπωσδήποτε
ὅτι εἶναι ἀλήθεια τὰ παραπάνω. Ἂν πάλι ἔχεις φυλαχτεῖ ἀπὸ αὐτὴ μὲ τὸ χέρι τοῦ
Θεοῦ, πίστεψε ὡς ἀληθινὰ τὰ λόγια μου καὶ γνώριζε ὅτι θὰ θερίσεις ἔνδοξο καρπὸ
ζωῆς.
*
«ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ τῶν ἱερῶν Νηπτικῶν»,
τόμος Δ΄, Περὶ σαρκικῆς ἡδονῆς (πα΄).