Ὁ δίκαιος Συμεὼν ὁ Θεοδόχος καὶ ἡ προφήτις Ἄννα
Ἑορτάζουν τὴν γ΄ (3η) Φεβρουαρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Ἤγγειλε νεκροῖς Πρέσβυς, ὡς Θεὸς Λόγος,
Ἄνθρωπος ὀφθείς, μέχρι καὶ τούτων φθάσει.
Οὐ γῆς ἀπῆρεν ἡ Φανουὴλ θυγάτηρ,
Ἕως ἐπ’ αὐτῆς τὸν Θεὸν εἶδε βρέφος.
Τῇ τριτάτῃ δεσμοῖο βίοιο λύθη Συμεώνης.
Ὁ μὲν ἅγιος Συμεὼν ὁ Θεοδόχος ἔλαβε μακρὰ καὶ πολυχρόνια ζωὴ στὸν κόσμο τοῦτο, ἐπειδὴ ἀποκαλύφθηκε σ’ αὐτὸν ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο ὅτι δὲν θὰ δεῖ θάνατο, προτοῦ νὰ θεωρήσει μὲ τοὺς ὀφθαλμούς του τὸν Δεσπότη Χριστό. Ἔτσι λοιπόν, ὅταν ὁ Κύριός μας προσφέρθηκε στὸν ναὸ σαράντα ἡμερῶν νήπιο, τότε δέχτηκε αὐτὸν στὶς ἀγκάλες του καὶ ἀφοῦ πληροφορήθηκε ἀπὸ τὸ ἅγιο Πνεῦμα ὅσα περὶ Αὐτοῦ ἔμελλε νὰ συμβοῦν, ἔλαβε τὸ τέλος τῆς ζωῆς του, ὅπως ἀκριβῶς εἶχε φανερωθεῖ ἀπὸ τὸν χρηματισμὸ(προφητεία) καὶ τὴν ἀποκάλυψη τοῦ ἁγίου Πνεύματος.1
Ἡ δὲ προφήτισσα Ἄννα ἦταν θυγατέρα Φανουήλ, καταγόμενη ἀπὸ τὴν Φυλὴ τοῦ Ἀσήρ, ἑνὸς ἀπὸ τοὺς δώδεκα Πατριάρχες τοὺς γυιοὺς τοῦ Ἰακώβ. Κι ἀφοῦ συγκατοίκησε μὲ ἄνδρα ἑπτὰ χρόνους καὶ στερήθηκε τοῦτον διὰ τοῦ θανάτου, ἀπὸ τότε παρέμενε στὸν Ναὸ καὶ καταγινόταν ὅλη τὴν ζωή της σὲ προσευχὲς καὶ νηστεῖες. Ἔτσι λοιπόν, ἐπειδὴ ἀδιάκοπα βρισκόταν σὲ θεάρεστα ἔργα, ἀξιώθηκε ἡ μακαρία νὰ δεῖ τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ὅταν προσφέρθηκε σαράντα ἡμερῶν νήπιο στὸν ναὸ ἀπὸ τὴν Παναγία μητέρα του καὶ ἀπὸ τὸν δίκαιο Ἰωσήφ. «Ἀνθωμολογεῖτο» δὲ αὐτή, δηλαδὴ εὐχαριστοῦσε καὶ δοξολογοῦσε τὸν Θεό, καὶ προφήτευε φανερὰ τὰ περὶ τοῦ Χριστοῦ σὲ ὅλους ἐκείνους ὅσοι βρέθηκαν τότε στὸν Ναὸ λέγοντας αὐτά: «Τοῦτο τὸ βρέφος εἶναι ἐκεῖνος ὁ Κύριος ὁ ὁποῖος ἐστερέωσε τὸν οὐρανὸ καὶ τὴν γῆ· τοῦτο τὸ βρέφος εἶναι ὁ Χριστός, περὶ τοῦ ὁποίου ὅλοι οἱ προφῆτες προεκήρυξαν».
Ἐμεῖς λοιπόν, τὴν μνήμη τούτων τῶν δύο σήμερα ἑορτάζοντες κηρύττουμε διὰ μέσου αὐτῶν τὴν φρικτὴ καὶ ἀπόρρητη τοῦ Θεοῦ πρὸς ἐμᾶς συγκατάβαση.
Ταῖς Αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.
* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 3ος, σελ. 211,212. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).
1. Σημείωσαι ὅτι περὶ τοῦ ἁγίου Συμεὼν τοῦ Θεοδόχου διάφοροι διαφορετικὰ λέγουν. Ὁ μὲν ἅγιος Ἰωσὴφ ὁ ὑμνογράφος, στὸ δεύτερο τροπάριο τοῦ ἀσματικοῦ κανόνα του πρὸς τὸν ἅγιο Συμεών, θέλει ὅτι ἦταν ἱερεὺς λέγοντας: «Ἐν νόμῳ γενόμενος ἱερουργός, ἱερώτατε». Ὁ δὲ κριτικὸς Φώτιος ἐν τοῖς Ἀμφιλοχίοις πρὸς τὸν ἐρωτήσαντα ἀποκρίνεται ὅτι δὲν ἦταν ἱερεύς, ἦταν ὅμως ἀνώτερος τοῦ ἱερέως. Ἄλλοι λέγουν ὅτι ἦταν ἕνας ἀπ’ τοὺς ἑβδομήκοντα ἑρμηνευτὲς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἐπὶ Πτολεμαίου τοῦ φιλαδέλφου καὶ ὅτι ἑρμηνεύοντας τὸ «Ἰδοὺ ἡ Παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει»(Ματθ. α΄ 23) καὶ ἀπιστῶντας σὲ αὐτὸ ἔλαβε χρηματισμὸ ὅτι μέλλει νὰ ζήσει, ἕως ὅτου νὰ λάβει στὶς ἀγκάλες του τὸν προφητευθέντα Παρθενικὸ τόκο, ὅπως λέγει Γεώργιος ὁ Κεδρηνὸς στὴν Σύνοψη καὶ ὁ Ἀθηνῶν Μελέτιος (ὁμοίως καὶ Εὐθύμιος ὁ Ζυγαδηνὸς στὴν ἑρμηνεία τοῦ β΄ κεφαλαίου τοῦ κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγελίου, τόμος τρίτος) καὶ ἄλλοι. Ἔτσι λοιπόν, ἂν τοῦτο εἶναι ἀληθές, ὁ Συμεὼν ὅταν δέχθηκε τὸν Χριστὸ ἦταν τουλάχιστον διακοσίων ἑβδομήντα χρονῶν. Ἄλλοι γενεαλογοῦν τὸν Συμεὼν ὅτι ἦταν γυιὸς μὲν τοῦ Πατριάρχου τῶν Ἑβραίων Χιλέλ, πατέρας δὲ τοῦ περίφημου Γαμαλιὴλ ποὺ ἀναφέρεται στὶς Πράξεις, καὶ ἄλλοι λέγουν ὅτι ἦταν πρόεδρος τοῦ Συνεδρίου τῶν Ἑβραίων. Καὶ οἱ πλέον ἀσφαλέστεροι ποὺ ἀκολουθοῦν μόνο τὴν Εὐαγγελικὴ ἱστορία, τὸν Θεοδόχο γεραίρουν(τιμοῦν) ὡς ἄνδρα ἁπλῶς πνευματοκίνητον (βλέπε τὴν νεοτύπωτη Ἑκατονταετηρίδα). Τὸ δὲ ἱερὸ λείψανο τοῦ ἁγίου τούτου Συμεὼν βρισκόταν στὴν Κωνσταντινούπολη στὸν ναὸ τοῦ ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, τὸν ὁποῖο ναὸ ἀνήγειρε ὁ βασιλεὺς Ἰουστῖνος (σελ. 1152 τῆς Δωδεκαβίβλου).