Εἶπε Γέρων…
Ἡ
ἀρετὴ ποὺ ἀποκτᾶ ὁ μοναχὸς ἀφ᾿ ἑαυτοῦ του, ἔλεγε ὁ ἀββᾶς Θεωνᾶς, μὴ περιμένεις νὰ μείνει σ᾿ αὐτὸν γιὰ πολὺ
καιρό. Τοῦ ἀφαιρεῖ ὁ Θεὸς τὴν Χάρη Του, γιατὶ γνωρίζει πὼς θὰ πλανηθεῖ μὲ τὸ νὰ
ἐμπιστεύεται μόνο τὸν ἑαυτό του. Μόνιμη ἀρετὴ βρίσκεις στοὺς μακαρίους
ὑποτακτικούς, ποὺ ἔχουν παραδώσει σῶμα καὶ ψυχὴ στὸν Πνευματικό τους Πατέρα.
Ἔλεγαν
οἱ Γέροντες πὼς ἀπ᾿ ὅλους τοὺς Πατέρες τῆς ἐρήμου ὁ ὅσιος Ἀρσένιος καὶ ὁ ἀββᾶς
Θεόδωρος τῆς Φέρμης ἀποστρέφονταν τὴν δόξα τῶν ἀνθρώπων. Καὶ ὁ μὲν Ἀρσένιος
σπανιώτατα καὶ μὲ δυσκολία συζητοῦσε μὲ ἄνθρωπο, ὁ δὲ Θεόδωρος συζητοῦσε μέν,
ἀλλὰ τὰ λόγια του ἔβγαιναν κοφτὰ σὰν μαχαίρι.
Δὲν
εἶναι σοφία, γράφει ὁ ἀββᾶς Ἠσαΐας ὁ Ἀναχωρητής, νὰ ξέρει κανεὶς νὰ συζητεῖ
ἀριστοτεχνικά. Σοφία εἶναι νὰ ξέρεις πότε
πρέπει νὰ μιλήσεις καὶ τί πρέπει νὰ
πεῖς. Δεῖχνε πὼς εἶσαι ἀμαθής, γιὰ ν᾿ ἀποφύγεις πολλοὺς κόπους. Πολλὲς ἀνώφελες
σκοτοῦρες ἔχει ἐκεῖνος ποὺ παρουσιάζει τὸν ἑαυτό του πολυμαθῆ. Μὴ καυχᾶσαι γιὰ
πολυμάθεια, γιατὶ εἶναι περισσότερα ἐκεῖνα ποὺ δὲν ξέρεις ἀπό ᾿κεῖνα ποὺ ἔχεις
μάθει.
Ἕνας
ἀρχάριος μοναχός, ποὺ εἶχε πέσει σὲ ἀμέλεια, πῆγε στὸν ἀββᾶ Μᾶρκο τὸν Ἀσκητὴ νὰ
ἐξομολογηθεῖ.
—Μοῦ λέγει ὁ λογισμός, Ἀββᾶ, νὰ σηκωθῶ νὰ φύγω ἀπὸ τὸ κελλί μου, γιατὶ
καὶ ποὺ κάθομαι σ᾿ αὐτὸ δὲν κατορθώνω τίποτε.
—Ἀπάντησέ
του, τὸν συμβούλεψε ὁ διακριτικὸς Γέρων, πὼς γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ, θὰ μείνω σ᾿ αὐτὸ τὸ κελλὶ σ᾿ ὅλη μου τὴ ζωὴ
καὶ θὰ φυλάω τοὺς τέσσερεις τοίχους.
Ὁ
καλὸς χριστιανός, λέγει ὁ σοφὸς ἀββᾶς Νισθερώ, πρέπει νὰ κάνει λογαριασμοὺς μὲ τὸν ἑαυτό του πρωῒ καὶ βράδυ καὶ νὰ
λέγει:
—Τί, ἀπὸ ὅσα θέλει ὁ Θεός, ἔκανα καὶ τί
παραμέλησα νὰ πράξω;
Ἔτσι μόνο θὰ κατορθώσει νὰ πολιτεύεται σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.