Ἂς λέμε διαρκῶς τὴν νοερὰ προσευχὴ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με»

Ἂς λέμε διαρκῶς τὴν νοερὰ προσευχὴ

«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με»

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*

   Δύο δυνάμεις, ἀπ’ εὐθείας ἀντίθετες ἡ μία στὴν ἄλλη, μᾶς ἐπηρεάζουν: μία ἀγαθὴ καὶ μία κακή, μία ζωοποιὸς καὶ μία θανάσιμη. Πνευματικὲς δυνάμεις καὶ οἱ δύο, εἶναι γι’ αὐτὸ καὶ ἀόρατες. Ἡ ἀγαθὴ δύναμη, μὲς ἀπὸ τὴν πηγαία καὶ ἄδολη προσευχή μου, διώχνει τὴν κακὴ δύναμη, ποὺ διατηρεῖ τὴν ἀποτελεσματικότητά της μόνον ἐφ’ ὅσον τῆς ἀφήνω τόπο μέσα μου. Γιὰ νὰ μὴ βρεθοῦμε κάτω ἀπὸ τὴν ἐπιρροή της, ἂς λέμε διαρκῶς τὴν νοερὰ προσευχή: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». Ἔτσι ἀντιπαρατάσσουμε στὸν ἀόρατο Διάβολο τὸν ἀόρατο Θεό, στὸν δυνατὸ τὸν Παντοδύναμο.

* Ἀπὸ τὸ θαυμάσιο βιβλίο «Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου», (25) σελ. 28, 29.

Μία διεστραμμένη ψυχὴ ἐπαρκεῖ ἀπὸ μόνη της…

Μία διεστραμμένη ψυχὴ ἐπαρκεῖ ἀπὸ μόνη της…

Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου*

   Μερικὲς φορὲς ἡ (κακὴ) ἀνατροφὴ ἀποτελεῖ τὴν αἰτία τῶν μεγαλυτέρων κακῶν (ἁμαρτιῶν).

   Ἐπίσης καὶ ἡ κακὴ συναναστροφή.

   Πολλὲς φορὲς ὅμως, μία διεστραμμένη ψυχὴ ἐπαρκεῖ ἀπὸ μόνη της γιὰ τὴν καταστροφή της.

   Ὅποιος σώθηκε ἀπὸ τὰ δύο πρῶτα, σώθηκε ἴσως καὶ ἀπὸ τὸ τρίτο.

Θεία Χάρη

Θεία Χάρη

Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου*

   Ὅταν ἡ Θεία Χάρη ἐπισκέπτεται τὴν ψυχή, τὴν τέρπει καὶ τὴν θερμαίνει. Ὅταν ἀπομακρύνεται, τὴν γεμίζει ἀνησυχία καὶ ἀδημονία. Συνήθως ἀπομακρύνεται γιὰ νὰ τὴν δοκιμάσει ἢ γιὰ νὰ τὴν τιμωρήσει γιὰ κάτι κακὸ ποὺ δέχθηκε καὶ μολύνθηκε. Στὴν πρώτη περίπτωση ἐπιστρέφει σύντομα, μόλις ἡ ψυχὴ τὴν ἀναζητήσει θερμά. Στὴν δεύτερη ὅμως δὲν ἐπιστρέφει, ἂν δὲν προηγηθεῖ εἰλικρινὴς μετάνοια καὶ καθαρὴ ἐξομολόγηση.

 

   Ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι φωτιά. Ἡ φωτιὰ διατηρεῖται μὲ ξύλα. Ξύλα πνευματικὰ εἶναι ἡ προσευχή…

   Μόλις ἡ χάρη ἐγγίζει τὴν καρδιά, ἀμέσως ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιὰ στρέφονται πρὸς τὸν Θεό. Ὁ νοῦς δὲν μένει ποτὲ ἀνενέργητος. Ἐφ᾿ ὅσον λοιπὸν θὰ εἶναι στραμμένος πρὸς τὸν Θεό, γιὰ τὸν Θεὸ καὶ θὰ σκέπτεται. Ἀπὸ αὐτὸ ἀπορρέει ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ὁ παντοτεινὸς συνοδοιπόρος μιᾶς εὐλογημένης καταστάσεως. Ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ δὲν μένει ποτὲ ἄκαρπη, ἀλλὰ μᾶς ὁδηγεῖ νὰ βλέπουμε τὰ ἔργα τῆς θείας τελειότητος, τῆς χάριτος, τῆς ἀληθείας, τῆς δημιουργίας, τῆς πρόνοιας, τῆς κρίσεως καὶ τῆς ἀντιμισθίας. Ὅλα αὐτὰ μαζὶ ἀποτελοῦν τὸν κόσμο τοῦ Θεοῦ ἢ τὴν περιοχὴ τοῦ πνεύματος. Ὁ ζηλωτὴς χριστιανὸς ἀναπόφευκτα παραμένει σ᾿ αὐτὴ τὴν περιοχή.

Μὴν τὸ κλείσῃς

Μὴν τὸ κλείσῃς

 

Τὸ βιβλίον τῆς ζωῆς μου, μὴ Θεέ μου, μὴν τὸ κλείσῃς

κάθε μελανὴ σελίδα ἀπὸ ’κεῖ πρὶν ἀφανίσῃς.

Γιατὶ ὅταν σφραγισμένο στ’ Οὐρανοῦ ’μπῇ τὸ ἀρχεῖον

ἀνεξίτηλον πιὰ μένει κάθε γράμμα καὶ στοιχεῖον.

 

(«Τὰ ποιήματα τοῦ καλόγερου», τόμος Β΄, Ἀθῆναι 1973, σελ. 128.)

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ

   Σὰν ἄστρο πρώτου μεγέθους ἔλαμψε καὶ λάμπει στὸν Οὐρανὸ τῆς Ἐκκλησίας μας. Θεία, πολυσύνθετη ἀκτινοβολία ἁγιότητος, πίστεως, ἀγάπης, δράσεως, σοφίας, ἀρετῆς, λόγων, ἔργων, θυσίας, συνοδεύει τὴν μεγάλη καὶ πανσέβαστη μορφὴ τοῦ Ἰωάννου. Εἶναι ὁ «Ἠγαπημένος» παρὰ πάντας Μαθητής. Εἶναι ὁ Μαθητὴς τῆς Ἀγάπης. Εἶναι ὁ «Εὐαγγελιστής», συγγραφεὺς τοῦ Θείου Εὐαγγελίου καὶ τριῶν Ἐπιστολῶν καὶ τῆς Ἀποκαλύψεως. Εἶναι ὁ «ὑψηπέτης ἀετὸς τῆς Θεολογίας».

 

   Ἡ ἁγνὴ καὶ διψασμένη γιὰ τὴν ἀλήθεια ψυχή του στρέφεται στὴν ἀρχὴ στὸ κήρυγμα τοῦ Προδρόμου. Γίνεται ἕνας ἀπ’ τοὺς πρώτους καὶ πιὸ θερμοὺς μαθητές του τόσο, ὥστε σ’ αὐτὸν καὶ στὸν Ἀνδρέα, δείχνει ὁ Πρόδρομος τὸν Χριστό, λέγοντας: «Ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ». Ἀκολουθεῖ, μαζὶ μὲ τὸν Ἀνδρέα, τὸν Χριστὸ καὶ μένουν κι οἱ δυὸ κοντά Του μιὰ ὁλόκληρη μέρα. Κι ὅταν, ἀργότερα, Τὸν ξαναβλέπουν στῆς Γενησαρὲτ τὰ ἀκρογιάλια καὶ ἀκοῦνε τὴν θεία πρόσκληση «Δεῦτε ὀπίσω μου καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων», ἠλεκτρίζονται οἱ πρῶτοι δυό, Πέτρος καὶ Ἀνδρέας, μαγνητίζονται οἱ δεύτεροι, Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης, καὶ ἀφήνουν «πλοῖα καὶ δίκτυα» καὶ τὸν γέροντα πατέρα τους, τὸν Ζεβεδαῖο, κι ἀκολουθοῦν γοητευμένοι τὸν Χριστό.

Νὰ δοκιμάζουμε τὴν γλυκύτητα τῆς προσευχῆς

Νὰ δοκιμάζουμε τὴν γλυκύτητα τῆς προσευχῆς

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*

   Ὁ ἄνθρωπος διαρκῶς φθείρεται ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας. Ἔχει λοιπὸν ἀνάγκη ἑνὸς καθημερινοῦ Σωτῆρος, ποὺ διαρκῶς νὰ βρίσκεται κοντά του. Αὐτὸς ὁ Σωτὴρ εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Ἀρκεῖ νὰ τὸν ἐπικαλεῖσαι μὲ ζῶσα, φωτεινὴ πίστη καὶ θὰ σὲ σώζει. Ἄπειρες φορὲς μὲ ἔσωσε ἔτσι καὶ ἐμένα. Αὐτὲς οἱ σωτηρίες ἦσαν τόσο ἔκδηλες, ὅπως, γιὰ παράδειγμα, ἡ ἐπίσκεψη ἑνὸς ἐλευθερωτοῦ στὴν φυλακή, ἀπὸ ὅπου βγάζει ἕνα κατάδικο. Εἶναι ἀναγκαῖο νὰ λαμβάνουμε πεῖρα, στὴν ἴδια μας τὴν ζωή, αὐτῆς τῆς δυνάμεως τῆς πίστεως. Νὰ δοκιμάζουμε τὴν γλυκύτητα τῆς προσευχῆς. Τὸ αἴσθημα τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν.

* Ἀπὸ τὸ θαυμάσιο βιβλίο «Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου», (22), σελ. 27.

Τὸ ἀποτέλεσμα τῆς παρακοῆς

Τὸ ἀποτέλεσμα τῆς παρακοῆς

   Ὅταν ἔγινε Πάπας Ρώμης ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Διάλογος, ἔκτισε ἕνα Μοναστῆρι καὶ ἔδωσε ἐντολὴ νὰ μὴν ἔχει κανένας ἀδελφὸς τῆς Μονῆς δικό του τίποτε, οὔτε ἕναν ὀβολό· ἀλλὰ ὅλα νἆναι κοινὰ σὲ ὅλους.

   Κάποιος Μοναχὸς τῆς Μονῆς, εἶχε ἀδελφὸ κοσμικὸ στὴν πόλη, ἀπ’ τὸν ὁποῖο ζήτησε πουκάμισο. Κι’ ἐκεῖνος τοῦ ἔδωσε τρία φλουριὰ γιὰ ν’ ἀγοράσει ὅ,τι ἤθελε. Τὰ κράτησε ὁ Μοναχὸς καὶ τἆχε μαζί του.

Ὅπου ἐγκατασταθεῖ ὁ ὑπὲρ φύσιν Θεός…

Ὅπου ἐγκατασταθεῖ ὁ ὑπὲρ φύσιν Θεός…

Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου*

   Κανεὶς ἂς μὴ περιπέσει ἐξ αἰτίας τῆς ἀγνωσίας (ἄγνοιάς) του σὲ ἀπιστία, ὅταν ἀκούσει ἢ δεῖ κάποια ὑπερφυσικὰ σημεῖα μέσα στὸν χῶρο τῆς μοναχικῆς πολιτείας (ζωῆς).

   Διότι ὅπου ἐγκατασταθεῖ ὁ Θεὸς ποὺ εἶναι ὑπὲρ τὴν φύση, ἐκεῖ λοιπὸν καὶ τὰ περισσότερα τῶν πραγμάτων γίνονται  ὑπερφυσικά.

* «ΚΛΙΜΑΞ», Λόγος ΚΣΤ΄, Μέρος Α΄, Περὶ διακρίσεως λογισμῶν καὶ παθῶν καὶ ἀρετῶν (γ΄).

«Μηδεὶς ἐν τῇ μοναδικῇ πολιτείᾳ ὑπὲρ φύσιν τινὰ ἀκούων ἢ ὁρῶν, ἐξ ἀγνωσίας εἰς ἀπιστίαν περιπέσοι· ὅπου γὰρ ἐνδημήσει ὁ ὑπὲρ φύσιν Θεός, ὑπὲρ φύσιν λοιπὸν τὰ πλεῖστα τῶν πραγμάτων γίνονται.»

Εἶπε Γέρων…

 

Εἶπε Γέρων…

   Ὁ ἀββᾶς Ὑπερέχιος ὀνομάζει τὴν ταπεινοφροσύνη δένδρο ζωῆς, ποὺ ἀνεβαίνει σὲ ὕψος.

 

   Ἀφ᾿ ὅτου ἔγινα μοναχός, ἔλεγε ὁ ἀββᾶς Ἀνούβ, λόγος ψευδὴς δὲν βγῆκε ἀπὸ τὸ στόμα μου.

 

   Ὅποιος ἔχει μάθει νὰ κατηγορεῖ τὸν ἑαυτό του, λέγει ὁ ἀββᾶς Ἀνούβ, βρίσκει εὔκολα δικαιολογίες γιὰ τὰ σφάλματα τοῦ ἄλλου.

 

Ὁ ἅγιος ἀπόστολος Κοδρᾶτος ὁ ἐν Μαγνησίᾳ

Ὁ ἅγιος ἀπόστολος Κοδρᾶτος ὁ ἐν Μαγνησίᾳ

Ἑορτάζει τὴν κα΄ (21η) Σεπτεμβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Λίθοις νέμειν θέλοντα μηδαμῶς σέβας,

Τὸν Κοδρᾶτον βάλλουσιν ἄφρονες λίθοις.

 

Εἰκάδι δὲ πρώτῃ Κοδρᾶτος στέφος εὕρατο ἄθλοις.

   Ὁ ἅγιος Κοδρᾶτος ἦταν ἄνδρας σοφὸς καὶ πολυμαθής. Ἀφοῦ ἔγινε κι αὐτὸς ἕνας ἐκ τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ καὶ πλούτησε μὲ τὴν πυρίπνοο χάρη τοῦ πνεύματος, χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος τῶν Ἀθηναίων, καὶ πολλοὺς μὲν ἐπέστρεψε στὴν ἀληθινὴ πίστη τοῦ Χριστοῦ, τοὺς δὲ σοφοὺς τῶν ἑλλήνων (εἰδωλολατρῶν), οἱ ὁποῖοι ὑπερηφανεύονταν μεγάλως στὴν σοφία τους, ἀπεστόμισε καὶ καταίσχυνε μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὴν δύναμη τῶν λόγων.

Ὁ ἅγιος μεγαλομάρτυς Εὐστάθιος καὶ ἡ συνοδεία αὐτοῦ

Ὁ ἅγιος μεγαλομάρτυς Εὐστάθιος καὶ ἡ συνοδεία αὐτοῦ

Ἑορτάζουν τὴν κ΄ (20η) Σεπτεμβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Εὐστάθιον βοῦς παγγενῆ χαλκοῦς φλέγει.

Καὶ παγγενῆ σὺ τοῦ Θεοῦ σώζεις, Λόγε.

 

Εἰκάδι Εὐστάθιος γενεῇ ἅμα ἐν βοῒ καύθη.

   Ὁ ἅγιος μεγαλομάρτυς τοῦ Χριστοῦ Εὐστάθιος ἦταν περιφανέστατος στρατηλάτης στὴν Ρώμη κατὰ τοὺς χρόνους Τραϊανοῦ τοῦ βασιλέως, ἐν ἔτει ρ΄ (100), καὶ ἦταν γνωστὸς ὡς ὁ πλὲον περιβόητος ἀπὸ τοὺς ἄλλους στὴν ἀρετὴ καὶ στοὺς τρόπους καὶ στὴν γνώμη, καὶ στὴν πρὸς τοὺς πτωχοὺς ἐλεημοσύνη καὶ συμπάθεια· ἐκαλεῖτο δὲ πρότερον αὐτὸς μὲν Πλακίδας, ἡ δὲ γυναῖκα του Τατιανή.

   Τοῦτος λοιπὸν ὁ ἀοίδιμος ἐπειδὴ καὶ ἦταν κρατημένος ἀπὸ τὴν πλάνη τῶν εἰδώλων, γιὰ τὴν πολλή του εὐλάβεια καὶ καλοκαγαθία, ἀξιώθηκε νὰ λάβει τὸ κάλεσμα στὴν πίστη ἄνωθεν παρὰ Θεοῦ, καθὼς ἔλαβε αὐτὸ καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος· διότι μιὰ φορά, ἐνῶ αὐτὸς κυνηγοῦσε καὶ κατεδίωκε μεγάλη ἐλαφίνα· καὶ ἦταν κοντὰ γιὰ νὰ τὴν πλησιάσει, ὢ τοῦ θαύματος! βλέπει ἀνάμεσα στὰ δύο κέρατα τοῦ ἐλαφιοῦ νὰ στέκεται ὁ τίμιος σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ἔλαμπε ὑπὲρ τὸν ἥλιο· καὶ μεταξὺ βλέπει καὶ τὸν δι’ ἡμᾶς σταυρωθέντα Χριστό· κι ἀπὸ ἐκεῖ ἀκούει καὶ μία φωνή, ποὺ ἔλεγε αὐτά: «Πλακίδα, τί με διώκεις; ἐγώ εἰμι ὁ Χριστός».

Μακρὰν καὶ πλησίον τοῦ Χριστοῦ

Μακρὰν καὶ πλησίον τοῦ Χριστοῦ

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου*

 «Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ τὸν ὄχλον ἐπικεῖσθαι αὐτῷ τοῦ ἀκούειν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ αὐτὸς ἦν ἑστὼς παρὰ τὴν λίμνην Γεννησαρέτ, καὶ εἶδε δύο πλοῖα ἑστῶτα παρὰ τὴν λίμνην· οἱ δὲ ἁλιεῖς ἀποβάντες ἀπ᾽ αὐτῶν ἀπέπλυναν τὰ δίκτυα. ἐμβὰς δὲ εἰς ἓν τῶν πλοίων, ὃ ἦν τοῦ Σίμωνος, ἠρώτησεν αὐτὸν ἀπὸ τῆς γῆς ἐπαναγαγεῖν ὀλίγον· καὶ καθίσας ἐδίδασκεν ἐκ τοῦ πλοίου τοὺς ὄχλους. ὡς δὲ ἐπαύσατο λαλῶν, εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα· ἐπανάγαγε εἰς τὸ βάθος καὶ χαλάσατε τὰ δίκτυα ὑμῶν εἰς ἄγραν. καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Σίμων εἶπεν αὐτῷ· ἐπιστάτα, δι᾽ ὅλης τῆς νυκτὸς κοπιάσαντες οὐδὲν ἐλάβομεν· ἐπὶ δὲ τῷ ῥήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον. καὶ τοῦτο ποιήσαντες συνέκλεισαν πλῆθος ἰχθύων πολύ· διερρήγνυτο δὲ τὸ δίκτυον αὐτῶν. καὶ κατένευσαν τοῖς μετόχοις τοῖς ἐν τῷ ἑτέρῳ πλοίῳ τοῦ ἐλθόντας συλλαβέσθαι αὐτοῖς· καὶ ἦλθον καὶ ἔπλησαν ἀμφότερα τὰ πλοῖα, ὥστε βυθίζεσθαι αὐτά. ἰδὼν δὲ Σίμων Πέτρος προσέπεσε τοῖς γόνασιν Ἰησοῦ λέγων· ἔξελθε ἀπ᾽ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε· θάμβος γὰρ περιέσχεν αὐτὸν καὶ πάντας τοὺς σὺν αὐτῷ ἐπὶ τῇ ἄγρᾳ τῶν ἰχθύων ᾗ συνέλαβον, ὁμοίως δὲ καὶ Ἰάκωβον καὶ Ἰωάννην, υἱοὺς Ζεβεδαίου, οἳ ἦσαν κοινωνοὶ τῷ Σίμωνι. καὶ εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα ὁ Ἰησοῦς· μὴ φοβοῦ· ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν. καὶ καταγαγόντες τὰ πλοῖα ἐπὶ τὴν γῆν, ἀφέντες ἅπαντα ἠκολούθησαν αὐτῷ.»

 (Λουκ. ε΄ 1-11)

   Α΄. Μακρὰν τοῦ Χριστοῦ. Ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο: «Δι’ ὅλης τῆς νυκτὸς κοπιάσαντες οὐδὲν ἐλάβομεν», λέγει ὁ Πέτρος στὸν Ἰησοῦ σὲ ἐντολή Του, ὅπως ρίξουν πάλι τὰ δίχτυα. Ἑπομένως μακρὰν τοῦ Χριστοῦ εἶχαν «νύκτα». Δι’ ὅλης τῆς νύκτας κοπιάσαντες «οὐδὲν ἐλάβομεν» ἑπομένως εἶχε κόπο καὶ ἀκαρπία. Ὥστε νύκτα, κόπος, ἀκαρπία μακρὰν τοῦ Χριστοῦ. Πράγματι!

   Ἀπὸ τὴν ζωή: 1) Νύκτα. Δύο εἶναι τὰ μάτια μας, μὲ τὰ ὁποῖα δεχόμασθε τὸ ἡλιακὸ φῶς, δύο εἶναι τὰ σκοτάδια ποὺ κάνουν νὰ ἔχει μεσάνυχτα ἡ ψυχή μας: ἡ ἀπιστία, ἡ ἁμαρτία. Συνεπῶς παντοτεινοὶ ξενύχτες εἶναι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι δὲν πιστεύουν στὸν Χριστὸ κ’ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι πιστεύουν μὲν ἀλλὰ ζοῦν στὴν ἁμαρτία. Θέλετε ἀποδείξεις; Λάβετε τὸ προχριστιανικὸ παρελθὸν γιὰ τὸ πρῶτο, ὅταν ἡ ἀνθρωπότητα πάλευε νὰ βρεῖ τὴν ἀλήθεια καὶ δὲν μποροῦσε. Οἱ σοφώτατοι Ἕλληνες ἀκόμη κυλιόντουσαν στὴν πολυθεΐα καὶ ὁ σοφώτατος πάντων Σωκράτης ὁμολογοῦσε τὴν ἄγνοιά του «ἓν οἶδα ὅτι οὐδὲν οἶδα». Θέλετε ἀποδείξεις τοῦ δευτέρου; Κοιτάξτε τὸ παρόν, τὸ ἐντὸς καὶ ἐκτός μας, ὅπου βασιλεύουν τὰ πάθη. Κοιτάξτε τὰ πάθη σας καὶ τὰ πάθη τῶν ἄλλων. Σκοτάδι! Ἡ φιλαργυρία, ἡ χαιρεκακία, ἡ ζηλοτυπία, ὁ φθόνος, τὸ μῖσος, ὁ ἐγωϊσμός, κ.λπ. ἕνα κοινὸ σημεῖο ἔχουν, ποὺ τὰ ἑνώνει. Τὸ σκοτάδι! Ἑπομένως οἱ ἄπιστοι καὶ ἁμαρτωλοί, οἱ παντοτεινοὶ αὐτοὶ ξενύχτες ποὺ ζοῦν στὸ σκοτάδι δὲν γνωρίζουν ἀπὸ ποῦ ἔρχονται καὶ ποῦ πηγαίνουν. Πλανῶνται!

Σιωπὴ χωρὶς μέριμνες καὶ θερμὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ…

Σιωπὴ χωρὶς μέριμνες καὶ θερμὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ…

Ἅγιος Διάδοχος ὁ Φωτικῆς

   Ὁ πνευματικὸς λόγος διατηρεῖ πάντοτε τὴν ψυχὴ ἀκενόδοξη. Ἐπειδὴ τὴν φωτίζει σὲ ὅλα τὰ μέρη της καὶ τὴν κάνει νὰ μὴν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ἀνθρώπινη τιμή.

   Γι’ αὐτὸ καὶ φυλάγει τὴν διάνοια ἀπὸ φαντασίες, καθὼς τὴν ἀλλοιώνει καὶ τὴν στρέφει ὁλόκληρη στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

   Ἀντίθετα, ὁ λόγος τῆς σοφίας τοῦ κόσμου παρακινεῖ πάντοτε τὸν ἄνθρωπο στὴν φιλοδοξία· ἐπειδὴ δὲν ἱκανοποιεῖ μὲ νοερὴ αἴσθηση τὴν ψυχή, προξενεῖ στοὺς ὀπαδούς του ἀγάπη γιὰ ἐπαίνους, ἀφοῦ εἶναι δημιούργημα κενόδοξων ἀνθρώπων.

   Θὰ γνωρίσουμε λοιπὸν τὴν ἐνέργεια τοῦ θείου καὶ πνευματικοῦ λόγου χωρὶς νὰ πλανηθοῦμε, ὅταν δαπανοῦμε τὶς ὧρες ποὺ δὲν μιλᾶμε, σὲ σιωπὴ χωρὶς μέριμνες καὶ στὴν θερμὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ.

* «ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ τῶν ἱερῶν Νηπτικῶν», τόμος Α΄, Λόγος ἀσκητικός, διαιρεμένος σὲ 100 κεφάλαια πρακτικὰ γνώσεως καὶ διακρίσεως πνευματικῆς, 11 (ια΄).

Ἡ ἁγία μάρτυς Σοφία καὶ οἱ τρεῖς θυγατέρες αὐτῆς Πίστις, Ἐλπὶς καὶ Ἀγάπη

Ἡ ἁγία μάρτυς Σοφία καὶ οἱ τρεῖς θυγατέρες αὐτῆς Πίστις, Ἐλπὶς καὶ Ἀγάπη

Ἑορτάζουν τὴν ιζ΄ (17η) Σεπτεμβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Εἰς τὴν Πίστιν Ἐλπίδα καὶ Ἀγάπην.

 

Τῇ πρὸς σὲ πίστει Πίστις, Ἐλπίς, Ἀγάπη,

Αἱ τρεῖς, Τριάς, κλίνουσιν αὐχένας ξίφει.

 

Εἰς τὴν Σοφίαν.

 

Εὐφραίνεται νῦν, ὡς Δαβὶδ ψάλλων λέγει,

Μήτηρ κατ’ εὐχὰς ἡ Σοφία ἐν τέκνοις.

Ἑβδομάτῃ δεκάτῃ Ἀγάπην τάμον, Ἐλπίδα, Πίστιν.

   Ἡ ἁγία Σοφία καὶ οἱ τρεῖς θυγατέρες αὐτῆς Πίστη, Ἐλπίδα καὶ Ἀγάπη ἦσαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Ἀδριανοῦ ἐν ἔτει σκβ΄ (222) ἀπὸ γένος περιφανὲς καὶ λαμπρὸ τῆς Ἰταλίας· ἦσαν εὐσεβεῖς ἐκ προγόνων καὶ πολιτευόμενες θεοφιλῶς μὲ πίστη καὶ ἐλπίδα καὶ ἀγάπη καὶ σοφία, καθὼς καὶ τὰ ὀνόματά τους φανερώνουν. Αὐτὲς λοιπὸν μεταβαίνοντας μιὰ φορὰ στὴν Ρώμη, ἐπειδὴ ἦσαν καὶ φημισμένες καὶ περιβόητοι γιὰ τὴν λαμπρότητα τοῦ γένους καὶ γιὰ τὴν εὐσέβεια στὸν Χριστό, διαβλήθηκαν στὸν βασιλέα Ἀδριανό· κ’ εὐθὺς φέρνονται μπροστά του διὰ μέσου τῶν προτεκτόρων· καὶ βλέποντάς τις ὁ βασιλέας, ἐθαύμασε. Γι’ αὐτό, ἀφοῦ χώρισε τὴν μητέρα Σοφία ἀπὸ τὶς θυγατέρες της, συνομίλησε μαζί της περὶ πίστεως· βλέποντάς την ὅμως ἄφοβη, φέρνει μπροστά του καὶ τὶς τρεῖς θυγατέρες της, κι ἄρχισε νὰ τὶς κολακεύει μὲ διάφορους τρόπους· κι ἐπειδὴ κατάλαβε ὅτι ἦσαν ἀνώτερες ἀπὸ κάθε κολακεία, γιὰ τοῦτο δοκίμασε τὴν κάθε μία χωριστά.

Αἰτίες δαιμονικοῦ πολέμου

Αἰτίες δαιμονικοῦ πολέμου

Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου*

   Κάθε πόλεμος τῶν δαιμόνων ἐναντίον μας ὀφείλεται γενικῶς στὶς τρεῖς ἑπόμενες αἰτίες:

   ἢ στὴν ἀμέλεια

   ἢ στὴν ὑπερηφάνεια

   ἢ στὸν φθόνο τῶν δαιμόνων.

   Ὁ πρῶτος εἶναι ἐλεεινός, ὁ δεύτερος πανάθλιος καὶ ὁ τρίτος τρισμακάριος.

* «ΚΛΙΜΑΞ», Λόγος ΚΣΤ΄, Μέρος Α΄, Περὶ διακρίσεως λογισμῶν καὶ παθῶν καὶ ἀρετῶν (δ΄).

«Ἐν τρισὶ τούτοις γενικωτάτοις τρόποις πᾶς πόλεμος δαιμονιώδης ἐν ἡμῖν συνίσταται, ἢ ἐξ ἀμελείας, ἢ ἐξ ὑπερηφανίας, ἢ ἐκ φθόνου τῶν δαιμόνων· καὶ ἐλεεινὸς μὲν ὁ πρῶτος· πανάθλιος ὁ δεύτερος· ὁ δὲ τρίτος τρισμακάριστος.»

Ὁ ἅγιος μάρτυς Νικήτας

Ὁ ἅγιος μάρτυς Νικήτας

Ἑορτάζει τὴν ιε΄ (15η) Σεπτεμβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Φλέγῃ, Νικήτα, καὶ γίνῃ νικηφόρος,

Ἢ μᾶλλον εἰπεῖν πυρφόρος νικηφόρος.

Πέμπτῃ καὶ δεκάτῃ καμίνῳ βλήθη Νικήτας.

   Ὁ ἅγιος Νικήτας ἐβλάστησε ἀπὸ τὸ λαμπρότερο γένος τῶν Γότθων, τὸ ὁποῖο βρισκόταν πέραν τοῦ ποταμοῦ Ἴστρου¹, κατὰ τοὺς χρόνους Κωνσταντίνου τοῦ μεγάλου ἐν ἔτει τλ΄ (330)· ἔμαθε δὲ τὴν εὐσεβῆ πίστη παιδιόθεν ἀπὸ τὸν Μακάριο τὸν ἀρχιερέα τοῦ τόπου ἐκείνου. Κι ἐπειδὴ αὐτὸς εὐσεβῶς καὶ εὐγενῶς ἀνατράφηκε, διὰ τοῦτο δίδασκε καὶ τοὺς ἄλλους ὁμογενεῖς του νὰ πιστεύουν κ’ ἐκεῖνοι καὶ νὰ πολιτεύονται εὐσεβῶς κι’ ἐναρέτως, καθὼς καὶ αὐτὸς εὐσεβῶς πίστευε καὶ ἐναρέτως πολιτευόταν, γινόμενος σ’ ὅλους κήρυκας καὶ διδάσκαλος τῆς ἀληθείας. Ἐπειδὴ δὲ ὁ δυσσεβὴς Ἀθηνάριχος ὁ ἄρχοντας καὶ πρῶτος τοῦ ἑνὸς μέρους τοῦ Γοτθικοῦ γένους, (σὲ δύο μέρη ἦταν αὐτὸ χωρισμένο) ἐπειδή, λέγω, αὐτὸς νικήθηκε πολὺ αἰσχρῶς ἀπ’ τὸν Φρικιγέρνη τὸν ἄρχοντα τοῦ ἄλλου μέρους τῶν Γότθων, μὲ τὴν βοήθεια καὶ συμμαχία τοῦ θείου σταυροῦ καὶ τοῦ στρατεύματος τῶν Ρωμαίων, τούτου χάριν, ἀφοῦ μετὰ ἀπὸ πολὺ καιρὸ πάλι ἀνέλαβε καὶ δυναμώθηκε, φερνόταν ὁ μιαρὸς μὲ μεγάλη μανία κατὰ τῶν εὐσεβῶν χριστιανῶν καὶ τοὺς τιμωροῦσε μὲ βαρβαρικὰ καὶ ἀνυπόφορα παιδευτήρια. Κι ὄχι μόνον αὐτὸς ἔτσι ἔκαμε ὁ ἀλιτήριος, ἀλλὰ καὶ στοὺς ὑποτασσόμενους σ’ αὐτὸν πρόσταζε νὰ μιμοῦνται τὴν κατὰ τῶν χριστιανῶν δική του μανία καὶ ἀγριότητα.

Η ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Η ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

   Ἡμέρα πένθους, ἀλλὰ καὶ ἡμέρα χαρᾶς, εἶναι γιὰ τὸν Χριστιανικὸ κόσμο ἡ ἡμέρα τοῦ Σταυροῦ. Πένθους, γιατὶ μᾶς θυμίζει τὴν Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ. Μᾶς φέρνει μὲ τὴν σκέψη στὸν φρικτὸ Γολγοθᾶ. Μᾶς θυμίζει, πὼς γιὰ νὰ μᾶς λυτρώσει ὁ Χριστός, ἀπ’ τὸν θάνατο τῆς ἁμαρτίας, ἀνέβηκε ὁ ἴδιος στὸν Σταυρό. Ἡ Ἐκκλησία μας διαβάζει αὐτὴ τὴν μέρα τὸ συγκινητικὸ Εὐαγγέλιο τῆς Σταυρώσεως καὶ καθορίζει τὴν νηστεία, γιὰ νὰ πλαισιώσει μ’ αὐτὴ τὸ ψυχικὸ πένθος καὶ τὴν κατάνυξη.

Ἡ αὐτοτιμωρία τους…

Ἡ αὐτοτιμωρία τους…

   Κάποτε μερικοὶ αὐλικοὶ κατήγγειλαν στὸν εὐσεβῆ αὐτοκράτορα τοῦ Βυζαντίου Μαρκιανό, ὅτι κάποιοι πρώην φίλοι του τὸν φθονοῦν καὶ συνεχῶς τὸν κατηγοροῦν.

   – Μὴ τοὺς ἀφήνεις, τοῦ εἶπαν, πρέπει νὰ τοὺς τιμωρήσεις.

   Ἀλλὰ ὁ αὐτοκράτορας δὲν συμφώνησε μαζί τους.

   Ἀποκρίθηκε ἤρεμα:

   – Τοὺς λυποῦμαι κατάκαρδα. Ὁ φθόνος εἶναι ἡ χειρότερη μορφὴ αὐτοτιμωρίας. Μόνοι τους τιμωροῦνται. Πρῶτα, ἀπὸ τὸ φαρμάκι τοῦ πάθους τους. Κι ὕστερα, ἀπ’ ὅ,τι καλὸ βλέπουν στὰ ἔργα μου. Αὐτὴ ἡ τιμωρία τοὺς ἀρκεῖ.

(Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Μικρὲς κι’ Ὠφέλιμες Διηγήσεις», Β΄ ἔκδοση, βελτιωμένη & ἐπηυξημένη.)

Ὁ Χριστὸς πατριώτης ἀθόρυβος

Ὁ Χριστὸς πατριώτης ἀθόρυβος

Παραγνώριση - Ἐντύπωση

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου*

 «Καὶ ἐλθὼν εἰς τὴν πατρίδα αὐτοῦ ἐδίδασκεν αὐτοὺς ἐν τῇ συναγωγῇ αὐτῶν, ὥστε ἐκπλήττεσθαι αὐτοὺς καὶ λέγειν· πόθεν τούτῳ ἡ σοφία αὕτη καὶ αἱ δυνάμεις; οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ τοῦ τέκτονος υἱός; οὐχὶ ἡ μήτηρ αὐτοῦ λέγεται Μαριὰμ καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ Ἰάκωβος καὶ Ἰωςῆς καὶ Σίμων καὶ Ἰούδας; καὶ αἱ ἀδελφαὶ αὐτοῦ οὐχὶ πᾶσαι πρὸς ἡμᾶς εἰσι; πόθεν οὖν τούτῳ ταῦτα πάντα; καὶ ἐσκανδαλίζοντο ἐν αὐτῷ. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· οὐκ ἔστι προφήτης ἄτιμος εἰ μὴ ἐν τῇ πατρίδι αὐτοῦ καὶ ἐν τῇ οἰκίᾳ αὐτοῦ. καὶ οὐκ ἐποίησεν ἐκεῖ δυνάμεις πολλὰς διὰ τὴν ἀπιστίαν αὐτῶν.»

(Ματθ. ιγ΄ 54-58)

 «Καὶ ἦλθεν εἰς τὴν Ναζαρέτ, οὗ ἦν τεθραμμένος, καὶ εἰσῆλθε κατὰ τὸ εἰωθὸς αὐτῷ ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῶν σαββάτων εἰς τὴν συναγωγήν, καὶ ἀνέστη ἀναγνῶναι. καὶ ἐπεδόθη αὐτῷ βιβλίον Ἡσαΐου τοῦ προφήτου, καὶ ἀναπτύξας τὸ βιβλίον εὗρε τὸν τόπον οὗ ἦν γεγραμμένον· Πνεῦμα κυρίου ἐπ᾽ ἐμέ, οὗ εἵνεκεν ἔχρισέ με, εὐαγγελίσασθαι πτωχοῖς ἀπέσταλκέ με, ἰάσασθαι τοὺς συντετριμμένους τὴν καρδίαν, κηρῦξαι αἰχμαλώτοις ἄφεσιν καὶ τυφλοῖς ἀνάβλεψιν, ἀποστεῖλαι τεθραυσμένους ἐν ἀφέσει, κηρῦξαι ἐνιαυτὸν Κυρίου δεκτόν. καὶ πτύξας τὸ βιβλίον ἀποδοὺς τῷ ὑπηρέτῃ ἐκάθισε· καὶ πάντων ἐν τῇ συναγωγῇ οἱ ὀφθαλμοὶ ἦσαν ἀτενίζοντες αὐτῷ. ἤρξατο δὲ λέγειν πρὸς αὐτοὺς ὅτι σήμερον πεπλήρωται ἡ γραφὴ αὕτη ἐν τοῖς ὠσὶν ὑμῶν. καὶ πάντες ἐμαρτύρουν αὐτῷ καὶ ἐθαύμαζον ἐπὶ τοῖς λόγοις τῆς χάριτος τοῖς ἐκπορευομένοις ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ καὶ ἔλεγον· οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς Ἰωσήφ; καὶ εἶπε πρὸς αὐτούς· πάντως ἐρεῖτέ μοι τὴν παραβολὴν ταύτην· ἰατρέ, θεράπευσον σεαυτόν· ὅσα ἠκούσαμεν γενόμενα ἐν τῇ Καπερναούμ, ποίησον καὶ ὧδε ἐν τῇ πατρίδι σου. εἶπε δέ· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς προφήτης δεκτός ἐστιν ἐν τῇ πατρίδι αὐτοῦ. ἐπ᾽ ἀληθείας δὲ λέγω ὑμῖν, πολλαὶ χῆραι ἦσαν ἐν ταῖς ἡμέραις Ἠλιοὺ ἐν τῷ Ἰσραήλ, ὅτε ἐκλείσθη ὁ οὐρανὸς ἐπὶ ἔτη τρία καὶ μῆνας ἕξ, ὡς ἐγένετο λιμὸς μέγας ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν, καὶ πρὸς οὐδεμίαν αὐτῶν ἐπέμφθη Ἠλίας εἰ μὴ εἰς Σάραπτα τῆς Σιδωνίας πρὸς γυναῖκα χήραν. καὶ πολλοὶ λεπροὶ ἦσαν ἐπὶ Ἐλισαίου τοῦ προφήτου ἐν τῷ Ἰσραήλ, καὶ οὐδεὶς αὐτῶν ἐκαθαρίσθη εἰ μὴ Νεεμὰν ὁ Σύρος. καὶ ἐπλήσθησαν πάντες θυμοῦ ἐν τῇ συναγωγῇ ἀκούοντες ταῦτα, καὶ ἀναστάντες ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω τῆς πόλεως καὶ ἤγαγον αὐτὸν ἕως ὀφρύος τοῦ ὄρους, ἐφ᾽ οὗ ἡ πόλις αὐτῶν ᾠκοδόμητο, εἰς τὸ κατακρημνίσαι αὐτόν. αὐτὸς δὲ διελθὼν διὰ μέσου αὐτῶν ἐπορεύετο.»

(Λουκ. δ΄ 16-30)

 «Καὶ ἐξῆλθεν ἐκεῖθεν καὶ ἦλθεν εἰς τὴν πατρίδα ἑαυτοῦ· καὶ ἀκολουθοῦσιν αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ. καὶ γενομένου σαββάτου ἤρξατο ἐν τῇ συναγωγῇ διδάσκειν· καὶ πολλοὶ ἀκούοντες ἐξεπλήσσοντο λέγοντες· πόθεν τούτῳ ταῦτα; καὶ τίς ἡ σοφία ἡ δοθεῖσα αὐτῷ, καὶ δυνάμεις τοιαῦται διὰ τῶν χειρῶν αὐτοῦ γίνονται; οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ τέκτων, ὁ υἱὸς τῆς Μαρίας, ἀδελφὸς δὲ Ἰακώβου καὶ Ἰωσῆ καί Ἰούδα καὶ Σίμωνος; καὶ οὐκ εἰσὶν αἱ ἀδελφαὶ αὐτοῦ ὧδε πρὸς ἡμᾶς; καὶ ἐσκανδαλίζοντο ἐν αὐτῷ. ἔλεγε δὲ αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς ὅτι οὐκ ἔστι προφήτης ἄτιμος εἰ μὴ ἐν τῇ πατρίδι αὐτοῦ καὶ ἐν τοῖς συγγενέσι καὶ ἐν τῇ οἰκίᾳ αὐτοῦ. καὶ οὐκ ἠδύνατο ἐκεῖ οὐδεμίαν δύναμιν ποιῆσαι, εἰ μὴ ὀλίγοις ἀρρώστοις ἐπιθεὶς τὰς χεῖρας ἐθεράπευσε· καὶ ἐθαύμαζε διὰ τὴν ἀπιστίαν αὐτῶν. Καὶ περιῆγε τὰς κώμας κύκλῳ διδάσκων.»

(Μάρκ. στ΄ 1-6)

   Ἐδῶ ἔχουμε τὸν Χριστὸ ἐνώπιον τῶν συμπατριωτῶν Του καὶ τοὺς συμπατριῶτες τοῦ Χριστοῦ ἐνώπιόν Του. Ἂς μελετήσουμε καὶ τοὺς δύο βάσει τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς ζωῆς μας.

 

Α΄. Ὁ Χριστὸς καὶ οἱ πατριῶτες του.

   1) Ὁ Χριστός: Εἶναι γνωστό, ὅτι ὁ Χριστὸς ἦλθε στὸν κόσμο γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Τὰ λόγια Του εἶναι τέτοια, ὥστε ἀπευθύνονται σὲ κάθε ἀνθρώπινη ψυχή. Ὁ ἴδιος ὀνόμασε τὸν Ἑαυτόν Του «υἱὸν ἀνθρώπου», διότι ἀνήκει σὲ κάθε ἄνθρωπο. Ἔστειλε τοὺς ἀποστόλους Του νὰ κηρύξουν σὲ ὅλα τὰ ἔθνη. Ἐντούτοις ἀγάπησε καὶ τὴν πατρίδα Του, διότι ἐνδιαφέρθηκε γιὰ τοὺς δικούς Του. Γιὰ τὴν μητέρα Του ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ, γιὰ τὸν φίλο Του τὸν Ἰωάννη, γιὰ τοὺς μαθητές Του, τοὺς ὁποίους εἰς «τέλος ἠγάπησεν». Ἀλλὰ πατριώτης ὁ Κύριος ἀποδεικνύεται καὶ τώρα, ποὺ ἀποδίδει τὰ τροφεῖα στὴν ἰδιαίτερή Του πατρίδα «οὗ ἦν ἀνατεθραμμένος» στὴν Ναζαρέτ.

Διπλὸς

Διπλὸς

«Πάσῃ φυλακῇ τήρει τὰς σὰς αἰσθήσεις.»

(Οἱ Ἱεροὶ νηπτικοί)

«Θοῦ, Κύριε, φυλακὴν τῷ στόματί μου καὶ θύραν περιοχῆς περὶ τὰ χείλη μου.»

(Ψαλμ. ρμ΄ 3)

«Καὶ ἐπιδέσμους τέσσερες πρέπει νἄχῃς μαζί σου

καὶ νἆν μαζί σου διαρκῶς ὡς ποὺ νὰ βγῇ ἡ ψυχή σου».

Συμβούλευε ὁ Γέροντας τὸ νέο καλογέρι

ποὺ ἅγιος πόθος κι’ ἱερὸς εἶχε ’κεῖ πέρα φέρει.

«Ὁ πρῶτος θἆν’ στὰ μάτια σου, ὁ δεύτερος στ’ αὐτιά σου

δεμένο θἆν’ τὸ στόμα σου, βουβὴ καὶ ἡ λαλιά σου».

Ἡ ὁσία Θεοδώρα ἡ ἐν Ἀλεξανδρείᾳ

Ἡ ὁσία Θεοδώρα ἡ ἐν Ἀλεξανδρείᾳ

Ἑορτάζει τὴν ια΄ (11η) Σεπτεμβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Καὶ σχῆμα καὶ νοῦν ἀῤῥενοῖ Θεοδώρα,

Καὶ τὸν μέγαν νοῦν αἰσχύνει πρὸ τοῦ τέλους.

Ἑνδεκάτῃ πύματον Θεοδώρα ὕπνον ἰαύει.

   Καθὼς ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ὁμοιώθηκε μὲ δέκα παρθένους, ὅπως λέγει τὸ στόμα τοῦ Χριστοῦ στὴν νέα διαθήκη τοῦ Εὐαγγελίου, τοιουτοτρόπως καὶ δέκα γυναῖκες ὁμοιωθεῖσες μὲ σχῆμα ἀνδρικό, σύντριψαν τὰ κέντρα τοῦ ἀνθρωποκτόνου διαβόλου. Μία ἀπ’ αὐτὲς τὶς δέκα ἦταν καὶ ἡ σήμερα ἑορταζομένη Θεοδώρα, ποὺ ἔχει τὸ ὄνομα ὡς δῶρο Θεοῦ. Αὐτὴ λοιπὸν καταγόταν ἀπ’ τὴν πόλη τῆς Ἀλεξάνδρειας στοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Ζήνωνος ἐν ἔτει υοβ΄ (472)· ἦταν συζευγμένη μὲ νόμιμο ἄνδρα, καὶ ζοῦσε εὔτακτη ζωὴ καὶ ἀκατηγόρητη. Ἐπειδὴ ὅμως ἀπὸ φθόνο τοῦ μισόκαλου διαβόλου ἔπεσε κρυφὰ σὲ μοιχεία, ἀποφάσισε νὰ ζητήσει καὶ νὰ βρεῖ τὴν σωτηρία της. Κι ὅταν ἄκουσε τὰ Εὐαγγελικὰ λόγια, μὲ τὰ ὁποῖα διδάσκει ὁ Κύριος, ὅτι δὲν εἶναι κανένα κρυπτό, τὸ ὁποῖο νὰ μὴ γίνει φανερὸ στὰ ὕστερα, «οὐκ ἔστι κρυπτόν, ὃ οὐ φανερὸν γενήσεται»¹· τούτου χάριν, καθὼς στοχάσθηκε τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας, ποὺ ἔκαμε, βδελύχθηκε τὴν ἁμαρτία αὐτὴ σὰν ἕνα σίχαμα καὶ μιὰ ἀκαθαρσία· καὶ λοιπὸν ἀπορρίπτοντας τὴν γυναικεία ἐνδυμασία, λαμβάνει τὸ ἀγγελικὸ σχῆμα τῶν μοναχῶν, καὶ ἀντὶ Θεοδώρας, μετονομάζεται Θεόδωρος. Καὶ μεταβαίνοντας σὲ μοναστῆρι ἀνδρῶν, μετανοοῦσε κι’ ἔκλαιγε τὴν ἁμαρτία της.

Εἶπε Γέρων…

Εἶπε Γέρων…

   Ἂν ὄντως πιστεύεις πὼς ὁ Θεὸς εἶναι Παντοδύναμος καὶ Ἀληθινός, λέγει ὁ ἀββᾶς Εὐπρέπιος, στήριζε σ᾿ Αὐτὸν μόνο τὴν ἐλπίδα σου καὶ νὰ εἶσαι βέβαιος πὼς θὰ κληρονομήσεις τὰ ἀγαθά Του.

 

   Οὐδέποτε ἐπλάγιασα νὰ κοιμηθῶ, ἔχοντας λύπη στὴν καρδιά μου γιὰ τὸν πλησίον μου, ἔλεγε ὁ ἀββᾶς Ἀγάθων. Καὶ ὅσο πάλι ἐξαρτᾶτο ἀπὸ μένα, δὲν ἄφησα ἄνθρωπο νὰ κοιμηθεῖ στενοχωρημένος μαζί μου.

 

Στὴ Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης…

Ἱερὰ Σκήτη Ἁγίας Ἄννης

Στὴ Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης…

 

   Στή Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀπ᾿ τὴ θάλασσα ὁ δρόμος εἶναι πολὺ ἀνηφορικὸς καὶ κοπιαστικός. Οἱ Πατέρες, κατὰ τὴν περίοδο τοῦ Αὐγούστου, ἀνέβαζαν μὲ τὴν πλάτη τὸ στάρι τους καὶ ὅ,τι ἄλλο ἦταν ἀπαραίτητο γιὰ τροφὴ καὶ συντήρηση κι ἀνέβαιναν μετὰ κόπου πολλοῦ βαρειὰ φορτωμένοι, γιατὶ πρὶν ἀπὸ 50 – 60 χρόνια δὲν ἐπιτρεπόταν νἄχει κανεὶς ὑποζύγια.

Τὸ Γενέσιο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου

Τὸ Γενέσιο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου

Ἑορτάζεται τὴν η΄ (8η) Σεπτεμβρίου

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Πάσας ἀληθῶς, Ἄννα, νικᾷς μητέρας,

Μήτηρ ἕως ἂν σὴ γένηται θυγάτηρ.

Ἐξάγαγε πρὸς φῶς Θεομήτορα ὀγδόῃ Ἄννα.

   Τῆς Κυρίας ἡμῶν Θεοτόκου, ὁ μὲν πατέρας Ἰωακεὶμ εἶχε τὸ γένος ἀπὸ τὴν βασιλικὴ φυλὴ τοῦ Δαβίδ· καὶ ἐπειδὴ δὲν γεννοῦσε παιδί, ἀλλὰ ντρεπόταν γιὰ τὴν ἀτεκνία του, δὲν ἔπαυε νὰ προσφέρει στὸν Θεὸ διπλᾶ τὰ δῶρα του, σὰν πλούσιος ποὺ ἦταν ἀλλὰ καὶ φιλόθεος. Ἡ δὲ μητέρα της Ἄννα κι αὐτὴ παρομοίως καταγόταν ἀπὸ τὸ βασιλικὸ γένος τοῦ Δαβίδ. Γιὰ τοῦτο, λοιπόν, ἡ Πάναγνος, ἦταν καὶ κατὰ τὸ σῶμα καὶ κατὰ τὴν ψυχὴ εὐγενεστάτη ἀπ᾿ ὅλες.