Ὁ ἅγιος μάρτυς Νικήτας

Ὁ ἅγιος μάρτυς Νικήτας

Ἑορτάζει τὴν ιε΄ (15η) Σεπτεμβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Φλέγῃ, Νικήτα, καὶ γίνῃ νικηφόρος,

Ἢ μᾶλλον εἰπεῖν πυρφόρος νικηφόρος.

Πέμπτῃ καὶ δεκάτῃ καμίνῳ βλήθη Νικήτας.

   Ὁ ἅγιος Νικήτας ἐβλάστησε ἀπὸ τὸ λαμπρότερο γένος τῶν Γότθων, τὸ ὁποῖο βρισκόταν πέραν τοῦ ποταμοῦ Ἴστρου¹, κατὰ τοὺς χρόνους Κωνσταντίνου τοῦ μεγάλου ἐν ἔτει τλ΄ (330)· ἔμαθε δὲ τὴν εὐσεβῆ πίστη παιδιόθεν ἀπὸ τὸν Μακάριο τὸν ἀρχιερέα τοῦ τόπου ἐκείνου. Κι ἐπειδὴ αὐτὸς εὐσεβῶς καὶ εὐγενῶς ἀνατράφηκε, διὰ τοῦτο δίδασκε καὶ τοὺς ἄλλους ὁμογενεῖς του νὰ πιστεύουν κ’ ἐκεῖνοι καὶ νὰ πολιτεύονται εὐσεβῶς κι’ ἐναρέτως, καθὼς καὶ αὐτὸς εὐσεβῶς πίστευε καὶ ἐναρέτως πολιτευόταν, γινόμενος σ’ ὅλους κήρυκας καὶ διδάσκαλος τῆς ἀληθείας. Ἐπειδὴ δὲ ὁ δυσσεβὴς Ἀθηνάριχος ὁ ἄρχοντας καὶ πρῶτος τοῦ ἑνὸς μέρους τοῦ Γοτθικοῦ γένους, (σὲ δύο μέρη ἦταν αὐτὸ χωρισμένο) ἐπειδή, λέγω, αὐτὸς νικήθηκε πολὺ αἰσχρῶς ἀπ’ τὸν Φρικιγέρνη τὸν ἄρχοντα τοῦ ἄλλου μέρους τῶν Γότθων, μὲ τὴν βοήθεια καὶ συμμαχία τοῦ θείου σταυροῦ καὶ τοῦ στρατεύματος τῶν Ρωμαίων, τούτου χάριν, ἀφοῦ μετὰ ἀπὸ πολὺ καιρὸ πάλι ἀνέλαβε καὶ δυναμώθηκε, φερνόταν ὁ μιαρὸς μὲ μεγάλη μανία κατὰ τῶν εὐσεβῶν χριστιανῶν καὶ τοὺς τιμωροῦσε μὲ βαρβαρικὰ καὶ ἀνυπόφορα παιδευτήρια. Κι ὄχι μόνον αὐτὸς ἔτσι ἔκαμε ὁ ἀλιτήριος, ἀλλὰ καὶ στοὺς ὑποτασσόμενους σ’ αὐτὸν πρόσταζε νὰ μιμοῦνται τὴν κατὰ τῶν χριστιανῶν δική του μανία καὶ ἀγριότητα.

   Ἐπειδὴ λοιπὸν ὁ τοῦ Χριστοῦ μάρτυς Νικήτας, αὔξανε περισσότερο τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ κήρυττε τὴν τοῦ Χριστοῦ πίστη λαμπρότερα· διὰ τοῦτο πιάνεται ἀπὸ τοὺς Γότθους αἰφνιδίως ἐκεῖ ποὺ δίδασκε, καὶ βιαίως ἁρπάζεται ἀπ’ αὐτούς. Ἔπειτα ἀναγκάζεται ν’ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό, κ’ ἐπειδὴ δὲν ἐπείθετο, διὰ τοῦτο σύντριψαν ὅλα τὰ μέλη τοῦ σώματός του· καὶ στομωθεὶς ἀπὸ τὴν παίδευση τούτη, περισσότερο κήρυττε τὸν Χριστό· διὰ τοῦτο ρίχθηκε πάνω στὴν φωτιὰ κ’ ἔτσι ὁ νικηφόρος ἀληθῶς τοῦ Χριστοῦ Νικήτας ἔλαβε τοῦ μαρτυρίου τὸ ἀμάραντο στεφάνι, μαζὶ μὲ ἄλλους πολλοὺς ὁμογενεῖς του Γότθους. Τὸ δὲ ἅγιο λείψανό του ἀποκαλύφθηκε διὰ μέσου ἑνὸς ἀστέρος στὸν φίλο καὶ γνώριμό του Μαριανό, ὁ ὁποῖος τὸ μετέφερε ἀπὸ ἐκεῖ στὴν χώρα τὴν καλούμενη Μουεστηνῶν· κι ἐκεῖ τιμήθηκε μὲ ναὸ μεγαλοπρεπῆ καὶ μὲ ἄλλες τιμὲς μαρτυρικές· ὅπου ἐνεργοῦσε διάφορα θαύματα.

Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 1ος, σελ. 148, 149. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).

 

1. Ἴστρος, κατὰ τὸν γεωγράφο Μελέτιο, καλεῖται ὁ Δούναβης ποταμὸς κατ’ ἐκεῖνο τὸν τόπο, ἀπὸ τὸν ὁποῖο μπαίνει σ’ αὐτὸν ὁ Σαῦος ποταμὸς ἕως τῆς Μαύρης θαλάσσης ἢ ὅπως ἄλλοι θέλουν, κατὰ τὸν τόπο τῆς Ἀξιουπόλεως καὶ κάτω, μέχρι τῶν ἐκβολῶν αὐτοῦ· σελ. 227 καὶ 416.