Εἶπε Γέρων…
Ὁ
ἀββᾶς Ὑπερέχιος ὀνομάζει τὴν ταπεινοφροσύνη δένδρο ζωῆς, ποὺ ἀνεβαίνει σὲ ὕψος.
Ἀφ᾿
ὅτου ἔγινα μοναχός, ἔλεγε ὁ ἀββᾶς Ἀνούβ, λόγος ψευδὴς δὲν βγῆκε ἀπὸ τὸ στόμα μου.
Ὅποιος
ἔχει μάθει νὰ κατηγορεῖ τὸν ἑαυτό του, λέγει ὁ ἀββᾶς Ἀνούβ, βρίσκει εὔκολα δικαιολογίες γιὰ τὰ σφάλματα
τοῦ ἄλλου.
Ὁ
ὅσιος Ποιμὴν δίδει τὴν ἀξία στὸν καλὸ ἡσυχαστή, στὸν ὑπομονετικὸ ἀσθενῆ καὶ σ᾿
ἐκεῖνον ποὺ ὑπηρετεῖ τὸν ἀδελφό του μὲ ἄδολη καρδιά.
Ξένος
μοναχὸς σὲ ξένο τόπο, ἔλεγε ὁ ὅσιος Ἀρσένιος, ἂς μὴν ἀνακατεύεται στὶς διαφορὲς μεταξὺ ἀδελφῶν, γιὰ νὰ ἔχει ἀνάπαυση.
Ὑπάρχουν
ἄνθρωποι, ἔλεγε ὁ Μέγας Ἀντώνιος, ποὺ
ἐξαντλήσανε ὅλες τὶς σωματικὲς δυνάμεις σὲ ὑπερβολικὴ ἄσκηση κι ἐπειδὴ τοὺς
ἔλειψε ἡ διάκριση, δὲν κατόρθωσαν νὰ
πλησιάσουν τὸν Θεό.