Μία διεστραμμένη ψυχὴ ἐπαρκεῖ ἀπὸ μόνη της…
Ὁσίου
Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου*
Μερικὲς φορὲς ἡ (κακὴ) ἀνατροφὴ ἀποτελεῖ
τὴν αἰτία τῶν μεγαλυτέρων κακῶν (ἁμαρτιῶν).
Ἐπίσης καὶ
ἡ κακὴ συναναστροφή.
Πολλὲς φορὲς
ὅμως, μία διεστραμμένη
ψυχὴ ἐπαρκεῖ ἀπὸ μόνη της γιὰ τὴν καταστροφή της.
Ὅποιος σώθηκε ἀπὸ τὰ δύο πρῶτα, σώθηκε ἴσως καὶ ἀπὸ τὸ τρίτο.
Ὅποιος
ὅμως ἔχει τὸ τρίτο, σὲ ὁποιοδήποτε τόπο
καὶ ἂν βρεθεῖ, δὲν προκόπτει, ἀφοῦ
ἄλλωστε κανένας τόπος δὲν εἶναι ἀσφαλέστερος τοῦ οὐρανοῦ, (ἀπ᾿ ὅπου ἔπεσε ὁ
διάβολος).
* «ΚΛΙΜΑΞ»,
Λόγος ΚΣΤ΄, Μέρος Β΄, Περὶ
διακρίσεως εὐδιακρίτου (ι΄).
«Ἔστιν ὅταν ἡ ἀνατροφὴ τῶν ἐσχάτων κακῶν
αἴτιος τυγχάνει· ἔστιν ὅτε καὶ ἡ συνδιαγωγή· πλὴν πολλάκις καὶ ἡ διεστραμμένη
ψυχὴ αὐταρκεῖ ἑαυτῇ πρὸς ἀπώλειαν.
Ὁ χωρισθεὶς, τῶν δύο, καὶ τοῦ τρίτου ἴσως
ἀπήλλακται. Ὁ δὲ τὸ τρίτον ἔχων, ἐν παντὶ τόπῳ ἀδόκιμος· οὐδεὶς γὰρ τόπος τοῦ
οὐρανοῦ ἀσφαλέστερος.»