ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΩΔΕΚΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΩΔΕΚΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ

   Δὲν εἶναι μικρὸ πρᾶγμα νὰ βλέπεις ἕνα παράλυτο νὰ περπατᾶ ἢ ἕνα νεκρὸ νὰ βγαίνει ἀπὸ τὸ μνῆμα του. Ἦταν θαύματα, ποὺ προκαλοῦσαν τὸν θαυμασμὸ καὶ στερέωναν τὴν πίστη τῶν ἀνθρώπων. Ὅμως ὑπάρχουν κι ἄλλα θαύματα, κι αὐτά, ἴσως νὰ εἶναι σπουδαιότερα, ἂν τὰ κρίνουμε ἀπ’ τὸ θαυμαστὸ καὶ σταθερὸ ἀποτέλεσμά τους. Ἴσως νὰ μὴ φέρουν τὸ ὄνομα τοῦ θαύματος, γιατὶ δὲν εἶναι ἐντυπωσιακὰ γεγονότα μιᾶς στιγμῆς, εἶναι ὅμως θαύματα, γιατὶ φανερώνουν δύναμη Θεοῦ ἀπροσμέτρητη, ποὺ μόνο μ’ αὐτὴν μποροῦν νὰ ἐξηγηθοῦν.

   Κάτι τέτοια μεγάλα θαύματα, μᾶς θυμίζουν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι αὐτὲς τὶς μέρες.

Οἱ ἅγιοι ἔνδοξοι πρωτοκορυφαῖοι Ἀπόστολοι Πέτρος καὶ Παῦλος

Οἱ ἅγιοι ἔνδοξοι καὶ πανεύφημοι πρωτοκορυφαῖοι Ἀπόστολοι Πέτρος καὶ Παῦλος

Ἑορτάζουν τὴν κθ΄ (29η) Ἰουνίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Σταύρωσις εἷλε κήρυκα Χριστοῦ Πέτρον,

Τομὴ δὲ Παῦλον, τὸν τεμόντα τὴν πλάνην.

Τλῆ ἐνάτῃ Σταυρὸν Πέτρος εἰκάδ’ ἄορ δέ γε Παῦλος.

 

   Σὲ τούτους τοὺς Κορυφαίους Ἀποστόλους ποιὰ ὑπόθεση ἐγκωμίων μπορεῖ κανεὶς νὰ ἐπινοήσει μεγαλύτερη ἀπὸ τὴν μαρτυρία καὶ ἀνακήρυξη, τὴν ὁποία ὁ Κύριος ἔκαμε; Διότι τὸν μὲν κορυφαῖο Πέτρο ἐμακάρισε καὶ πέτρα τὸν ὀνόμασε τῆς πίστεως, ἐπὶ τῆς ὁποίας ἀποφάσισε νὰ οἰκοδομήσει τὴν Ἐκκλησία του¹. Τὸν δὲ Παῦλο προεῖπε ὅτι θὰ γίνει σκεῦος ἐκλογῆς γιὰ νὰ βαστάσει τὸ ὄνομά Του μπροστὰ σὲ βασιλεῖς καὶ τυράννους². Ἦταν δὲ ὁ μὲν ἅγιος Πέτρος ἀδελφὸς Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου, καταγόμενος ἀπὸ πόλη εὐτελῆ καὶ ποταπή, τὴν Βηθσαϊδά, γυιὸς τοῦ Ἰωνᾶ, ἀπὸ τὴν φυλὴ τοῦ Πατριάρχου Συμεών, κατὰ τοὺς χρόνους Ὑρκανοῦ Ἀρχιερέως τῶν Ἰουδαίων, ζῶντας μ’ ἔσχατη πενία καὶ μὲ τὰ ἴδια του τὰ χέρια ποριζόμενος τὰ πρὸς τὸ ζῆν ἀναγκαῖα. Κι ἀφοῦ ὁ πατέρας του Ἰωνᾶς ἐτελεύτησε, ὁ μὲν Πέτρος ἔλαβε ὡς γυναῖκα του τὴν θυγατέρα Ἀριστοβούλου, ἀδελφοῦ Βαρνάβα τοῦ Ἀποστόλου, καὶ γέννησε παιδιά, ὁ δὲ Ἀνδρέας ἔμεινε ἐν παρθενίᾳ. Ὅταν δὲ ὁ Βαπτιστὴς Ἰωάννης εἶχε φυλακισθεῖ ἀπὸ τὸν Ἡρώδη, τότε ὁ Κύριος ἦλθε στὴν λίμνη Γενησαρὲτ καὶ βρίσκοντας τὸν Ἀνδρέα καὶ Πέτρο, οἱ ὁποῖοι διόρθωναν καὶ μπάλωναν τὰ δίκτυα τους, τοὺς κάλεσε καὶ ἐκεῖνοι εὐθὺς τὸν ἀκολούθησαν.

Νουθεσίες

Νουθεσίες

Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου*

   Φοβᾶστε τήν συγκαταβατικότητά μου… Μοῦ φαίνεται ὅτι δέν εἶμαι καί τόσο ἐπιεικής. Ἔχω ὅμως σάν κανόνα νά τηρῶ σ᾿ ὅλα τό μέτρο. Ἰδιαίτερα ὅσον ἀφορᾶ τίς σωματικές ἀσκήσεις καί τούς κόπους, γιά νά μή βλαφθῆ τό σῶμα. Βέβαια οἱ ἅγιοι Πατέρες ἦσαν πολύ αὐστηροί ὡς πρός τό σῶμα. Ἔκαναν ὅπως λέμε σκληρή ζωή. Προχωροῦσαν ὅμως μέ διάκρισι στήν σκληραγωγία. Ἄρχιζαν μέ κάποια συγκατάβασι καί ὅσο προχωροῦσαν, τόσο καί περισσότερο δουλαγωγοῦσαν τό σῶμα. Στά ἔργα τοῦ Ἀββᾶ Δωροθέου περιγράφεται θαυμάσια αὐτή ἡ τακτική. Τήν ἴδια μέθοδο πρέπει ν᾿ ἀκολουθοῦμε κι ἐμεῖς.

Ἡ Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων

Ἡ Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Τοῦ Κυρίου μου πάντας ὑμνῶ τοὺς φίλους,

Εἴ τις δὲ μέλλων, εἰς τοὺς πάντας εἰσίτω.

   Τούτη τὴν Κυριακή, ποὺ ἀκολουθεῖ ἀμέσως μετὰ τὴν Ἁγία Πεντηκοστή, θέσπισαν οἱ θεῖοι Πατέρες νὰ ἐπιτελοῦμε τὴν πανσέβαστη μνήμη ὅλων τῶν Ἁγίων, ποὺ στάθηκαν σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Καὶ κατ’ ἀρχὰς μὲν οἱ ἀρχαιότατοι Πατέρες ἔκαναν τὴν ἑορτὴ μόνο τῶν Μαρτύρων τῶν ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ μαρτυρησάντων, καθὼς μαρτυρεῖ καὶ ὁ ἐγκωμιαστικὸς λόγος τοῦ θείου Χρυσοστόμου, στὸν ὁποῖο μόνο τοὺς Μάρτυρες ὅλου τοῦ κόσμου ἀπὸ κοινοῦ ἐπαινεῖ. Οἱ μεταγενέστεροι, ἔκαμαν τὴν ἑορτὴ αὐτὴ κοινοτάτη καὶ τὴν ὀνόμασαν Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων, συμπεριλαμβάνοντες σ’ αὐτὴν καὶ Πατριάρχες καὶ Προφῆτες καὶ Ἀποστόλους καὶ Μάρτυρες καὶ Ἱεράρχες καὶ Ἀσκητές, καὶ ὅλους μαζὶ τοὺς Δικαίους, κατὰ πᾶσαν ἡλικία καὶ γένος.

- Νὰ περιμένεις ἕνα λεπτὸ τῆς ὥρας…

- Νὰ περιμένεις ἕνα λεπτὸ τῆς ὥρας…

   Ὑπάρχει ὁ ἑξῆς διδακτικὸς μύθος γιὰ ὅσους ζητοῦν ἀπὸ τὸν Θεὸ παράλογα πράγματα. Κάποιος ρώτησε ἕναν ἀσκητή:

   - Τί εἶναι γιὰ τὸν Θεὸ χίλια χρόνια;

   - Ἕνα λεπτὸ τῆς ὥρας!, ἀπάντησε ὁ ἀσκητής.

   - Καὶ τί εἶναι γιὰ τὸν Θεὸ ἕνα βουνὸ χρυσάφι; ξαναρώτησε.

Ἡ ἀγάπη πρέπει νὰ προσφέρεται μὲ ἁπαλὸ τρόπο

Ἡ ἀγάπη πρέπει νὰ προσφέρεται μὲ ἁπαλὸ τρόπο

Ὅσιος Πορφύριος ὁ Ἁγιορείτης

   Ἡ ἀγάπη πρέπει νὰ εἶναι ἀκραιφνής.

   Καὶ μόνον ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀκραιφνὴς ἀγάπη.

   Στὸ πρόσωπο ποὺ μᾶς κουράζει καὶ μᾶς δυσκολεύει ἡ ἀγάπη πρέπει νὰ προσφέρεται μὲ ἁπαλὸ τρόπο, χωρὶς ὁ ἄλλος νὰ καταλαβαίνει ὅτι κάνουμε προσπάθεια γιὰ νὰ τὸν ἀγαπήσουμε.

Μὲ τὴν εἰρήνη τῆς ψυχῆς, νὰ ἀναπαύουμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα…

Μὲ τὴν εἰρήνη τῆς ψυχῆς, νὰ ἀναπαύουμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα…

Ἅγιος Διάδοχος ὁ Φωτικῆς

   Μόνο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μπορεῖ νὰ καθαρίσει τὸν νοῦ.

   Γιατὶ ἂν δὲν μπεῖ μέσα στὸ σπίτι ὁ δυνατὸς γιὰ νὰ ἀφαιρέσει τὰ κλεμμένα καὶ νὰ δέσει τὸν ἅρπαγα (κλέφτη)¹, δὲν ἐλευθερώνεται τὸ λάφυρο.

   Πρέπει λοιπὸν μὲ κάθε τρόπο, καὶ προπάντων μὲ τὴν εἰρήνη τῆς ψυχῆς, νὰ ἀναπαύουμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, γιὰ νὰ διατηροῦμε τὸ λυχνάρι τῆς πνευματικῆς γνώσεως μέσα μας πάντοτε ἀναμμένο.

   Ὅταν αὐτὸ ἀστράφτει ἀκατάπαυστα μέσα στὰ βάθη τῆς ψυχῆς, τότε ὄχι μόνον εἶναι ὁλοφάνερες μέσα στὸν νοῦ οἱ πικρὲς ἐκεῖνες καὶ σκοτεινὲς προσβολὲς τῶν δαιμόνων, ἀλλὰ καὶ ἐξασθενοῦν ὑπερβολικά, ἐπειδὴ ἐλέγχονται καὶ φανερώνονται ἀπὸ τὸ ἅγιο ἐκεῖνο καὶ ἔνδοξο φῶς.

«Κυβερνήτης καὶ ὁ ἱερεύς…»

«Κυβερνήτης καὶ ὁ ἱερεύς…»

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου*

   Κυβερνήτης σκάφους εἶναι καὶ ὁ ἱερέας.

   Ἂν μὲν ἀπολαμβάνουν ἀπὸ σᾶς τῆς τιμῆς ποὺ πρέπει, θὰ μπορέσουν νὰ κυβερνήσουν καλὰ καὶ νὰ τακτοποιήσουν μὲ ἐπιτυχία καὶ τὰ δικά σας θέματα.

   Ἂν ὅμως τοὺς στενοχωρεῖτε, ἐξασθενοῦν οἱ δυνάμεις τους.

   Ὅσο γενναῖοι κι ἂν εἶναι, θὰ τοὺς κάνετε εὐπρόσβλητους στὰ κύματα.

* Ε.Π.Ε. 14, 712.

ΕΥΧΗ Εἰς τὴν ἁγίαν Τριάδα.

Ε Υ Χ Η

Εἰς τὴν ἁγίαν Τριάδα.

   Ἡ τρισυπόστατος μία φύσις, ὁ ἀγέννητος καὶ ἄναρχος Πατήρ, ὁ γεννητὸς καὶ συνάναρχος Υἱός, καὶ τὸ ἐκπορευτὸν καὶ θεῖον Πνεῦμα, Θεότης μία καὶ βασιλεία· ἡ τῇ ἀφράστῳ καὶ παναλκεῖ σου δυνάμει συνέχουσα, καὶ διατηροῦσα πᾶσαν ὁρατὴν καὶ ἀόρατον κτίσιν, φρούρησον ἡμᾶς τῇ παντοκρατορικῇ σου δεξιᾷ, καὶ φώτισον ἡμῶν τὸ ἡγεμονικόν, τοῦ ὀρθοτομεῖν τὸν λόγον τῆς σῆς ἀληθείας· ρῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἐνέδρας τοῦ ἀρχεκάκου ἐχθροῦ, καὶ ἆρον ἀφ’ ἡμῶν τὸν βαρὺν τῆς ἁμαρτίας ζυγόν. Ἡμάρτομεν γὰρ καὶ ἠνομήσαμεν ἐνώπιον τῶν παντεφόρων σου ὀφθαλμῶν, μὴ οὖν συναπολέσῃς ἡμᾶς ταῖς ἀνομίαις ἡμῶν, ἀλλὰ πρόσδεξαι τὰς ἐκ ρυπαρῶν χειλέων προσφερομένας ταῇ ἀχράντῳ σου δόξῃ δοξολογίας. Καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ὅπως ἀδιαλείπτως μετὰ παρρησίας ὑμνῶμεν τὸ πανάγιον ὄνομά σου, τοῦ Πατρός, καὶ τοῦ Υἱοῦ, καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

* «ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΛΙΑΝ ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΩΝ ΕΥΧΩΝ, Συνερανισθὲν ὑπὸ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου», Βόλος 1980, σελ. 46.

Ἡ Δευτέρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

Ἡ Δευτέρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Πᾶσα πνοή, δόξαζε Πνεῦμα Κυρίου,

Δι’ οὗ πονηρῶν πνευμάτων φροῦδα θράση.

   Τὴν Δευτέρα ἡμέρα μετὰ τὴν Ἁγία Πεντηκοστὴ ἑορτάζουμε τὸ πανάγιο καὶ ζωοποιὸ καὶ παντοδύναμο Πνεῦμα, δηλαδὴ τὸ τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τὸ ὁμότιμο, καὶ ὁμόδοξο, καὶ ὁμοούσιο τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ.

Ἡ Πεντηκοστή

Ἡ Πεντηκοστή

   Ὅ,τι καλλίτερο θὰ μποροῦσε νὰ ποθήσει καὶ νὰ ζητήσει ἀπ’ τὸν Θεὸ ὁ ἄνθρωπος, τοῦ τὸ προσφέρει Ἐκεῖνος μὲ συγκατάβαση καὶ ἀγάπη. Τὸ Πεῦμα Του τὸ Ἅγιο, δίνει στὸν ἄνθρωπο, ἀπαραίτητο ὁδηγὸ καὶ σύμβουλο, στὸν ἀγώνα τῆς ζωῆς. Δῶρο ἀνεκτίμητο. Προσφορὰ ἀνυπολόγιστης ἀξίας.

   Ὁ σοφὸς Σολομὼν ἦταν, ἴσως, ὁ πρῶτος ποὺ ζήτησε ἀπὸ τὸν Θεὸ τὸ μεγάλο αὐτὸ δῶρο. Ὅταν ἐπρόκειτο ν’  ἀναλάβει τὴν διοίκηση τοῦ Ἰουδαϊκοῦ βασιλείου, δὲν ζήτησε ἀπὸ τὸν Θεὸ ὑλικὰ ἀγαθὰ -αὐτὸς ἄλλωστε εἶπε τὸ περίφημο «Ματαιότης ματαιοτήτων τὰ πάντα ματαιότης»- ἀλλὰ μὲ μιὰ θερμὴ προσευχή, ζήτησε τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, νὰ τὸν φωτίζει καὶ νὰ τὸν ὁδηγεῖ στὸ δύσκολο ἔργο του. «Δός μοι τὴν τῶν Σῶν θρόνων πάρεδρον σοφίαν» λέγει. Καὶ ἄκουσε ὁ Θεὸς τὴν προσευχή του.

Ἡ Κυριακὴ τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς

Ἡ Κυριακὴ τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Πνοῇ βιαίᾳ γλωσσοπυρσεύτως νέμει,

Χριστὸς τὸ θεῖον Πνεῦμα τοῖς Ἀποστόλοις.

Ἐκκέχυται μεγάλῳ ἑνὶ ἤματι Πνεῦμ’ ἁλιεῦσι.

   Τὴν ὀγδόη Κυριακὴ ἀπὸ τὸ Πάσχα ἑορτάζουμε τὴν Ἁγία Πεντηκοστὴ καὶ τὴν ἐπιδημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· διότι, καθὼς οἱ Ἑβραῖοι ἀριθμῶντας ἑπτὰ Ἑβδομάδες ἑορτάζουν τὴν δική τους Πεντηκοστή, μὲ τὸ νὰ τιμοῦν πάντοτε τὸν ἑβδοματικὸ ἀριθμό, κι’ ἔλαβαν τὸν Νόμο μετὰ τὸ Πάσχα, ὅταν συμπληρώθηκαν πενῆντα ἡμέρες· ἔτσι κι’ ἐμεῖς, ἑορτάζουμε τὴν ἀπὸ τοῦ Πάσχα Πεντηκοστή, διότι ἀντὶ τοῦ Νόμου, ἐλάβαμε -τούτη τὴν Πεντηκοστὴ ἡμέρα- τὸ Πανάγιο Πνεῦμα, τὸ ὁποῖο νομοθετεῖ καὶ μᾶς ὁδηγεῖ εἰς πᾶσαν ἀλήθεια καὶ διατάζει ὅσα ἀρέσουν στὸν Θεό.

Ἀρχὴ τῆς μελλούσης ἀναστάσεως…

Ἀρχὴ τῆς μελλούσης ἀναστάσεως…

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου*

   Νὰ μὴ κλαῖμε τοὺς ἀποθαμένους, ἀλλ᾿ αὐτοὺς ποὺ ἔζησαν μέχρι τέλους κακοὶ κι ἀμετανόητοι.

   Ἐπειδὴ κι ὁ γεωργός, δὲν θρηνεῖ ὅταν βλέπει τὸν σπόρο του νὰ σαπίζει.

   Ὅσο τὸν βλέπει νὰ παραμένει στὴν γῆ ἄσπαρτος, φοβᾶται καὶ τρέμει.

Πρέπει νὰ εἶσθε παιδιὰ τῆς ἀγάπης

Πρέπει νὰ εἶσθε παιδιὰ τῆς ἀγάπης

Ὅσιος Ἀμφιλόχιος (Μακρῆς)

   Πρέπει νὰ εἶσθε παιδιὰ τῆς ἀγάπης.

   Δὲν θὰ φοβῆσθε τὸν διάβολο.

   Δὲν μπορεῖ νὰ λέγεται χριστιανὸς ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἔχει ἀγάπη.

   Προσποιεῖται τὸν χριστιανισμό.

   Νὰ ἔχετε ἑνότητα μεταξύ σας, ὅλοι μαζί, Ἀδελφοὶ καὶ Ἀδελφές.

   Ὁ Χριστὸς νὰ μὴ λείπει ἀπὸ τὴν καρδιά σας.

Αὐτοθυσία!

Αὐτοθυσία!

   Μιὰ μέρα, ὁ αὐτοκράτορας τοῦ Βυζαντίου Νικηφόρος Φωκᾶς ρώτησε τὸν ὀνομαστὸ γιὰ τὴν ἁγιότητά του, κληρικὸ Ἄνθιμο:

   – Ἂν ἔλθει ἕνας ἄνθρωπος καὶ σοῦ ἐξομολογηθεῖ, ὅτι ἔχει σκοπὸ νὰ μὲ δολοφονήσει, θὰ μοῦ ἀναφέρεις τὸ ὄνομά του;

   Κι ὁ Ἄνθιμος ἀποκρίθηκε:

Εἶπε Γέρων…

Εἶπε Γέρων…

   Τόσο γιὰ τὰ μικρότερα, ὅσο καὶ γιὰ τὰ μεγαλύτερα ἔργα μου, ἔλεγε ἕνας Ἀββᾶς, σκέπτομαι προηγουμένως καὶ ἀποβλέπω στοὺς καρπούς των κι ὕστερα τὰ ἐπιχειρῶ.

   Τὸ ψέμα εἶναι χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, ἔλεγε ἄλλος Πατήρ. Ἡ δὲ ἀλήθεια εἶναι γνώρισμα τοῦ ἀναγεννημένου μὲ τὸ Αἷμα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.

   Ρίζα κάθε καλοῦ ἔργου, ὀνομάζει τὴν ἀλήθεια ὁ ἴδιος Πατήρ, τὸ δὲ ψεῦδος θάνατο.

Ἐμπιστοσύνη ἀπόλυτος εἰς τὸν Κύριον

Ἐμπιστοσύνη ἀπόλυτος εἰς τὸν Κύριον

 

«Ἐν ἅπασι τοῖς πειρασμοῖς, ἐν πράγμασι παντίοις

λέγε φροντὶς οὐκ ἔστι μοι, τούτων οὐδέν μοι μέλει

Θεῷ γὰρ ἅπαξ καὶ ψυχὴν παρέδωκα καὶ σῶμα.

Οὗτος γὰρ τούτων κηδεμὼν καὶ πλάστης ἀμφοτέρων

καὶ τὸ συμφέρον ἀκριβῶς ἐν ἅπασι γινώσκων».

(Ἀλφαβηταλφάβητος, βαθμὶς ρνα΄, σελ. 494).

 

– Σὲ ὅλα τὰ δυσάρεστα, σ’ ὅλους τοὺς πειρασμούς σου

νὰ μὴ δεχθῇς τὴ σύγχυσι νά ’μπῇ στοὺς λογισμούς σου.

Νὰ λές· ἡ πικρὴ μέριμνα κι’ ἡ ὀχληρὴ φροντίδα

δἐν θ’ ἁπλωθῇ κεῖ ποὺ ἡ γλυκειὰ ἐρρίζωσε ἐλπίδα.

Κι’ οὔτε καὶ νοιάζουμαι γι’ αὐτὰ καὶ ἄλλα τόσα ἀκόμη

ὅσα μοῦ δείξουν θλιβερὰ τοῦ βίου μου οἱ δρόμοι.

Ἡ Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων

Ἡ Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Πόλου νοητοῦ ἀστέρες σελασφόροι.

Ἀκτῖσιν ὑμῶν φωτίσαιτέ μοι φρένας.

 

Ξένον τὸν Υἱὸν Πατρὸς οὐσίας, λέγων,

Ἄρειος, ἤτω τῆς Θεοῦ δόξης ξένος.

   Τὴν ἑβδόμη Κυριακὴ ὕστερα ἀπὸ τὸ Πάσχα ἑορτάζουμε τὴν Πρώτη Ἁγία καὶ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τῶν Ἀγίων τριακοσίων δεκαοκτὼ θεοφόρων Πατέρων τῶν ἐν Νικαίᾳ τῆς Βιθυνίας συναθροισθέντων, ἡ ὁποία κι’ ἔγινε ἀπὸ τὴν ἑξῆς αἰτία:

Ἡ Θεία Ἀνάληψη

Ἡ Θεία Ἀνάληψη

 

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἐκ δεξιᾶς καθίσας πατρικῆς Λόγε,

Μύσταις παρασχὼν πίστιν ἀσφαλεστέραν.

   Τὴν Πέμπτη τῆς ἕκτης ἑβδομάδας μετὰ τὸ Πάσχα τὴν Ἀνάληψη ἑορτάζουμε τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ· διότι ἀφοῦ ἀνέστη ἀπὸ τῶν νεκρῶν, καθὼς ὁ θεῖος Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ἐξιστόρησε, σαράντα ἡμέρες διέτριψε πάνω στὴν γῆ, καὶ στὸ μεταξὺ τοῦτο τὸ διάστημα δὲν βρισκόταν πάντοτε μὲ τοὺς Μαθητές του ὅπως καὶ πρίν, ἐπειδὴ τοῦτο δὲν ἦταν πλέον δυνατὸν νὰ γίνεται μετὰ τὴν Ἀνάσταση, ἀλλὰ μεταχειριζόμενος ἄρρητη οἰκονομία πότε - πότε μόνον φαινόταν σ’ αὐτούς, καὶ ἐνώπιον αὐτῶν ἔφαγε, καὶ ψηλάφηση τῶν χεριῶν ὑπέμεινε, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ τοὺς βεβαιώσει ἐκ τῶν πραγμάτων ὅτι ἀνέστη ἐκ τῶν νεκρῶν.

Ὁ θρυλικὸς Δαβάκης

Ὁ θρυλικὸς Δαβάκης

   Στὸ Ἑπταχώρι τῆς Πίνδου εἶχε στήσει τὸ στρατηγεῖο του ὁ θρυλικὸς Δαβάκης. Ἄγρυπνος στὸ γραφεῖο του παρακολουθοῦσε τὴν ἐξέλιξη τῶν ἐπιχειρήσεων στὴν Πίνδο. Κάποια στιγμή, διαπίστωσε μιὰ παράλειψη στὴν ἐκτέλεση τῶν ἐντολῶν του. Ἐκρηκτικὸς ὅπως ἦταν, ξεστόμισε μιὰ βαρειὰ βλαστήμια.

   «Παναγιά μου, –εἶπε ντροπιασμένος ὁ γενναῖος ἀξιωματικὸς– ὑπόσχεση δίνω ἀπόψε, δὲν θὰ ξαναβλαστημήσω. Ὄχι!

   Καὶ ἐξέδωκε ἡμερησία διάταξη, στὴν ὁποία ἐπέβαλε ποινή, τιμωρία στὸν ἑαυτό του. Τρεῖς ἡμέρες, ὁ Δαβάκης νηστικός!

(Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Μικρὲς κι’ Ὠφέλιμες Διηγήσεις», Β΄ ἔκδοση, βελτιωμένη & ἐπηυξημένη.)

Καμμιὰ πράξη ποὺ ἐπιβάλλεται μὲ βία δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς σώσει

Καμμιὰ πράξη ποὺ ἐπιβάλλεται μὲ βία δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς σώσει

Ὁσίου Σωφρονίου (Σαχάρωφ)*

   Ἡ κοσμικὴ ζωὴ εἶναι θεμελιωμένη στὴν δύναμη, στὴν βία.

   Ὁ σκοπὸς τοῦ χριστιανοῦ εἶναι ἀντίστροφος.

   Ἡ βία δὲν ἀνήκει στὴν αἰώνια ζωή.

   Καμμιὰ πράξη ποὺ ἐπιβάλλεται μὲ βία δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς σώσει.

* Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Περὶ Πνεύματος καὶ Ζωῆς», (194), σελ. 72.

Ἐξομολογήσεις

Ἐξομολογήσεις

Πρὸ πολλοῦ ἔχουν παρέλθει τῆς νεότητος οἱ χρόνοι

κι’ ἐξ αὐτῶν δὲν μένει πλέον ἢ ἀνάμνησις καὶ μόνη.

Λευκαὶ τρίχες ἔχουν ἤδη εἰς τὴν ὄψιν ἀνατείλει

κι’ ἴχνη γήρατος ὀλίγα ἤδη ἔχ’ ὁ χρόνος στείλει.

Πλὴν πρὸς ἔρευναν τῶν ἔνδον ὅταν τύχω εὐκαιρίας

παλαιά, ποικίλα πάθη ἀπαντῶ μετὰ πικρίας.

Κι’ ἕνα ποὔχει τὴν ψυχήν μου βασανίσει ἀπὸ βρέφους

τὴν καλύπτει ἀκόμη τώρα δίκην ἀπαισίου νέφους.

Δάκνει ἔτι τὴν ψυχήν μου τῆς φιλοπρωτίας πόθος

ναὶ τὸ λέγω, δὲν τὸ κρύπτω, πάθος κοῦφον, κλίσις νόθος.

Ἡ Κυριακὴ τοῦ Τυφλοῦ

Ἡ Κυριακὴ τοῦ Τυφλοῦ

 

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Φωτὸς χορηγός, ἐκ φάους πλέον φάος,

Τὸν ἐκ γενετῆς ὀμματοῖς Τυφλόν, Λόγε.

   Τὴν ἕκτη Κυριακὴ ὕστερα ἀπὸ τὸ Πάσχα ἑορτάζουμε τὸ ἐξαίσιο θαῦμα, ποὺ τέλεσε ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς στὸν ἐκ γενετῆς τυφλό. Κι’ ἔγινε αὐτὸ μὲ τὸν ἑξῆς τρόπο:

«Ὡς ἀποθνῄσκοντες καὶ ἰδοὺ ζῶμεν»

«Ὡς ἀποθνῄσκοντες καὶ ἰδοὺ ζῶμεν»

   Διὰ δόξης καὶ ἀτιμίας, διὰ δυσφημίας καὶ εὐφημίας· ὡς πλάνοι καὶ ἀληθεῖς,

   ὡς ἀγνοούμενοι καὶ ἐπιγινωσκόμενοι, ὡς ἀποθνῄσκοντες καὶ ἰδοὺ ζῶμεν, ὡς παιδευόμενοι καὶ μὴ θανατούμενοι…

(Β΄ Κορινθ. στ΄ 8, 9)

ΕΥΧΗ Εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον.

Ε Υ Χ Η

Εἰς τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον.

Κυρίλλου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Γέροντος.*

   Παναγία Δέσποινα Θεοτόκε, ἡ τεκοῦσα τὸν Σωτῆρα καὶ Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ἡ θέλουσα καὶ ποθοῦσα πάντας ἀνθρώπους εἰς τὴν τοῦ μονογενοῦς σου Υἱοῦ δόξαν εἰσελθόντας, ἰδεῖν σε τὸ προεκλελεγμένον πρὸ καταβολῆς κόσμου ὄργανον τῆς σωτηρίας τοῦ γένους ἡμῶν· ὁ ἀχρεῖος ἐγὼ καὶ ἀκάθαρτος δοῦλός σου δυσωπῶ σὲ τὴν τοῦ ἡλίου καθαρωτέραν καὶ τῶν Ἀγγέλων τιμιωτέραν. Δέξαι τὴν δέησίν μου καὶ μὴ ἀπώσῃ με· αἰτῶ γὰρ παρὰ τῆς σῆς εὐσπλάγχνου καὶ φιλανθρώπου γνώμης καὶ διαθέσεως, δεηθῆναι τοῦ Υἱοῦ σου τοῦ ἐλεήμονος, ὡς ἔχουσαν παρρησίαν, ὑπὲρ ἐμοῦ τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ἵνα μου εἰσακούσῃ τῆς μετὰ συντριβῆς καὶ ταπεινώσεως γενομένης ρυπαρᾶς προσευχῆς, καὶ μὴ ἐξουδενώσῃ αὐτὴν ἐκ καρδίας ἐβδελυγμένης ἐξερχομένην, ἀλλ᾿ ὡς οἰκτίρμων καὶ πολυέλεος, διὰ τῆς σῆς πρεσβείας τῆς παναχράντου Μητρὸς αὐτοῦ, ἐπικαμφθῇ, καὶ ἐπ᾿ ἐμὲ ἐπιβλέψας, ἐλεήσῃ με, καὶ συγχωρήσῃ μοι πάντα τὰ ἁμαρτήματά μου, ὅσα ἐν ὅλῳ τῷ βίῳ μου παρέβην. Οὕτω ποίησον, Κυρία μου παναγία Παρθένε. Ἐγὼ δέ σοι χρεώστης ἔσομαι, ἀεννάως κηρύττων τὰ μεγαλεῖα σου καὶ τὴν ἄφατόν σου χάριν. Ὅτι εὐλογημένη καὶ κεχαριτωμένη ὑπάρχεις εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

* «ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΛΙΑΝ ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΩΝ ΕΥΧΩΝ, Συνερανισθὲν ὑπὸ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου», Βόλος 1980, σελ. 45.

Εἶπε Γέρων…

Εἶπε Γέρων…

   Ὅταν σὲ τιμοῦν οἱ ἄνθρωποι, τότε νὰ ταπεινώνεσαι περισσότερο καὶ νὰ λὲς στὸν λογισμό σου: «ἂν ἤξεραν ποιός εἶμαι στ᾿ ἀλήθεια, δὲν θὰ μοῦ ἔδειχναν καμμιὰ ὑπόληψη»· ἔτσι, δὲν θὰ ζημιωθεῖ ἡ ψυχή σου, ἔλεγε σοφὸς Πατήρ.

   Θησαυρὸ ἀνεκτίμητο τοῦ Μοναχοῦ ὀνομάζει τὴν ὑπακοὴ καὶ ὁ ἀββᾶς Ὑπερέχιος: «Ὅποιος τὴν ἀποκτήσει, ἂς εἶναι βέβαιος πὼς θ᾿ ἀκούγεται πάντοτε ἡ προσευχή του καὶ θὰ παρουσιαστεῖ μὲ θάρρος στὸ βῆμα Ἐκείνου ποὺ ἔγινε μέχρι θανάτου ὑπήκοος».

Ἡ πατρίς μας (τοῦ εἶπα) ἔχει μεγάλον ἀγώνα κι᾿ ἔχει τὴν ἀνάγκη μας…

Ἡ πατρίς μας (τοῦ εἶπα) ἔχει μεγάλον ἀγώνα κι᾿ ἔχει τὴν ἀνάγκη μας…

   …Τὸν ἀδελφό μου τὸ Γκούρα τὸν ἔπιασα μιὰ ἡμέρα καὶ τοῦ εἶπα, ὡς ἀδελφός του ’λικρινής, κάμποσες διάτες¹, ὅ,τι μὄκοβε τὸ κεφάλι μου. Τοῦ εἶπα·

   «Ἐδῶ εἰς τὴν Ἀθήνα εἶναι πλούτη καὶ δόξα συντροφεμένα, εἶναι κι᾿ ἀτιμία κι᾿ ἁρπαγή· κι᾿ ὅποιο ἀπ᾿ αὐτὰ ἀγαπάγει μπορεῖ νὰ πάρη ὁ καθείς, καὶ καταξοχὴ ἐσὺ ὁποὺ μπορεῖς νὰ ὠφελήσης καὶ νὰ ζημιώσης εἰς τὴν θέσιν ὁποὔναι ἡ πατρίδα.

Ὅπως ἀγαποῦμε τοὺς φίλους μας…

Ὅπως ἀγαποῦμε τοὺς φίλους μας…

Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου*

   Ἂς ἀγαπήσουμε τὸν Κύριο, ὅπως ἀγαποῦμε καὶ σεβόμασθε τοὺς φίλους μας.

   Εἶδα πολλὲς φορὲς ἀνθρώπους ποὺ λύπησαν τὸν Θεὸ καὶ δὲν ἀνησύχησαν καθόλου γι’ αὐτό.

   Ὅταν ὅμως συνέβη νὰ πικράνουν ἀγαπητά τους πρόσωπα, ἔστω καὶ σὲ κάτι μικρό, ἔκαναν τὸ πᾶν, χρησιμοποίησαν κάθε τέχνασμα, σκέφθηκαν κάθε τρόπο, ὑποβλήθηκαν σὲ κάθε θλίψη, ὁμολόγησαν τὸ σφάλμα τους, καὶ παρεκάλεσαν εἴτε αὐτοπροσώπως εἴτε μὲ φίλους εἴτε μὲ δῶρα, προκειμένου νὰ ἀποκαταστήσουν τὴν πρώτη ἀγάπη τους.

* «ΚΛΙΜΑΞ», Λόγος Α΄, Περὶ ἀποταγῆς βίου (κη΄).