Ἐμπιστοσύνη ἀπόλυτος εἰς τὸν Κύριον
«Ἐν ἅπασι
τοῖς πειρασμοῖς, ἐν πράγμασι παντίοις
λέγε φροντὶς
οὐκ ἔστι μοι, τούτων οὐδέν μοι μέλει
Θεῷ γὰρ ἅπαξ
καὶ ψυχὴν παρέδωκα καὶ σῶμα.
Οὗτος γὰρ
τούτων κηδεμὼν καὶ πλάστης ἀμφοτέρων
καὶ τὸ
συμφέρον ἀκριβῶς ἐν ἅπασι γινώσκων».
(Ἀλφαβηταλφάβητος,
βαθμὶς ρνα΄, σελ. 494).
– Σὲ ὅλα τὰ
δυσάρεστα, σ’ ὅλους τοὺς πειρασμούς σου
νὰ μὴ δεχθῇς τὴ σύγχυσι
νά ’μπῇ στοὺς λογισμούς σου.
Νὰ λές· ἡ πικρὴ μέριμνα κι’ ἡ ὀχληρὴ φροντίδα
δἐν θ’ ἁπλωθῇ κεῖ ποὺ ἡ γλυκειὰ ἐρρίζωσε ἐλπίδα.
Κι’ οὔτε καὶ νοιάζουμαι γι’ αὐτὰ καὶ ἄλλα τόσα ἀκόμη
ὅσα μοῦ δείξουν θλιβερὰ τοῦ βίου μου οἱ δρόμοι.
Γιατὶ ἐγὼ τὸ εἶναι μου, ψυχὴ μαζὶ καὶ σῶμα
ὅ,τ’ εἶναι ἀπ’ τὸν οὐρανό, κι’ ὅ,τ’ εἶν’ πηλὸς καὶ
χῶμα
τ’
ἄφησα ὅλα στὸν Θεόν, ποὺ τἄχει
Ἐκεῖνος πλάσσει
καὶ στὴν οὐσία τους κρατεῖ στὸ εἶναι ἔχει βαστάσει.
Ξέρει Αὐτὸς
καλύτερα τί πρέπει στὸ καθένα
καὶ τί
συμφέρει ἀληθινὰ γιὰ κάθε τὶ σὲ μένα.
Καὶ ὅ,τι στείλῃ ἂς τὸ δεχθῶ μ’ ὑπομονὴν καὶ γνῶσι
καὶ σ’ ὅλη μου τὴν ὕπαρξι ἀλκὴ1 θὰ βρῶ καὶ
ρῶσι2.
(«Τὰ ποιήματα τοῦ καλόγερου», τόμος Β΄, Ἀθῆναι
1973, σελ. 186.)
1.
ἀλκή: εὐρωστία, ἀνδρεία.
2.
ῥῶσις: ἐνίσχυση, ἐνδυνάμωση.