Ἡ Θεία Ἀνάληψη

Ἡ Θεία Ἀνάληψη

 

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἐκ δεξιᾶς καθίσας πατρικῆς Λόγε,

Μύσταις παρασχὼν πίστιν ἀσφαλεστέραν.

   Τὴν Πέμπτη τῆς ἕκτης ἑβδομάδας μετὰ τὸ Πάσχα τὴν Ἀνάληψη ἑορτάζουμε τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ· διότι ἀφοῦ ἀνέστη ἀπὸ τῶν νεκρῶν, καθὼς ὁ θεῖος Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ἐξιστόρησε, σαράντα ἡμέρες διέτριψε πάνω στὴν γῆ, καὶ στὸ μεταξὺ τοῦτο τὸ διάστημα δὲν βρισκόταν πάντοτε μὲ τοὺς Μαθητές του ὅπως καὶ πρίν, ἐπειδὴ τοῦτο δὲν ἦταν πλέον δυνατὸν νὰ γίνεται μετὰ τὴν Ἀνάσταση, ἀλλὰ μεταχειριζόμενος ἄρρητη οἰκονομία πότε - πότε μόνον φαινόταν σ’ αὐτούς, καὶ ἐνώπιον αὐτῶν ἔφαγε, καὶ ψηλάφηση τῶν χεριῶν ὑπέμεινε, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ τοὺς βεβαιώσει ἐκ τῶν πραγμάτων ὅτι ἀνέστη ἐκ τῶν νεκρῶν.

   Ἀφοῦ λοιπὸν ἱκανῶς τοὺς βεβαίωσε καὶ τοὺς πληροφόρησε, ἄλλο δὲν ἔλειπε, παρὰ νὰ ἀποχωρισθεῖ ἀπ’ αὐτοὺς σωματικὰ καὶ ν’ ἀνεβεῖ στὸν ἄναρχο Πατέρα του· αὐτὸ σήμερα καὶ ἔπραξε. Καὶ βγάζοντάς τους ἔξω ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλὴμ στὸ Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, μαζὶ καὶ τὴν Ἀειπάρθενο Μητέρα του, τοὺς δίδαξε τὰ τελευταῖα, τοὺς παράγγειλε νὰ μένουν ὅλοι μαζὶ μέσα στὰ Ἱεροσόλυμα, γιὰ νὰ δεχθοῦν ἑνωμένοι ὕστερα ἀπὸ λίγες ἡμέρες τὸν Παράκλητο, καθὼς πρὸ τοῦ Σταυροῦ εἶχε ὑποσχεθεῖ, ὅτι τότε θὰ ἔλθει Ἐκεῖνος, ὅταν αὐτὸς ἀπέλθει.

   Καὶ ὅταν εἶπε αὐτὰ καὶ τοὺς εὐλόγησε μὲ τὰ θεῖα του χέρια, ἐπήρθη ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν ἀπὸ ἁγίους ἀγγέλους βασταζόμενος· καὶ αὐτοὶ ἔμειναν ἐνατενίζοντες σ’ Αὐτὸν καθὼς ἀνέβαινε τὸ ἄπειρο ὕψος τοῦ οὐρανοῦ. Κι ἐνῶ ἔβλεπαν Αὐτὸν μετὰ θάμβους ἀνερχόμενον, ἰδοὺ τοὺς φάνηκαν δύο ἄγγελοι μὲ τὸ σχῆμα λαμπροτάτων νεανίσκων, λέγοντας πρὸς αὐτούς· ὦ ἄνδρες Γαλιλαῖοι, τί στέκεσθε βλέποντας στὸν οὐρανό; Αὐτὸς ὁ Ἰησοῦς ποὺ βλέπετε πὼς μετὰ σαρκὸς ἀνεβαίνει στὸν οὐρανὸ αὐτὸς θὰ ἔλθει πάλι μὲ τὴν ἴδια σάρκα, γιὰ νὰ κρίνει τὸν κόσμο, πλὴν ὅμως θὰ ἔλθει μετὰ δυνάμεως καὶ δόξης πολλῆς. Κι ἔτσι, μὲ χαρὰ μεγάλη γύρισαν στὴν Ἱερουσαλήμ, καὶ συνάζονταν στὸν ναὸ τοῦ Σολομῶντος προσδοκῶντας τὴν ἔκβαση τῆς ἐπαγγελίας, καὶ σχολάζοντες (καταγινόμενοι) μὲ νηστεῖες καὶ προσευχές¹.

 

Ὁ ἀναληφθεὶς ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 5ος, σελ. 414-416. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).

1. Σημείωσαι δέ, ὅτι κατὰ τὴν ἄποψη κάποιων διδασκάλων αὐτὴ εἶναι ἡ μεγίστη ὅλων τῶν δεσποτικῶν ἑορτῶν, ἐπειδὴ σήμερα ἔλαβε τέλος ὅλος ὁ σκοπὸς τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας, ποὺ ἦταν τὸ νὰ ἀναβιβάσει τὴν καταπεσοῦσα φύση τῶν ἀνθρώπων σὲ αὐτὰ τὰ ἐπουράνια καὶ οἱ φιλόσοφοι λέγουν ὅτι πανταχοῦ τὸ τέλος τιμιώτερόν ἐστι τῶν πρὸς τὸ τέλος.

 

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ΄.

 

Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, χαροποιήσας τοὺς Μαθητάς, τῇ ἐπαγγελίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, βεβαιωθέντων αὐτῶν διὰ τῆς εὐλογίας, ὅτι σὺ εἶ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. β΄. Αὐτόμελον.

 

Τὴν ὑπὲρ ἡμῶν πληρώσας οἰκονομίαν, καὶ τὰ ἐπὶ γῆς ἑνώσας τοῖς οὐρανίοις, ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, οὐδαμόθεν χωριζόμενος, ἀλλὰ μένων ἀδιάσταστος, καὶ βοῶν τοῖς ἀγαπῶσί σε· Ἐγώ εἰμι μεθ’ ὑμῶν, καὶ οὐδεὶς καθ’ ὑμῶν.

Μεγαλυνάριον.

 

Ἐκ τοῦ ὄρους Σῶτερ τῶν ἐλαιῶν, σαρκὶ ἀνελήφθης, καθορώντων τῶν Μαθητῶν· ὅθεν σου τὴν θείαν, Ἀνάληψιν ὑμνοῦμεν, δι’ ἧς ἡμᾶς πρὸς δόξαν, ὕψωσας ἄρρητον.