Ἐξομολογήσεις

Ἐξομολογήσεις

Πρὸ πολλοῦ ἔχουν παρέλθει τῆς νεότητος οἱ χρόνοι

κι’ ἐξ αὐτῶν δὲν μένει πλέον ἢ ἀνάμνησις καὶ μόνη.

Λευκαὶ τρίχες ἔχουν ἤδη εἰς τὴν ὄψιν ἀνατείλει

κι’ ἴχνη γήρατος ὀλίγα ἤδη ἔχ’ ὁ χρόνος στείλει.

Πλὴν πρὸς ἔρευναν τῶν ἔνδον ὅταν τύχω εὐκαιρίας

παλαιά, ποικίλα πάθη ἀπαντῶ μετὰ πικρίας.

Κι’ ἕνα ποὔχει τὴν ψυχήν μου βασανίσει ἀπὸ βρέφους

τὴν καλύπτει ἀκόμη τώρα δίκην ἀπαισίου νέφους.

Δάκνει ἔτι τὴν ψυχήν μου τῆς φιλοπρωτίας πόθος

ναὶ τὸ λέγω, δὲν τὸ κρύπτω, πάθος κοῦφον, κλίσις νόθος.

Ἤκουσα πολλοὺς νὰ λέγουν πὼς οὐδέν με θλίβει πάθος.

Σύ, Σωτήρ μου, μόνος οἶδας τῆς ἐμῆς ψυχῆς τὸ βάθος.

Τῆς ψυχῆς μου τῆς μελαίνης, ἣν ὁ πλάσας με γινώσκει

τί καπνοὺς δυσώδεις θείου πᾶσαν ὥραν ἀναθρώσκει.

Φύγετε οἱ ἐπαινοῦντες! οἱ ἀκούσιοι ἐχθροί μου

τίνας ἔχουν καρποὺς φέρει ἀγνοεῖτε οἱ καιροί μου.

Ἀρκετοὺς ἔχομεν πάντες πολεμοῦντας διαβόλους

μὴ προσθέτωμεν καὶ νέους εἰς τὸν δρόμον μας τριβόλους.

Εἶναι δ’ ἡ φιλοπρωτία νόσος ἐκ τῶν ἐπαράτων

καὶ σὲ φέρει ἀπ’ εὐθείας ἕως Ἅδου τῶν ἐσχάτων.

Ἀρκεῖ δὲ νὰ ὑπεισέλθῃ ἔστω κι’ ἐπ’ ὀλίγον μόνον

καὶ γεννᾷ εἰς τὴν ψυχήν σου τέκνον γνήσιον τὸν φθόνον.

Ὅταν θέλω νὰ εἶν’ πάντες παρασάγγας ὄπισθέν μου

θὰ φθονήσω πάντα ὄντα καὶ ἕν βῆμα ἔμπροσθέν μου.

Πάθος φθόνου ἰοβόλον φύγ’ ἐν τάχει ἀπ’ τὴν ψυχήν μου

ἀρκετὰ ἔχουν πικράνει τ’ ἄλλα πάθη τὴν ζωήν μου.

Κι’ ἐνῷ τήκει τὴν ψυχήν μας ὡς κοπὶς ὀξείας σμίλης

λέγουσι πολλάκις ταύτην κέντρον εὐγενοῦς ἁμίλλης.

Ναί, γενναίας τινὰς σκέψεις κἄποτε γεννᾷ στὰ στήθη

κι’ ἔργα κατορθοῖ ἐξ ὅσων δύσκολα καλύπτ’ ἡ λήθη.

Πλὴν πολλάκις ὅ,τι λάμπει κι’ ἔχει δελεάζον χρῶμα

δὲν εἶν’ ἢ κενὴ πομφόλυξ στοῦ Θεοῦ τ’ ἅγιον ὄμμα.

Πόθε τῆς φιλοπρωτίας, ἐκ νεότητος ἐχθρέ μου

ἄφες με πικρὲ δυνάστα, πόρρω στῆθι τύραννέ μου.

Εἰς ἣν σφαῖραν ἐπεθύμει νὰ κινῆται ἡ ψυχή μου

δὲν θὰ ἤθελον νὰ ἔχῃ ἴσον ἡ ὑπεροχή μου.

Προετίμων νὰ ὑπάρχω στῆς ἀξίας τὸν πυθμένα

πλὴν νὰ ἔκειντο οἱ ἄλλοι κατωτέρω πῆχυν ἕνα.

Εἰς τὸν βίον τῶν θρανίων τῆς σπουδῆς καὶ τῆς μελέτης

πόσας θλίψεις καὶ ὀδύνας ἐδοκίμασ’, ὑποθέτεις!

Μετὰ μόχθου καὶ ἱδρῶτος ἔκυπτον εἰς τὸ βιβλίον

δι’ ἐμὲ δεινὴ παλαίστρα ἦτο φίλε τὸ σχολεῖον.

Ἦτο τάχα δίψα τοῦτο γνώσεως τῆς πλήρους κόπου

ἥτις ἐνυπάρχει φύσει στὴν ψυχὴν παντὸς ἀνθρώπου;

Ἂν ἐνόμιζες τοιοῦτον ἐν δεινῇ θὰ ἦσο πλάνῃ

τοῦτο δ’ ὅπερ θὰ σοὶ εἴπω διὰ νὰ σὲ πείσω φθάνει:

Ἂν μοὶ ἔλεγον προσκτᾶται πᾶσαν γνῶσιν καὶ ἀπόνως

πλὴν θὰ λάβωσι κι’ οἱ ἄλλοι τὴν αὐτὴν καὶ ταυτοχρόνως.

Ὄχι! ἤθελον φωνήσει εἷς ἂς εἶμ’ ἐκ τῶν ἀσόφων

ἀρκεῖ οἱ γύρω μου νὰ ἦσαν πλεῖον ἢ ἐγὼ εἰς ζόφον.

Κι’ ἂν ἐδίδουν μοι βραβεῖα κι’ ἀριστείας πλὴν μετ’ ἄλλων

πλείστην τοῦτο θὰ προὐξένει εἰς ἐμὲ λύπην καὶ σάλον.

Θὰ προέκρινον νὰ εἶχον μᾶλλον τὸν βαθμὸν μετρίως

πλὴν ἐὰν οἱ ἄλλοι πάντες ἀπετύγχανον καιρίως.

Τὴν διάκρισιν ἐπόθουν, τὴν ὑπεροχὴν ἐζήλουν

καὶ τὴν ἔφεσίν μου πᾶσαν πάντοτε ἐκεῖ προσήλουν.

Καὶ ηὐχόμην, ναί, βεβαίως καὶ ἐγὼ τὴν ἀριστείαν

πλὴν ἂν εἶχον μετὰ ταύτης ἀσφαλίσει τὴν πρωτείαν.

Ἄλλως δι’ ἐμὲ ἐκείνη ἦτο κίβδηλον βραβεῖον

νόθος ἦτο ἀριστεία, ταύτης ἦτο προσωπεῖον.

Πάθος τῆς Φιλοπρωτείας ἔξελθ’ ἀπ’ ἐμοῦ ἐν τάχει

ὁ Χριστιανὸς δὲν πρέπει τέτοιο φεῖδι ἐντός του νἄχῃ.

 

Σὺ Χριστέ μου, Λυτρωτά μου, φώτισον τὸν σκοτασμόν μου

κι’ ἥλιος χρυσαυγὴς θὰ λάμψῃ στῆς ψυχῆς τὸν Οὐρανόν μου.

Σὺ ἀνάγαγέ μ’ ἐκ λάκκου τῶν παθῶν καὶ τῆς ὀδύνης

καὶ ἀφάνισον πᾶν ἴχνος ἐμπαθοῦς ὁρμῆς καὶ δίνης.

Θ’ ἀπονέμω τὰ πρωτεῖα εἰς ἐχθροὺς καὶ φίλους πάντας

κρείττονάς μου ὑμᾶς ἔχω ζῶντας τε καὶ μεταστάντας.

Συνεστάλην πρὸς γωνίαν, προβαδίσατε, ὦ φίλοι

χαίρουν ἔπαινον νὰ εἴπουν δι’ ὑμᾶς τὰ ἐμὰ χείλη.

Πρώτους λέγω εἰς τὴν γνῶσιν, δεξιότητ’, ἐπιστήμην

πλὴν ἀφήσατε νὰ ζήσω ἀφανής τε καὶ ἐρήμην.

Γίγαντες ἂν θ’ ἀποβῆτε καὶ ἐγὼ ὅμοιος νάνῳ,

χαίρω· ἀρκεῖ τ’ ὄμμα νἄχω εἰς τοὺς οὐρανούς, πρὸς τ’ ἄνω.

Σὺ Χριστέ μου, Λυτρωτά μου, φώτισον τὸν σκοτασμόν μου

κι’ ἥλιος χρυσαυγὴς θὰ λάμψῃ στῆς ψυχῆς τὸν οὐρανόν μου.

(«Τὰ ποιήματα τοῦ καλόγερου», τόμος Β΄, Ἀθῆναι 1973, σελ. 85-87.)