Ἡ Πεντηκοστή
Ὅ,τι καλλίτερο θὰ μποροῦσε νὰ ποθήσει καὶ νὰ ζητήσει ἀπ’ τὸν Θεὸ ὁ ἄνθρωπος, τοῦ τὸ προσφέρει Ἐκεῖνος μὲ συγκατάβαση καὶ ἀγάπη. Τὸ Πεῦμα Του τὸ Ἅγιο, δίνει στὸν ἄνθρωπο, ἀπαραίτητο ὁδηγὸ καὶ σύμβουλο, στὸν ἀγώνα τῆς ζωῆς. Δῶρο ἀνεκτίμητο. Προσφορὰ ἀνυπολόγιστης ἀξίας.
Ὁ σοφὸς Σολομὼν ἦταν, ἴσως, ὁ πρῶτος ποὺ ζήτησε ἀπὸ τὸν Θεὸ τὸ μεγάλο αὐτὸ δῶρο. Ὅταν ἐπρόκειτο ν’ ἀναλάβει τὴν διοίκηση τοῦ Ἰουδαϊκοῦ βασιλείου, δὲν ζήτησε ἀπὸ τὸν Θεὸ ὑλικὰ ἀγαθὰ -αὐτὸς ἄλλωστε εἶπε τὸ περίφημο «Ματαιότης ματαιοτήτων τὰ πάντα ματαιότης»- ἀλλὰ μὲ μιὰ θερμὴ προσευχή, ζήτησε τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, νὰ τὸν φωτίζει καὶ νὰ τὸν ὁδηγεῖ στὸ δύσκολο ἔργο του. «Δός μοι τὴν τῶν Σῶν θρόνων πάρεδρον σοφίαν» λέγει. Καὶ ἄκουσε ὁ Θεὸς τὴν προσευχή του.
Αὐτὸ τὸ ἴδιο δῶρο ἀλλὰ μὲ ὅλη τὴν πληρότητά
του, ὑπόσχεται ὁ Κύριος στοὺς μαθητές Του καὶ σ’ ὅλους τοὺς Χριστιανούς. Σὲ
στιγμὲς θλίψεως, στὶς μεγάλες στιγμὲς τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, ὅταν τὰ πρῶτα
δάκρυα ἐμφανίζονται στὰ μάτια τῶν Ἀποστόλων καὶ ἡ λύπη «πεπλήρωκεν αὐτῶν τὴν καρδίαν», μία παρήγορη ὑπόσχεση δίδει ὁ
Κύριος στοὺς μαθητές Του: «Οὐκ ἀφήσω ὑμᾶς ὀρφανούς… Ὁ Παράκλητος ἐλεύσεται πρὸς
ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας… τὸ ὁποῖον ὁδηγήση ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν… καὶ
θὰ μείνει μεθ’ ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα. Αὐτὸ θὰ φωτίζει τὶς σκέψεις σας, αὐτὸ θὰ
ὁδηγεῖ τὰ βήματά σας. Αὐτὸ θὰ εἶναι γιὰ σᾶς «ἡ
ἐξ ὕψους δύναμις» ποὺ θὰ σᾶς ἐνισχύει στὸν ἀγώνα τῆς ζωῆς». Σταλαγματιὲς
θείας ἐλπίδας στάλαξαν στὶς θλιμμένες ψυχὲς τῶν Μαθητῶν τὰ παρήγορα λόγια τοῦ
Κυρίου.
Χαρούμενοι τώρα μετὰ τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν
Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ, περιμένουν οἱ Μαθητὲς τὴν ἐκπλήρωση τῆς ὑποσχέσεως.
Βρίσκονται ἑνωμένοι μὲ τὴν ἀγάπη, μὲ τὴν πίστη, μὲ τὴν ἐλπίδα, στὸ ἴδιο ἐκεῖνο
σπίτι ποὺ εἶχαν πάρει τὴν ὑπόσχεση. Στὸ «ἀνώγειο» τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου. Εἶναι ἡ
πεντηκοστὴ ἡμέρα ἔπειτα ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ξαφνικά, σὰν ἕνας σφοδρὸς
ἄνεμος ἀνοίγει πόρτες καὶ παράθυρα καὶ πλημμυρίζει τὸ σπίτι μὲ μιὰ βοή, σὰν
βροντή, ἀλλὰ καὶ σὰν «πνεῦμα δρόσου
διασειρίζον». Ἦχος, ποὺ φέρνει στὴν σκέψη, τὶς φοβερὲς σκηνὲς ποὺ συνόδευσαν
τὴν παρουσία τοῦ Παντοδυνάμου στὸ Ὄρος Σινᾶ, ἀλλὰ καὶ τὶς ἤρεμες καὶ γαλήνειες
ὧρες τοῦ Θαβὼρ καὶ τῆς Ἀναλήψεως. Καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ποὺ στὴν Βάπτιση τοῦ
Κυρίου «ἐν εἴδει περιστερᾶς» φάνηκε
στὸν Ἰορδάνη, τώρα σὰν γλῶσσες πύρηνες, γλῶσσες συμβολικῆς ἀκτινοβολίας φωτὸς
καὶ ψυχικῆς θερμότητας, ἐμφανίζεται στὶς κεφαλὲς τῶν Μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ. «Καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου».
Πρώτη ἐκδήλωση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πρῶτο θαῦμα, εἶναι αὐτὸ ποὺ ἔγινε τὴν
ἴδια στιγμὴ τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οἱ ἀγράμματοι ψαράδες
γίνονται ρήτορες. Οἱ φοβισμένοι καὶ κρυμμένοι Ἀπόστολοι, «διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων», σὲ μιὰ στιγμή, γίνονται λέοντες
ἀτρόμητοι. Ἀνοίγουν διάπλατα οἱ κλειδωμένες πόρτες. Βγαίνουν στὰ πλήθη οἱ
Ἀπόστολοι. Ἀνοίγουν τὸ στόμα τους, μπροστὰ στοὺς ἴδιους τοὺς Φαρισαίους,
μπροστὰ στοὺς ἴδιους ποὺ σταύρωσαν τὸν Χριστό, καὶ μὲ θεία δύναμη, κηρύττουν
τὴν Ἀνάστασή Του. Εἶναι ἡ ἐξ ὕψους δύναμη ποὺ κινεῖ τὶς σκέψεις τους, τὰ λόγια
τους, τὰ βήματά τους.
Ἄλλο
θαῦμα, τὸ ἀποτέλεσμα. Τὸ πρῶτο αὐτὸ κήρυγμα φέρνει στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ
τρεῖς χιλιάδες ψυχές. Ὅσο κι ἂν φαίνεται παράξενο τὸ φαινόμενο αὐτὸ τῆς
γλωσσολαλίας τῶν Ἀποστόλων, ὅσο κι ἂν δέχτηκε ἀπ’ τὰ πλήθη τὶς πιὸ ἀπίθανες
κρίσεις, ὅσο κι ἂν βρέθηκαν ἄνθρωποι, νὰ ποῦν ὅτι οἱ Ἀπόστολοι «γλεύκους μεμεστωμένοι εἰσίν», ὅτι
δηλαδὴ εἶναι μεθυσμένοι, ἐν τούτοις «Πάρθοι
καὶ Μῆδοι καὶ Ἐλαμῖται καὶ οἱ κατοικοῦντες τὴν Μεσοποταμίαν, Ἰουδαίαν τε καὶ
Καπαδοκίαν, Πόντον καὶ τὴν Ἀσίαν, Φρυγίαν τε καὶ Παμφιλίαν, Αἴγυπτον καὶ τὰ
μέρη τῆς Λιβύης τῆς κατὰ Κυρήνην καὶ οἱ ἐπιδημοῦντες Ρωμαῖοι, Ἰουδαῖοι τε καὶ
προσήλυτοι, Κρῆτες καὶ Ἄραβες» ἄκουγαν στὴ γλῶσσα του ὁ καθένας «τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ καὶ ἐξίσταντο» καὶ
«κατενύγησαν τῇ καρδίᾳ» καὶ «προσετέθησαν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ψυχαὶ ὡσεὶ τρισχίλιαι».
Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο συνοδεύει πάντοτε τὴν Ἐκκλησία μας. Εἶναι δῶρο αἰώνιο. Μὲ τὸ ἱερὸ μυστήριο τοῦ
Βαπτίσματος καὶ τοῦ Χρίσματος, δίδεται τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο στὸν κάθε πιστό. Αὐτὸ
φώτισε ὅλες τὶς μεγάλες καὶ ἱερὲς μορφὲς τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτὸ ἐμπνέει τὶς
ἀνώτερες, τὶς εὐγενέστερες, τὶς ἁγιώτερες πράξεις τῶν ἀνθρώπων. Αὐτὸ γίνεται
ὁδηγὸς καὶ σύμβουλος στὶς δύσκολες περιστάσεις τῆς ζωῆς.
Καὶ ὅμως, αὐτὸς ὁ πολύτιμος ὁδηγὸς
ἐγκαταλείπει πολὺ συχνά, τὸν ἄνθρωπο, ὅταν αὐτὸς προτιμήσει τὸ πνεῦμα τοῦ
Σατανᾶ καὶ παραδοθεῖ στὴν ἁμαρτία. Τότε «ἀκαταστασία,
καὶ πᾶν φαῦλον πρᾶγμα» -συμπτώματα καὶ γνωρίσματα τῆς ἐποχῆς μας-
ἐμφανίζονται στὴν κοινωνία μας. Τότε, μόνο σὰν νοσταλγία, βλέπουμε τοὺς καρποὺς
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: Τὴν χαρά, τὴν εἰρήνη, τὴν πραότητα, τὴν ὁμόνοια, τὴν πίστη,
τὴν ἀγάπη…
Τί ἄλλο χρειάζεται ἡ κατάξηρη κοινωνία μας;
Τί ἄλλο ἀπ’ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ δροσίσει τὶς ψυχές μας καὶ νὰ φέρει τοὺς
καρποὺς ποὺ τόσο ἐπεθύμησε ὁ ἄνθρωπος; Γιατί νὰ μὴ νοιώθουμε τὸ συμφέρον μας;
Γιατί νὰ μὴ διώχνουμε τὸ πνεῦμα τοῦ Σατανᾶ ἀπ’ τὶς ψυχές μας; Γιατί νὰ μὴ
ζητήσουμε νὰ θρονιάσουμε στὴν ταλαίπωρη ψυχή μας τὴν «ἐξ ὕψους δύναμιν» τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ τὸ Ἅγιον, γιὰ νὰ κυβερνήσει
τὴν ζωή μας;
[Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ ἀειμνήστου θεολόγου Γεωργίου
Π. Σωτηρίου «ΕΟΡΤΙΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ», Β΄ ἔκδοσις, Μυτιλήνη 1986, σελ.
17-19. (Ἐπιμέλεια κειμένου, μικρὲς φραστικὲς παρεμβάσεις,
καὶ τὰ ἔντονα στοιχεῖα, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου.)]