Καὶ μὴ ἀφίῃς…

Καὶ μὴ ἀφίῃς…

   Κάποιος χριστιανὸς πῆγε νὰ συμβουλευτεῖ τὸν ἀββᾶ Σιλουανό.

   - Ἔχω ἕναν θανάσιμο ἐχθρό, Πάτερ, τοῦ ἐξομολογήθηκε. Τὰ κακὰ ποὺ μοὔχει προξενήσει αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀναρίθμητα. Πρὸ καιροῦ κέρδισε μὲ ἀπάτη ἕνα μεγάλο κομμάτι ἀπ’ τὸ χωράφι μου. Μὲ συκοφαντεῖ, ὅπου βρεθεῖ, κακολογεῖ κ’ ἐμένα καὶ τὴν οἰκογένειά μου. Μοῦ ἔχει κάνει τὸν βίο ἀβίωτο. Τώρα τελευταῖα μάλιστα ἐπιβουλεύεται καὶ τὴ ζωή μου. Δὲν παίρνει ἄλλο λοιπόν. Εἶμαι ἀποφασισμένος νὰ τὸν παραδώσω στὴν Δικαιοσύνη.

   - Κάμε ὅπως θέλεις, τοῦ εἶπε μὲ ἀδιαφορία ὁ ἀββᾶς Σιλουανός.

Ἵνα τί φθονῆτε ἀλλήλους;

Ἵνα τί φθονῆτε ἀλλήλους;

Ὁσίου Γέροντος Φιλοθέου (Ζερβάκου)

   Ἐπειδὴ λοιπὸν ἡ ἀγάπη κάμνει τοὺς ἀνθρώπους εὐτυχεῖς, ἤθελα καὶ ἐπεθύμουν νὰ ἀνέβαινα εἰς ἕνα βουνὸν πολὺ ὑψηλὸν καὶ νὰ εἶχα φωνὴν μεγάλην νὰ φωνάξω, ὥστε νὰ μὲ ἀκούσῃ ὅλος ὁ κόσμος, καὶ νὰ εἰπῶ:

Τόν ἔσωσαν τά δελφίνια

Δελφίνια στ' Ἅγιον Ὄρος

Τόν  ἔσωσαν  τά  δελφίνια

   Τά παλιά τά χρόνια, ὑπῆρχε κάποιος ἄνθρωπος πού καταγόταν ἀπό τό «κλεινὸν ἄστυ» δηλ. τήν Ἀθήνα, καί πού ἔπαιζε τόσ᾿ ὄμορφα τήν λύρα, ὥστε καί τ᾿ ἄλογα θηρία νοιώθανε τή μελωδία του. Τοῦτος λοιπόν, βρισκόταν σέ ξένη πόλη, καί θέλοντας νά ἐπιστρέψει στόν τόπο του τήν Ἀθήνα, μπῆκε σ᾿ ἕνα καράβι παίρνοντας μαζί του καί τό σεντοῦκι στό ὁποῖο εἶχε ὅλο τό βιός του.

Μοναχὸς εἶναι…

Μοναχὸς εἶναι…

Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου*

   Μοναχὸς εἶναι τάξη καὶ κατάσταση τῶν ἀσωμάτων ἀγγέλων ποὺ κατορθώνεται μέσα σὲ σῶμα ὑλικὸ καὶ ρυπαρό.

   Μοναχὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ εἶναι ἀφοσιωμένος μόνο στὶς ἐντολὲς καὶ στοὺς λόγους τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς ἐφαρμόζει σὲ κάθε καιρὸ καὶ τόπο καὶ πρᾶγμα.

Οἱ σωματικοὶ κόποι εἶναι ὄπλα γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν

Οἱ σωματικοὶ κόποι εἶναι ὄπλα γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν

Μέγας Ἀντώνιος*

  Πρέπει νὰ ἐνθυμοῦνται ἀκατάπαυστα οἱ φρόνιμοι ἄνθρωποι, ὅτι μὲ τὸ νὰ ἀνεχόμαστε σὲ τοῦτον ἐδῶ τὸν βίο μικρούς καὶ ὀλιγοχρόνιους κόπους, θ’ ἀπολαύσουμε μετὰ τὸ θάνατο, ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, πολὺ μεγάλη χαρὰ κι αἰώνια εὐχαρίστηση.

   Γι’ αὐτὸ λοιπόν, ἐκεῖνος ποὺ πολεμάει μὲ τὰ πάθη του καὶ θέλει νὰ στεφανωθεῖ ἀπὸ τὸν Θεό, ἐὰν πέσει (νικηθεῖ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία), ἂς μὴ μικροψυχήσει καὶ παραμείνει στὴν πτώση ἀπελπισμένος ἀπ’ τὸν ἑαυτό του. Ἀλλ’ ἀφοῦ ξανασηκωθεῖ, ν’ ἀρχίσει πάλι νὰ παλεύει κι ἀγωνίζεται καὶ νὰ φροντίσει νὰ στεφανωθεῖ.

Μᾶς δίνει ζωή…

Μᾶς δίνει ζωή…

   Στὴν Κίνα κάποτε, ἕνας ἱεραπόστολος κήρυττε τὸ Εὐαγγέλιο.

   Κάποιος ἀπ’ τοὺς ἀκροατές του μιὰ μέρα τὸν πλησίασε καὶ τοῦ εἶπε:

   - Γιατί δὲν κηρύττεις καὶ τίποτ’ ἄλλο; Τρεῖς μέρες τώρα ὅλο γιὰ τὸν Χριστὸ μιλᾶς.

   Σκέφτηκε γιὰ λίγο ὁ ἱεραπόστολος κ’ ἔπειτα ρώτησε τὸν Κινέζο:

Αὐστηρότητα - Ἐπιείκεια

Αὐστηρότητα - Ἐπιείκεια

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου*

π. Ἰωὴλ Γιαννακόπουλος

   Ὁ τίμιος Πρόδρομος ἦταν αὐστηρὸς στὸν ἑαυτό του καὶ ἐπιεικὴς στοὺς ἄλλους. Ἐμεῖς ὅμως εἴμαστε ἐπιεικεῖς στὸν ἑαυτό μας καὶ αὐστηροὶ στοὺς ἄλλους. Ἂς δοῦμε καὶ τὰ δύο:

   1) Ὁ Πρόδρομος αὐστηρὸς στὸν ἑαυτό του. Ἦταν ἀσκητής. Ἡ τροφή του ἦταν ἀκρίδες καὶ μέλι ἄγριο. Ἡ ἐνδυμασία του ἦταν ἀπὸ τρίχες καμήλας. Γύρω ἀπὸ τὴ μέση του φοροῦσε δερμάτινη ζώνη. Ὁ τόπος ποὺ ἔμενε, ἦταν ἔρημος. Ὁ χρόνος κατὰ τὸν ὁποῖο ἔμενε στὴν ἔρημο ἦταν μακρύς, διότι ἐκεῖ βρισκόταν ἀπὸ παιδικῆς ἡλικίας μέχρι τὴν ἡλικία τῶν τριάντα ἐτῶν. Ὁ τίμιος Πρόδρομος δὲν εἶχε μόνο τὴν ἐξωτερικὴ αὐτὴ αὐστηρότητα, ἀλλὰ καὶ ἐσωτερική, ἀνώτερη τῆς ἐξωτερικῆς. Ἦταν ταπεινόφρων. Ἡ αὐστηρὴ ταπεινοφροσύνη του φαίνεται πρὸς μικροὺς καὶ μεγάλους. Καὶ ἰδοὺ πῶς: Ἔρχονται οἱ ἐπίσημοι Φαρισαῖοι καὶ Σαδδουκαῖοι πρὸς αὐτόν, γιὰ νὰ βαπτισθοῦν χωρὶς καρποὺς μετανοίας. Ὁ Πρόδρομος τοὺς ἐλέγχει δριμύτατα. Ὁ αὐστηρὸς τοῦτος ἔλεγχος φαίνεται ὅτι εἶναι αὐστηρότητα πρὸς τοὺς ἄλλους. Καὶ ὅμως εἶναι αὐστηρὸς ὁ Πρόδρομος πρὸς τὸν ἑαυτό του, διότι οὔτε ἡ σπουδαία κοινωνικὴ θέση τούτων, οὔτε ἡ προσέλευσή τους πρὸς αὐτόν, οὔτε ὅτι θὰ βαπτιζόντουσαν αὐτοὶ ἀπ’ ἐκεῖνον, χάϊδεψαν τὸν ἐγωϊσμὸ τοῦ Προδρόμου, ὥστε νὰ μὴν ἐλέγξει τὴν τυπολατρεία τους. Ὅσο μάλιστα αὐστηρὸς εἶναι ὁ ἔλεγχός του πρὸς αὐτούς, τόσο περισσότερο ἀποδεικνύει, ὅτι λιγότερο κολακεύθηκε ὁ ἐγωϊσμός του ἀπ’ αὐτούς, ἑπομένως ἄλλο τόσο ταπεινόφρων ἀποδεικνύεται στὸν ἑαυτό του.

Ἡ ἐλεημοσύνη σὲ ὑπερασπίζεται…

Ἡ ἐλεημοσύνη σὲ ὑπερασπίζεται…

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου*

   Ἡ εὐτυχία τοῦ οὐρανοῦ μοιάζει κατὰ κάποιον τρόπο μὲ τὸ κέρδος ποὺ ἀποφέρει τὸ ἐμπόριο καὶ ἡ ἀσχολία μὲ αὐτό…

   Δῶσε ψωμὶ σ᾿ αὐτὸν ποὺ πεινᾶ καὶ πάρε τὴν εὐτυχία τοῦ Παραδείσου.

   Δῶσε μικρὰ καὶ πάρε μεγάλα.

   Δῶσε θνητὰ καὶ φθαρτὰ πράγματα καὶ πάρε ἀθάνατα…

   Ἡ ἐλεημοσύνη λυτρώνει καὶ σώζει τὴν ψυχή…

   Μὴ προβάλλεις ὡς ἐμπόδιο τὴν φτώχεια…

   Εἶναι μεγάλο, σπουδαῖο πρᾶγμα ἡ ἐλεημοσύνη…

Σπλαγχνίσθηκε τὸν νεκρό…

Σπλαγχνίσθηκε τὸν νεκρό…

   Κάποιος ἀπὸ τοὺς παλαιοὺς Πατέρες τῆς ἐρήμου διηγήθηκε τὰ ἑξῆς:

   Ἦταν κάποτε σὲ μιὰ πόλη ἕνας μαγιστριανὸς¹ καλὸς κ᾿ εὐγενικὸς στὸν χαρακτῆρα, καὶ τὸν ἔστειλε ὁ βασιλιᾶς σ᾿ ἐπείγουσα ἀποστολή. Στὸν δρόμο του συνάντησε ἕνα φτωχὸ νεκρὸ ποὺ κείτονταν στὸ ἔδαφος γυμνός. Πόνεσε ἡ ψυχή του· κοντοστάθηκε, κατέβηκε ἀπὸ τ᾿ ἄλογο καὶ λέγει στὸν νεαρὸ ὑπηρέτη του:

   -Λάβε τ᾿ ἄλογό μου καὶ προχώρησε λιγάκι.

   Κι ἀφοῦ πλησίασε τὸ νεκρὸ σῶμα καὶ τὸ κύτταξε μὲ στοργὴ κ᾿ εὐσπλαγχνία, ἔβγαλε ἕνα ἀπ᾿ τὰ ἐνδύματά του, σκέπασε καλὰ τὸν ἄγνωστο νεκρό, ἔκαμε τὸ σταυρό του κι ἔφυγε…

Διαζύγιο;

Διαζύγιο;

Τοῦ μακαριστοῦ Ἐπισκόπου

Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου

Μητροπολίτου Φλωρίνης*

   Στὰ παλιὰ τὰ χρόνια, ὅταν οἱ ἄνθρωποι πίστευαν στὸ Χριστὸ καὶ εἶχαν φόβο Θεοῦ καὶ ζοῦσαν σύμφωνα μὲ τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, οἱ γάμοι δὲν διαλύονταν. Σπάνιο ἦταν τὸ διαζύγιο. Καὶ αὐτὸ δὲν ἔβγαινε εὔκολα. Ἀλλὰ τώρα, μὲ τοὺς νέους νόμους ποὺ ἔχει ψηφίσει ἡ πολιτεία, ὁ γάμος δὲν θεωρεῖται ἱερὸς θεσμός, ποὺ ἄνθρωπος, ὅπως λέει ὁ Χριστός, δὲν πρέπει νὰ τὸν διαλύει, ἀλλὰ θεωρεῖται σὰν μιὰ ἁπλῆ σύμβαση ἐμπορικοῦ μᾶλλον χαρακτήρα δύο ἀνθρώπων γιὰ περιορισμένο χρόνο, ποὺ μὲ τὸν εὐκολώτερο τρόπο μπορεῖ νὰ διαλυθεῖ. «Σὲ χωρίζω», λέει ὁ ἄνδρας στὴ γυναῖκα ἢ ἡ γυναῖκα στὸν ἄνδρα. Καὶ πηγαίνει στὸ δικηγορικὸ γραφεῖο, καὶ κάνει αἴτηση διαζυγίου, καὶ γράφει σ’ αὐτὴν ὁ δικηγόρος διάφορες προφάσεις συνήθως ψεύτικες καὶ ἀνυπόστατες. Δυστυχῶς φθάσαμε στὴν ἐποχὴ γιὰ τὴν ὁποία μιὰ παλιὰ προφητεία λέει, ὅτι οἱ ἄνδρες θὰ ἀλλάζουν τὶς γυναῖκες ὅπως ἀλλάζουν τὰ πουκάμισά τους, καὶ οἱ γυναῖκες θ’ ἀλλάζουν τοὺς ἄνδρες τους ὅπως ἀλλάζουν τὶς ρόμπες τους.

Γιὰ κείνους ποὺ δὲν ἔχουν ἀγάπη

Γιὰ κείνους ποὺ δὲν ἔχουν ἀγάπη

Ὁσίου Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου*

   Ἄθλιος καὶ ταλαίπωρος εἶναι ὅποιος ζεῖ καὶ ὑπάρχει μακρυὰ ἀπ’ τὴν ἀγάπη, διότι τοῦτος παρέρχεται τὶς ἡμέρες του ὀνειροπολῶντας.

   Καὶ ποιός δὲν θὰ πενθήσει τὸν ἄνθρωπο ἐκεῖνον, ποὺ ὑπάρχει μακρυὰ ἀπ’ τὸν Θεό, καὶ  ποὺ εἶναι στερημένος τοῦ θείου φωτὸς καὶ διάγει τὴ ζωή του στὸ πνευματικὸ σκοτάδι;

   Διότι, σᾶς λέγω, ἀδελφοί μου, ὅτι ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἔχει τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἐχθρός του. Δὲν ψεύδεται ὁ Ἀπόστολος ποὺ εἶπε, ὅτι ἐκεῖνος ποὺ μισεῖ τὸν ἀδελφό του εἶναι ἀνθρωποκτόνος, καὶ περπατάει μέσα στὸ σκοτάδι τῆς ψυχῆς του¹, καὶ εἶναι εὐάλωτος σὲ κάθε κακὸ καὶ ἁμαρτία.

   Γιατὶ ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἔχει ἀγάπη, ἔντονα θυμώνει, γρήγορα παροργίζεται, ἀμέσως ἑνώνεται μὲ τὸ μῖσος.

Ζοῦσε μὲ μεγάλη φτώχεια

Ζοῦσε μὲ μεγάλη φτώχεια

Ἀπὸ τὸν Βίο τοῦ Ὁσίου Ἀντίπα τοῦ Ἀθωνίτου*

   Ἀνάμεσα στὰ πνευματικὰ παιδιὰ τοῦ π. Ἀντίπα ἦταν καὶ πολλοὶ πλούσιοι. Αὐτοί, σύμφωνα μὲ τὶς ὑποδείξεις του, ἔκαναν μὲ εὐχαρίστηση δωρεὲς στὰ μοναστήρια, τόσο στὴν Ρωσία ὅσο καὶ στὸ Ἅγιον Ὄρος.

   Στὸν π. Ἀντίπα δὲν ἄρεσαν καὶ τόσο τὰ ὑπερβολικὰ καὶ μεγαλόπρεπα οἰκοδομικὰ σχέδια τῶν μονῶν. Ἔλεγε:

Ὁ Great Barrier Reef καὶ τὰ πνευματικὰ κοράλλια πολύποδες…

Great Barrier Reef

Ὁ Great Barrier Reef

καὶ τὰ πνευματικὰ κοράλλια πολύποδες…

   Ὁ περίφημος Great Barrier Reef βρίσκεται στὴν Θάλασσα τῶν Κοραλλιῶν (Coral Sea) στ’ ἀνοιχτὰ τῶν ἀκτῶν τοῦ Κουίνσλαντ στὴν βορειοανατολικὴ Αὐστραλία, καὶ εἶναι ὁ μεγαλύτερος κοραλλιογενὴς ὕφαλος στὸν κόσμο.

   Τὸ Μέγα Κοραλλιογενὲς Φράγμα, ὅπως ἀλλιῶς λέγεται, ἀπαρτίζεται ἀπὸ 2.900 ξεχωριστοὺς ὑφάλους (κοραλλιογενῆ συμπλέγματα) καὶ 1.050 νησιά, κ’ ἐκτείνεται σὲ μῆκος μεγαλύτερο τῶν 2.600 χιλιομέτρων, σὲ μιὰ θαλάσσια περιοχὴ ἔκτασης περίπου 344.400 τετραγωνικῶν χιλιομέτρων. Τὸ σύνολο τῆς ἔκτασής του εἶναι μεγαλύτερο ἀπὸ τὴν Μ. Βρετανία, ἐνῶ ἡ βιοποικιλότητά του εἶναι μεγαλύτερη ἀπ’ αὐτὴ τοῦ συνόλου τῆς Εὐρώπης. Πρόκειται γιὰ τὸ πιὸ ἐκτεταμένο κοραλλιογενὲς οἰκοσύστημα στὸν κόσμο, ὁ σημαντικότερος βιότοπος τῆς γῆς καὶ ὁ μόνος ὁρατὸς ἀπὸ τὸ Διάστημα. Φιλοξενεῖ 1.625 εἴδη ψαριῶν, 3.000 εἴδη μαλακίων, 450 εἴδη κοραλλιῶν, 220 εἴδη πτηνῶν καὶ 30 εἴδη φαλαινῶν καὶ δελφινιῶν. Εἶναι τὸ σπίτι ἑνὸς ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους πληθυσμοὺς Ντινγκόνκ τοῦ πλανήτη κι ὁ μεγαλύτερος τόπος ἀναπαραγωγῆς τῆς πράσινης θαλάσσιας χελώνας. Ὁ Ὕφαλος ποὺ ἔχει σχηματιστεῖ ἀπὸ δισεκατομμύρια μικροσκοπικοὺς ὀργανισμούς, τὰ κοράλλια, εἶναι γνωστὸς ἐπὶ αἰῶνες στοὺς Ἀβορίγινες¹ καὶ τοὺς λοιποὺς αὐτόχθονες τῆς περιοχῆς καὶ κατέχει σημαντικὸ ρόλο στὴν παράδοσή τους. Ἀπὸ τὸ 1981 εἶναι Μνημεῖο Παγκόσμιας Κληρονομιᾶς τῆς UNESCO. Τὰ κοράλλια εἶναι ἐξαιρετικὰ εὐαίσθητα στὶς κλιματικὲς ἀλλαγές καὶ ἀντιμετωπίζουν σοβαρὰ προβλήματα ὅταν αὐξάνεται ἡ θερμοκρασία τοῦ νεροῦ. Τὶς τελευταῖες δεκαετίες οἱ κλιματικὲς ἀλλαγὲς ἔχουν προκαλέσει καταστροφὲς στὸν Μεγάλο Κοραλλιογενὴ Ὕφαλο, μὲ τὶς τελευταῖες ἔρευνες νὰ δείχνουν ὅτι οἱ καταστροφὲς αὐτές, δυστυχῶς, εἶναι πραγματικὰ ἀνυπολόγιστες.

Ἄφησε νά νικήσει ἡ ἀγάπη…

π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος (1930 - 1989)

Ἄφησε νά νικήσει ἡ ἀγάπη…

Ὁσίου Γέροντος Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου

   Ἐάν παλεύεις ἀνάμεσα στήν ἀγάπη καί στό καθῆκον, ἄφησε νά νικήσει ἡ ἀγάπη.

   Δέν θά κάνεις λάθος, ἀλλά θά πράξεις τό θεῖο θέλημα.

   Ἀρκεῖ νά ξέρεις τί θά πεῖ ἀγάπη ἀληθινή καί γνήσια!

Τυπολατρεία - Τιμωρία

Τυπολατρεία - Τιμωρία

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου*

π. Ἰωὴλ Γιαννακόπουλος

   1) Τυπολατρεία. Ὅσο ὡραία εἶναι ἡ μετάνοια, ἡ ὁποία ἔχει βάθος, τόσο τρομερὴ εἶναι ἡ τυπολατρεία, ἡ ὁποία εἶναι μόνον ἐπιφάνεια. Δύο τυπολάτρες ὁ Κύριος μαστίγωσε: τοὺς Φαρισαίους καὶ Σαδδουκαίους. Οἱ Φαρισαῖοι ἦσαν θρησκευόμενοι, οἱ Σαδδουκαίοι ἦσαν θρησκευτικῶς ἀδιάφοροι. Καὶ οἱ δύο ὅμως καυχώντουσαν, ὅπως εἴδαμε, στὸ αἷμα τοῦ Ἀβραάμ, τὸ ὁποῖο ἔρρεε στὶς φλέβες τους. Δύο εἴδη τυπολατρῶν ὑπάρχουν καὶ σήμερα: Οἱ θρησκευόμενοι καὶ οἱ θρησκευτικῶς ἀδιάφοροι.

   Οἱ θρησκευόμενοι τυπολάτρες εἶναι πολλοί. Μερικοὶ ἀπ’ αὐτούς:

   Ὁ πιστὸς ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἐκκλησιάζεται ἀλλὰ οὐδεμία προσοχὴ δίδει στὰ ψαλλόμενα καὶ οὐδεμία ψυχικὴ ὠφέλεια λαμβάνει ἀπὸ τὰ τελούμενα μέσα στὴν Ἐκκλησία, εἶναι τυπολάτρης.

   Ὁ Χριστιανός, ὁ ὁποῖος ἐξομολογεῖται ἀλλὰ οὐδένα παλμὸ αἰσθάνεται κατὰ τὴν ἐξομολόγηση καὶ οὐδεμία πρόοδο ἔχει μετὰ ἀπὸ αὐτήν, ἀλλὰ ἀρκεῖται σὲ ἁπλῆ συγχωρητικὴ εὐχή, εἶναι τυπολάτρης.

Οὔτε πολὺ μακριὰ οὔτε πολὺ κοντά…

Ὅσιος Βήρυλλος

Οὔτε πολὺ μακριὰ οὔτε πολὺ κοντά…

   Ρώτησαν κάποτε τὸν ὅσιο Βήρυλλο¹, ἐπίσκοπο Κατάνης² τῆς Σικελίας, πῶς πρέπει νὰ συμπεριφέρεται κανεὶς στοὺς ὁμολογουμένως ἁγίους κληρικούς.

   Κι’ ἐκεῖνος ἀποκρίθηκε:

Δίδει γήϊνα καί ἀγοράζει οὐράνια

Δίδει γήϊνα καί ἀγοράζει οὐράνια

Ὁσίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου

   Δέν ὑπάρχει ἐξυπνότερος ἄνθρωπος ἀπό τόν ἐλεήμονα, πού δίδει γήϊνα, φθαρτά πράγματα, καί ἀγοράζει ἄφθαρτα, οὐράνια.

   Ὅπως δέν ὑπάρχει πιό ἀνόητος στόν κόσμο ἀπό τόν πλεονέκτη, πού μαζεύει συνέχεια καί στερεῖται συνέχεια καί, στό τέλος, ἀγοράζει τήν κόλαση μέ τίς συγκεντρωμένες του οἰκονομίες.

   Αὐτοί φυσικά πού χάνονται μέ ὑλικά πράγματα, τὄχουν τελείως χαμένο, γιατί χάνουν καί τόν Χριστό.

   Ὁ κυριευμένος ἀπό ὑλικά πράγματα εἶναι κυριευμένος πάντα ἀπό στενοχώρια καί ἄγχος, γιατί πότε τρέμει μήν τοῦ τά πάρουν καί πότε μήν τοῦ πάρουν τήν ψυχή.

Ὁ Βολταῖρος…

Ὁ Βολταῖρος…

   Κάποτε, ὁ Βολταῖρος* σὲ κάποιο γεῦμα, γιὰ νὰ πειράξει ἕναν πιστὸ συνδαιτημόνα του, εἶπε εἰρωνικά:

   - Πουλῶ τὴ θέση μου στὸν Παράδεισο γιὰ ἕνα ναπολεόνι.

   Ὅλοι γέλασαν. Τότε ὁ πιστός, μὲ μιὰ εὔστροφη ἀπάντηση, ἀντέστρεψε τοὺς ὅρους κι ἄλλαξε τὸ κλῖμα. Εἶπε:

Ἀγάπη ἀξιέπαινη καί ἀγάπη ἀξιοκατάκριτη

Ἀγάπη ἀξιέπαινη καί ἀγάπη ἀξιοκατάκριτη

Ὁσίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ*

   Γιά τούς ἑξῆς πέντε λόγους οἱ ἄνθρωποι ἀγαποῦν ὁ ἕνας τόν ἄλλον μέ τρόπο εἴτε ἀξιέπαινο, εἴτε ἀξιοκατάκριτο. Δηλαδή·

Ὁ Φθόνος

Ὁ Φθόνος

Μεγάλου Βασιλείου*

   Ὁ φθόνος εἶναι ἐφεύρεση τῶν δαιμόνων… πρόγευση (προοίμιο) τῆς κολάσεως… δρόμος πού ὁδηγεῖ στή γέεννα τοῦ πυρός, στέρηση τῆς εὐτυχίας τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ…

   Τί πρέπει νά γίνει λοιπόν; Πῶς δέν θά ἔλθει μέσα μας ἐξ ἀρχῆς αὐτή ἡ ἀσθένεια, ἤ πῶς θά ἀπαλλαγοῦμε ἄν μᾶς κυριεύσει;

Τί λοιπὸν εἶναι ἡ ἁμαρτία;

Τί λοιπὸν εἶναι ἡ ἁμαρτία;

Ἁγίου Κυρίλλου Ἱεροσολύμων*

   Ἀλλὰ θὰ ρωτήσει κανείς: Τί λοιπὸν εἶναι ἡ ἁμαρτία;

   Ζῶο εἶναι; Ἄγγελος εἶναι; Δαίμονας εἶναι;

   Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ τόσο φοβερὰ ἐνεργεῖ;

Ἡ Μετάνοια

Ἡ Μετάνοια

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου*

π. Ἰωὴλ Γιαννακόπουλος (1901 - 1966)

   Τί εἶναι μετάνοια;

   Μετάνοια εἶναι ἐκείνη, τὴν ὁποία κήρυξαν, ἔζησαν καὶ ἐν μετανοίᾳ πέθαναν οἱ πατέρες τῆς ἐκκλησίας καὶ οἱ ἀσκητὲς τῆς ἐρήμου. Ἑπομένως ἡ μετάνοια ἔχει μεγάλο βάθος, διότι ἔχει λόγο, ζωὴ καὶ θάνατο τῶν ἡρωϊκώτερων ἀνθρώπων. Ἡ μετάνοια δὲν ἔχει μόνο μεγάλο βάθος ἀλλὰ καὶ μεγάλη ἔκταση, διότι μετάνοια εἶναι ὁ πρῶτος λόγος τοῦ Θεοῦ πρὸς τοὺς πρωτοπλάστους «Ἀδὰμ ποῦ εἶ;»¹ καὶ ὁ μέχρι τέλους τοῦ κόσμου ἀκουόμενος λόγος πρὸς τοὺς ἁμαρτωλούς. Εἶναι ὁ πρῶτος καὶ τελευταῖος λόγος τοῦ Κυρίου καὶ τοῦ Προδρόμου, διότι διὰ μετανοίας ἄρχισαν τὸ κήρυγμά τους καὶ στεφάνωσαν τὸ τέλος τοῦ βίου τους. Χάριν τοῦ κηρύγματος τούτου ἀποκεφαλίσθηκε ὁ Πρόδρομος καὶ τὴν μετάνοια τοῦ ληστοῦ εἶδε ὁ Χριστὸς ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ.

   Ὁποία ἔκταση! Ἂς δοῦμε λοιπὸν τὸ βάθος καὶ τὴν ἔκταση τῆς μετανοίας καὶ γιὰ τὸν ἑαυτό μας.

Ἄς μή ζητιανεύομε τήν ἀγάπη

Ἄς μή ζητιανεύομε τήν ἀγάπη

Ὅσιος Πορφύριος ὁ Ἁγιορείτης

   Ἄς σκορπίζομε σέ ὅλους τήν ἀγάπη μας ἀνιδιοτελῶς, ἀδιαφορώντας γιά τή στάση τους.

   Ὅταν ἔλθει μέσα μας ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, δέν θά ἐνδιαφερόμαστε ἄν μᾶς ἀγαπᾶνε ἤ ὄχι, ἄν μᾶς μιλᾶνε μέ καλοσύνη. Θά νιώθομε τήν ἀνάγκη ἐμεῖς νά τούς ἀγαπᾶμε ὅλους.

Ἀκονίζουμε τὴν γλῶσσα ἐναντίον τῶν ἱερέων

Ἀκονίζουμε τὴν γλῶσσα ἐναντίον τῶν ἱερέων

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου*

   Ἂν ἄνθρωπος διορίσει κάποιον, τὸν φοβόμαστε πολύ.

   Κι αὐτόν, ποὺ ὁ Θεὸς τὸν χειροτονεῖ, τὸν περιφρονοῦμε καὶ τὸν βρίζουμε καὶ τὸν περιλούζουμε μὲ μύριες κατηγόριες.

   Κι ἐνῶ ὁ Χριστὸς μᾶς ἀπαγόρευσε νὰ κατακρίνουμε τὸν ἁπλὸ ἀδελφό μας, ἐμεῖς ἀκονίζουμε τὴν γλῶσσα ἐναντίον τῶν ἱερέων.

* Ε.Π.Ε. 14, 716

Περὶ μοναχισμοῦ

Περὶ μοναχισμοῦ

Τοῦ μακαριστοῦ πρωτοπρεσβυτέρου

 π. Ἰωάννου Σ. Ρωμανίδου

Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου*

   Κατὰ τὰ πρώτα χρόνια τῆς ὑπάρξεως τῆς Ἐκκλησίας, στοὺς πρώτους Χριστιανοὺς ἔχουμε κομμουνιστικὸ σύστημα διαβιώσεως. Ὅποιος ἔχει λίγο μυαλὸ καὶ διαβάσει τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, βλέπει καθαρὰ ὅτι ὅλοι τότε εἶχαν τὰ πάντα κοινά. Καὶ ὅποιος ἤθελε νὰ βαπτισθεῖ, ἔπρεπε νὰ δώσει ὅ,τι εἶχε στὴν κατοχή του στὸ κοινὸ ταμεῖο τῆς ἐνορίας. Κανένας δὲν εἶχε ἀτομικὴ περιουσία. Ὅλα ἦσαν κοινά. Μάλιστα ἔχουμε τὸ περίφημο παράδειγμα τοῦ Ἀνανία, ὁ ὁποῖος μαζὶ μὲ τὴν γυναῖκα του εἶπαν ψέμματα καὶ πέθαναν ἀμέσως.

Ὁ ληστής πού προσευχόταν

Ὁ ληστής πού προσευχόταν

   Ἦταν κάποιος ἰσχυρός στρατιώτης καί δυνατός ἄνθρωπος, πού κατοικοῦσε μαζί μέ κάποιους ἄλλους ὅμοιούς του ληστές σ᾿ ἕναν πύργο κοντά σέ κάποιον βασιλικό δρόμο, κι ὅσοι περνοῦσαν ἀπό κεῖ τούς ἔγδυνε κ᾿ ἔπαιρνε ὅ,τι βαστοῦσαν κ᾿ εἴχανε πάνω τους. Εἶχε, ὅμως, καί τούτη τήν καλή συνήθεια: Νά προσεύχεται καθημερινά στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, νά Τῆς λέγει τούς «Χαιρετισμούς» καί πολλές φορές τό «Θεοτόκε Παρθένε».

   Μιά μέρα, λοιπόν, περνοῦσε ἀπό κεῖνα τά μέρη ἕνας προορατικός Πνευματικός, ἅγιος ἄνθρωπος. Οἱ ὑπηρέτες τοῦ ληστοστρατιώτου, σάν ἀνήμερα θηρία, ὁρμήσανε πάνω του, τόν γδύσανε, καί τοῦ πήρανε ὅ,τι βαστοῦσε. Ἐκεῖνος, τούς παρακάλεσε νά τόν πᾶνε στόν ἀρχηγό τους, διότι, ὅπως εἶπε, ἔπρεπε νά τοῦ μεταφέρει κάποιον λόγο. Κι ἀφοῦ τόν πῆγαν, τοῦ λέγει ὁ Ἀββᾶς:

Σὰν ἀπὸ πανδοχεῖο…

Σὰν ἀπὸ πανδοχεῖο…

Μέγας Ἀντώνιος*

  Ἀπ’ ἐκείνους ποὺ διανυκτερεύουν στὰ πανδοχεῖα, μερικοὶ λαμβάνουν κρεβάτια. Ἄλλοι ὅμως, ποὺ δὲν ἔχουν κρεβάτι, κοιμοῦνται κάτω στὸ ἔδαφος, κ’ ἐντούτοις ροχαλίζουν ὅπως ἀκριβῶς κ’ ἐκεῖνοι ποὺ κοιμοῦνται στὸ κρεβάτι.