Δὲν εἶναι ἀναγκαῖο τὸ θαῦμα γιὰ νὰ πιστέψω τὴν ἀλήθεια…
Κάποτε ἦλθαν στὸ Μοναστῆρι τοῦ ἁγίου Παχωμίου μερικοὶ Ἀσκητὲς αἱρετικοὶ καὶ παρεκάλεσαν τοὺς Μοναχοὺς τοῦ θυρωρείου νὰ διαβιβάσουν στὸν Ἅγιο τὰ ἑξῆς:
— Εἴμασθε ἀπεσταλμένοι ἀπὸ τὸν δικό μας Γέροντα πρὸς τὸν ἀββᾶ Παχώμιο νὰ τοῦ ποῦμε: ἐὰν πράγματι εἶναι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ καὶ ἔχει πεποίθηση ὅτι τὸν ἀκούει ὁ Θεὸς, ἂς ἔλθει μαζί μας γιὰ νὰ διαπεράσουμε ἔτσι ὅπως εἴμασθε τὸ ποτάμι τοῦτο, βαδίζοντας ἐπάνω στὰ νερά του, ὥστε ν᾿ ἀντιληφθοῦν ὅλοι μέσα ἀπ᾿ τὸ θαῦμα αὐτὸ ποῖος ἔχει μεγαλύτερη παρρησία πρὸς τὸν Θεό.
— Θεωρήσατε σοβαρὰ αὐτὰ τὰ πράγματα, ὥστε νὰ καταδεχθεῖτε νὰ τὰ προσέξετε; Δὲν μάθατε ἀκόμη ὅτι αὐτὰ δὲν ἔχουν καμμιὰ σχέση μὲ τὸν Θεό, καὶ εἶναι ξένα πρὸς τὸν Χριστιανισμό;
Κατόπιν οἱ ἀδελφοὶ ὑπέβαλαν τὴν κατωτέρω ἀπορία πρὸς τὸν ὅσιο Παχώμιο.
— Πῶς, λοιπόν, ἐνῶ οἱ μοναχοὶ αὐτοὶ εἶναι αἱρετικοὶ καὶ ξένοι ἀπὸ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, εἶχαν τὴν τόλμη νὰ σὲ προσκαλέσουν σὲ τόσο ὑψηλὴ δοκιμασία γιὰ τὴν θαυματουργία αὐτή;
— Ναί, ἀκριβῶς· ἀπήντησε ὁ Ὅσιος. Τὸ πρόβλημα αὐτό, τὸ νὰ δοῦμε δηλαδὴ ποιός θὰ θαυματουργήσει καὶ νὰ συμπεράνουμε ἐξ αὐτοῦ τὴν κρίση τοῦ Θεοῦ, δὲν εἶναι φρόνημα ὀρθόδοξο ἀλλὰ αἱρετικό. Αὐτοί, ἴσως, κατὰ παραχώρηση Θεοῦ θὰ κατάφερναν νὰ διέλθουν ὡς διὰ ξηρᾶς τὸ ποτάμι, διότι θὰ τοὺς βοηθοῦσε ὁ διάβολος· καὶ θὰ τοὺς βοηθοῦσε γιὰ νὰ «δικαιώσει» τὴν πλάνη τῆς ἀσέβειάς τους, ἐνώπιον ὅλων ἐκείνων ποὺ στηρίζονται σὲ τέτοιου εἴδους ἐξωτερικὰ κριτήρια. Μὲ τὸ γεγονὸς αὐτό, ἑνὸς τέτοιου «θαύματος», θὰ ἐνισχυόταν ἡ πίστη πρὸς τοὺς αἱρετικούς, μερικῶν ποὺ ἔχουν ἀπατηθεῖ ἀπ᾿ τὸν διάβολο. Σ᾿ ἐμένα ὅμως, δὲν εἶναι ἀναγκαῖο τὸ θαῦμα γιὰ νὰ πιστέψω τὴν ἀλήθεια.
Πηγαίνετε, λοιπόν, νὰ πεῖτε στοὺς δυστυχεῖς αὐτοὺς τὰ ἑξῆς: Ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ Παχώμιος στὴν πρότασή σας ἀπαντᾶ· ὁ ἀγώνας μου δὲν εἶναι πῶς νὰ περάσω τὸ ποτάμι χωρὶς νὰ βραχῶ, ἀλλὰ πῶς νὰ κατανοήσω τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, καὶ πῶς, μὲ τὴν βοήθειά Του ν᾿ ἀποφύγω τὶς μεθόδους καὶ τὶς παγίδες τοῦ πολυμήχανου διαβόλου!