ΕΡΜΗΝΕΙΑ (σχόλια) ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ε΄ ΛΟΥΚΑ

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (σχόλια)

ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ε΄ ΛΟΥΚΑ

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΛΟΥΣΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

Ἁγίου Θεοφυλάκτου ἀρχιεπισκόπου Βουλγαρίας*

Κείμενο: Ἄνθρωπος δέ τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον, εὐφραινόμενος καθ᾽ ἡμέραν λαμπρῶς. Πτωχὸς δέ τις ὀνόματι Λάζαρος, ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος· καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἀπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ. Ἐγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχόν, καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον Ἀβραάμ· ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος, καὶ ἐτάφη.

Ἐξήγηση: Σὲ ὅσα εἰπώθηκαν πιὸ πρὶν ἀκολουθοῦν καὶ τοῦτα· διότι, ἀφοῦ δίδαξε παραπάνω τὸ πῶς νὰ οἰκονομοῦμε (διαχειριζόμασθε) καλῶς τὸν πλοῦτο, πρεπόντως συνδέει καὶ τούτη τὴν παραβολή, ἡ ὁποία δηλοῖ τὰ ὅμοια μὲ τὸ παράδειγμα τοῦ πλουσίου. Διότι παραβολὴ εἶναι καὶ τοῦτο, καὶ ὄχι καθὼς ἀνοήτως λογιάζουν (νομίζουν) κάποιοι, ὅτι εἶναι πρᾶγμα ποὺ ἔγινε· διότι ἀκόμη οὔτε οἱ δίκαιοι ἀπόλαυσαν τὰ ἀγαθά, οὔτε οἱ ἁμαρτωλοὶ τὶς κολάσεις· ἀλλὰ σχημάτισε τὸν λόγο ὁ Κύριος γιὰ νὰ παιδεύσει τοὺς ἀνελεήμονες, τί κολάσεις τοὺς ἀναμένουν· καὶ νὰ διδάξει ἐπίσης τοὺς κακοπαθοῦντες, τί ἀγαθὰ θὰ ἀπολαύσουν, γιὰ τὶς κακοπάθειες ποὺ ὑπέμειναν ἐδῶ. Τὸν μὲν πλούσιο χωρὶς ὄνομα τὸν ἔβαλε στὴν παραβολή, σὰν νὰ μὴν εἶναι ἄξιος νὰ ὀνομάζεται παρὰ Θεοῦ, καθὼς τὸ λέει καὶ διὰ τοῦ Προφήτου (Δαυΐδ), «οὐ μὴ μνησθῶ τῶν ὀνομάτων αὐτῶν διὰ χειλέων μου»¹. Τὸν δὲ πτωχὸ τὸν λέει μὲ τὸ ὄνομα, διότι τὰ ὀνόματα τῶν δικαίων γράφονται στὸ Βιβλίο τῆς Ζωῆς². Καὶ εἶναι λόγος τῶν Ἑβραίων –καθὼς διαλαμβάνει ἡ παράδοση– ὅτι τὸν καιρὸ ἐκεῖνο, ἦταν στὴν Ἱερουσαλὴμ κάποιος Λάζαρος πολὺ φτωχὸς καὶ πολὺ ἄρρωστος, γιὰ τὸν ὁποῖο λέγουν ὅτι, ὡς φανερὸν καὶ γνώριμο, τὸν θυμήθηκε ὁ Κύριος στὴν παραβολή. Ὁ μὲν πλούσιος λοιπὸν ἦταν σὲ ὅλα εὐημερημένος, διότι κόκκινα καὶ βυσσινιὰ ἐνδύματα φοροῦσε· κι ὄχι μόνο τοῦτο, ἀλλὰ καὶ κάθε ἄλλη τρυφὴ ἀπολάμβανε· διότι λέγει εὐφραινόμενος, ὄχι κάποτε εὐφραινόταν καὶ κάποτε δὲν εὐφραινόταν, ἀλλὰ καθ’ ἡμέραν (καθημερινά)· κι ὄχι ἁπλῶς, ἀλλὰ λαμπρῶς, δηλαδὴ ἄσωτα καὶ μὲ πολυτέλεια, δηλαδὴ μὲ πολλῶν λογιῶν φαγοπότια. Ὁ Λάζαρος ὄμως, καὶ πτωχὸς καὶ ἄρρωστος, καὶ μάλιστα κακῶς πληγωμένος· διότι ὑπάρχουν πολλοὶ ἄρρωστοι, ἀλλὰ δὲν εἶναι καὶ πληγωμένοι· ἐδῶ λοιπὸν ἦταν περίσσευση (ἀφθονία) τοῦ κακοῦ. Καὶ ριγμένος στὴν πόρτα τοῦ πλουσίου. Καὶ τοῦτο ἄλλη βάσανος, τὸ νὰ βλέπει ἄλλους σὲ φαγοπότια, κι αὐτὸς νὰ πεθαίνει τῆς πείνας· διότι ἐπιθυμοῦσε λέει νὰ χορτάσει, ὄχι καλὰ φαγητά, ἀλλὰ ἀπ’ τὰ ψίχουλα αὐτῶν, καὶ ἀπ’ ἐκεῖνα ποὺ χορταίνουν οἱ σκύλοι. Ἀλλὰ μήτε καὶ κανέναν εἶχε νὰ τὸν ὑπηρετίσει· διότι οἱ σκύλοι ἔγλειφαν τὶς πληγές του, ἀφοῦ δὲν ἦταν κανεὶς νὰ τοὺς διώξει. Ἆραγε λοιπὸν σὲ τόσα καὶ τέτοια κακὰ ποὺ ἦταν ὁ Λάζαρος βλασφήμησε; ἢ λοιδόρησε τὰ φαγοπότια τοῦ πλουσίου; ἢ κατέκρινε τὴν ἀπανθρωπιά του; ἢ κατηγόρησε τὴν πρόνοια (τοῦ Θεοῦ); Δὲν συλλογίσθηκε τίποτε ἀπ’ αὐτά, ἀλλὰ μετὰ πολλῆς φιλοσοφίας ὑπέμεινε. Καὶ ἀπὸ ποῦ εἶναι φανερό; Ἀπὸ τοῦτο: ὅταν πέθανε, τὸν δέχθηκαν οἱ Ἄγγελοι! Διότι ἂν ἦταν γογγυστὴς καὶ βλάσφημος, δὲν θὰ μποροῦσε ν’ ἀξιωθεῖ τόσο μεγάλης τιμῆς, καὶ τῆς παρὰ τῶν Ἀγγέλων δορυφορίας. Πέθανε καὶ ὁ πλούσιος, καὶ ἐτάφη· διότι στ’ ἀλήθεια, αὐτοῦ καὶ ζωντανοῦ, ἡ ψυχή του ἦταν παραχωμένη, περιφέρουσα ὡς τάφο τὴν σάρκα. Γι’ αὐτὸ κι ὅταν πέθανε, δὲν πηγαίνεται στὸν Παράδεισο ὑπὸ τῶν Ἀγγέλων, ἀλλὰ κατεβάζεται στὸν ᾅδη. Διότι ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἐννόησε ποτέ του τίποτε ὑψηλὸ ἢ οὐράνιο, τοῦ κατωτάτου τόπου ἦταν ἄξιος. Διότι μὲ τὸ νὰ πεῖ ὅτι ἐτάφη, τοῦ δήλωσε ὁ Κύριος, ὅτι καὶ ἡ ψυχή του στὸν κατώτατο καὶ σκοτεινὸ τόπο τοῦ ᾅδη βάλθηκε.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ε΄ ΛΟΥΚΑ

(κεφ. ις΄ 19-31)

   «Εἶπεν ὁ Κύριος· Ἄνθρωπός τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ᾽ ἡμέραν λαμπρῶς.

   πτωχὸς δέ τις ὀνόματι Λάζαρος, ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος

   καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἀπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ.

   ἐγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον Ἀβραάμ· ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

 ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΘ΄

(Β΄ Κορ. ια΄ 31 – ιβ΄ 9)

   «Ἀδελφοί, ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ οἶδεν, ὁ ὢν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας, ὅτι οὐ ψεύδομαι.

   ἐν Δαμασκῷ ὁ ἐθνάρχης Ἀρέτα τοῦ βασιλέως ἐφρούρει τὴν Δαμασκηνῶν πόλιν πιάσαι με θέλων,

   καὶ διὰ θυρίδος ἐν σαργάνῃ ἐχαλάσθην διὰ τοῦ τείχους καὶ ἐξέφυγον τὰς χεῖρας αὐτοῦ.

   Καυχᾶσθαι δὴ οὐ συμφέρει μοι· ἐλεύσομαι γὰρ εἰς ὀπτασίας καὶ ἀποκαλύψεις Κυρίου.

Ἀνεξικακία καὶ τόλμη

Ἀνεξικακία καὶ τόλμη

 

   Στὸ Μαρόκο, ἕνας νέος στὴν ἡλικία Ἕλληνας, μετέστρεψε στὸν Χριστιανισμὸ τὸν μωαμεθανὸ γυιὸ τοῦ σεΐχη τῆς φυλῆς Ναγκάρ. Μόλις ἔμαθε τὴν ἀλλοξοπιστία τοῦ παιδιοῦ του, ὁ σεΐχης πρόσταξε τοὺς ἀνθρώπους του νὰ τοῦ βροῦν εὐθὺς τὸν δράστη καὶ νὰ τὸν φέρουν μπροστά του. Καὶ τοῦ εἶπε ἐπιβλητικὰ καὶ μὲ θυμό:

   – Ἐσὺ ἔκανες χριστιανὸ τὸν γυιό μου;

«Τί στενὴ ἐπικοινωνία ὑφίσταται ἀνάμεσα στὶς ψυχές!...»

«Τί στενὴ ἐπικοινωνία ὑφίσταται ἀνάμεσα στὶς ψυχές!...»

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*

   Ἡ κακία εἶναι μεταδοτική. Πρὶν τὴν ἐκφράσουμε μὲ λόγια ἢ μὲ ἔργα, κατοπτρίζεται στὸ πρόσωπό μας, στὰ μάτια μας καὶ μεταδίδεται στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἐναντίον τοῦ ὁποίου τὴν τρέφουμε. Ἂν ξερριζώσεις μέσα σου τὸ πάθος ποὺ ἔχεις ἐναντίον τοῦ ἀδελφοῦ σου, ξερριζώνεις τὸ ἴδιο πάθος καὶ μέσα του. Ἂν εἰρηνεύσεις, θὰ εἰρηνεύσει καὶ ἐκεῖνος. Πόσο στενὴ εἶναι ἡ συνάφεια μεταξὺ τῶν ψυχῶν! Εἶχε δίκιο ὁ Ἀπόστολος νὰ λέγει: «Ἐσμὲν ἀλλήλων μέλη» (Ἐφεσ. δ΄ 25). «Εἷς ἄρτος, ἓν σῶμα οἱ πολλοὶ ἐσμεν» (Α΄ Κορ. ι΄ 17). «Ἐποίησεν ἐξ ἑνὸς αἵματος πᾶν ἔθνος ἀνθρώπων» (Πράξ. ιζ΄ 26). Ἔτσι καὶ ὁ Κύριος ἐντέλλεται: «Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτὸν» (Ματθ. κβ΄ 39).

Ἡ ἀκαταμάχητη δύναμη

 

Ἡ ἀκαταμάχητη δύναμη

   Ὁ ἀείμνηστος μητροπολίτης Ἀργολίδος Χρυσόστομος Δεληγιαννόπουλος († 1985) ὑπηρέτησε ὡς στρατιωτικὸς ἱερέας στὴν Ἀλβανία, κατὰ τὸν ἑλληνοϊταλικὸ πόλεμο τοῦ ’40. Οἱ μαρτυρίες ποὺ ἀκολουθοῦν εἶναι ἀπὸ τὸ προσωπικό του ἡμερολόγιο καὶ ἀπὸ προφορικὲς διηγήσεις του. Ἀποδεικνύουν, πὼς ἡ θεία Κοινωνία ἦταν μεγάλη δύναμη, ποὺ θωράκιζε τοὺς Ἕλληνες ἀγωνιστὲς στὸ μέτωπο.

   …9 Μαρτίου 1940. Ἡμέρα Κυριακή. Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ μνήμη τῶν Ἁγίων Σαράντα. Στὸ μέτωπο τῆς Ἀλβανίας εἶναι παρὼν ὁ ἴδιος ὁ Μουσολίνι καὶ κατευθύνει προσωπικὰ τὴν περίφημη ἑαρινὴ ἐπίθεση. Νιώθω μία ψυχικὴ ἀγαλλίαση, συνδυασμένη μὲ ἔντονη νευρικότητα. Ἐνῶ δηλαδὴ νωρὶς τὸ πρωῒ ἑτοιμαζόμασταν γιὰ νὰ τελέσουμε στὸ σπίτι ποὺ μέναμε τὴ θεία λειτουργία, ξαφνικὰ ἄρχισε καταιγισμὸς πυρὸς ἀπὸ ὄλμους τοῦ ἀντίπαλου πυροβολικοῦ.

ΕΥΧΗ Εἰς τὴν ὑπεραγίαν Θεοτόκον.

 

Ε Υ Χ Η

Εἰς τὴν ὑπεραγίαν Θεοτόκον.

Τοῦ νομοφύλακος Ἰωάννου Διακόνου τοῦ Εὐγενικοῦ, ἀδελφοῦ Μάρκου τοῦ Ἐφέσου.*

   Θεομῆτορ ὑπέραγνε. Ταύτης γὰρ τῆς προσηγορίας, οὐκ ἔχω σοι κρείττω καὶ ἐξαίρετον καὶ θειοτέραν εὑρεῖν καὶ προσενεγκεῖν. Θεομῆτορ ἀειπάρθενε, ἁγνὴ καὶ πάναγνε καὶ ὑπέραγνε καὶ νοῦν καὶ λόγον καὶ πνεῦμα καὶ σῶμα. Ἡ τὸν καθαρὸν καὶ ὑπέραγνον Λόγον καὶ Θεόν, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ἐκ τῶν σῶν ὑπεράγνων αἱμάτων, ἄϋλον ὄντα καὶ ἀσώματον σωματώσασα, καὶ ἀληθῶς ἀνθρωπίνην σάρκα τούτῳ δανείσασα, καὶ φρικτῶς καὶ ὑπὲρ λόγον τῷ περιόντι τῆς ἀρετῆς, οἰκητήριον σεαυτὴν παρασκευάσασα τοῦ δι᾿ ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν, κλῖναι τοὺς οὐρανοὺς καὶ συγκαταβῆναι πρὸς τὴν ἡμῶν ταλαιπωρίαν εὐδοκήσαντος, Θεοτόκε παναμώμητε· ἡ καθαρωτάτη καὶ ἄσπιλος, καὶ τὸν τρόπον καὶ βίον καὶ λόγον· καὶ πάσης καθαρᾶς κτίσεως, νοερᾶς τε καὶ αἰσθητῆς ἁγνοτέρα, Θεοτόκε πανάχραντε, Θεοτόκε πανύμνητε, κυριώνυμε, πολυώνυμε καὶ μεγαλώνυμε· ὅλη πεφωτισμένη, ὅλη ἡγιασμένη, ὅλη κεχαριτωμένη. Ἀνύμφευτε νύμφη καὶ μητρόθεε Κόρη· πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν· λαμπροτέρα τοῦ ἡλίου· τιμιωτέρα τῶν ὅλων κτισμάτων· ἁγιωτέρα τῶν Χερουβίμ· ἐνδοξοτέρα τῶν Σεραφίμ· Δέσποινα τῶν Ἀγγέλων· Κυρία τοῦ κόσμου. Ἀγαθὴ καὶ πανάγαθε, καὶ τοῦ μόνου ἀγαθοῦ καὶ ὑπεραγάθου Θεοῦ δοχεῖον ὑπεράγαθον. Πρόσδεξαι, ὡς εὐσυμπάθητος, εὐμενῶς τὴν κατὰ δύναμιν μικρὰν καὶ ταπεινὴν εὐχαριστίαν· ἡ ὑπὸ πάσης κτίσεως διαπαντὸς προσκυνουμένη καὶ κατὰ πάντων ἔχουσα τὴν ἐξουσίαν. Πρόσδεξαι προσηνῶς δουλικὴν ἱκεσίαν, ἡ ὡς συγγενὴς τοῖς ἀνθρώποις, τὸ ἀσθενὲς τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἀκριβῶς γινώσκουσα καὶ φιλανθρωπευομένη πᾶσι, προνοουμένη τε καὶ ἐπισκεπτομένη συμπαθέστατε. Ἐπάκουσόν μου, γλυκυτάτη Δέσποινά μου, Ὑπεραγία Θεοτόκε, θεοκόσμητε καὶ θεοχαρίτωτε· ἡ φύσει τὸ πρᾷον θεομιμήτως καὶ ἱλαρὸν καὶ εὐμενὲς καὶ ἥμερον ἔχουσα· ἡ ἐκ δεξιῶν ἀεὶ τοῦ πράου καὶ ἀγαθοῦ Θεοῦ, λαμπρῶς παρισταμένη Βασίλισσα· ἡ ἐν ἱματισμῷ διαχρύσῳ τῶν ἱερῶν ἀρετῶν καὶ ποικίλοις χαρίσμασι τοῦ ἁγίου Πνεύματος κεκοσμημένη· ἡ πάντων κυριεύουσα, καὶ πανταχοῦ φθάνουσα, καὶ πάντα δυναμένη, ὡς τοῦ παντοδυνάμου Θεοῦ Μήτηρ· καὶ πάντας τοὺς ἐν ἀνάγκαις παραμυθουμένη, καὶ τῶν πειρασμῶν ἐλευθεροῦσα, καὶ τὰς θλίψεις ἐπικουφίζουσα.

Ἡ Θεία Σκέπη

 

Ἡ Θεία Σκέπη

   Τὴν γιορτὴ τῆς Θείας Σκέπης σὰν ἀνάμνηση θαύματος τῆς Παναγίας, ποὺ θὰ διηγηθοῦμε παρακάτω, τὴν γιόρταζε ἀνέκαθεν ἡ Ἐκκλησία τὴν 1η Ὀκτωβρίου. Τώρα τὴν γιορτάζει ἐπισημότερα τὴν 28η Ὀκτωβρίου. Γιατὶ καὶ τότε καὶ τώρα στὴν βοήθεια τῆς Παναγίας ὀφείλουμε τὴν σωτηρία τῆς Πατρίδας μας.

Ὁ ἅγιος μάρτυς Νέστωρ

Ὁ ἅγιος μάρτυς Νέστωρ

Ἑορτάζει τὴν κζ΄ (27η) Ὀκτωβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ὁμοῦ Λυαῖον καὶ λύμην τὴν τῆς πλάνης,

Κτείνας ὁ Νέστωρ, τέμνεται διὰ ξίφους.

Εἰκάδι ἑβδομάτῃ ἀποκέρσαν Νέστορα κεδνόν.

   Ὁ ἅγιος Νέστωρ ἦταν πολὺ νέος, στὴν ἡλικία ἐκείνη ποὺ ἀρχίζουν νὰ φυτρώνουν οἱ τρίχες τῶν γενιῶν· ἦταν γλυκὺς στὴν θεωρία, ὡραῖος στὸ κάλλος καὶ γνώριμος τοῦ ἁγίου ἐνδόξου μάρτυρος Δημητρίου. Τοῦτος λοιπόν, βλέποντας ὅτι ὁ βασιλεὺς Μαξιμιανὸς ἔχαιρε καὶ ἀγαποῦσε ἕνα βάρβαρο, ὀνομαζόμενο Λυαῖο, κι ὅτι μεγαλοκαυχόταν γιὰ τὴν ἀνδρεία τοῦ βάρβαρου ἐκείνου, καὶ γιὰ τὶς νίκες ὅσες ἔκανε μὲ ὅσους πάλευε, τοῦτα, λέγω, βλέποντας ὁ μακάριος Νέστωρ, μίσησε αὐτὴ τὴν ὑπερηφάνεια τοῦ Λυαίου. Καὶ βλέποντας καὶ τὰ θαύματα τοῦ ἁγίου Δημητρίου, ἔλαβε θάρρος, ὅτι καὶ μόνον ἂν ἁρματωθεῖ μὲ τὶς εὐχὲς ἐκείνου καὶ πολεμήσει τὸν βάρβαρο Λυαῖο, εἶναι βέβαιο πὼς θὰ τὸν νικήσει.

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

   Συνηθίσαμε νὰ θαυμάζουμε τοὺς ἀθλητὲς μὲ τὶς καλλίτερες ἐπιδόσεις καὶ τὰ παγκόσμια ρεκόρ. Τοὺς ἀξίζει κάθε τιμὴ καὶ ἔπαινος.

   Ὅμως ὑπάρχουν καὶ Ἀθλητὲς πνευματικῶν ἀγώνων. Εἶναι οἱ ἄνθρωποι τῆς πίστεως. Οἱ ἀγωνιστὲς τῆς ἀρετῆς. Εἶναι αὐτοί, ποὺ πάλαιψαν καὶ ἀγωνίστηκαν, ὄχι γιὰ ἕνα ἐπίγειο προσωρινὸ φθαρτὸ ἔπαθλο, ἀλλὰ γιὰ τὸ αἰώνιο καὶ ἀνεκτίμητο στεφάνι τοῦ Θεοῦ. Δὲν εἶχαν νὰ ἀντιμετωπίσουν ἀντίπαλο ἄνθρωπο μὲ ἀνθρώπινες δυνάμεις. Ἡ πάλη τους, ὅπως λέγει ὁ Κύριος, δὲν ἦταν πάλη πρὸς «αἷμα καὶ σάρκα», ἀλλὰ πάλη μὲ τὴν δύναμη τοῦ κακοῦ. Τὸν Διάβολο καὶ τὴν συνοδεία του καὶ τὴν πανοπλία του πολέμησαν. Εἶχαν νὰ πατήσουν «ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ». Νὰ ὑποτάξουν καὶ χαλιναγωγήσουν πρῶτα τὸν ἑαυτό τους. Νὰ ἐπιτύχουν πρῶτα αὐτὴ τὴ νίκη, διότι «τὸ νικᾶν αὐτὸς ἑαυτὸν πασῶν νικῶν ἀρίστη». Νὰ ἐπιβληθοῦν ἔπειτα στὸ κακὸ περιβάλλον τῆς ἐποχῆς καὶ τοῦ τόπου τους, καὶ νὰ προσπαθήσουν νὰ τὸ ἐξυψώσουν. Νὰ παρακάμψουν τὰ ἐμπόδια, νὰ ξερριζώσουν ἀγκάθια αἰωνίων παθῶν καὶ κακῶν ἀντιλήψεων, νὰ καλλιεργήσουν τὸ ψυχικὸ ἔδαφος, νὰ σπείρουν τὸν σπόρο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ βλαστήσουν τὰ λουλούδια τῆς Χριστιανικῆς ἀρετῆς. Ἀγῶνες σκληροὶ χρειάστηκαν. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ Χριστιανοὶ ὀνομάζονται στὴν Ἁγία Γραφὴ στρατιῶτες Χριστοῦ, ἀγωνιστές, ἀθλητές. Τὸ ἀγωνιστικὸ αὐτὸ πνεῦμα τοῦ χριστιανισμοῦ ἀνέδειξε τὰ ἑκατομμύρια τῶν Μαρτύρων τῆς Χριστιανικῆς θρησκείας, ποὺ δυὸ ἀπ’ αὐτούς, τὸν Δημήτριο καὶ τὸν Νέστορα, τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μας αὐτὲς τὶς ἡμέρες.

Εἶπε Γέρων…

Εἶπε Γέρων…

   Δὲν φοβοῦμαι τὸν Θεό, ἔλεγε στοὺς μαθητές του ὁ Καθηγητὴς τῆς ἐρήμου Μέγας Ἀντώνιος, διότι τὸν ἀγαπῶ. Ἡ τέλεια ἀγάπη «ἔξω βάλλει τὸν φόβον».

 

   Σ᾿ ἕναν ἀρχάριο Ἀδελφό, ποὺ πρόθυμα ξεκινοῦσε γιὰ τὴν πόλη, κάποιος σοφὸς Γέροντας ἔλεγε:

   — Μὴν εἶσαι τόσο πρόθυμος νὰ τρέχεις γιὰ τὴν πόλη, παιδί μου, ἀλλὰ νὰ γυρίζεις ἀπό ᾿κεῖ ἐδῶ.

 

ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΑ ΕΥΛΟΓΗΤΑΡΙΑ

ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΑ ΕΥΛΟΓΗΤΑΡΙΑ

Ἦχος πλ. α'.

 

Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας 1957.

   Τὰ Ἀναστάσιμα Εὐλογητάρια ὅπως ψάλλονταν κάθε Κυριακὴ στὸν Πάνσεπτο Πατριαρχικὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου στὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ πλήρεις τοὺς πατριαρχικοὺς χορούς, ἐν ἑνὶ στόματι.

   Ἐντυπωσιάζουν τὰ κανοναρχάκια, ποὺ ψάλλουν τὰ μέλη μὲ τὶς γλυκὲς κι ἀγγελικὲς φωνές τους, εὐθαρσῶς καὶ δυνατά, μὲ ὅλη τους τὴν ἄνεση, παρὰ τὴν ἀπουσία μουσικοῦ κειμένου!!!

   Στοὺς χοροὺς προεξάρχουν οἱ ἀείμνηστοι: Ἄρχων Πρωτοψάλτης τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας Κωνσταντῖνος Πρίγγος καὶ ὁ Ἄρχων Λαμπαδάριος τῆς ΜτΧΕ Θρασύβουλος Στανίτσας.

 

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (σχόλια) ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (σχόλια)

ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΛΕΓΕΩΝΟΣ

Ἁγίου Θεοφυλάκτου ἀρχιεπισκόπου Βουλγαρίας*

Κείμενο: Καὶ κατέπλευσαν εἰς τὴν χώραν τῶν Γαδαρηνῶν, ἥτις ἐστὶν ἀντιπέρα τῆς Γαλιλαίας. Ἐξελθόντι δὲ αὐτῷ ἐπὶ τὴν γῆν, ὑπήντησεν αὐτῷ ἀνήρ τις ἐκ τῆς πόλεως, ὃς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο, καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ’ ἐν τοῖς μνήμασιν. Ἰδὼν δὲ τὸν Ἰησοῦν, καὶ ἀνακράξας, προσέπεσεν αὐτῷ, καὶ φωνῇ μεγάλη εἶπε· τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου; δέομαί σου, μή με βασανίσῃς. Παρήγγειλε γὰρ τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ ἐξελθεῖν ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου. Πολλοῖς γὰρ χρόνοις συνηρπάκει αὐτόν, καὶ ἐδεσμεῖτο ἁλύσεσι, καὶ πέδαις φυλασσόμενος· καὶ διαρρήσων τὰ δεσμά, ἠλαύνετο ὑπὸ τοῦ Δαίμονος εἰς τὰς ἐρήμους. Ἐπηρώτησε δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς, λέγων· τί σοι ἐστι ὄνομα; ὁ δὲ εἶπε· Λεγεών. Ὅτι δαιμόνια πολλὰ εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν. Καὶ παρεκάλουν αὐτόν, ἵνα μὴ ἐπιτάξῃ αὐτοῖς εἰς τὴν ἄβυσσον ἀπελθεῖν. Ἦν δὲ ἐκεῖ ἀγέλη χοίρων ἱκανῶν βοσκομένων ἐν τῷ ὄρει· καὶ παρεκάλουν αὐτόν, ἵνα ἐπιτρέψῃ αὐτοῖς εἰς ἐκείνους εἰσελθεῖν· καὶ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς. Ἐξελθόντα δὲ τὰ δαιμόνια ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου, εἰσῆλθεν εἰς τοὺς χοίρους, καὶ ὥρμησεν ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν λίμνην, καὶ ἀπεπνίγη.

Ἐξήγηση: Βλέπε τὸ δαιμόνιο πὼς ἀπὸ δύο πάθη τῆς κακίας κρατιέται, ἀπὸ αὐθάδεια καὶ φόβο. Διότι τὸ νὰ λέγει, «τί ἐμοὶ καὶ σοί»· αὐθάδους καὶ ἀδιάντροπου δούλου λογίζεται. Καὶ τὸ νὰ λέγει, «δέομαί σου»· φοβουμένου λογίζεται. Κατοικοῦσε στὰ μνήματα, θέλοντας νὰ βάλει στοὺς ἀνθρώπους πονηρὴ πρόληψη, ὅτι οἱ ψυχὲς τῶν πεθαμένων γίνονται δαίμονες. Καὶ ζητοῦν οἱ δαίμονες νὰ μὴ τοὺς βάλει στὴν ἄβυσσο, ἀλλὰ νὰ τοὺς συγχωρήσει (δηλ. νὰ τοὺς ἐπιτρέψει) νὰ βρίσκονται ἀκόμη στὴν γῆ. Ὁ δὲ Κύριος τοὺς ἐπιτρέπει νὰ εἶναι στὴν γῆ, γιὰ νὰ πολεμοῦν τοὺς ἀνθρώπους, καὶ νὰ τοὺς κάνουν δοκιμώτερους καὶ ἱκανώτερους· διότι ἐὰν δὲν ὑπῆρχαν ἀντίπαλοι, δὲν θὰ ὑπῆρχαν οὔτε καὶ τὰ στεφάνια. Μάθε δὲ καὶ ἀναγωγικῶς· ὅτι ὅποιος ἔχει δαίμονες τοῦ λόγου του, δηλαδὴ δαιμονικὲς πράξεις, δὲν ἐνδύεται φορέματα, δηλαδὴ δὲν ἔχει τὴν ἐκ τοῦ Βαπτίσματος στολή· καὶ σὲ σπίτι δὲν κατοικεῖ, δηλαδὴ στὴν Ἐκκλησία (διότι δὲν εἶναι ἄξιος νὰ εἰσέρχεται στὴν Ἐκκλησία)· ἀλλὰ (κατοικεῖ) στὰ μνήματα, δηλαδὴ στὰ δοχεῖα τῶν νεκρῶν ἔργων, στὰ πορνοστάσια καὶ στὰ τελώνια· διότι αὐτὰ εἶναι τὰ μνήματα τῆς κακίας.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ

(κεφ. η΄ 27-39)

   «Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι τῷ Ἰησοῦ εἰς τὴν χώραν τῶν Γαδαρηνῶν, ὑπήντησεν αὐτῷ ἀνήρ τις ἐκ τῆς πόλεως, ὃς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ᾽ ἐν τοῖς μνήμασιν.

   ἰδὼν δὲ τὸν Ἰησοῦν καὶ ἀνακράξας προσέπεσεν αὐτῷ καὶ φωνῇ μεγάλῃ εἶπε· τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέομαί σου, μή με βασανίσῃς.

   παρήγγειλε γὰρ τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ ἐξελθεῖν ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου. πολλοῖς γὰρ χρόνοις συνηρπάκει αὐτόν, καὶ ἐδεσμεῖτο ἁλύσεσι καὶ πέδαις φυλασσόμενος, καὶ διαρρήσσων τὰ δεσμὰ ἠλαύνετο ὑπὸ τοῦ δαίμονος εἰς τὰς ἐρήμους.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ τῆς ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΗ΄

(Β΄ Κορ. θ΄ 6-11)

   Ἀδελφοί, ὁ σπείρων φειδομένως φειδομένως καὶ θερίσει, καὶ ὁ σπείρων ἐπ᾽ εὐλογίαις ἐπ᾽ εὐλογίαις καὶ θερίσει.

   ἕκαστος καθὼς προαιρεῖται τῇ καρδίᾳ, μὴ ἐκ λύπης ἢ ἐξ ἀνάγκης, ἱλαρὸν γὰρ δότην ἀγαπᾷ ὁ Θεός.

   δυνατὸς δὲ ὁ Θεὸς πᾶσαν χάριν περισσεῦσαι εἰς ὑμᾶς, ἵνα ἐν παντὶ πάντοτε πᾶσαν αὐτάρκειαν ἔχοντες περισσεύητε εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν,

   καθὼς γέγραπται· ἐσκόρπισεν, ἔδωκε τοῖς πένησιν· ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ μένει εἰς τὸν αἰῶνα.

Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος

 

Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος

Ἑορτάζει τὴν κγ΄ (23η) Ὀκτωβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Κληθεὶς ἀδελφὸς τοῦ κατακρίτου ξύλῳ,

Θνήσκεις δι’ αὐτόν, παμμάκαρ, κρουσθεὶς ξύλῳ.

Ἐσθλὸν Ἀδελφόθεον τριτάτῃ ξύλῳ εἰκάδι πλῆξαν.

   Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος ἔγινε πρῶτος Ἐπίσκοπος Ἱεροσολύμων, χειροτονηθεὶς ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Κύριό μας, καὶ πρῶτος αὐτὸς συνέγραψε τὴν θεία λειτουργία, ἀφοῦ διδάχθηκε τὰ περὶ αὐτῆς ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Δεσπότη Χριστό· τὴν ὁποία ὕστερα συντομώτερη ἔκαμε ὁ μέγας Βασίλειος, καὶ τὴν λειτουργία τοῦ μεγάλου Βασιλείου πάλι συντομώτερη ἔκαμε ὁ θεῖος Χρυσόστομος διὰ τὴν ἀσθένεια (ἀδυναμία) τῶν ἀκουόντων.

Ὁ ὅσιος καὶ ἰσαπόστολος Ἀβέρκιος ἐπίσκοπος Ἱεραπόλεως ὁ θαυματουργός

Ὁ ὅσιος καὶ ἰσαπόστολος Ἀβέρκιος ἐπίσκοπος Ἱεραπόλεως ὁ θαυματουργός

Ἑορτάζει τὴν κβ΄ (22α) Ὀκτωβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Δοὺς Ἀβέρκιος χοῦν χοῒ θνητῶν νόμῳ,

Θεὸς Θεῷ πρόσεισι, τῷ φύσει θέσει.

Εἰκάδι δευτερίῃ Ἀβέρκιος ᾤχετο γαίης.

   Ὁ ὅσιος Ἀβέρκιος ἦταν ἐπίσκοπος Ἱεραπόλεως τῆς Φρυγίας Σαλουταρίας κατὰ τοὺς χρόνους Μάρκου Ἀντωνίνου ἐν ἔτει ρπς΄ (186)· ἔκαμε πολλὲς ἰατρεῖες καὶ διάφορα θαύματα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα εἶναι καὶ τὰ ἀκόλουθα.

   Προσκληθεὶς νὰ πάει στὴν Ρώμη, γιάτρευσε τὴν θυγατέρα τοῦ βασιλέως, ἡ ὁποία τὸν καιρὸ ποὺ ἔμελλε νὰ παντρευτεῖ, ἐνοχλήθηκε ἀπὸ πονηρὸ δαιμόνιο. Τούτη λοιπὸν τὴν ἐλευθέρωσε ἀπ’ τὸ πάθος ὁ ἅγιος, κ’ ἔδιωξε τὸ δαιμόνιο μακριὰ στὸν τόπο, ὅπου πρωτύτερα κατοικοῦσε, ἀφοῦ προηγουμένως αὐτὸ ἀναγκάσθηκε ὑπὸ τοῦ ὁσίου νὰ ὁμολογήσει τὴν κακία του ἐνώπιον πάντων.

Ὁ ὅσιος Ἱλαρίων ὁ μέγας

Ὁ ὅσιος Ἱλαρίων ὁ μέγας

Ἑορτάζει τὴν κα΄ (21η) Ὀκτωβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ἐν δάκρυσι πρὶν καὶ πόνοις σπείρας κάτω,

Ἱλαρίων θέριζε νῦν χαίρων ἄνω.

Ὕστατα Ἱλαρίων κοιμήσατο εἰκάδι πρώτῃ.

   Ὁ ἅγιος Ἱλαρίων ὁ μέγας ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ μεγάλου Κωνσταντίνου ἐν ἔτει τλγ΄ (333) γεννημένος καὶ ἀναθρεμένος στὴν πόλη τῶν Γαζαίων¹ ἀπὸ γονεῖς ἄπιστους (εἰδωλολάτρες)· γιὰ τὴν ἀγάπη δὲ τῶν μαθημάτων (γραμμάτων) πῆγε στὴν Ἀλεξάνδρεια, κι ἐκεῖ ἀφοῦ σπούδασε καὶ διδάχθηκε τὴν πίστη στὸν Χριστό, γίνεται μιμητὴς Ἀντωνίου τοῦ μεγάλου καὶ μένει κοντά του γιὰ ἱκανὸ διάστημα. Κι ὅταν πέθαναν οἱ γονεῖς του, γύρισε στὴν πατρίδα του καὶ διαμοίρασε στοὺς φτωχοὺς ὅλα του τὰ ὑπάρχοντα.

   Ἔπειτα πῆγε στὴν ἔρημο, κι ἐπειδὴ μεταχειρίσθηκε ἄκρα καὶ ὑπερβάλλουσα ἄσκηση, ἔλαβε τὴν χάρη παρὰ Θεοῦ νὰ ἐνεργεῖ πολλὰ θαύματα. Κι ἀφοῦ διαπέρασε πόλεις καὶ χῶρες, κ’ ἔζησε ὀγδόντα ὁλόκληρα χρόνια, τελείωσε τὸν πρόσκαιρο τοῦτο βίο.

Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 1ος, σελ. 398-399. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).

 

1. Ὁ Σωζόμενος, (Βιβλ. γ΄ κεφ. κδ΄), γράφει στὸν βίο τοῦ ὁσίου τούτου Ἱλαρίωνος, ὅτι αὐτὸς γεννήθηκε σὲ μία κώμη, Θαβαθὰ ὀνομαζομένη, ἡ ὁποία, κατὰ τὸν Ἱερώνυμο, ἀπεῖχε ἀπὸ τὴν Γάζα πέντε μίλια.

Ὁ ὅσιος Γεράσιμος ὁ ἐν Κεφαλληνίᾳ

Ὁ ὅσιος Γεράσιμος ὁ ἐν Κεφαλληνίᾳ

Ἑορτάζει τὴν κ΄ (20η) Ὀκτωβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Γεράσιμος κάλλιστον ἤρατο στέφος,

Ἐκ τῆς ἄνωθεν δεξιᾶς τοῦ Κυρίου.

   Ὁ ὅσιος Γεράσιμος ἦταν ἀπὸ τὴν περίφημη Πελοπόννησο, καταγόμενος ἀπ’ τὸ χωριὸ τῶν Τρικάλων (τῆς Κορινθίας)· οἱ γονεῖς του ὀνομάζονταν Δημήτριος καὶ Καλή, οἱ ὁποῖοι ἐπεκαλοῦνταν Νοταράδες. Ἀφοῦ λοιπὸν γεννήθηκε, δόθηκε στὴν μάθηση τῶν ἱερῶν γραμμάτων, τὰ ὁποῖα κ’ ἔμαθε, ὄντας δεξιᾶς φύσεως (δηλ. ἔξυπνος καὶ εὔπλαστος)· κι ὅταν ἔφθασε σὲ ἡλικία ἀναχώρησε ἀπ’ τὴν πατρίδα του καὶ πῆγε στὴν Ζάκυνθο, κι ἀπὸ ἐκεῖ τριγύρισε ὅλη τὴν Ἑλλάδα, καὶ μετὰ πῆγε στὴν Θετταλία· ἔπειτα ἀνέβηκε στὴν Μαύρη θάλασσα, καὶ ἀπ’ ἐκεῖ πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ Προποντίδα καὶ Χαλκηδόνα.

   Μετὰ ταῦτα πῆγε στὸ ἅγιον ὄρος τοῦ Ἄθω καὶ σύναξε σὰν μέλισσα ἀπ’ τοὺς ἐκεῖ ἐνασκουμένους πατέρες τὰ κάλλιστα ἄνθη τῆς ἀρετῆς· κι ἀπὸ ἐκεῖ πῆγε στὰ Ἱεροσόλυμα, ὅπου παροίκησε, καὶ χειροτονήθηκε ἀπὸ τὸν τότε πατριάρχη Ἱεροσολύμων Γερμανὸ ὑποδιάκονος, διάκονος καὶ πρεσβύτερος. Στὸν πανάγιο Τάφο, ἔγινε Κανδηλάπτης ἕνα χρόνο, ἐνῶ κοντὰ στὸν Πατριάρχη Γερμανό, ὑπηρέτησε χρόνους δώδεκα. Κι ἀφοῦ ἦλθε στὸν Ἰορδάνη ποταμό, πέρασε ἐκεῖ σαράντα ἡμέρες νηστικός, κατὰ μίμηση τοῦ Κυρίου, καὶ μετὰ γύρισε πάλι στὸ Πατριαρχεῖο.

Περίμενε τὴν δίκαιη ἀνταπόδοση…

Περίμενε τὴν δίκαιη ἀνταπόδοση…

Μεγάλου Βασιλείου*

   Ταλαιπώρησες καὶ στενοχώρησες τὸν συνάνθρωπό σου; Περίμενε τὴν ἴδια συμπεριφορὰ ἀπέναντί σου ἀπὸ ἄλλους. Ἅρπαξες τὰ ὑπάρχοντα τῶν κατωτέρων σου; Γρονθοκόπησες καὶ κτύπησες πτωχούς; Ντρόπιασες ἄλλους μὲ ὑβριστικά, περιφρονητικὰ λόγια; Συκοφάντησες; Εἶπες ψέματα; Σκέφθηκες πονηρὰ καὶ εἰς βάρος ξένων γάμων καὶ οἰκογενειῶν; Καταπάτησες τὶς ἔνορκες διαβεβαιώσεις σου; Μετέθεσες εἰς βάρος τῶν γειτόνων σου τὰ σύνορα τῶν κτημάτων ποὺ κληρονόμησες ἀπ’ τοὺς πατέρες σου; Ἔβαλες ἁρπακτικὰ χέρια σὲ κτήματα ὀρφανῶν; Καταπίεσες χῆρες; Προτίμησες τὴν ἡδονὴ τῶν ἀπολαύσεων τῆς γῆς ἀντὶ τῶν ἀγαθῶν ποὺ ὑπόσχεται στὴν οὐράνια Βασιλεία του ὁ Θεός;

Ὁ ἅγιος Ἀπόστολος καὶ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς

 

Ὁ ἅγιος Ἀπόστολος καὶ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς

Ἑορτάζει τὴν ιη΄ (18η) Ὀκτωβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Εἰς Ἐμμαοὺς βλέπειν σε κἂν πρὶν εἰργόμην,

(Λουκᾶς λέγει), τρανῶς σε νῦν, Χριστέ, βλέπω.

Ὀγδοάτη δεκάτῃ πέρατος βίου ἔμμορε¹ Λουκᾶς.

   Ὁ θεῖος Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς καταγόταν ἀπὸ τὴν μεγάλη Ἀντιόχεια, ἦταν ἰατρὸς καὶ ἄριστος γνώστης τῆς ζωγραφικῆς τέχνης. Ἦταν, ἐπίσης, στὸ ἔπακρον γυμνασμένος (σπουδαγμένος) σ’ ὅλη τὴν κοσμικὴ σοφία, καθὼς καὶ πεπαιδευμένος τὴν Ἑβραϊκὴ καὶ τὴν Συριακὴ διάλεκτο. Τοῦτος λοιπόν, ἐνῶ διέτριβε(ζοῦσε) στὴν Θήβα τῆς Βοιωτίας καὶ ἀσκοῦσε τὴν ἰατρική, κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλιᾶ Τίτου Κλαυδίου τὸ ἔτος 42 μ.Χ., συνάντησε τὸν ἅγιο ἀπόστολο Παῦλο, καὶ ἀφοῦ πίστεψε στὸν Χριστό, ἀπέβαλε τὴν πατρικὴ πλάνη (τῆς εἰδωλολατρίας). Κι ἀπὸ τότε ἄφησε τὴν γιατρειὰ τῶν σωμάτων καὶ ἀσχολήθηκε μὲ τὴν γιατρειὰ τῶν ψυχῶν.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΠΟΡΕΩΣ

ΕΡΜΗΝΕΙΑ

ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΠΟΡΕΩΣ

Ἁγίου Θεοφυλάκτου ἀρχιεπισκόπου Βουλγαρίας*

Κείμενο: Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι, τὸν σπόρον αὐτοῦ· καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτόν, ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ Οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό. Καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα. Καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι, ἀπέπνιξαν αὐτό. Καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα· ταῦτα λέγων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω. Ἐπηρώτων δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ, λέγοντες· τίς εἴη ἡ παραβολὴ αὕτη; ὁ δὲ εἶπεν· ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ· τοῖς δὲ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι, καὶ ἀκούοντες μὴ συνιῶσιν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Δ΄ ΛΟΥΚΑ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ΚΥΡΙΑΚΗΣ Δ΄ ΛΟΥΚΑ

(κεφ. η΄ 5-15)

   «Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ.

   καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό·

   καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα·

   καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό·

Ξυπνητῆρι

Ξυπνητῆρι

 

Τοῦ διπλανοῦ μου ἡ φυγή, οὐράνιο ξυπνητῆρι

κράζει: «καὶ σένα καρτερεῖ λάκκος στὸ κοιμητῆρι».

 

(«Τὰ ποιήματα τοῦ καλόγερου», τόμος Β΄, Ἀθῆναι 1973, σελ. 107.)

Ἡ ἀξία τοῦ Δασκάλου...

Ἡ ἀξία τοῦ Δασκάλου...

   Ὁ Αὐτοκράτορας τῆς Κωνσταντινουπόλεως Θεοδόσιος ὁ Μέγας, ἐπειδὴ ἤθελε νὰ μορφώσει τὸν γυιό του Ἀρκάδιο, ὅπως ἔπρεπε γιὰ νὰ γίνει χρήσιμος βασιλιὰς στὸν λαό του, βρῆκε τὸν σοφώτερο ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς.

   Μιὰ μέρα, ὁ Αὐτοκράτορας μπῆκε στὴν αἴθουσα ποὺ γινόντουσαν τὰ μαθήματα, καὶ εἶδε τὸν γυιό του νὰ κάθεται, ἐπειδὴ ἦταν πρίγκιπας, καὶ τὸν δάσκαλό του νὰ στέκεται ὄρθιος. Τότε, μὲ πολὺ αὐστηρὸ τρόπο, εἶπε στὸν γυιό του:

Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ἐπίσκοπος Μηθύμνης

 

Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ἐπίσκοπος Μηθύμνης

 

   Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος γεννήθηκε στὰ 1492 στὸ χωριὸ Φάραγγα, ποὺ βρισκότανε κοντὰ στὴν Καλλονὴ τῆς Λέσβου. Ὁ πατέρας του Μανουὴλ καὶ ὁ πάππος του Γεώργιος ἦσαν ἱερεῖς. Ἡ καταγωγή τους φαίνεται νὰ ἦταν ἀπ’ τὸ Βυζάντιο καὶ ἔφεραν τὸ Βυζαντινό, κατὰ πᾶσαν πιθανότητα, ἐπώνυμο «Ἀγαλλιανός». Ἰωάννης, εἶχε ὀνομασθεῖ ὁ μετέπειτα ἅγιος Ἰγνάτιος. Τὸ ὄνομα αὐτὸ ἔφερε καὶ ὅταν ἀργότερα ἔγινε Ἱερέας. Ἰγνάτιος ὀνομάσθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη ὅταν χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος Μηθύμνης.

Ἡ προσευχή μας νὰ εἶναι αὐθόρμητη

Ἡ προσευχή μας νὰ εἶναι αὐθόρμητη

 

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης*

 

   Ὅταν προσεύχεται κανεὶς ἀπὸ ἀνάγκη, δὲν κάνει θεάρεστη προσευχή. Πρέπει ἡ προσευχή μας νὰ εἶναι αὐθόρμητη, πηγάζοντας κατ’ εὐθεῖαν ἀπὸ τὴν καρδιά. Γιατὶ «ἱλαρὸν δότην ἀγαπᾶ ὁ Θεὸς» (Β΄ Κορ. θ΄ 7).

* Ἀπὸ τὸ θαυμάσιο βιβλίο «Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου», (26) σελ. 29.

Ἡ ἁγία μάρτυς Δομνίνα

Ἡ ἁγία μάρτυς Δομνίνα

Ἑορτάζει τὴν ιβ΄ (12η) Ὀκτωβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Μέλη Δομνίνα καί περ ἐξαρθρουμένη,

Οὐκ ἦν ἀληθῆ πίστιν ἐξαρνουμένη.

   Ἡ ἁγία Δομνίνα ζοῦσε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ ἐν ἔτει υπς΄ (286), καὶ ἀφοῦ παρουσιάσθηκε στὸν ἡγεμόνα τῆς πόλης τῶν Ἀναζαρβέων, ποὺ λεγόταν Λυσίας, ὁμολόγησε τὸν Χριστό. Γι’ αὐτό, πρώτα τὴν ἔδειραν μὲ ὠμὰ βούνευρα καὶ κατέκαυσαν τὰ πόδια της μὲ πυρωμένα σίδερα· ἔπειτα, συντρίβουν τὰ κόκκαλά της μὲ ραβδιά· καὶ βγάζουν τοὺς ἁρμοὺς τῶν μελῶν της, καὶ τὴν ρίχνουν στὴν φυλακή· καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν ἡ μακαρία παρέδωκε τὴν ψυχή της στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ.

Ταῖς Αὐτῆς ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 1ος, σελ. 334. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).

Οἱ ἅγιοι μάρτυρες Πρόβος, Τάραχος καὶ Ἀνδρόνικος

Οἱ ἅγιοι μάρτυρες Πρόβος, Τάραχος καὶ Ἀνδρόνικος

Ἑορτάζουν τὴν ιβ΄ (12η) Ὀκτωβρίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Ξίφει Τάραχος, Ἀνδρόνικος καὶ Πρόβος,

Ἤραντο νίκην, γῆς προβάντες ταράχου.

Τμήθη δωδεκάτῃ Πρόβος, Ἀνδρόνικος, Τάραχός τε.

   Οἱ ἅγιοι Πρόβος, Τάραχος καὶ Ἀνδρόνικος ὑπήρχαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ καὶ τοῦ ἡγεμόνος Φλαβιανοῦ ἐν ἔτει σϟς΄ (296). Καὶ ὁ μὲν Τάραχος ἦταν γηραλέος κατὰ τὴν ἡλικία, ρωμαῖος κατὰ τὸ γένος, καὶ κατὰ τὸ ἐπάγγελμα στρατιώτης, ὁ δὲ Πρόβος καταγόταν ἀπὸ τὴν Σίδη τῆς Παμφυλίας, ὁ δὲ Ἀνδρόνικος καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἔφεσο τῆς Ἰωνίας.