«Γιατὶ νὰ μὴ σᾶς ἀκούσω;»

Στάρετς ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ τῆς ΟΠΤΙΝΑ

«Γιατὶ νὰ μὴ σᾶς ἀκούσω;»

   Ὑπῆρχαν Χριστιανοὶ ποὺ πρὶν ἀρχίσουν κάποιο σοβαρὸ ἔργο ζητοῦσαν ἀπαραιτήτως τὴν εὐλογία τοῦ Ἁγίου Ἀμβροσίου τῆς Ρωσίας. Ἀνάμεσα σ’ αὐτοὺς ἦταν καὶ ὁ Καπίτων ἀπὸ τὴν πόλη Κοζέλσκ, πατέρας ἑνὸς παιδιοῦ, ποὺ ὅταν ἦλθε ἡ ὥρα νὰ προχωρήσει ὁ γυιός του σὲ ἀνώτερες σπουδές, τὸν ἐπισκέφθηκε. Ὁ Ἅγιος Ἀμβρόσιος δὲν εἶχε καμμία ἀντίρρηση γιὰ τὶς σπουδές, ἔδινε ἀνεπιφύλακτα τὴν εὐλογία του. Δὲν συμφωνοῦσε ὅμως μὲ τὴν πόλη καὶ συνιστοῦσε ἀντὶ τῆς Μόσχας τὴν Κούρσκ.

   – Μὰ Πάτερ, ἔλεγε ὁ Καπίτων, στὴν πόλη αὐτὴ δὲν ἔχουμε κανένα γνωστό. Πῶς νὰ τὸ στείλουμε ἐκεῖ τὸ παιδί; Δῶστε λοιπὸν σᾶς παρακαλοῦμε τὴν εὐλογία σας γιὰ τὴν Μόσχα.

   Τότε ὁ Ἅγιος σὲ τόνο κάπως ἀστεῖο τοῦ ἀπαντᾶ:

   – Ἡ Μόσχα ἀγαπητέ μου, σὲ πιάνει ἀπὸ τὴν μύτη καὶ σὲ χτυπᾶ μὲ τὶς σανίδες.

   Τελικὰ ὁ Ἅγιος δὲν εἰσακούστηκε καὶ ὁ νεαρὸς σπουδαστὴς ἐγκαταστάθηκε στὴν Μόσχα, σὲ ἕνα σπίτι ποὺ τότε κατασκευαζόταν, κατὰ τὸ ἥμισυ ἦταν κτισμένο.

   Οἱ σπουδές του προχωροῦσαν ἀρκετὰ καλὰ καὶ ὅλα γενικῶς πήγαιναν κατ’ εὐχήν. Ὁ πατέρας αἰσθανόταν εὐχαριστημένος, μέχρι ποὺ ἔλαβε ἕνα ἀνησυχητικὸ τηλεγράφημα. Ἔπρεπε ἐπειγόντως νὰ ξεκινήσει γιὰ τὴν Μόσχα. Καὶ τί νὰ δεῖ; Καὶ τὰ δυὸ πόδια τοῦ γυιοῦ του σπασμένα. Εἶχαν πέσει ἐπάνω του βαριὰ σανίδια ἀπὸ τὶς σκαλωσιὲς τοῦ σπιτιοῦ, τὰ πλάκωσαν μὲ δύναμη καὶ τὰ συνέτριψαν. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ μείνει γιὰ πάντα ἀνάπηρος. Ὅταν ὁ Καπίτων ἐπισκέφθηκε πάλι τὸν π. Ἀμβρόσιο, τὰ μάτια του ἔτρεχαν συνεχῶς δάκρυα.

   – Ἂχ Πάτερ, ἔλεγε, γιατὶ νὰ μὴ σᾶς ἀκούσω; Γιατὶ νὰ μὴ σᾶς ἀκούσω;

(Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Μικρὲς κι’ Ὠφέλιμες Διηγήσεις», Β΄ ἔκδοση, βελτιωμένη & ἐπηυξημένη.)