Ὁ ἅγιος μάρτυς Νέστωρ
Ἑορτάζει τὴν κζ΄
(27η) Ὀκτωβρίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Ὁμοῦ Λυαῖον καὶ λύμην τὴν τῆς πλάνης,
Κτείνας ὁ Νέστωρ, τέμνεται διὰ ξίφους.
Εἰκάδι ἑβδομάτῃ
ἀποκέρσαν Νέστορα κεδνόν.
Ὁ ἅγιος Νέστωρ ἦταν πολὺ νέος, στὴν ἡλικία ἐκείνη ποὺ ἀρχίζουν νὰ φυτρώνουν οἱ τρίχες τῶν γενιῶν· ἦταν γλυκὺς στὴν θεωρία, ὡραῖος στὸ κάλλος καὶ γνώριμος τοῦ ἁγίου ἐνδόξου μάρτυρος Δημητρίου. Τοῦτος λοιπόν, βλέποντας ὅτι ὁ βασιλεὺς Μαξιμιανὸς ἔχαιρε καὶ ἀγαποῦσε ἕνα βάρβαρο, ὀνομαζόμενο Λυαῖο, κι ὅτι μεγαλοκαυχόταν γιὰ τὴν ἀνδρεία τοῦ βάρβαρου ἐκείνου, καὶ γιὰ τὶς νίκες ὅσες ἔκανε μὲ ὅσους πάλευε, τοῦτα, λέγω, βλέποντας ὁ μακάριος Νέστωρ, μίσησε αὐτὴ τὴν ὑπερηφάνεια τοῦ Λυαίου. Καὶ βλέποντας καὶ τὰ θαύματα τοῦ ἁγίου Δημητρίου, ἔλαβε θάρρος, ὅτι καὶ μόνον ἂν ἁρματωθεῖ μὲ τὶς εὐχὲς ἐκείνου καὶ πολεμήσει τὸν βάρβαρο Λυαῖο, εἶναι βέβαιο πὼς θὰ τὸν νικήσει.
Γι’ αὐτὸ προστρέχει
στὸν μέγα Δημήτριο, κι ἀφοῦ ἔπεσε στὰ πόδια του, «δοῦλε τοῦ Θεοῦ Δημήτριε, λέγει, ἐγὼ εἶμαι πρόθυμος νὰ μονομαχήσω μὲ τὸν
Λυαῖο, γιὰ τοῦτο κάμε εὐχὴ ὑπὲρ ἐμοῦ, ἐπικαλεσάμενος τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ».
Κι ὁ ἅγιος ἀφοῦ τὸν σφράγισε μὲ τὸ σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τοῦ εἶπε: «Καὶ τὸν Λυαῖο θὰ νικήσεις, καὶ γιὰ τὸν
Χριστὸ θὰ μαρτυρήσεις».
Τότε λοιπὸν ὁ
γενναῖος Νέστωρ μπῆκε στὸ στάδιο χωρὶς φόβο, καὶ ἀφοῦ ἔκαμε τὸν Μαξιμιανὸ νὰ θαυμάσει
γιὰ τὴν ὡραία του θεωρία, «ὁ Θεὸς
Δημητρίου», εἶπε, «βοήθει μοι»· καὶ
πολεμῶντας μὲ τὸν Λυαῖο, τὸν κτυπᾶ κατάκαρδα μὲ τὴν μάχαιρά του, καὶ θανατώνει
παρευθὺς ἐκεῖνον ποὺ εἶχε θανατώσει πολλούς. Πληγώνει ταυτόχρονα καὶ τὸν βασιλέα
μὲ πληγὴ ψυχική, διότι τοῦ προξένησε λύπη ἀπαρηγόρητη. Καὶ τότε, θυμωμένος ὁ
τύραννος, πρόσταξε, ὁ μὲν ἅγιος Δημήτριος νὰ κατατρυπηθεῖ μὲ λόγχες, ὁ δὲ ἅγιος
Νέστωρ νὰ θανατωθεῖ μὲ ξίφος, κ’ ἔτσι ἔλαβαν καὶ οἱ δυὸ παρὰ Χριστοῦ τὰ στεφάνια
τοῦ μαρτυρίου.
Ταῖς Αὐτοῦ
ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.
* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν»
τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 1ος, σελ. 430, 431. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ
ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).