ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Ε΄ ΛΟΥΚΑ
(κεφ.
ις΄ 19-31)
«Εἶπεν ὁ Κύριος· Ἄνθρωπός τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ
βύσσον εὐφραινόμενος καθ᾽ ἡμέραν λαμπρῶς.
πτωχὸς δέ τις ὀνόματι Λάζαρος, ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος
καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης
τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἀπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ.
ἐγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον Ἀβραάμ· ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη.
καὶ ἐν τῷ ᾅδῃ ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρᾷ τὸν Ἀβραὰμ
ἀπὸ μακρόθεν καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ.
καὶ αὐτὸς φωνήσας εἶπε· πάτερ Ἀβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα
βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ.
εἶπε
δὲ Ἀβραάμ· τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ
ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται, σὺ
δὲ ὀδυνᾶσαι·
καὶ ἐπὶ πᾶσι τούτοις μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ
θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν.
εἶπε
δέ· ἐρωτῶ οὖν σε, πάτερ, ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου·
ἔχω
γὰρ πέντε ἀδελφούς· ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσιν εἰς τὸν
τόπον τοῦτον τῆς βασάνου.
λέγει
αὐτῷ Ἀβραάμ· ἔχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν.
ὁ
δὲ εἶπεν· οὐχί, πάτερ Ἀβραάμ, ἀλλ᾽ ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτούς,
μετανοήσουσιν.
εἶπε
δὲ αὐτῷ· εἰ Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ
ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται.»
Εἶπε ὁ Κύριος· Ἕνας
ἄνθρωπος ἦταν πλούσιος καὶ φοροῦσε (ἀπ’ ἔξω) κόκκινα πανάκριβα ἐνδύματα καὶ
λευκοὺς λινοὺς χιτῶνες (ἀπὸ μέσα), καὶ
κάθε μέρα εὐφραινόταν (διασκέδαζε) μὲ πολυδάπανα λαμπρὰ συμπόσια.
Ζοῦσε τότε καὶ κάποιος πτωχὸς ὀνόματι Λάζαρος,
ποὺ ἦταν παραπεταμένος κοντὰ στὴν μεγάλη ξώπορτα τοῦ πλουσίου, γεμάτος πληγές
κ’ ἐπιθυμοῦσε νὰ χορτάσει τὴν πεῖνα του ἀπ’
τὰ ψίχουλα ποὺ ἔπεφταν ἀπ’ τὸ τραπέζι τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ (ἐκτὸς ἀπ’ αὐτὰ) καὶ οἱ
σκύλοι ἔρχονταν κ’ ἔγλειφαν τὶς πληγὲς τοῦ σώματός του.
Συνέβη δὲ νὰ πεθάνει ὁ πτωχὸς καὶ νὰ
μεταφερθεῖ ἀπ’ τοὺς ἀγγέλους στὶς ἀγκάλες τοῦ Ἀβραὰμ (δηλαδὴ στὸν παράδεισο)·
πέθανε καὶ ὁ πλούσιος καὶ τάφηκε.
Καὶ στὸν ᾍδη ποὺ ἦταν καὶ βασανιζόταν,
σήκωσε τὰ μάτια του καὶ βλέπει τὸν Ἀβραὰμ ἀπὸ μακριὰ καὶ τὸν Λάζαρο στὶς ἀγκάλες
του.
Κι αὐτός (ὁ πλούσιος), φώναξε καὶ εἶπε: Πάτερ Ἀβραάμ, ἐλέησέ με (σπλαγχνίσου με) καὶ
στεῖλε τὸν Λάζαρο νὰ βρέξει τὴν ἄκρη τοῦ δακτύλου του στὸ νερὸ καὶ νὰ δροσίσει τὴν
γλῶσσα μου, διότι πονῶ φοβερὰ μέσα στὴν (βασανιστικὴ αὐτὴ) φλόγα τοῦ ᾍδη.
Εἶπε ὁ Ἀβραάμ: Τέκνο, θυμήσου, ὅτι σὺ ἀπόλαυσες μὲ τὸ παραπάνω τ’ ἀγαθά σου στὴν ζωή
σου καὶ ὁ Λάζαρος ὁμοίως δοκίμασε τἀ κακὰ τῆς φτώχειας καὶ τῆς ἀσθένειας. Τώρα ὅμως
ἐδῶ αὐτὸς παρηγορεῖται κ’ εὐφραίνεται, ἐνῶ σὺ (γιὰ λόγους δικαιοσύνης)
βασανίζεσαι, ὑποφέρεις καὶ πονᾶς.
Κ’
ἐπὶ πλέον, μεταξὺ τοῦ τόπου ποὺ εἴμαστε μεῖς, καὶ τοῦ τόπου ποὺ εἶστε σεῖς, ἔχει
στηριχθεῖ μέγα κι ἀνυπέρβλητο χάσμα, ὥστε ’κεῖνοι ποὺ θέλουν νὰ περάσουν ἀπὸ ἐδῶ
σὲ σᾶς νὰ μὴ μποροῦν οὔτε κι αὐτοί, ποὺ εἶναι στὸ μέρος σας νὰ μὴ μποροῦν νὰ
περάσουν πρὸς ἐμᾶς.
Εἶπε ὁ πλούσιος: Τότε σὲ παρακαλῶ, πάτερ, νὰ στείλεις τὸν Λάζαρο στὸ σπίτι τοῦ πατέρα
μου,
γιατὶ ἔχω
ἐκεῖ πέντε ἀδελφούς, στεῖλε τον νὰ τοὺς διαβεβαιώσει (γι’ αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν ἐδῶ),
ὥστε νὰ μὴν ἔλθουν (καταντήσουν) κι αὐτοὶ σὲ τοῦτον τὸν τόπο τῶν βασάνων.
Τοῦ λέει ὁ Ἀβραάμ: Ἔχουν τὸν Μωϋσῆ καὶ τοὺς προφῆτες· ἂς ἀκούσουν αὐτούς.
Κι αὐτὸς εἶπε: Ὄχι, πάτερ Ἀβραάμ, ἀλλ’ ἐὰν κάποιος ἀπ’ τοὺς νεκροὺς πάει πρὸς αὐτούς,
θὰ μετανοήσουν.
Καὶ ὁ Ἀβραὰμ τοῦ εἶπε: Ἂν δὲν ἀκοῦνε τὸν Μωϋσῆ καὶ τοὺς προφῆτες, δὲν θὰ πεισθοῦν οὔτε καὶ ἂν
κάποιος ἀπ’ τοὺς νεκροὺς ἀναστηθεῖ.