Ἡ ἀξία τοῦ Δασκάλου...
Ὁ Αὐτοκράτορας τῆς Κωνσταντινουπόλεως
Θεοδόσιος ὁ Μέγας, ἐπειδὴ ἤθελε νὰ μορφώσει τὸν γυιό του Ἀρκάδιο, ὅπως ἔπρεπε γιὰ
νὰ γίνει χρήσιμος βασιλιὰς στὸν λαό του, βρῆκε τὸν σοφώτερο ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς.
Μιὰ μέρα, ὁ Αὐτοκράτορας μπῆκε στὴν αἴθουσα ποὺ γινόντουσαν τὰ μαθήματα, καὶ εἶδε τὸν γυιό του νὰ κάθεται, ἐπειδὴ ἦταν πρίγκιπας, καὶ τὸν δάσκαλό του νὰ στέκεται ὄρθιος. Τότε, μὲ πολὺ αὐστηρὸ τρόπο, εἶπε στὸν γυιό του:
– Παιδί μου, μεταξὺ σοῦ καὶ τοῦ δασκάλου
σου, ποῦ ὑπάρχει ἡ πραγματικὴ ἀξία; Σὲ σένα, ποὺ δὲν ἔχεις νὰ δείξεις τίποτ’
ἄλλο, ἀπὸ τὸ ὅτι εἶσαι βασιλόπουλο, ἢ στὸν Δάσκαλό σου, ποὺ γνωρίζει ὅλη τὴν
σοφία καὶ μορφώνει τὰ βασιλόπουλα; Σήκω ἀμέσως καὶ δῶσε τὴν θέση σου στὸν
Δάσκαλό σου. Καὶ μάθε, ὅτι οἱ Δάσκαλοι ἀξίζουν κι ἀπ’ τοὺς γονεῖς
περισσότερο!...
Ντροπιασμένος
ὁ Ἀρκάδιος, ἔβαλε τὸν Δάσκαλό του νὰ καθίσει, κι ἀπὸ τότε καὶ πέρα ἔγινε ταπεινὸς
καὶ καταδεκτικός.
(Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Μικρὲς κι’ Ὠφέλιμες Διηγήσεις», Β΄
ἔκδοση, βελτιωμένη & ἐπηυξημένη.)