Ἡ ἐξουσία τοῦ Πάθους

Ἡ ἐξουσία τοῦ Πάθους

«Οὐχ οὕτω δὲ ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ’ ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος.»

(Μάρκ. ι΄ 43)

Ἀρχιμ. Δανιὴλ Ἀεράκη*

Πολιτικολογεῖ ὁ Χριστός;

   Πολὺς λόγος στὶς ἡμέρες μας γιὰ τὴν πολιτική. Ἡ πολιτικολογία καλύπτει μεγάλο μέρος τοῦ ἐνδιαφέροντος καὶ τῶν συζητήσεων τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς πολιτικολογεῖ; Ὄχι, δὲν πολιτικολογεῖ ὁ Χριστός. Δὲν ἦλθε νὰ κάνει Πολιτική. Ἡ πολιτικὴ εἶναι συνήθως διπλωματία. Εἶναι ξένος ὁ Κύριος πρὸς κάθε μορφὴ διπλωματίας. «Χρηστὸς καὶ εὐθὺς ὁ Κύριος» (Ψαλμ. κδ΄ 8). Ὁ Χριστὸς δὲν ἦλθε νὰ ἱδρύσει κανένα κόμμα. Ἦλθε νὰ ἑνώσει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ὄχι νὰ τοὺς κομματιάσει. Ἦλθε γιὰ ὅλους. Ἡ ἀγάπη του ὑπερκομματική, ὅπως ὑπερκομματικὸς εἶναι ὁ ἥλιος, ποὺ ἀνατέλλει γιὰ ὅλους. Ὅπως ὑπερκομματικὸς εἶναι ὁ ἀέρας, ποὺ πνέει γιὰ ὅλους.

   Ἀλλ’ ἐνῶ δὲν πολιτικολογεῖ ὁ Χριστός, ἐν τούτοις μιλάει γιὰ τὴν πολιτική, γιὰ τοὺς ἄρχοντες, γιὰ τὶς ἐξουσίες.

   • Ἂν ἡ πολιτικὴ εἶναι μία φάση τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς, ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι δυνατὸν ν’ ἀδιαφορήσει γι’ αὐτήν, ἀφοῦ ἐνδιαφέρεται γιὰ ὅλες τὶς πλευρὲς τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς καὶ ἁγιάζει ὅλο τὸν ἄνθρωπο.

   • Ἂν ὁ Χριστὸς εἶναι ὑπερκομματικός, αὐτὸ δὲν σημαίνει, ὅτι ἡ πολιτικὴ δὲν πρέπει νὰ εἶναι χριστιανική.

   Μιλάει ὁ Χριστὸς γιὰ τοὺς ἄρχοντες καὶ τὶς ἐξουσίες. Καὶ μάλιστα πάνω σὲ θέματα, ποὺ βρίσκονται στὴν δική μας ἐπικαιρότητα. Πολὺς λόγος γίνεται γιὰ ὑπερεξουσίες, γιὰ τὸν τρόπο καταλήψεως τῆς ἐξουσίας, ποὺ ἀπὸ πολλοὺς ἀμφισβητεῖται. Πολὺς ὁ λόγος γιὰ τὸν τρόπο χρήσεως τῆς ἐξουσίας, ποὺ γιὰ πολλοὺς δὲν εἶναι δημοκρατικός, ἀλλ’ εἶναι αὐταρχικὸς καὶ ἀπολυταρχικός. Πολὺς λόγος γιὰ τὴν μάχη πρὸς κατάκτηση τῆς ἐξουσίας. Μεγάλος ὁ σχετικὸς φανατισμός. Πολὺς λόγος γιὰ τὸν λαό. Ὅλοι γιὰ τὸν λαὸ μιλᾶνε. Ὅλοι ἰσχυρίζονται, ὅτι στηρίζονται στὴν ἀγάπη τοῦ λαοῦ καὶ ὅτι ἡ ἐτυμηγορία τοῦ λαοῦ τοὺς ἀνεβάζει στὴν ἐξουσία. Γέμισε ὁ κόσμος ἀπὸ λαοπατέρες. Καὶ ὅμως, οἱ περισσότεροι ἀποφασίζουν ἐρήμην τοῦ λαοῦ. Ὁ λαὸς ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι προδομένος στὰ μεγάλα, τὰ αἰώνια συμφέροντά του. Εἶναι οὐσαστικὰ ἐγκαταλελειμμένος. Πολὺς τέλος λόγος γιὰ τὴν δημοκρατία. Καὶ τὰ τυραννικώτερα καθεστῶτα φορᾶνε τὴν μάσκα τῆς δημοκρατίας.

   Γιὰ ὅλα τὰ θέματα ἔχει λόγο «ὁ τοῦ Πατρὸς Λόγος», ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός. Μιλάει καὶ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ «ἄρχουν τῶν ἐθνῶν». Μιλάει γιὰ ἐκείνους, ποὺ κατακυριεύουν, ποὺ «κατεξουσιάζουν», ποὺ κατέχουν ἐτσιθελικὰ τὰ σκῆπτρα τῆς κυριαρχίας. Μιλάει, δηλαδή, καὶ γιὰ ὅλους ἐκείνους, ποὺ χρησιμοποιοῦν τὴν ἐξουσία ὡς βία καὶ καταπίεση, ποὺ ἐπιβάλλονται μὲ ἀνελεύθερα μέτρα: «Οἴδατε, ὅτι οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι αὐτῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν» (στ. 42).

Ὁ ἀντίλαλος τῶν λόγων του

   Πότε ὁ Χριστὸς εἶπε τὰ παραπάνω λόγια; Ὅταν δύο ἀπὸ τοὺς μαθητές του νικήθηκαν ἀπὸ τὸν πειρασμὸ τῆς ἐξουσίας, τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας. Λίγο πρίν, ὁ Χριστὸς εἶχε ἀρχίσει νὰ ἀποκαλύπτει στοὺς μαθητὲς του «τὰ μέλλοντα αὐτῷ συμβαίνειν» (στ. 32). Προεῖπε: «Ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου», ὁ Ἴδιος, δηλαδή, θὰ παραδοθεῖ στοὺς ἐχθρούς του, στοὺς ἀρχιερεῖς καὶ γραμματεῖς, θὰ κριθεῖ, θὰ κατακριθεῖ, θὰ καταδικασθεῖ σὲ θάνατο, θὰ τὸν παραδώσουν στοὺς ρωμαίους στρατιῶτες, θὰ τὸν χλευάσουν, θὰ τὸν ἐμπαίξουν, θὰ τὸν μαστιγώσουν, θὰ τὸν κακοποιήσουν, θὰ τὸν φτύσουν, θὰ τὸν βλασφημήσουν, θὰ τὸν κρεμάσουν πάνω στὸν Σταυρό, θὰ τὸν θανατώσουν (στ. 32-34). Προεῖπε ὅσα θὰ ὑποστεῖ ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς του. Θὰ ὑποστεῖ; Λάθος! Προεῖπε ὅσα ὑφίσταται πάντοτε, καὶ πρὶν καὶ τώρα. Ὁ Χριστὸς καὶ σήμερα χλευάζεται καὶ βλασφημεῖται. Καὶ σήμερα σταυρώνεται.

   Καὶ ὁ ἀντίλαλος τῶν λόγων τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὸ Πάθος του; Ὁ ἀντίλαλος εἶναι ἡ πιστὴ ἀναμετάδοση κάποιου ἤχου, κάποιων λόγων. Κάτι τέτοιο θὰ περίμενε κανεὶς ἀπὸ τοὺς Μαθητὲς κατὰ τὴν περίσταση ἐκείνη. Θὰ περίμενε νὰ δείξουν κατανόηση στὸν Διδάσκαλο. Νὰ ζήσουν καὶ τὶς στιγμὲς τοῦ Πάθους.

   Ἀλλ’ ἀντὶ γιὰ ἀντίλαλο, ἀκούει ὁ Χριστὸς ἀντίλογο. Δὲν βρίσκει ἀνταπόκριση στὸ στενό του περιβάλλον. Ζωγραφίζει μπροστὰ στὰ μάτια τῶν Μαθητῶν τὸν Σταυρό, ὅπου πρόκειται νὰ κρεμασθεῖ. Κι ἐκεῖνοι φαντάζονται μπροστά τους θρόνους, ὅπου μποροῦν νὰ στρογγυλοκαθήσουν. Καὶ οἱ δύο μαθητές, ἀλλὰ καὶ οἱ ὑπόλοιποι, ὅλοι φαίνονται νὰ ἔχουν πόθο γιὰ ἐξουσία. Χθεσινοὶ ψαρᾶδες, φαίνεται σὰν νὰ τὸ πῆραν ἐπάνω τους. Ζητοῦν κοσμικὰ μεγαλεῖα, οἱ δύο φανερά, οἱ δέκα ὑποκάρδια.

   Οἱ δύο, ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ Ἰωάννης, προβάλλουν μὲ ἀφέλεια τὸ ὑπερήφανο αἴτημά τους: «Δὸς ἡμῖν, ἵνα εἷς ἐκ δεξιῶν σου καὶ εἷς ἐξ εὐωνύμων σου καθίσωμεν ἐν τῇ δόξῃ σου» (στ. 37). Νὰ εἴμεθα ἐμεῖς οἱ δύο, Κύριε, ἀμέσως μετὰ ἀπὸ σένα. Νὰ ἔχουμε τὶς πρῶτες θέσεις, τὰ πρῶτα, θὰ λέγαμε σήμερα, ὑπουργεῖα.

   Σκανδαλίζεσθε ἀπὸ τὸ αἴτημα τῶν δύο μαθητῶν; Ἀλλὰ γιατί; Ἦσαν ἀκόμη ἀτελεῖς μαθητές, γι’ αὐτὸ καὶ μιλᾶνε μερικὲς φορὲς σὰν ἀφελεῖς. Ἀκόμη πρόσγεια φρονοῦσαν. Κι αὐτό, διότι ἀκόμη δὲν εἶχε σταυρωθεῖ ὁ Χριστός. Δὲν εἶχε γίνει ἀκόμη ἡ Ἀνάσταση. Δὲν εἶχε συμβεῖ ἡ Πεντηκοστή. Δὲν εἶχαν ἀκόμη πλήρη τὴν θεία χάρι, τὴν πληρότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μετὰ τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν Πεντηκοστὴ ἄλλαξαν. Ἔγιναν ὑψηλόφρονες. Λέγει σχετικὰ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Μηδεὶς θορυβείσθω, τῶν Ἀποστόλων οὕτως ἀτελῶς διακειμένων. Οὔπω γὰρ σταυρὸς ἢν τελεσθείς, οὔπω Πνεύματος χάρις δοθεῖσα. Εἰ δὲ βούλει μαθεῖν αὐτῶν τὴν ἀρετήν, μετὰ ταῦτα αὐτοὺς κατάμαθε, καὶ ὄψει παντὸς πάθους ἀνωτέρους. Διὰ γὰρ τοῦτο ἐκκαλύπτει αὐτῶν τὰ ἐλαττώματα, ἵνα μετὰ ταῦτα γνῷς, τίνες ἀπὸ τῆς χάριτος ἐγένοντο» (Ε.Π.Ε. 11, 552-554).

   Εἶναι καὶ τοῦτο μία ἀπόδειξη τῆς ἀληθινότητος τῶν Εὐαγγελίων. Δὲν ἀποκρύπτουν οἱ ἱεροὶ Εὐαγγελιστὲς τὰ ἐλαττώματα τῶν Ἀποστόλων. Τὰ Εὐαγγέλια δὲν εἶναι βιβλία ψεύτικα, ποὺ προσπαθοῦν νὰ ἐξωραΐσουν καταστάσεις. Ἄλλωστε τὰ ἐλαττώματα τῶν Ἀποστόλων κάνουν νὰ λάμπει ἐκθαμβωτικώτερα ἡ μεταμορφωτικὴ χάρις. Αὐτὴ ἡ χάρις πῆρε ἀνθρώπους μὲ τέτοια μεγάλα ἐλαττώματα καὶ τοὺς μετέτρεψε σὲ ἀνθρώπους ὑψηλῶν ἀνατάσεων.

   Ἀλλ’ ἂν ἐμεῖς σήμερα δὲν σκανδαλιζώμεθα ἀπὸ τὴν ἐγωϊστικὴ συμπεριφορὰ τῶν δύο μαθητῶν, ὁ Διδάσκαλος ὁπωσδήποτε πικράθηκε ἀπὸ τὴν στάση τους. Ὁ Χριστὸς δὲν θλίβεται τόσο ἀπὸ τὸν Σταυρό του, ὅσο θλίβεται ἀπὸ τὶς ἀδυναμίες τῶν μαθητῶν του. Οἱ δικές μας ἀδυναμίες πικραίνουν περισσότερο τὸν «δι’ ἡμᾶς παθόντα». Πρόκειται γιὰ σταυρὸ πρὶν ἀπὸ τὸν σταυρό. Γιὰ σταυρὸ πικρότερο ἀπὸ τὸν Σταυρό!

   Πικράθηκε ὁ Κύριος γιὰ τὴν τύφλωση τῶν μαθητῶν τὴν ἡμέρα ἐκείνη. Δὲν ἔβλεπαν τὸ συμφέρον τοῦ κόσμου, ποὺ ἦταν τὸ σταυρικὸ πάθος τοῦ Θεανθρώπου. Δὲν ἔβλεπαν καὶ τὴν δική τους πορεία, ποὺ θὰ ἦταν πορεία σταυρική. Ἡ τύφλωση τῶν δύο μαθητῶν εἶναι καὶ τύφλωση τῶν σημερινῶν χριστιανῶν, ποὺ ζητᾶμε κοσμικὰ μεγαλεῖα καὶ πρωτοκαθεδρεῖες.

Ἂν ξέρατε τί ζητᾶτε!

   Τὸ γεγονὸς τῶν δύο μαθητῶν ἦταν καὶ αὐτὸ μέσα στὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ. Δόθηκε ἡ εὐκαιρία στὸν Κύριο, νὰ μιλήσει γιὰ τὶς κοσμικὲς ἐξουσίες καὶ γιὰ τὴν ἀληθινὴ ἐξουσία. Οἱ δύο μαθητὲς εἶχαν ἐξουσία τιμητική, ἀφοῦ βρίσκονταν κοντὰ στὸν Χριστό. Τώρα Ζητοῦν ὑπερεξουσίες. Καὶ ὁ Χριστὸς τοὺς προσγειώνει στὴν πραγματικότητα. Ἀκούει τὸ αἴτημά τους καὶ μὲ εἰλικρίνεια ἀπαντᾶ, ὄχι φυσικὰ μόνο σ’ ἐκείνους, ἀλλὰ καὶ σ’ ὅλους ἐμᾶς, ποὺ δὲν ξέρουμε τί ζητᾶμε: «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε» (στ. 38).

   Τὸ ἀνικανοποίητο ποὺ μᾶς διακρίνει καὶ τὸ ἄγχος ποὺ μᾶς κατέχει, ὀφείλονται κυρίως σ’ αὐτό: στὸ ὅτι δὲν ξέρουμε τί ζητᾶμε. Ζητάει ἡ πάπια νὰ γίνει ἀετός. Ζητάει ὁ ἀετὸς νὰ γίνει πάπια! Δὲν γνωρίζουμε τὰ μέτρα μας. Δὲν γνωρίζουμε τὸ συμφέρον μας. Δὲν γνωρίζουμε τὶς ἀξίες τῆς ζωῆς, καὶ μάλιστα ἱεραρχικά.

   «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε» (στ. 38). Ἂν ξέρατε τί ζητᾶτε, δὲν θὰ τὸ ζητούσατε, διότι δὲν ἀξίζει ὅσο νομίζετε. Ρίξετε μία ματιὰ σ’ ἕνα νησί, σὲ μία φυλακὴ καὶ σ’ ἕνα τάφο, γιὰ νὰ δεῖτε τὰ μεγαλεῖα τῆς ἀνθρωπίνης δόξας.

   • Σ’ ἕνα νησί, ἐξόριστος, πέθανε ἕνας ἀπὸ τοὺς πλέον δοξασμένους τῆς γῆς, ὁ Μέγας Ναπολέων.

   • Σὲ φυλακὴ κατέληξαν τρανοὶ τοῦ κόσμου, ποὺ ἄλλοτε ἔσειαν τὰ πάντα καὶ ὅλοι τους ἔτρεμαν.

   • Σὲ κάποιο τάφο θαμμένη βρίσκεται ἡ ἀνθρώπινη δόξα, μεταποιημένη σὲ κόκκαλα καὶ σκουλήκια. «Οὐ παραμένει ὁ πλοῦτος, οὐ συνοδεύει ἡ δόξα ἐπελθὼν γὰρ ὁ θάνατος, ταῦτα πάντα ἐξηφάνισται» (ἀπὸ τὴν νεκρώσιμο ἀκολουθία).

   Πίσω ἀπὸ κάθε ἐνθρόνιση κρύβεται ὑποχρεωτικὰ καὶ κάποια ἐκθρόνιση. Ὅσο λαμπρὴ εἶναι ἡ ἐνθρόνιση, τόσο ἐξευτελιστικὴ εἶναι ἡ ἐκθρόνιση.

   • Ἂν γνωρίζατε τί σταυρὸς εἶναι ἡ ἐξουσία, δὲν θὰ τὴν ἐπιδιώκατε. Οἱ μεγάλες καρέκλες ἔχουν πολλὲς καρφίτσες. Οἱ ὑψηλὲς θέσεις ἔχουν πολλοὺς ἐφιάλτες. Σταυρὸς εἶναι καὶ ἡ κοσμικὴ ἐξουσία, ἀλλὰ σταυρὸς χωρίς... ἀνάσταση! Σταυρὸς χωρὶς λύτρωση. Σταυρὸς χωρὶς χαρά.

   • Ἂν γνωρίζατε ποιά πτώση κρύβεται μετὰ τὴν ἄνοδο στὴν ἐξουσία, δὲν θὰ θέλατε ν’ ἀνεβεῖτε ποτέ. Ἀνεβαίνει κανεὶς τὰ σκαλοπάτια στὴν κλίμακα τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας. Μπορεῖ νὰ φθάσει ἀκόμη καὶ στὸ ἀνώτερο σκαλοπάτι. Ἀλλὰ ποιός κτυπάει περισσότερο, ἐκεῖνος, ποὺ πέφτει ἀπὸ τὸ πρῶτο, τὸ χαμηλότερο σκαλοπάτι, ἢ ἐκεῖνος, ποὺ πέφτει ἀπὸ τὸ τελευταῖο, τὸ ὑψηλότερο σκαλοπάτι;

   • Ἂν γνωρίζατε, πῶς δὲν ὑπάρχει ἀληθινὴ ἐξουσία, δὲν θὰ τὴν ἐπιζητούσατε. Λέγει ὁ Κύριος γιὰ τὴν ἐξουσία τῆς γῆς: «Οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν...» (στ. 42). «Δοκοῦν». Νομίζουν, ὅτι ἔχουν ἐξουσία. Στὴν πραγματικότητα εἶναι σκιὰ ἐξουσίας. Εἶναι τυφλὰ ὄργανα, ἄγονται καὶ φέρονται, καταντοῦν «μαριονέττες», ποὺ κινοῦνται μηχανικά. Ἀλλωστε, ὅλοι, ἀκόμη καὶ οἱ ἰσχυρότεροι τύραννοι, φαινομενικὰ ἄρχουν. Στὴν πραγματικότητα γίνονται ὄργανα τοῦ «κοσμοκράτορος τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου» (Ἐφεσ. στ΄ 12).

Ἡ ἐξουσία τοῦ πόνου

   Ὁ Χριστὸς δὲν ἀρκεῖται στὴν ἄρνηση. Προχωρεῖ καὶ στὴν θέση. Καταδικάζει τὴν κοσμικὴ ἐξουσία, τὸν ἀλαζονικὸ τρόπο γιὰ κατάληψη καὶ χρήση τῆς ἐξουσίας, τὴν κοσμικὴ δόξα, ἀλλὰ συγχρόνως δείχνει στοὺς μαθητές του καὶ τὴν ἀληθινὴ δόξα.

   Ζητοῦσαν δόξα οἱ δύο μαθητές. Τοὺς ὁδηγεῖ στὴν δόξα, ἀλλὰ ἀπὸ ἄλλη πόρτα. Συνήθως ἡ πόρτα, ποὺ ἀνοίγουμε γιὰ ν’ ἀνεβοῦμε στὴν ἀνθρώπινη δόξα, ὁδηγεῖ στὸ κενό. Ἡ πόρτα, ποὺ ἀνοίγει ὁ Χριστός, ὁδηγεῖ στὴν ἀμετακίνητη καὶ μόνιμη δόξα.

   Ὑπάρχει ἡ ἀληθινὴ δόξα; Ποιά εἶναι;

   • Εἶναι ἡ ἐξουσία τοῦ Πάθους. Εἶναι ἕνα ποτήρι καὶ ἕνα βάπτισμα. Θρόνο ζητοῦσαν, πόνο τοὺς ἔδειξε. Στέμμα ζητοῦσαν, πικρὸ ποτήρι τοὺς ὑπέδειξε. «Δύνασθε πιεῖν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω;» (στ. 38). Πικρὸ ποτήρι εἶναι ἡ ζωή. Πολλὰ φαρμάκια κρύβει. Τὸ νὰ εἶναι κάποιος ἀληθινὸς χριστιανός, αὐτὸ κρύβει πολλὲς πίκρες. Ὅποιος μπορεῖ νὰ πίνει τὸ ποτήρι τοῦ πόνου μὲ ὑπομονή, αὐτὸς στὴν δόξα τοῦ Οὐρανοῦ καταλήγει. Εἶναι ἡ πιὸ σίγουρη ἐξουσία, γιὰ τὴν πλέον σίγουρη πόρτα, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν αἰώνια δόξα. «Διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ ὑμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν» (Πράξ. ιδ΄ 22).

   • Ἄλλη ἀληθινὴ ἐξουσία εἶναι ἡ ἐξουσία τῆς διακονίας. Πρόκειται γιὰ τὸ πρωτεῖο τῆς ταπεινώσεως. Μιλάει καὶ ὁ Κύριος γιὰ πρωτεῖο, ἀλλ’ αὐτὸ δὲν εἶναι τὸ πρωτεῖο τοῦ ἐγωϊσμοῦ. Εἶναι πρωτεῖο διακονίας. Τονίζει: «Ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος» (στ. 43). Τὸ λέντιο εἶναι πολλὲς φορὲς ἀνώτερο ἀπὸ βασιλικὴ ἁλουργίδα καὶ ἀρχιερατικὸ ὠμόφορο. Ἡ ποδιὰ καὶ φόρμα τῆς δουλειᾶς εἶναι κάποτε ἀνώτερα ἀπὸ ἐπίσημες στολὲς γεμᾶτες παράσημα.

   Καὶ ἄλλες ἀληθινὲς ἐξουσίες:

   • Ἡ ἐξουσία τῆς προσφορᾶς καὶ τῆς ἐξυπηρετήσεως. «Ὃς ἐὰν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος» (στ. 44).

   • Ἡ ἐξουσία τοῦ ὡραίου, τοῦ τιμίου, τοῦ νομίμου ἀγῶνος, ποὺ ὁδηγεῖ στὸ στεφάνι τῆς νίκης. «Καὶ οὐδεὶς στεφανοῦται, ἐὰν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ» (Β΄ Τιμ. β΄ 5).

   • Ἡ ἐξουσία τοῦ μαρτυρίου! Μεγαλύτερη βεβαίωση, ὅτι κατακτᾶ κανεὶς τὴν ἀτελεύτητη δόξα, δὲν ὑπάρχει ἀπὸ τὸ ἑκούσιο μαρτύριο. Ὁδηγεῖ 100% στὸν Οὐρανό. Λέγει σχετικὰ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Ὑμεῖς μὲν περὶ τιμῆς καὶ στεφάνων μοι διαλέγεσθαι, φησίν, ἐγὼ δὲ περὶ ἀγώνων ὑμῖν καὶ ἱδρώτων. Οὐ γὰρ ἐστιν οὗτος καὶ τῶν ἐπάθλων καιρός, οὐδὲ νῦν ἡ δόξα μου φανεῖται ἐκείνη, ἀλλὰ σφαγῆς καὶ πολέμων καὶ κινδύνων τὰ παρόντα» (Ε.Π.Ε. 11, 556).

   Πόσο θὰ ἄλλαζαν τὰ πράγματα, ἂν ὅλοι πιστεύαμε στὸ πρωτεῖο τῆς διακονίας, στὴν ἐξουσία τῆς ἀγάπης καὶ στὴν δόξα τοῦ πάθους! Αὐτὴ τὴν εὐλογημένη ἀλλαγὴ θέλει νὰ φέρει στὸν κόσμο ὁ Χριστός. «Οὐχ οὕτως ἔσται ἐν ὑμῖν» (στ. 43). Ὁ Χριστὸς ἀλλάζει τὴν πυραμίδα τῶν πραγμάτων. Τὸν δοῦλο τὸν κάνει κύριο καὶ τὸν κύριο τὸν κάνει δοῦλο. Τὸν διάκονο καὶ τὸν ὑπηρέτη τοὺς κάνει ἄρχοντες. Ἀνυψώνει τὸν ταπεινό. Ἡ ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐξουσία τῆς καταβάσεως. Διότι μόνο ἡ ἑκούσια κατάβαση ὁδηγεῖ στὴν ἀνάβαση.

Ἡ ἐξουσία τοῦ Σταυροῦ

   – Θεωρία! θὰ σπεύσουν νὰ ποῦν μερικοί. Ὄχι, τὰ παραπάνω δὲν εἶναι θεωρία. Εἶναι ζωή. Τὰ ἔζησε πρῶτος Ἐκεῖνος. Ὁ Χριστὸς δὲν κάνει ἁπλῶς ὑψηλὲς θεωρίες. Δείχνει χειροπιαστὲς πραγματικότητες. Δὲν ἀνοίγει δρόμους γιὰ τοὺς ἄλλους. Γίνεται ὁ Ἴδιος δρόμος. Βαδίζει πρῶτα Ἐκεῖνος τὸν δρόμο, στὸν ὁποῖο καλεῖ καὶ τοὺς ἀνθρώπους. Πρῶτος, λοιπόν, βάδισε τὸν δρόμο τοῦ Πάθους.

   Τὸ Πάθος πρῶτα γίνεται χριστολογικὸ κι ὕστερα γίνεται ἀνθρωπολογικό. Πρῶτα Ἐκεῖνος φοράει τὸ λέντιο καὶ πλένει τὰ πόδια τῶν μαθητῶν καὶ διακονεῖ κι ὕστερα καλεῖ τοὺς ἄλλους σὲ διακονία. Πίνει πρῶτα Ἐκεῖνος τὸ πικρό, τὸ πικρότερο ποτήρι, κι ὕστερα καλεῖ τοὺς ἀνθρώπους νὰ δεχθοῦν τὸ ποτήρι τοῦ πόνου. Σηκώνει πρῶτα Ἐκεῖνος τὸν Σταυρό, τὸν βαρύτερο Σταυρό, κι ὕστερα καλεῖ τοὺς ἀνθρώπους νὰ γίνουν σταυροφόροι. «Καὶ γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν» (στ. 45).

   Μᾶς ὁδηγεῖ ὁ Χριστὸς στὴν ἐξουσία, μόνο ποὺ μᾶς ἀνεβάζει ἀπὸ ἄλλη σκάλα, ἀπὸ τὴν σκάλα τῆς ταπεινώσεως. Ὁ Ἴδιος ἀνέβηκε πρῶτος αὐτὴ τὴν σκάλα. Εἶναι ἡ σκάλα τοῦ Σταυροῦ. Ὅσοι πιστοί, μαζί του στὸ Πάθος, γιὰ νὰ εἴμεθα μαζί του καὶ στὴν δόξα. Οἱ κοινωνοὶ τῶν παθημάτων (Β΄ Κορ. α΄ 7) θὰ εἶναι καὶ κοινωνοὶ τῆς «παρακλήσεως», τῆς χαρᾶς τῆς αἰωνίου.

   Μαζί του στὸν Σταυρό, μαζί του καὶ στὴν Ἀνάσταση!

* Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ Κυριακοδρόμιο Εὐαγγελίων», ἔκδοσις δευτέρα, Ἀθήνα 1999, σελ. 280 - 284. (Τὰ ἔντονα στοιχεῖα, ὑπὸ ἱερομ. Ν.)