Ἡ ἁγία μάρτυς Θωμαῒς

Ἡ ἁγία μάρτυς Θωμαῒς

Ἑορτάζει τὴν ιδ΄ (14η) Ἀπριλίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Αἰῶνος ἦρας τοῦδε τὴν Θωμαΐδα,

Τὸ τῆς Γραφῆς, μέλλοντος αἰῶνος Πάτερ.

   Ἡ ἁγία μάρτυς Θωμαῒς γεννήθηκε μὲν στὴν Ἀλεξάνδρεια, ἀνατράφηκε δὲ καὶ διαπαιδαγωγήθηκε καλῶς ἀπὸ τοὺς γονεῖς της. Ἔπειτα παντρεύτηκε καὶ ἦταν στὸν οἶκο της ἀγαπημένη μὲ τὸν ἄνδρα της καὶ διένυε τὴν ζωή της μὲ κοσμιότητα καὶ σωφροσύνη. Ἐπειδὴ ὅμως κατοικοῦσε στὴν ἴδια οἰκία κι ὁ πεθερός της, ὁ κατὰ σάρκα δηλαδὴ πατέρας τοῦ ἄνδρα της, μία ἡμέρα ἔτυχε νὰ μὴ βρίσκεται ὁ ἄνδρας της ἐκεῖ. Τότε λοιπόν, ὁ τῶν ψυχῶν φθορέας διάβολος ἔβαλε αἰσχροὺς λογισμοὺς στὸν γέρο κατὰ τῆς νύφης του Θωμαΐδος καὶ δοκίμαζε νὰ αἰσχρουργήσει μ’ αὐτὴν μηχανευόμενος κάθε τρόπο γιὰ νὰ ἐκπληρώσει τὸν κακὸ του σκοπό. Ἡ μακαρία Θωμαῒς ὅμως, συμβούλευε τὸν γέρο καὶ τὸν παρακαλοῦσε νὰ βγάλει ἀπ’ τὴν καρδιά του τοῦτον τὸν διαβολικὸ λογισμό, ἀλλὰ μάταια ἐκοπίαζε. Ἔτσι ὁ κακόγερος τυφλωμένος ἀπ’ τὸν διάβολο ἔλαβε τὴν σπάθα τοῦ γυιοῦ του καὶ κτυπῶντας τὴν νύφη του σὲ θανατηφόρο μέρος, τὴν κατέσχισε καὶ τὴν θανάτωσε. Καὶ ἡ μὲν μακαρία Θωμαῒς παρέδωκε τὴν ψυχή της στὸν Θεὸ κ’ ἔγινε μάρτυς διὰ τὴν σωφροσύνη, ὁ δὲ γέρος παρευθὺς τυφλώθηκε στοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ τριγύριζε στὴν οἰκία ἐδῶ κι ἐκεῖ.

   Ἔτυχε τότε νὰ πᾶνε κάποιοι Χριστιανοὶ γιὰ νὰ ζητήσουν τὸν γυιό του καὶ βρῆκαν νεκρὴ τὴν ἁγία Θωμαΐδα ριγμένη κάτω, καὶ τὸ ἔδαφος γεμάτο ἀπὸ αἵματα. Καὶ σὰν εἶδαν τοῦτα καὶ τὸν γέρο νὰ περιτριγυρίζει καὶ περιπλανώμενο ἐδῶ κι ἐκεῖ τὸν ρωτοῦσαν ποιός θανάτωσε τὴν νύφη του. Ὁ γέρος φανέρωσε τὴν ἀλήθεια καὶ εἶπε ὅτι αὐτὸς μὲ τὰ χέρια του τὴν φόνευσε. Προθυμοποιεῖτο δὲ καὶ τοὺς παρακαλοῦσε νὰ τὸν πᾶνε στὸν ἄρχοντα κ’ ἐξουσιαστή, γιὰ νὰ λάβει ἀπ’ αὐτὸν τὴν τιμωρία ποὺ τοῦ πρέπει κατὰ τοὺς πολιτικοὺς νόμους. Ἀφοῦ πείσθηκαν λοιπὸν ἐκεῖνοι τὸν παρουσίασαν στὸν ἐξουσιαστὴ καὶ φανερωθείσης τῆς ἀλήθειας πρόσταξε ’κεῖνος κι ἀποκεφάλισαν τὸν γέρο.

   Ὅταν δὲ τὰ πληροφορήθηκε αὐτὰ ὁ Ἀββᾶς Δανιὴλ ὁ πρῶτος τῆς Σκήτης κατέβηκε στὴν Ἀλεξάνδρεια κι ἀφοῦ ἔλαβε τὸ λείψανο τῆς ἁγίας Θωμαΐδος τὸ ἀνέβασε στὴν Σκήτη καὶ τὸ ἔβαλε στὸ κοιμητήριο τῶν πατέρων, ἐπειδὴ ἔλαβε μαρτυρικὸ τέλος διὰ τὴν σωφροσύνη. Ἕνας ἀδελφὸς ἀπ’ τὴν Σκήτη ποὺ ἐνοχλήθηκε ἀπ’ τὸ πάθος τῆς πορνείας πρόστρεξε στὸν τάφο τῆς μακαρίας, κι ἀφοῦ χρίσθηκε μὲ τὸ ἔλαιο τῆς κανδήλας τῆς Ἁγίας ἔλαβε στὸν ὕπνο του εὐλογία ἀπὸ τὴν Ἁγία, ἡ ὁποία φάνηκε σ’ αὐτόν, κι ὅταν ξύπνησε ἐλευθερώθηκε ἀπ’ τὸ πάθος. Ἔκτοτε λοιπὸν καὶ μέχρι σήμερα ὅλοι οἱ ἀδελφοὶ τῆς Σκήτης ἔχουν μεγάλη βοηθὸ στοὺς πολέμους τῆς σάρκας τὴν μακαρία τούτη Θωμαΐδα.

Ταῖς Αὐτῆς ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 4ος, σελ. 221, 222. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).