ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
(Ἑβρ. δ΄ 14 – ε΄ 6)
«Ἀδελφοί, ἔχοντες ἀρχιερέα μέγαν διεληλυθότα τοὺς οὐρανούς, Ἰησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ, κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας.
οὐ γὰρ ἔχομεν ἀρχιερέα μὴ δυνάμενον συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν, πεπειραμένον δὲ κατὰ πάντα καθ’ ὁμοιότητα χωρὶς ἁμαρτίας.
προσερχώμεθα οὖν μετὰ παρρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καὶ χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν.
Πᾶς γὰρ ἀρχιερεὺς ἐξ ἀνθρώπων λαμβανόμενος ὑπὲρ ἀνθρώπων καθίσταται τὰ πρὸς τὸν Θεόν, ἵνα προσφέρῃ δῶρά τε καὶ θυσίας ὑπὲρ ἁμαρτιῶν,
μετριοπαθεῖν δυνάμενος τοῖς ἀγνοοῦσι καὶ πλανωμένοις, ἐπεὶ καὶ αὐτὸς περίκειται ἀσθένειαν·
καὶ διὰ ταύτην ὀφείλει, καθὼς περὶ τοῦ λαοῦ, οὕτω καὶ περὶ ἑαυτοῦ προσφέρειν ὑπὲρ ἁμαρτιῶν.
καὶ οὐχ ἑαυτῷ τις λαμβάνει τὴν τιμήν, ἀλλὰ καλούμενος ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, καθάπερ καὶ Ἀαρών.
οὕτω καὶ ὁ Χριστὸς οὐχ ἑαυτὸν ἐδόξασε γενηθῆναι ἀρχιερέα, ἀλλ’ ὁ λαλήσας πρὸς αὐτόν· υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε·
καθὼς καὶ ἐν ἑτέρῳ λέγει· σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ.»
Ἀπόδοση στὴν νεοελληνική:
Ἀδελφοί, ἀφοῦ ἔχουμε μέγα Ἀρχιερέα, ποὺ ἔχει διαβεῖ τοὺς οὐρανοὺς καὶ κάθισε ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ, τὸν Ἰησοῦ, τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ἂς κρατοῦμε σφικτὰ τὴν ὁμολογία τῆς πίστεώς μας.
Διότι δὲν ἔχουμε ἀρχιερέα, ὁ ὁποῖος δὲν μπορεῖ νὰ αἰσθανθεῖ συμπάθεια πρὸς τὶς πνευματικὲς καὶ ἠθικές μας ἀσθένειες κι ἀδυναμίες· ἀλλ’ ἔχουμε ἀρχιερέα, ὁ ὁποῖος ἔχει πειρασθεῖ καὶ δοκιμασθεῖ σὲ ὅλα, (ὅσα εἶναι δυνατὸν νὰ πειρασθεῖ ἡ ἀνθρώπινη φύση), ὁμοίως μὲ μᾶς, χωρὶς ὅμως νὰ παρασυρθεῖ σὲ καμμία ἀπολύτως ἁμαρτία.
Ἂς προσέλθουμε λοιπόν μὲ θάρρος κι ἀκλόνητη πεποίθηση στὸν θρόνο τῆς χάριτος, γιὰ νὰ λάβουμε ἔλεος καὶ συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν μας καὶ νὰ βροῦμε τὴν θεία χάρη γιὰ ἔγκαιρη βοήθεια (σὲ κάθε περίσταση πειρασμῶν καὶ κινδύνων).
Διότι κάθε ἀρχιερέας, ποὺ λαμβάνεται καὶ ξεχωρίζεται ἀπ’ τοὺς ἀνθρώπους, γίνεται κι ἐγκαθίσταται ἀρχιερέας ὑπὲρ τῶν ἀνθρώπων, γιὰ νὰ προσφέρει δῶρα καὶ θυσίες πρὸς συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ λαοῦ.
Καὶ μπορεῖ αὐτὸς νὰ συμπαθεῖ καὶ νὰ φέρεται μὲ μετριοπάθεια πρὸς αὐτούς, ποὺ παρασύρονται στὴν ἁμαρτία ἀπὸ ἄγνοια καὶ πλάνη, ἐπειδὴ κι αὐτὸς (ὡς ἄνθρωπος) περιβάλλεται καὶ διαποτίζεται καὶ φέρει τὴν ἀνθρώπινη ἀσθένεια.
Κι ἀκριβῶς ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς ἀσθενοῦς ἀνθρώπινης φύσεώς του, ὀφείλει νὰ προσφέρει θυσίες καὶ γιὰ τὸν ἑαυτό του, γιὰ τὴν συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν του, ὅπως προσφέρει ὑπὲρ τοῦ λαοῦ.
Καὶ κανεὶς δὲν παίρνει μόνος του κι αὐθαίρετα τὴν μεγάλη τιμὴ τοῦ ἀρχιερατικοῦ ἀξιώματος, ἀλλὰ τὴν λαμβάνει, ὅταν προσκαλεῖται ἀπὸ τὸν Θεό, ὅπως εἶχε προσκληθεῖ καὶ ὁ Ἀαρών.
Ἔτσι καὶ ὁ Χριστός, δὲν δόξασε μόνος του τὸν ἑαυτό του στὸ νὰ γίνει ἀρχιερέας, δὲν ἀπένειμε ὁ ἴδιος στὸν ἑαυτό του τὸ ἀξίωμα, ἀλλ’ ὁ Θεός-Πατέρας, ὁ ὁποῖος λάλησε πρὸς αὐτὸν καὶ τοῦ εἶπε: «Ἐσὺ εἶσαι Υἱός μου, ἐγὼ σὲ γέννησα σήμερα».
Καθὼς καὶ σὲ ἄλλο χωρίο τῆς Γραφῆς λέγει: «Ἐσὺ εἶσαι ἱερέας στὸν αἰῶνα, (ἔχεις αἰώνια κι ἀκατάλυτη τὴν ἀρχιερωσύνη), κατὰ τὴν τάξη Μελχισεδέκ, (σύμφωνα μὲ τὸν τύπο, ποὺ προφητικὰ δόθηκε στὸ πρόσωπο τοῦ Μελχισεδὲκ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη)».