ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
ΚΥΡΙΑΚΗΣ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
(Ἑβρ. ς΄ 13 – 20)
«Ἀδελφοί, τῷ Ἀβραὰμ ἐπαγγειλάμενος ὁ Θεός, ἐπεὶ κατ’ οὐδενὸς εἶχε μείζονος ὀμόσαι, ὤμοσεν καθ’ ἑαυτοῦ,
λέγων· ἦ μὴν εὐλογῶν εὐλογήσω σε καὶ πληθύνων πληθυνῶ σε·
καὶ οὕτω μακροθυμήσας ἐπέτυχε τῆς ἐπαγγελίας.
ἄνθρωποι μὲν γὰρ κατὰ τοῦ μείζονος ὀμνύουσι, καὶ πάσης αὐτοῖς ἀντιλογίας πέρας εἰς βεβαίωσιν ὁ ὅρκος·
ἐν ᾧ περισσότερον βουλόμενος ὁ Θεὸς ἐπιδεῖξαι τοῖς κληρονόμοις τῆς ἐπαγγελίας τὸ ἀμετάθετον τῆς βουλῆς αὐτοῦ, ἐμεσίτευσεν ὅρκῳ,
ἵνα διὰ δύο πραγμάτων ἀμεταθέτων, ἐν οἷς ἀδύνατον ψεύσασθαι Θεόν, ἰσχυρὰν παράκλησιν ἔχωμεν οἱ καταφυγόντες κρατῆσαι τῆς προκειμένης ἐλπίδος·
ἣν ὡς ἄγκυραν ἔχομεν τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαίαν καὶ εἰσερχομένην εἰς τὸ ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος,
ὅπου πρόδρομος ὑπὲρ ἡμῶν εἰσῆλθεν Ἰησοῦς, κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδὲκ ἀρχιερεὺς γενόμενος εἰς τὸν αἰῶνα.»
Ἀπόδοση στὴν νεοελληνική:
Ἀδελφοί, στὸν Ἀβραάμ, ὅταν εἶχε δώσει ὁ Θεὸς τὶς μεγάλες ὑποσχέσεις, ἐπειδὴ δὲν εἶχε κανένα μεγαλύτερό του –ἐφόσον αὐτὸς εἶναι ὁ μόνος ἀπειροτέλειος– γιὰ νὰ ὁρκισθεῖ καὶ νὰ βεβαιώσει ἔτσι τὸν Ἀβραὰμ ὅτι θὰ τὶς ἐκπληρώσει, ὁρκίσθηκε στὸν ἑαυτό του,
λέγοντας: Ἀληθῶς καὶ βεβαίως θὰ σὲ εὐλογήσω πλουσίως καὶ θ’ αὐξήσω σὲ πλῆθος πολὺ κι ἀναρίθμητο τοὺς ἀπογόνους σου.
Κ’ ἔτσι ὁ Ἀβραὰμ πίστευσε στὸν Θεό, περίμενε μ’ ἀκλόνητη ἀναμονή, καὶ πέτυχε τὴν ἐκπλήρωση τῆς ὑποσχέσεως.
Διότι οἱ ἄνθρωποι ὁρκίζονται συνήθως στὸν Θεό, τὸν μεγαλύτερο ἀπ’ ὅλους, καὶ δίδεται ὅρκος, γιὰ νὰ σταματήσει κάθε ἀντιλογία μεταξύ τους καὶ γιὰ νὰ ἐπιβεβαιωθοῦν ἐπισήμως τὰ λεγόμενα.
Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Θεός, ἐπειδὴ ἤθελε μὲ μεγαλύτερη βεβαιότητα νὰ δείξει στοὺς κληρονόμους τῶν ὑποσχέσεών του τὸ ἀμετάκλητο καὶ ἀμετακίνητο τῆς ἀποφάσεως του, συγκατέβη νὰ χρησιμοποιήσει ὡς μέσο ἐπιβεβαιώσεως τὸν ὅρκο.
Κι ἔτσι μὲ δύο πράγματα, τὰ ὁποῖα εἶναι ἀμετάκλητα καὶ ἀμετακίνητα, δηλαδὴ μὲ τὴν ὑπόσχεσή του καὶ τὸν ὅρκο του, στὰ ὁποῖα εἶναι ἐντελῶς ἀδύνατον νὰ ψευσθεῖ ποτὲ ὁ Θεός, νὰ ἔχουμε τὴν βεβαιότητα καὶ τὸ στήριγμα νὰ κρατήσουμε τὴν ἐλπίδα, ἡ ὁποία μᾶς ἔχει προσφερθεῖ.
Αὐτὴν δὲ τὴν ἐλπίδα τὴν ἔχουμε σὰν ἄγκυρα τῆς ψυχῆς ἀσφαλὴ καὶ βέβαιη, καὶ ἡ ὁποία εἰσέρχεται στὸ ἐσώτερο τοῦ καταπετάσματος,
ὅπου πρὶν ἀπὸ ἐμᾶς καὶ γιὰ χάρη μας εἰσῆλθε ὁ Ἰησοῦς, γενόμενος ἀρχιερεὺς κατὰ τὸν τύπο τοῦ Μελχισεδέκ, ὄχι προσωρινός, ἀλλὰ αἰώνιος.