Ὁ ἅγιος Ἀγαπητὸς πάπας Ρώμης

Ὁ ἅγιος Ἀγαπητὸς πάπας Ρώμης

Ἑορτάζει τὴν ιζ΄ (17η) Ἀπριλίου.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*

Θνήσκων τί κράζεις; Σῶτερ, ἠγάπησά σε;

Ἀλλ’ ἠγαπήθης, Ἀγαπητέ, καὶ πλέον.

   Τοῦτος ὁ ἅγιος πατὴρ ἡμῶν Ἀγαπητὸς ἦταν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Ἰουστινιανοῦ τοῦ μεγάλου, ἐν ἔτει φμ΄ (540), καὶ ἀφοῦ ἀνατράφηκε μὲ κάθε ἀρετὴ κι ἄσκηση ἀνεβιβάσθη στὸ τῆς ἀρχιερωσύνης ἀξίωμα κ’ ἔγινε Πάπας Ρώμης. Ἔπειτα πηγαίνοντας στὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ ν’ ἀνταμώσει τὸν βασιλέα Ἰουστινιανό, καθ’ ὁδὸν ἔδωκε ἀπόδειξη τῆς ἀρετῆς του καὶ τῆς παρρησίας ποὺ εἶχε πρὸς τὸν Θεό. Ἐρχόμενος δηλαδὴ στὴν Ἑλλάδα βρῆκε ’κεῖ ἕνα ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ἔπασχε ἀπὸ δύο πάθη ἀνίατα, διότι οὔτε νὰ λαλήσει μποροῦσε οὔτε νὰ περπατήσει, ἀλλ’ ἀπὸ γεννήσεώς του ἦταν κι ἄλαλος καὶ μόλις καὶ μετὰ βίας σερνόταν στὴν γῆ σὰν ἑρπετό. Ἔτσι λοιπόν, ἀφοῦ τὸν ἔπιασε ἀπ’ τὸ χέρι ὁ ἅγιος τὸν ἔκαμε ἄρτιον καὶ ὑγιῆ στὰ πόδια, βάζοντας δὲ καὶ στὸ στόμα του μία μερίδα τοῦ δεσποτικοῦ σώματος τοῦ Κυρίου τὸν ἀπέδειξε εὔλαλον.

   Ἀλλὰ καὶ τότε ποὺ πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη ὁ ἅγιος ἄλλο θαῦμα ἔκαμε, διότι ὅταν ἦλθε στὴν θύρα τῆς πόλεως, τὴν ὀνομαζόμενη Χρυσῆ, βρῆκε ἕνα τυφλὸ καὶ βάζοντας τὸ χέρι του στοὺς ὀφθαλμούς του, τοῦ χάρισε τὴν ὀπτικὴ δύναμη κ’ ἐνέργεια. Γι’ αὐτὸ κι ἀξίως γιὰ τὶς ἀρετές του αὐτὲς καὶ τὰ χαρίσματα ἔγινε δεκτὸς μὲ πολλὴ τιμὴ καὶ ἀπ’ τοὺς ἄρχοντες καὶ ἀπ’ τὸν βασιλέα καὶ ἀπ’ ὅλον τὸν λαό. Ἐκεῖ δὲ εὑρισκόμενος ἐξόρισε τὸν Ἐπίσκοπο τῆς Τραπεζοῦντος Ἄνθιμο, ὁ ὁποῖος κακῶς ἀνέβηκε στὸν θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, διότι φρονοῦσε ὁ κακόδοξος τὴν αἵρεση τοῦ Εὐτυχοῦς καὶ Σεβήρου τῶν Μονοφυσιτῶν· καὶ τοῦτον τὸν παρέδωκε σὲ ἀνάθεμα. Κι ἀντὶ τοῦ Ἀνθίμου ἐχειροτόνησε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως τὸν ἁγιώτατο Μηνᾶ, ὁ ὁποῖος ἦταν Πρεσβύτερος, καὶ τὸν ἐνθρόνισε. Κι ἀφοῦ ἔζησε ὕστερα κάποιον καιρό, ἐξεδήμησε πρὸς Κύριον. Τελεῖται δὲ ἡ σύναξη αὐτοῦ στὸν ναὸ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων τῶν μεγάλων.

Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 4ος, σελ. 233, 234. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).