Ὁ ὅσιος καὶ ὁμολογητὴς Μακάριος ἡγούμενος Μονῆς Πελεκητῆς
Ἑορτάζει τὴν α΄ (1η) Ἀπριλίου.
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ*
Ὁ Μακάριος μακαριστὸς ἐν βίῳ,
Μακαρίως νῦν γῆ ἐνοικεῖ μακάρων.
Τοῦτος ὁ ἅγιος πατὴρ ἡμῶν Μακάριος ἦταν ἀπ’ τὴν Κωνσταντινούπολη, ἐν ἔτει ψπε΄ (785)· ὅταν ἦταν νήπιο ἔμεινε ὀρφανὸς καὶ γιὰ τοῦτο ἀνετράφη ἀπ’ τὸν γνήσιο θεῖο του καὶ δόθηκε στὴν παιδεία τῶν ἱερῶν γραμμάτων. Κ’ ἐπειδὴ ἔτυχε δεξιᾶς φύσεως κι ἔδειξε μεγάλη ἐπιμέλεια, σὲ λίγο καιρὸ ἔμαθε τὴν γνώση τῆς ἁγίας Γραφῆς καὶ γνώρισε καὶ τῶν γήϊνων πραγμάτων τὴν εὐτέλεια καὶ τὴν ταχεῖα φθορὰ καὶ τῶν οὐρανίων τὴν ἀφθαρσία καὶ ἀϊδιότητα.
Διὰ τοῦτο ἔφυγε ἀπ’ τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ πῆγε σ’ ἕνα μοναστῆρι ὀνομαζόμενο Πελεκητὴ καὶ συναρίθμησε τὸν ἑαυτό του μὲ τοὺς ἐκεῖ μοναχούς, κι ἀπὸ Χριστοφόρος μετονομάσθηκε ὕστερα Μακάριος, διὰ τοῦ θείου καὶ ἀγγελικοῦ σχήματος. Κι ἀφοῦ ὑπηρέτησε σ’ ὅλες τὶς διακονίες τοῦ μοναστηριοῦ καὶ κατόρθωσε τὶς ἀρετές, μάλιστα δὲ καὶ ἐξαιρέτως ἀφοῦ ἀπέκτησε πολλὴ ταπείνωση, ἔγινε ἡγούμενος τῶν ἀδελφῶν καὶ θαυματουργὸς ἐξαίσιος, διότι δι’ αὐτοῦ γιάτρευε ὁ Θεὸς πάθη ἀνίατα καὶ διὰ τῆς προσευχῆς του σὲ καιρὸ ἀβροχίας ἔδωκε βροχὴ ἐξ οὐρανοῦ.
Ἐπειδὴ λοιπὸν στοὺς καιροὺς ἐκείνους ἔγινε μέγας κ’ ἐξάκουστος, διὰ τοῦτο ἔτρεχε σ’ αὐτὸν πολὺ πλῆθος Χριστιανῶν. Ἄλλοι μὲν γιὰ νὰ καθαρισθοῦν ἀπ’ τὰ ψυχικὰ πάθη μὲ τὴν διδασκαλία του, ἄλλοι δὲ γιὰ ν’ ἀπολαύσουν τὴν γιατρειὰ τῶν σωματικῶν τους ἀσθενειῶν κι ἄλλοι γιὰ νὰ λάβουν τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς μαζὶ καὶ τοῦ σώματος καὶ νὰ ἐπανέλθουν ὑγιεῖς στὸν οἶκο τους. Αὐτὴ λοιπὸν τὴν φήμη τοῦ Ἁγίου ἀκούγοντας καὶ ὁ τότε ἁγιώτατος Πατριάρχης Ταράσιος ἔστειλε καὶ τὸν κάλεσε γιὰ νὰ γιατρέψει τὸν Πατρίκιο Παῦλο, ὁ ὁποῖος κρατήθηκε ἀπὸ μιὰ ἀσθένεια θανατηφόρο ποὺ δὲν εἶχε ἐλπίδα γιατρειᾶς, κι ἔτσι θεραπεύθηκε ἀπ’ αὐτὴν ὑπὸ τοῦ Ἁγίου. Ὕστερα δὲ καὶ ἡ σύζυγός του κρατηθεῖσα ἀπ’ ὅμοια ἀσθένεια καὶ ἀπελπισθεῖσα ἀπ’ τοὺς γιατρούς, γιατρεύθηκε κι αὐτὴ ὑπὸ τοῦ Ὁσίου. Τοῦτον λοιπὸν ὁ Πατριάρχης Ταράσιος ἐχειροτόνησε τότε ἱερέα, διότι ἔδειξε ὁ ἀοίδιμος ὑπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Πατριάρχου, ἐπειδὴ μισοῦσε μὲν τὴν παρακοή, ἀγαποῦσε δὲ τὴν ὑπακοή, ἡ ὁποία φέρνει τὸν ἄνθρωπο στὴν ζωή. Κι ὅταν ἐπανῆλθε ὁ Ὅσιος στὸ μοναστῆρι του ἱερεὺς περισσότερη ταπείνωση μεταχειριζόταν ἀπ’ ὅτι πρωτύτερα.
Μετὰ ταῦτα σήκωσε στὴν Κωνσταντινούπολη ὁ σκανδαλοποιὸς διάβολος βασιλέα τύραννο, ἐν ἔτει ωιγ΄ (813), ὁ ὁποῖος κατέκαιγε τὶς ἁγίες εἰκόνες, καὶ τοῦτος ἦταν ὁ Λέων ὁ Ἀρμένιος, ὁ ὁποῖος ἐξόρισε τὸν ἁγιώτατο Πατριάρχη Νικηφόρο. Ὁμοίως καὶ ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους καὶ Ἀρχιμανδρίτες, ἄλλους μὲν ἔδερνε ἄσπλαγχνα, ἄλλους δὲ ἐξόριζε καὶ ἄλλους ἔβαλε σὲ φυλακές. Τότε λοιπὸν καὶ ὁ θαυμάσιος τοῦτος Μακάριος βασανίσθηκε ἀπὸ τὸν τύραννο μὲ διάφορες τιμωρίες καὶ βάλθηκε σὲ φυλακὴ καί ’κεῖ ἔμεινε ὁ ἀοίδιμος ἕως ὅτου φονεύθηκε ὁ ἀλιτήριος Λέων. Ἀφοῦ δὲ μετὰ τὸν Λέοντα ἔγινε βασιλεὺς ὁ Μιχαὴλ ὁ Τραυλός, ἐν ἔτει ωκ΄ (820), τότε ἔβγαλε τὸν Ἅγιο ἀπ’ τὴν φυλακή. Ἐπειδὴ ὅμως ἦταν κι αὐτὸς εἰκονομάχος, πρῶτα μὲν κολάκευσε τὸν Ἅγιο παραινῶντάς τον ν’ ἀρνηθεῖ τὴν προσκύνηση τῶν ἁγίων εἰκόνων, καὶ αὐτὸς ὁ ἴδιος, καὶ μὲ ἄλλων μεσιτεῖες, ὕστερα δὲ καὶ τὸν ἀπείλησε. Καὶ βλέποντας ὅτι δὲν κατόρθωνε τίποτε ἐξόρισε τὸν Ὅσιο στὴν μικρὴ νῆσο τὴν καλουμένη Ἀφουσία (ἡ ὁποία εἶναι μὲν κοντὰ στὴν Ἄλωνα, τὴν τουρκιστὶ λεγομένη Πασᾶ λιμάνι, ὑπόκειται δὲ στὸν ἀρχιεπίσκοπο Προικονήσου) καί ’κεῖ τὸν φύλαττε μὲ ἀσφάλεια. Ὁ δὲ Ἅγιος ὑπέμεινε ἀνδρείως ὅλες τὶς κακοπάθειες τῆς ἐξορίας κ’ εὐχαριστοῦσε τὸν Θεό. Διανύοντας λοιπὸν στὴν ἐξορία πολὺ καιρὸ καὶ πολλὰ ἀγωνισάμενος καὶ κάνοντας πολλὰ θαύματα ἀπῆλθε πρὸς Κύριον.
Ταῖς Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.
* «Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν» τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τόμ. 4ος, σελ. 174, 176. (Μικρὴ φραστικὴ διασκευή, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου).