«Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται…»
Μέ τόν ἀκάνθινο στέφανο καί τό καλάμι στά δεμένα χέρια θά δοῦμε τήν εἰκόνα τοῦ Σωτῆρος, ὅταν τό βράδυ στίς ὁλόφωτες κοσμοπλημμυρισμένες ἐκκλησιές θά ψάλλεται τό κατανυκτικό τροπάριο «Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός…». Σταγόνες αἵματος αὐλακώνουν τό θεῖο πρόσωπο μέ τό θλιμμένο βλέμμα τοῦ Χριστοῦ, πού πάσχει χάριν τῶν ἀνθρώπων. Βλέποντάς το, ἂς ἦταν, ὄχι σταγόνες αἵματος, ἀλλά δυό δάκρυα νά ἐρχότανε στά μάτια μας, αὐτή τήν ἱερή στιγμή. Ἂς ἦταν, πιό βαθειά νά νοιώσουμε, αὐτή τήν φορά, τό ὕψος καί τό βάθος τῆς θυσίας τοῦ Κυρίου μας. Νά πάρουν θέση οἱ ψυχές μας μπροστά στόν Σωτῆρα καί τό ἀπολυτρωτικό Του ἔργο. Γιατί χαρίζει μέ τό πάθος Του τήν σωτηρία σ’ ἐκείνους ὅμως πού δίνουν τήν ψυχή τους ἀνεπιφύλακτα σ’ Ἐκεῖνον.
Γιά τοῦτο «κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν». Γιά τοῦτο ἔχει φοβερές συνέπειες, τό νά περιφρονήσουμε τήν λύτρωση, πού μᾶς προσφέρει μέ τό αἷμα Του. Γιά τοῦτο ψάλλει σήμερα ἡ Ἐκκλησία «Φοβερόν τό ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος». Μ’ αὐτές τίς σκέψεις θέλει νά ζήσουμε τήν ἑβδομάδα τῶν παθῶν ἡ Ἐκκλησία. Ἔτσι «τά πάθη τά σεπτά» θά γίνουν «φῶτα σωστικά» γιά τόν καθένα μας.
* * *
Μέσα στήν κατάνυξη τῆς νύχτας θ’ ἀκούσουμε σάν ξύπνημα ψυχῆς τόν ὕμνο «Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτὸς καὶ μακάριος ὁ δοῦλος ὃν εὑρήσει γρηγοροῦντα…». Εἶναι «μακάριος», εὐτυχισμένος αὐτός, πού θά τόν βρεῖ ὁ Χριστός «γρηγοροῦντα», προσεκτικόν, ξύπνιον στή νύχτα τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς. Ὦ καί νά ἦταν ἡ ψυχή μας σέ θέση νά ἀπαντήσει ὅπως ψάλλει ὁ ὑμνωδός τῆς Ἐκκλησίας: «Ἐκ νυκτὸς ὀρθρίζει τὸ πνεῦμά μου πρὸς σὲ ὁ Θεὸς διότι φῶς τὰ προστάγματα σου ἐπὶ τῆς γῆς». Θεέ μου, ἀπ’ τά χαράματα εἶναι τό πνεῦμα μου στραμμένο σὲ σένα, γιατί τό θέλημά σου ρίχνει φῶς στά σκοτάδια τῆς ζωῆς.
Μά θά διακόψει τήν κατανυκτική ὑμνωδία ἡ ἀνάγνωση τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου. Καί τότε, ἄλλα θεῖα ὑψηλά νοήματα θά πλημμυρίσουν τήν ψυχή μας. Μιά ὁλοζώντανη διήγηση, ἀληθινή μυσταγωγία, μᾶς μεταφέρει στόν ἐρημικό ἐκεῖνο δρόμο, πού ἔφερνε ἀπ’ τήν Βηθανία στά Ἱεροσόλυμα. Μιά καταπράσινη συκιά ἐκεῖ στήν ἄκρη τοῦ δρόμου ἔκαμε τόν Κύριο νά πλησιάσει καθώς ἀνέβαινε στήν πόλη μέ τούς μαθητές Του. Ἦταν ὁ καιρός, πού θά ἔπρεπε νά μήν ἔχει σῦκα ἡ συκιά. Καί ὁ Χριστός «ἦλθε ζητῶν καρπὸν ἐν αὐτῇ», ἀλλά δέν βρῆκε παρά φύλλα μόνον. Τότε εἶπε τά φοβερά ἐκεῖνα λόγια: «Μηκέτι ἐκ σοῦ καρπὸς γένηται εἰς τὸν αἰῶνα». Καί ἀμέσως ξηράθηκε ἀπ’ τήν κατάρα τοῦ Κυρίου ἡ ἄκαρπη συκιά.
Τί ταιριαστό παράδειγμα γιά νά μᾶς δείξει τήν ἀκαρπία τῶν Ἑβραίων! Καί πόσον ὄμορφα τό παρουσιάζει σέ μᾶς ὁ ὑμνωδός τῆς Ἐκκλησίας! «Τῆς ξηρανθείσης συκῆς -γράφει- διὰ τὴν ἀκαρπίαν τὸ ἐπιτίμιον (τιμωρία) φοβηθέντες ἀδελφοί, καρποὺς ἀξίους τῆς μετανοίας προσάξωμεν (ἂς προσφέρουμε) Χριστῷ τῷ παρέχοντι τὸ μέγα ἔλεος».
Ἀκόμα πιό ταιριαστή, γιά τήν αἰσχρή διαγωγή τῶν Ἰουδαίων ἡ παραβολή τῶν «κακῶν γεωργῶν» καί «τῶν ἐργατῶν τοῦ ἀμπελῶνος», πού θά ἀκούσουμε στήν συνέχεια τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου.
Ἦταν κάποιος κτηματίας, εἶπε στήν παραβολή ὁ Κύριος, πού φύτεψε ἕνα μεγάλο «ἀμπελῶνα» καί τόν περιέφραξε κι ἔχτισε μέσα πύργο καί κατεσκεύασε ἐργαστήρια γιά τά κρασιά καί τόν παρέδωκε σέ γεωργούς νά τόν ἐργάζονται καί ἔφυγε σέ χώρα μακρινή. Σάν πέρασαν ἀρκετά χρόνια ἔστειλε τούς ἀνθρώπους του στούς γεωργούς νά ζητήσουν ἕνα μέρος ἀπ’ τούς καρπούς τοῦ ἀμπελῶνος. Αὐτοί ὅμως ἔπιασαν τούς ἀπεσταλμένους τοῦ κυρίου τους κι’ ἄλλον ἔδειραν, ἄλλον λιθοβόλησαν κι’ ἄλλον σκότωσαν. Πέρασαν χρόνια καί ἔστειλε τώρα ὁ Κύριος τοῦ ἀμπελῶνος ἀνθρώπους πιό πολλούς, γιά νά τοῦ δώσουν τούς καρπούς. Μά κι αὐτοί τήν ἴδια τύχη εἶχαν. Τέλος ἀποφάσισε νά στείλει στούς κακούς αὐτούς γεωργούς τόν Υἱό του, μέ τήν ἰδέα πώς θά τόν σεβότανε, αὐτοί ὅμως μόλις τόν εἶδαν εἶπαν μεταξύ τους «Οὗτος ἐστίν ὁ κληρονόμος· δεῦτε ἀποκτείνωμεν αὐτὸν καὶ κατάσχωμεν τὴν κληρονομίαν αὐτοῦ». Νά τόν σκοτώσουμε, γιά νά μείνει δικό μας τό ἀμπέλι. Καί ἔκαμαν τό ἔγκλημα. «Ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω τοῦ ἀμπελῶνος καὶ ἀπέκτειναν».
* * *
Τί δέν ἔκαμε ἀλήθεια ὁ Θεός γιά τό Ἔθνος τῶν Ἑβραίων; Τούς ἐλευθέρωσε ἀπό τούς Αἰγυπτίους. Μέ ἄπειρα θαύματα τούς προστάτεψε καί τούς ἔφερε στήν Παλαιστίνη. Σάν ἀμπέλι τούς χάρισε τήν γῆ τῆς Ἐπαγγελίας. Σάν φράχτη τούς ἔδωσε τόν Νόμο Του. Σάν πύργο τήν θρησκεία. Τί ἔκαμαν αὐτοί; Ὅσους Προφῆτες ἔστειλε ὁ Θεός τούς κατεδίωξαν, τούς λιθοβόλησαν, τούς σκότωσαν. Καί τόν Υἰό τοῦ Θεοῦ τόν ἔβγαλαν ἔξω ἀπ’ τήν πόλη στόν Γολγοθά καί τόν σταύρωσαν.
Σάν τήν ἄκαρπη συκιά δέν παρουσίασαν καρπούς ἔργων ἀγάπης, μετανοίας, πίστεως, ἀλλ’ ἀντί εὐγνωμοσύνης στόν Θεό ἔδωκαν: «ἀντὶ τοῦ μάννα χολὴν ἀντὶ τοῦ ὕδατος ὄξος».
* * *
Ὦ Κύριε, κάμε νά φέρει ρίγη φρίκης στίς ψυχές μας τῆς καταραμένης συκιᾶς τό θλιβερό κατάντημα. Δῶσε μας τήν δροσιά τῆς Θείας Χάριτος. Καλλιέργησε τίς ψυχές μας, νά φέρουν ἔστω καί τώρα τούς καρπούς τῆς μετανοίας, τῆς εὐγνωμοσύνης, τῆς ἀγάπης...
Τροπάριον. Ἦχος πλ. δ΄.
Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός· καὶ μακάριος ὁ δοῦλος, ὃν εὑρήσει γρηγοροῦντα· ἀνάξιος δὲ πάλιν, ὃν εὑρήσει ρᾳθυμοῦντα. Βλέπε οὖν, ψυχή μου, μὴ τῷ ὕπνῳ κατενεχθῇς, ἵνα μὴ τῷ θανάτῳ παραδοθῇς καὶ τῆς βασιλείας ἔξω κλεισθῇς· ἀλλὰ ἀνάνηψον κράζουσα· Ἄγιος, Ἄγιος, Ἄγιος, εἶ ὁ Θεός· προστασίαις τῶν Ἀσωμάτων, σῶσον ἡμᾶς.
[Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ ἀειμνήστου θεολόγου Γεωργίου Π. Σωτηρίου «ΕΟΡΤΙΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ», Β΄ ἔκδοσις, Μυτιλήνη 1986, σελ. 44-46. (Ἐπιμέλεια κειμένου, μικρὲς φραστικὲς παρεμβάσεις, καὶ τὰ ἔντονα στοιχεῖα, ὑπὸ ἱερομ. Ν. ἁγιορείτου.)]
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ 9/4/2023.